Και οι γονείς έχουν το δικαίωμα να θυμώνουν!

LISE DESPORTES

Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα όπως όλα τα άλλα. Είναι χρήσιμος. Δηλώνει τη μη ικανοποίηση μιας ανάγκης . Η καταπίεσή του βλάπτει την ψυχική και σωματική μας υγεία.

 Είναι λοιπόν απαραίτητο να αποδεχτούμε το θυμό μας... και να τον εκφράσουμε με μια μη βίαιη διαδικασία που επιτρέπει την ανάδειξη σαφών αιτημάτων. Έτσι απελευθερωνόμαστε και προχωράμε.

Επιπλέον, αν το κάνουμε αυτό, τα παιδιά μας θα μας μιμηθούν και θα μάθουν να διαχειρίζονται καλύτερα τη δική τους «συναισθηματική καταιγίδα». 🙂

 ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ: 3 ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ

Ο Haim Ginott (στο βιβλίο «Between parent and child») παραθέτει 3 στάδια για την αντιμετώπιση του θυμού. 

1.      Χρειάζεται να αποδεχτούμε το γεγονός ότι μερικές φορές θα θυμώσουμε στις σχέσεις μας με τα παιδιά.

2.      Έχουμε το δικαίωμα να θυμώνουμε χωρίς να νιώθουμε ενοχές ή ντροπή.

3.      Έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε το πώς νιώθουμε. Υπάρχει μόνο ένας περιορισμός: μπορούμε να εκφράσουμε το θυμό μας εφόσον δεν επιτιθόμαστε στην προσωπικότητα του παιδιού.

Η διαδικασία αυτή έχει ως εξής (σύμφωνα με την μέθοδο μη βίαιης επικοινωνίας του Marshall B. Rosenberg):

•  Περιγράφω αυτό που βλέπω /ακούω/... χωρίς να κρίνω

«Όταν βλέπω τα παιχνίδια απλωμένα στο πάτωμα/ όταν χτυπάς τον αδελφό σου/...». «Όταν ακούω... «Όταν σου λέω ότι είναι η ώρα του φαγητού...».

Αυτό το βήμα είναι απαραίτητο γιατί ενημερώνει το παιδί για τα συναισθήματά μας (και αυτό είναι μερικές φορές αρκετό) και μειώνει την ένταση του συναισθήματος (ηρεμεί η αμυγδαλή στον εγκέφαλο).

• Εκφράζω τα συναισθήματά μου χωρίς να κατηγορώ το παιδί:

«Είμαι θυμωμένος!

«Είμαι έξαλλος!

«Αισθάνομαι εξοργισμένος».

Μπορούμε να εκφράσουμε τον θυμό μας και μεταφορικά: (ο εγκέφαλος λατρεύει τις εικόνες)

«Είμαι έξω από τα νερά μου».

«Νιώθω μια καταιγίδα μέσα μου».

«Βράζω!

Προσοχή: χρησιμοποιούμε το «εγώ» αντί του «εσύ».

• Προσδιορίζω την ανικανοποίητη μου ανάγκη

«Χρειάζομαι ένα τακτοποιημένο σπίτι» «Χρειάζομαι λίγη αναγνώριση» «Χρειάζομαι να ξεκουραστώ».

Η πρόταση που αρχίζει με το «χρειάζομαι...» περιγράφει την ανάγκη μας.

• Ζητάω στο παιδί με σαφήνεια τι χρειάζομαι

«Θα ήθελα να συμμαζέψεις» «Θα ήθελα να κάνεις ησυχία για 10 λεπτά’’ ...

Τι χρειάζεται να αποφύγω:

Ορισμένες εκφράσεις προκαλούν θυμό (και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα) τόσο από την πλευρά του γονέα όσο και από την πλευρά του παιδιού, αυξάνοντας την απογοήτευση χωρίς να προσφέρουν κάποια διέξοδο:

«Έχω βαρεθεί...».

Πόσες φορές θα πρέπει να το πω...».

«Περίμενε μέχρι να έρθει ο πατέρας/η μητέρα σου σπίτι...»

«Σε προειδοποιώ...»

«Είσαι πραγματικά ανυπόφορη»

 Επίσης μερικές συμπεριφορές μας τροφοδοτούν / μεταδίδουν τον θυμό (όταν κοιτάω προς τα πάνω, δείχνω με το δάχτυλο, σταυρώνω τα χέρια μου, σφίγγω τις γροθιές μου κτλ…)

Θα μου πεις τώρα… αν το παιδί θυμώνει και εσύ θυμώνεις την ίδια ώρα, δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο…. Είναι… Διάβασε τι κάνω εγώ τότε…… ΕΔΩ

---

''Όταν η καρδιά μου γεμίζει'': Το παιδικό βιβλίο που δημιουργήσαμε με την κόρη μου...

Το βιβλίο αυτό γεννήθηκε στην οικογένειά μας… παρουσιάζει το δοχείο της αγάπης… κάτι που μας βοηθάει σαν οικογένεια καθημερινά…

Τι είναι το δοχείο της αγάπης; Είναι ένα «δοχείο» που πρέπει να γεμίσει με την αγάπη μας. Αυτό το δοχείο πρέπει να γεμίζει καθημερινά, καθώς αδειάζει συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Όταν το δοχείο του παιδιού είναι άδειο, αισθάνεται ότι κάτι λείπει και θα αναζητήσει την προσοχή μας με κάθε τρόπο, μερικές φορές με ακατάλληλη συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, φωνάζει ότι μας χρειάζεται..

Γεμίζουμε το δοχείο αγάπης δίνοντας σημάδια προσοχής, ακούγοντας με την καρδιά, γελώντας, έχοντας σωματική επαφή και ποιοτικό χρόνο (π.χ. διαβάζοντας ένα παραμύθι, προετοιμάζοντας το γεύμα μαζί, χορεύοντας με μουσική, παίζοντας μπάλα).

Παρακάτω είναι μία ζωγραφιά που είχε κάνει η κόρη μου όταν ήταν 7 όταν την ρώτησα πώς φαντάζεται αυτό το δοχείο της αγάπης…

Και επειδή αυτό το εργαλείο επικοινωνίας και σύνδεσης μας έχει βοηθήσει πολύ, δημιουργήσαμε μία ιστορία!

Εύχομαι να σας αρέσει και να μιλήσει στις καρδιές σας!

Το οπισθόφυλλο:

Στο Top 10 στις 6 Μαρτίου 2024

Ευχαριστώ!!!

Τι πραγματικά συμβαίνει όταν χάνεις την ψυχραιμία σου…

Είναι μεσημέρι. Παίρνεις το παιδί σου από το σχολείο, όλα καλά, όλα ωραία… και λίγα λεπτά μετά φωνάζει και χτυπιέται γιατί δεν του παίρνεις κάτι από το περίπτερο…

Τι σκέφτεσαι εκείνη την ώρα;

Αυτό που θα σκεφτείς εκείνη την κρίσιμη στιγμή που είναι στο πάτωμα, θα καθορίσει τα συναισθήματα που θα νιώσεις και στην συνέχεια την αντίδρασή σου.

• Αν σκεφτείς : ‘‘Τι κακομαθημένο, όλο κάτι θέλει, δεν μπορώ να βγω μια βόλτα μαζί του χωρίς να κάνει μια κρίση μπροστά σε όλους. Το κάνει επίτηδες!’’ (αυτές οι σκέψεις ονομάζονται ‘σκέψεις - παγίδες’. Είναι σκέψεις που μας έρχονται από τη δική μας διαπαιδαγώγηση και μεγεθύνουν το πρόβλημα. )

Τότε το συναίσθημα που θα γεννηθεί θα είναι (μάλλον) ο θυμός.

Και αφού θυμώσεις, πολύ πιθανό να φωνάξεις και να πάρεις απότομα το χέρι του παιδιού και να το τραβήξεις να πάτε σπίτι και οι δύο μέσα στα νεύρα.

Το αποτέλεσμα θα είναι ότι το παιδί θα φωνάζει περισσότερο και εσύ θα νιώσεις ακόμα πιο θυμωμένη. Σύνδεση 0. Νεύρα full. Και μετά νιώθουμε ενοχές που φωνάξαμε…

Τώρα, ας πάρουμε πάλι το ίδιο αρχικό γεγονός (το παιδί χτυπιέται μπροστά στο περίπτερο μετά το σχολείο).

• Αν σκεφτείς: ‘‘H κρίση του παιδιού μου τώρα είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου. Κάτι έχει. Ίσως η σοκολάτα είναι μια αφορμή να εκτονώσει τα συναισθήματα του, ίσως πιέστηκε σήμερα στο σχολείο, ίσως χρειάζεται να συνδεθεί πάλι μαζί μου, ίσως πεινάει πολύ…’’

Τότε μάλλον δεν θα θυμώσεις το ίδιο, μπορεί και καθόλου. Γιατί στην ουσία, δεν κάνει κάτι εναντίον σου το παιδί εκείνη την ώρα, ίσα ίσα, σου ζητάει (με ακατάλληλο τρόπο σίγουρα) την προσοχή σου.

Αφού δεν θα είσαι τόσο θυμωμένος/η, θα μπορείς πιο εύκολα να εξηγήσεις, να ακούσεις, να συνδεθείς. Θα καταφέρεις να το στηρίξεις και να εξετάσεις τι κρύβει το παγόβουνο.

“Το μόνο, το αληθινό, το μοναδικό ταξίδι είναι να αλλάξει κανείς τη ματιά του.”

— Marcel Proust, Γάλλος Συγγραφέας

Μια σημαντική στιγμή στο γονεϊκό μου μονοπάτι ήταν λοιπόν όταν έμαθα ότι, ενώ δεν μπορούμε να ελέγξουμε τα συναισθήματα μας, μπορούμε και γίνεται να δουλέψουμε τις σκέψεις μας (που γεννάνε τα συναισθήματά μας).

Έτσι, ο τρόπος που βλέπουμε τα πράγματα αλλάζει τον τρόπο που αντιδράμε σε αυτά.

Οι σκέψεις μας κατευθύνουν τα συναισθήματά μας και τις αντιδράσεις μας με το παιδί…

Δες στο σχήμα τι εννοώ (είναι μία προσαρμογή στη γονεϊκότητα του μοντέλου της Life coach Brooke Castillo)

Χρειάζεται λοιπόν να αλλάξουμε μάτια, οπτική γωνία, να πάρουμε μία απόσταση, να σκεφτούμε, να βγούμε από τους αυτόματους μηχανισμούς μας, να απελευθερωθούμε από τις σκέψεις-παγίδες. Να πάρουμε πίσω τον έλεγχο των αντιδράσεών μας.

Και έτσι να νιώσουμε πιο ήρεμοι, πιο σίγουροι και πιο συνηδειτοποιημένοι ως γονείς… και ας μην τα καταφέρνουμε κάθε φορά!

---

Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις αυτό το εργαλείο ενσυνείδητης γονεϊκότητας (και άλλα πολλά) στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία βιωματικά να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις, συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά στο τηλέφωνο!

“Οι περισσότεροι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Γι’ αυτό και γω δήλωσα συμμετοχή στο σεμινάριο της “Θετικής γονεϊκοτητας”! Στην αρχή, απλά συμφωνούσα με τις απόψεις της Ελένης και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης. Δεν ήξερα αν ο χρόνος που θα αφιέρωνα και το κόστος, θα άξιζαν τον κόπο. Σήμερα, μετά την ολοκλήρωση του σεμιναρίου είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω όποιον αμφιβάλλει ότι αξίζει και ο χρόνος και το κόστος. Γιατί η σχέση γονέα παιδιού είναι πιο πάνω απ’ όλα! ”

— Ηλιάνα, Μαμά 2 παιδιών, ομάδα Νοεμβρίου 2023

Βιωματική παρουσίαση στο Νηπιαγωγείο EMEDOF 18/5/2023

00:00: Εισαγωγή από την Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου EMEDOF Bάσια Γαρταγάνη και ανάγνωση μίας ιστορίας από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’.

6:47: Το ‘‘παγόβουνο’’ και το ‘‘ρεζερβουάρ αγάπης’’ από την Ελένη Βασιλειάδη και την Σοφία Λάζου

23:35: Το ‘‘συναισθηματικόμετρο’’ από τον Γιώργο Λάζο και την Ελαία Λάζου

43:20: Ανάγνωση της ιστορίας ‘’Το ρεζερβουάρ αγάπης’’ από το βιβλίο.

54:47: ‘‘Η αυτοφροντίδα του γονιού’’ από την Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπευτρια Ελίνα Κεπενού

1:20:15: Ανάγνωση μίας νέας ιστορίας ‘’Ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά’’ από την Ελένη Βασιλειάδη

Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις»!

Ζωγραφια: Ελενη βασιλειαδη

(1) Τι μας λέει το παιδί :

‘‘Μη μου πεις «Σταμάτα να κλαις».

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου. Μπορεί να το λέει ακόμη η γιαγιά.

Τώρα όμως ξέρουμε. Το κλάμα είναι θεραπεία. Με τα δάκρυά μου, αποβάλλω το στρες μου.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω τη δύναμή μου. Εκφράζομαι για να ξεπεράσω τον θυμό μου, τη θλίψη μου, τη δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε, μη μιλήσεις, είναι καλύτερα.

Μόνο να είσαι δίπλα μου. Και να με περιμένεις.’’

---

Ιστορία με τίτλο ‘‘Δικαίωμα στο κλάμα’’ από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;’’ Δες περισσότερα για το βιβλίο εδώ!

---

(2) Τι μας λέει η επιστήμη:

Ο Dr. William Frey, ερευνητής Nευρολογίας στο Πανεπιστήμιο της Μινεσότα, διεξήγαγε μια μελέτη σχετικά με τη χημική σύνθεση των δακρύων και τη λειτουργία τους. ΄[WiIliam H. Frey II - Muriel Langseth (1985). Crying: The Mystery of Tears, Winston Press.]

Στη μελέτη του σχετικά με τη θεραπευτική δύναμη των δακρύων, ο Dr. William Frey διαπίστωσε ότι τα δάκρυα που παράγονται ως απάντηση σε έντονα συναισθήματα (όπως η θλίψη ή το στρες) περιέχουν υψηλότερα επίπεδα κορτιζόλης σε σχέση με τα δάκρυα που λιπαίνουν και προστατεύουν τα μάτια. Η κορτιζόλη είναι μια ορμόνη που αυξάνεται με το στρες. Έτσι, όταν κλαίμε και απελευθερώνονται συναισθηματικά δάκρυα, απελευθερώνεται και κορτιζόλη, μειώνοντας τα επίπεδα του στρες.

Επίσης αυτά τα δάκρυα περιέχουν και ουσίες όπως η ωκυτοκίνη και η ενδορφίνη, οι οποίες συνδέονται με τη συναισθηματική ευεξία.

Η μελέτη αυτή οδήγησε στην θεωρία ότι το κλάμα έχει μια απελευθερωτική λειτουργία, βοηθώντας στην απελευθέρωση κορτιζόλης που σχετίζεται με το στρες και την αποκατάσταση της συναισθηματικής ισορροπίας.

(3) Τι μας λέει η συγγραφέας Naomi Aldort:

Ζωγραφια απο το βιβλιο μαμα μπαμπα μ’ακουτε; - ελενη βασιλειαδη

‘‘Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.
Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει. Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.
Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.
Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.
Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.
Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδί σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.
Μπορεί να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολύ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.
Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.
Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδή βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιώθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.
Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.
Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του.’’

—————————————————————

Γνωρίζοντας αυτά, θα έλεγες ποτέ σε ένα παιδί ή σε έναν ενήλικα να μη κλαίει; Τροφή για σκέψη…

---

Αν θέλεις να εμβαθύνεις στο πώς μπορείς να ακούς πραγματικά και βοηθητικά το παιδί σου όταν βιώνει δύσκολα συναισθήματα…

…και να γνωρίσεις με ποιους τρόπους μπορείς να συνδεθείς και να επικοινωνείς βαθιά μαζί του, κάνε κλικ εδώ για να δεις πώς θα μπορεί να σε ωφελήσει η συμμετοχή σου στο θετικό κύκλο εργαστηρίων ‘‘Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;’’

Πώς παραμένω (σχεδόν) ψύχραιμη την ώρα της κρίσης... (+ εκτυπώσιμο!)

Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!

Email*

Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Παράλληλα, διάβασε παρακάτω μία δική μου ιστορία σχετικά με τις κρίσεις των παιδιών… (ή αν προτιμάς να με ακούσεις να λέω την ιστορία, κάνε κλικ εδώ στο λεπτό 56.)

——————————————————————————————

Η ιστορία συμβαίνει το 2015, όταν η πρώτη μου κόρη ήταν 2 ετών, για να σου πω πώς κατάφερα, σιγά, σιγά να μη τρελαίνομαι όταν το παιδί κάνει ένα ξέσπασμα… και να το βοηθάω κιόλας.

———————————————————————————————-

Κάποια μέρα του 2015

‘’Γιατί κάνεις έτσι; Θέλεις να με στεναχωρήσεις τώρα; Μη κλαις! Δεν είναι τίποτα; Κοίτα εδώ, τι σου έχω εγώ. Θες μια σοκολάτα; Οκ, αφού κλαις, φεύγουμε. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνεις! Είσαι μεγάλο κορίτσι, γιατί φωνάζεις και κάνεις σαν μωρό τώρα;’’

Επ! Μία παραγγελία παρακαλώ! Ερωτήσεις και λύσεις! Τώρα. Και να μη κλαίει το παιδί. Να μην κάνει κρίσεις!  Να είναι πάντα χαρούμενο και ήρεμο! Να καπακώσω το συναίσθημα, να μη μας ακούσει ο κόσμος. Μη τυχόν και; Μη τυχόν και τι; Μη τυχόν και φανώ ανήμπορη, ότι δεν ελέγχω τη κατάσταση και ότι δεν είμαι ‘’καλή Μαμά’’; Μμμμμ ενδιαφέρον…

Ωραία, και τι μπορώ να κάνω τότε πρακτικά όταν το παιδί φωνάζει στο πάτωμα; Αφού μέσα μου, νιώθω τόσο στρες, θέλω να φωνάξω και να πάρω τα βουνά, πώς θα μπορώ να μείνω ψύχραιμη και να ανταποκριθώ βοηθητικά μέσα στην τρέλα; Όταν θυμώνεις, θύμωσες, σωστά; Και μετά άντε μάζεψε τον θυμό! Δεν ελέγχονται τα συναισθήματά την ώρα της κρίσης, ούτε ακυρώνονται...

---------

Κάτι έκανα που με βοήθησε να είμαι (όχι ψύχραιμη, μη τρελαθούμε κιόλας) αλλά πολύ πιο ψύχραιμη την ώρα της κρίσης και ταυτόχρονα να βοηθάω το παιδί.

Τι είναι αυτό που έκανα; Άλλαξα γυαλιά. Άλλαξα οπτική. Έμαθα τι κρύβεται πίσω από τη σκηνή.

Πρώτα λοιπόν ΑΦΑΙΡΕΣΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑ.

Με τα κόκκινα γυαλιά, οι σκέψεις παγίδες κάνουν πάρτι και μας κάνουν ότι θέλουν. Είναι αυτές οι σκέψεις που λέμε από μέσα μας την ώρα της κρίσης και μας θολώνουν. Δεν ξέρεις καν ότι μιλάνε από μέσα σου αυτές οι σκέψεις. Τις ονομάζω ‘’σκέψεις παγίδες’’ γιατί δεν τις έχουμε αποφασίσει εμείς ως γονέας. Προέρχονται από την δική μας ανατροφή, προτάσεις δηλαδή που ακούσαμε εμείς ως παιδί ή/και από την γενική αντίληψη της κοινωνίας ότι το παιδί υπάρχει απλά και μόνο για να μας τρελάνει...

‘’Το άτακτο!’’ ‘’Με έχει για πλάκα.’’ ‘’Τα άλλα παιδιά δεν κάνουν έτσι’’. ‘’Τι θα πει ο κόσμος’’. ‘’Το κάνει επίτηδες’’ κτλ.

Αυτές οι σκέψεις αυτόματα μας παγιδεύουν γιατί γεννάνε στρες μέσα μας και μας μας εμποδίζουν να ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε, με ηρεμία. Μπορούμε όμως να αποφασίσουμε να διώξουμε αυτές τις σκέψεις.

Συνειδητοποιούμε τις σκέψεις και τις διώχνουμε. Παίρνουμε την απόφαση. Πετάμε τα κόκκινα γυαλιά.

Μετά, φόρεσα ΜΠΛΕ ΓΥΑΛΙΑ.

Τα μπλε γυαλιά δείχνουν την πραγματικότητα. Ότι το παιδί δεν είναι ένα χειριστικό και κακομαθημένο πλάσμα που πρέπει να εξουσιάσω γρήγορα αλλιώς θα μου πάρει τον αέρα! Αυτόματα ο τρόπος που θα ανταποκριθούμε θα είναι πιο ήρεμος.

3 βασικά πράγματα βλέπεις με τα μπλε γυαλιά.  

1. Βλέπεις τους ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ!

‘’‘Μαμά, Μπαμπά, κάτι βιώνω πολύ δύσκολο τώρα και ξέρω ότι μπορώ να το εκφράσω σε σένα, ότι θα με αγαπάς ακόμα και αν χτυπιέμαι για 30 λεπτά στο πάτωμα. Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το ίδιο συμβαίνει με την δασκάλα ή την γιαγιά.’’. Με άλλα λόγια, γράφει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό το παιδί σου να κάνει κρίσεις μαζί σου και όχι τόσο στο παιδικό ή στην γιαγιά. Και όχι μόνο φυσικό είναι, είναι και αναμενόμενο και υγειές κατά την θεωρία του συναισθηματικού δεσμού... Είσαι το λιμάνι του παιδιού σου.

Α... γι αυτό! θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν είδα τους υπότιτλους κάτω από την κρίση για πρώτη φορά και κατάλαβα ότι είναι φυσικό το παιδί να εκφορτίζει τα δύσκολα συναισθήματα του μαζί μου.

2. Βλέπεις το ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ!

Βλέπεις νταλίκες, χώματα, εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού.  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Στα 30 θα είναι λειτουργικό 100% (*και αν). Δεν μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα συναισθήματά του. Ούτε να βάλει λογική. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει.

Α... γι’ αυτό θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στο εργοτάξιο... και είδα τον εαυτό μου σαν βοηθός...

3. Βλέπεις τι κρύβει από κάτω το ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ.

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, τα μπλε γυαλιά μου δείχνουν το κάτω μέρος του παγόβουνου. Κατεβαίνω από το πλοίο και βουτάω στην θάλασσα για να ανακαλύψω τι υπάρχει κάτω από το παγόβουνο. Βλέπω ότι το μεσημέρι στο παιδικό δεν έφαγε το φαγητό του και ότι τώρα πεινάει, βλέπω το ρεζερβουάρ αγάπης να έχει αδειάσει, βλέπω ότι δεν ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και ότι χρειάζεται σύνδεση, βλέπω μια ανησυχία επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, βλέπω ότι έχει πονόλαιμο, βλέπω ότι της λείπει ο Μπαμπάς της που δουλεύει μέχρι αργά...

Α... γι’ αυτό.... θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στα παγόβουνα της Ανταρκτικής... και ανακουφιστικά που η συμπεριφορά του παιδιού μου δεν είναι εναντίον μου αλλά ότι κάτι μου επικοινωνεί!

Αφού είδα τους υπότιτλους, το εργοτάξιο και το παγόβουνο, τι έκανα την ώρα της κρίσης;

Στην αρχή, τίποτα. Ήξερα ότι αν άνοιγα το στόμα μου, θα έλεγε μια πατάτα, αυτόματα.

Οπότε καθόμουν δίπλα, σιωπηλή. Αυτή η παύση μέσα στο χάος, με βοηθούσε να πάρω μια ανάσα, να μη φουντώνω, και βοηθούσε το παιδί να μην στρεσσάρεται παραπάνω λόγω του δικού μου στρες…

Μετά από καιρό, και αφού πλέον τα μπλε γυαλιά ήταν μόνιμα πάνω στη μύτη μου, δεν θύμωνα σχεδόν ποτέ πια την ώρα της κρίσης. Δεν λέω ότι δεν ένιωθα καθόλου στρες, δεν ισχύει αυτό. Θέλει πολύ δουλειά αυτό. Όμως κατάφερνα να ελέγχω τις αντιδράσεις μου.

Αισθανόμουν βοηθός. Δυσκολεύεται το παιδί και θα του φωνάζω από πάνω; Είμαι ο ενήλικας και θέλω να είμαι εκεί για αυτό. Παίρνω το παιδί αγκαλιά. Το περιμένω. Ακούω το συναίσθημά μου. Ξέρω ότι κάνω το ‘’σωστό’’ εκείνη την ώρα.

Δεν με νοιάζουν πια τι λένε οι γύρω. Πάντα θα λένε οι γύρω.

Εστιάζω στο παιδί μου. Αυτό έχει σημασία για μένα. Αντέχω, είμαι δυνατή μέσα μου. Είμαι δίπλα του. Σε λίγο θα περάσει η θύελλα.

Είμαι σε αποστολή. Βοηθάω το παιδί μου να μεγαλώσει. Κι εγώ μαζί.

—————————————————————————-

Υ.Γ.: Η δική μας στάση όταν το παιδί κλαίει, έχει νεύρα, κάνει ξεσπάσματα, είναι επιθετικό (χτυπάει, φωνάζει, φτύνει, κτλ), ειδικά τις 3 πιο σημαντικές στιγμές της ημέρας είναι το κεντρικό θέμα του 3ου εργαστηρίου του νέου Κύκλου εργαστηρίων θετικής διαπαιδαγώγησης. Έχω ανοίξει τις προεγγραφές για το βιωματικό κύκλο ''Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;''. Αν έχεις ένα παιδί από 1,5 έως 10 ετών και θέλεις να ανακαλύψεις βήμα βήμα μαζί μου νέους τρόπους και αποτελεσματικές θετικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…), κάνε κλικ εδώ

---

Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!

Email*

Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Θέλω λόγια ζεστά...

«Γιατί κλαις; Σου πήρε το παιχνίδι, ε; Καλά να πάθεις. Και εσύ πήρες το παιχνίδι του Φίλιππου πριν, σε είδα. Βλέπεις τώρα που δεν είναι ωραίο; Άντε, σταμάτα να κλαις λοιπόν και πήγαινε να παίξεις» είπε η δασκάλα παγωμένα.

Η στεναχώρια μου είχε κατακλύσει όλο μου το κεφάλι και όλο μου το σώμα.

Ήμουν ο ίδιος στεναχώρια.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε τι έκανα ούτε τι δεν έκανα εκείνη την ώρα.

Για να πέσει η συναισθηματική μου πίεση και να μπορώ να λειτουργήσω και να σκεφτώ πάλι, ήθελα κάποιος να είναι στο πλευρό μου και όχι να με κρίνει και να με ντροπιάσει, λες και είμαι και κακός.

Δεν θέλω να καπακώνω τα συναισθήματά μου, θέλω να μάθω να τα διαχειρίζομαι.

Δεν ζητάω πολλά.

Μόνο λόγια ζεστά…

Να, κάπως έτσι:

«Σε καταλαβαίνω. Έπαιζες ωραία και ο Φίλιππος σου πήρε ξαφνικά το παιχνίδι. Είναι δύσκολο αυτό». Και μετά από λίγο: «Θέλεις να πάμε να το συζητήσουμε με τον Φίλιππο; Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να βρείτε μία λύση».

Κάποιος είναι μαζί μου τώρα…

---

Η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’

---

View fullsize

---

O φαύλος κύκλος της παράδοξης προσοχής

Είναι αυτό που συμβαίνει όταν το παιδί μας αναζητάει επίμονα και κάνει ότιδήποτε για να μας τραβήξει τη προσοχή…

Το παιδί προτιμάει ακόμα και την αρνητική μας προσοχή παρά καθόλου προσοχή. Αυτό είναι το παράδοξο…

Έτσι θα κάνει το οτιδήποτε για να μας κινήσει την προσοχή…

Και τι συμβαίνει τότε σε μία εικόνα:

Τι μπορούμε να κάνουμε για να σπάσουμε τον φαύλο κύκλο;

Ζωγραφιά της κόρης μου Σοφίας (7 ετών) όταν τη ρώτησα πώς φαντάζεται το ρεζερβουάρ αγάπης της

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε είναι να γεμίζουμε τακτικά το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού…

Τι είναι αυτό;

Είναι μία δεξαμενή στο σώμα του παιδιού που πρέπει να γεμίσει με την αγάπη μας. Αυτή η δεξαμενή πρέπει να γεμίζει καθημερινά, καθώς αδειάζει συνεχώς κατά τη διάρκεια της ημέρας.

Όταν η δεξαμενή του παιδιού είναι άδεια, αισθάνεται ότι κάτι λείπει και θα αναζητήσει την προσοχή μας με κάθε τρόπο, μερικές φορές με ακατάλληλη συμπεριφορά. Στην πραγματικότητα, φωνάζει ότι μας χρειάζεται...

Η συναισθηματική δεξαμενή του παιδιού αδειάζει γρήγορα. Γεμίζει όμως και πολύ γρήγορα!

Γεμίζουμε το ρεζερβουάρ αγάπης δίνοντας σημάδια προσοχής, ακούγοντας με την καρδιά, γελώντας, έχοντας σωματική επαφή και ποιοτικό χρόνο (π.χ. διαβάζοντας ένα παραμύθι, προετοιμάζοντας το γεύμα μαζί, χορεύοντας με μουσική, παίζοντας μπάλα).

Αυτό που μετράει είναι η απόλυτη προσοχή μας. 10 λεπτά μπορεί να είναι αρκετά.

Διάβασε και μία ιστορία που είχα γράψει για το θέμα: https://www.positiveparents.gr/blog/10-lepta-poiotikos-xronos

---

“Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το ρεζερβουάρ αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτηματα του, ακούω τα συναισθηματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω 10 με 20 λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρεφώ και τον εαυτό μου.”

— Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Έμπνευση: Βιβλίο "Avec lui c'est compliqué" (Eyrolles, 2018)

Ξέρεις να ακούς με ενσυναίσθηση;

«Η ενσυναίσθηση είναι η προσοχή που δίνουμε στο προσωπικό βίωμα κάποιου τρίτου, το άκουσμα, η κατανόηση των συναισθημάτων του.

Πρόκειται για άκουσμα χωρίς κρίση αλλά και χωρίς δικαιολόγηση.

Όταν έχουμε μικρή συνείδηση των συναισθημάτων μας και, άρα μικρή συνείδηση των συναισθημάτων του άλλου, έχουμε μια φυσιολογική τάση προς τον εγωκεντρισμό.

Αρνούμαστε στους άλλους το δικαίωμα να πράττουν σύμφωνα με το προσωπικό τους βίωμα και ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά τους ως κατευθυνόμενη προς εμάς, όπως για παράδειγμα « δεν μ´ακούει= δεν ενδιαφέρεται για μένα.

Η ενσυναίσθηση απαιτεί να επικεντρωθούμε στον συνομιλητή μας.

Το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχόμαστε μαζί με τα συναισθήματα του είναι θεμελιώδες, προκειμένου να επιτρέψουμε στον άλλον να εκφραστεί με ειλικρίνεια, να γελάσει, να κλάψει, ή να φωνάξει, χωρίς να προσπαθήσουμε να τον ηρεμήσουμε πάση θυσία.

Έπειτα από το ταξίδι στα εσώτερα του εαυτού μας, το βάθος των συναισθημάτων των άλλων γίνεται αντιληπτό, και ο σεβασμός για τα αισθήματα τους γίνεται κάτι φυσικό.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι μου συμβαίνει τελικά» της Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Ενσυναισθηση = πας να δεις πώς είναι τα πράγματα από το βουνό του άλλου…. Και μετά ξαναπάς στο δικό σου…

Όταν κλαίει, τι χρειάζεται από μας;

«Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.

Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.

Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.

Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.

Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.

Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.

Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.

Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.

Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.

Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.

Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)

Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»

———————————————————

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.

Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )

--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη

Γιατί ''με τρελαίνει τόσο πολύ'' μετά το σχολείο;

Πήρες το παιδί σου από το σχολείο μετά τη δουλειά σου, σε πήρε αγκαλιά, σου είπε όλη του τη μέρα και πόσο πολύ του έλειψες. Ήταν χαρούμενο και περάσατε ένα όμορφο και τρυφερό απόγευμα...

Τι; Είπα κάτι λάθος;

Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητα έτσι τα πράγματα. Μπορεί να είναι και έτσι αλλά μπορεί να είναι και αλλιώς.

Μπορεί το παιδί να χρειάζεται να ''αδειάσει'' το στρες του.

Μπορεί να ουρλιάζει και να χτυπιέται στο πάτωμα για το οτιδήποτε.

Μπορεί να κλαίει.

Μπορεί να μην μιλάει.

Μπορεί να είναι επιθετικό απέναντι μας. ('είσαι κακιά/ος΄΄ και τέτοια)

Όλα αυτά είναι αναμενόμενα τελικά.

Εμείς τι κάνουμε;

Είμαστε εκεί και ακούμε!

Δυσκολεύτηκε στο σχολείο κάποιες στιγμές και δεν μπόρεσε να το εκφράσει εκείνη τη στιγμή...

Τώρα που είστε πάλι μαζί, νιώθει εμπιστοσύνη, βρήκε πάλι το λιμάνι πρόσδεσής του.

Μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να νιώθει ότι θα απορριφθεί.

Χρειάζεται απλά να είμαστε δίπλα τους. Να ακούσουμε ΟΛΑ τα συναισθήματα. Της χαράς αλλά και του φόβου και του θυμού.

Όλα είναι αποδεκτά.

Για εμάς, δεν είναι πάντα εύκολα απογεύματα αλλά αν ξέρουμε τι συμβαίνει και γιατί το παιδί μας μας έχει ιδιαίτερα ανάγκη, είμαστε πιο ανοικτοί και δεκτικοί νομίζω...

Η ιστορία του μπολ και πώς έσωσε την πρωινή παρτίδα

7:20 το πρωί, τι κάνει ένα μπολ καθισμένο σε μια στάση λεωφορείου κάπου στην Αθήνα;

Αυτο το μπολ έσωσε τη παρτίδα σήμερα το πρωί με το 6χρονο παιδί που με μεγαλώνει… και Θα σας πω την ιστορία του… ξεκινώντας από την αρχή.

7:12 κάθε μέρα πρέπει να έχουμε φύγει από το σπίτι για να προλάβουμε να πάμε στη στάση του σχολικού με τα πατίνια.

Σήμερα στις 7:11 η Σοφία είναι ντυμένη αλλά πάνω στο κρεβάτι της ακόμα. Είναι στραβή και κάνει μούτρα.

Την ίδια ώρα παίρνω βαθιές αναπνοές γιατί αντιλαμβάνομαι ότι δεν έχω χρόνο και προσπαθώ να κατεβάσω ιδέες. Γνωρίζω ότι δεν προλαβαίνω να δω τι κρύβει το παγόβουνο…

7:12 πάει η Σοφία προς τη κουζίνα να φάει πρωινό, άνετη και αέρινη.

Της λέω ότι πρέπει να φύγουμε τώρα και ότι δεν προλαβαίνει το πρωινό πια.

Μου λέει ότι θα φάει τα δημητριακά της πρώτα και βάζει γάλα στο περιβόητο μπολ.

Της λέω ότι δεν προλαβαίνουμε και ότι πρέπει να βγούμε έξω αμέσως.

7:12 και κάτι δεν κουνιέται και εγώ κάνω alt/control/delete να δω τι επιλογές μου προτείνει το σύστημα πριν κρασαρει τελείως.

Δεν έχω ούτε ένα λεπτό πια. Πρέπει να βρω κάτι για να βγει έξω με χαρά αντί να τη σέρνω με ουρλιαχτά (πράγμα που δεν μπορώ να κάνω έτσι κι αλλιώς).

Εδώ εμφανίζεται στην οθόνη του μυαλού μου το περιβόητο μπολ.

- Τι λες να πάρουμε το μπολ μαζί μας και να σου δίνω κουταλιές ενώ κανείς πατίνι προς τη στάση;

Γίνεται επανεκκίνηση αμέσως.

Γελάει.

Βγαίνει το μπολ έξω και εμείς μαζί.

Κουταλιές ενώ ρολάρει.

Περαστικοί που μας κοιτάνε.

Λίγο γάλα στην Μπλούζα.

Και;

Γελάω κι εγώ.

Στη στάση οι τελευταιες κουταλιές και ούτε γάτα ούτε ζημιά.

Bye bye παιδιά και μια φωτό για να θυμίσω τον εαυτό μου οτι πάντα γίνεται να παίξεις και να καινοτομήσεις με δημιουργικότητα προκειμένου να μη χαλάς τη σχέση σου (και την υγεία σου!) για λίγα λεπτά το πρωί.

Τώρα αναρωτιέμαι αν θα καθιερωθεί το μπολ εως το τελος του σχολικού έτους.

Πραγματικά δεν θα με πειραζε καν.

Όταν κλαίει το παιδί, τι σκέφτεσαι;

«Οταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.

Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.

Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.

Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.

Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.

Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.

Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.

Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.

Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.

Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.

Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)

Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»

———————————————————

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.

Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )

--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη

Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)

Αυτό που θα σου πω τώρα είναι ίσως το πιο σπουδαίο εργαλείο του θετικού γονέα…

Γιατί πολλές φορές ενώ μπορεί να ξέρουμε πως να ανταποκριθούμε, την ώρα της κρίσης τα ξεχνάμε όλα…

—————————————

Ελέγχουμε τον εαυτό μας. Η χύτρα είναι καλά βιδωμένη. Ξέρουμε ότι το ξύλο και οι φωνές δεν βοηθάνε σε τίποτα. Έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι δεν θα χτυπήσουμε ποτέ το παιδί μας.  

Έτσι νομίζουμε…

Κάποια στιγμή όμως ‘’φεύγει το χέρι’’ μας ή φωνάζουμε δυνατά.

Πάει ο έλεγχος, η χύτρα έσκασε. Δεν ξέρουμε γιατί. Και μετά νιώθουμε τύψεις.

Και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε γιατί έφυγε αυτό το χέρι ή γιατί φωνάξαμε. 

Γιατί αν ξέραμε, δεν θα είχε φύγει το χέρι ή δεν θα είχαμε φωνάξει έτσι.

Το χέρι δεν έφυγε μόνο του.

Για να δούμε γιατί έφυγε το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.

Όταν είμαστε γονείς, πολλές καταστάσεις που ζούμε με τα παιδιά μας πυροδοτούν τη δική μας παιδική ηλικία. Κάτι κοινό ανάμεσα σε αυτό που ζήσαμε ως παιδί και που συμβαίνει σήμερα κάνει τη σύνδεση. Μπορεί να είναι μία μυρωδιά, μία λέξη, ένας ήχος… Στη συνέχεια ξαναβιώνουμε όλο το στρες, όλο το άγχος που είχαμε βιώσει ως παιδί (και δεν είχε ακουστεί…).

Τότε, θα έχουμε δυσανάλογες αντιδράσεις γιατί ξαναπαίζονται σκηνές που έχουμε βιώσει ως παιδί και βρίσκονται στο υποσυνείδητό μας.

Πολλές φορές, είναι λες και ζούμε ξανά την παιδική μας ηλικία με τα δικά μας παιδιά… (γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονέας…)

Τι συμβαίνει μέσα μας ‘‘πρακτικά’’;

Με απλά λόγια, παίρνει τον έλεγχο η αμυγδαλή, ένα μικρό σημείο (σε σχήμα αμυγδάλου) στον ‘’πρωτόγονο’’ εγκέφαλό μας που αποθηκεύει όλες τις καταστάσεις που βιώσαμε και δεν μπορέσαμε να κλάψουμε ή/και να εκφράσουμε λεκτικά όταν είμασταν παιδί. Όλες αυτές οι καταστάσεις δεν πέρασαν στην ουσία από το φίλτρο του ιππόκαμπου για να μπουν στην συνείδηση μας και έμειναν έτσι στο υποσυνείδητο, σε αυτό που ονομάζεται ‘’τραυματική μνήμη’’.

Η αμυγδαλή θα έχει τον έλεγχο όσο δεν φέρνουμε στην συνείδησή μας τα τραυματικά γεγονότα που βιώναμε ως παιδί.

Πρακτικά τι κάνουμε;

3 Βήματα για να πάρουμε πάλι τον έλεγχο των αντιδράσεών μας

Θέλουμε να αυξήσουμε τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού μας (που μας πυροδοτεί) και την αντίδραση μας.

• 1/ Κοιτάμε λοιπόν απ΄έξω / από απόσταση τον εαυτό μας.

‘‘Δεν τρώει πάλι… Νιώθω πολύ στρες και θυμό τώρα που δεν τελειώνει το φαγητό του, νιώθω ότι θέλω να του φωνάξω, νιώθω ότι θα εκραγώ.’’

• 2/ Αναρωτιόμαστε : ‘‘Mήπως αυτό που βιώνω είναι μία δυσανάλογη αντίδραση;’’

Και πάμε πίσω στο χρόνο : ‘‘Πώς αντιδρούσαν οι γονείς μου όταν δεν έτρωγα; Μήπως με μάλωναν; Μήπως με ανάγκαζαν να τελειώσω πάντα το πιάτο μου; ‘‘

Πολλές φορές, οι δυσανάλογες αντιδράσεις μάς έχουν να κάνουν με το πως οι γονείς μας αντιδρούσαν μαζί μας ως παιδί.

Έχω προσθέσει και ένα δικό μου βήμα που λειτουργεί:

• 3/ Μιλάω στο εσωτερικό μου παιδί και αναγνωρίζω το συναίσθημά του που δεν είχε αναγνωριστεί τότε ως παιδί.

‘’Είναι δύσκολο για σένα ε;… Σε πιέζουν να φας ενώ δεν σου αρέσει το φαγητό. Θέλεις να κάνεις εμετό. Νιώθεις αδικία. Θυμώνεις, σε καταλαβαίνω.’’

Σιγά σιγά, παίρνουμε πάλι τον έλεγχο. Το υποσυνείδητο κομμάτι που μας ‘’κυβερνούσε’’, θα μπει στην συνείδηση μας, θα ‘‘δουλευτεί’’ και οι δυσανάλογες αντιδράσεις μας θα μειωθούν.

Για μένα, είναι από τα πιο σπουδαία εργαλεία της γονεϊκότητας. 

Είναι διασταύρωση… γιατί αν το κατανοήσεις και το χρησιμοποιήσεις, πας σε άλλη διαδρομή… & το παιδί σου / ενήλικας του αύριο μαζί…

---

Για να δεις μία εφαρμογή αυτής της τεχνικής πάνω μου δες εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi

Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις''

Μη μου πεις ''Σταμάτα να κλαις'' ή ‘‘Γιατί κλαις;’’

Μπορεί να σου το έλεγαν οι γονείς σου.

Τώρα όμως ξέρουμε.

Το κλάμα δεν είναι αδυναμία... είναι θεραπεία.

Όταν κλαίω, φωνάζω, χτυπιέμαι, ξαναβρίσκω την δύναμη μου.

Εκφράζομαι για να ξεπεράσω το θυμό μου, την θλίψη μου, την δυσκολία μου.

Αν δεν ξέρεις τι να μου πεις τότε... μη μιλήσεις.

Να είσαι όμως δίπλα μου, πάντα...

--------------------------------

Ένα κειμενάκι που γεννήθηκε από το ρητό της Pam Leo:

''Όταν σταματάμε το κλάμα, σταματάμε την θεραπεία.''

Τα συναισθήματα των γονιών και τι κρύβουν (βίντεο με αγγλικούς υπότιτλους)

Αξίζει να δεις αυτό το βίντεο για να καταλάβεις καλύτερα κάποιες αντιδράσεις σου…

Το βίντεο είναι της Catherine Dumonteil-Kremer η οποία ξεκίνησε πρώτη στην Γαλλία μαθήματα θετικής και δημιουργικής διαπαιδαγώγησης για γονείς από το 1995.

Έχει γράψει αρκετά βιβλία για γονείς και παιδιά. Μεταφρασμένο στα ελληνικά είναι το πολύ καλό βιβλίο ‘‘Μία νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο’’ (βρες το εδώ)

Γιατί ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα...

« Μη φοβάσαι, τίποτα δεν είναι».

Δεν μας αρέσει να φοβούνται τα παιδιά μας. Θα τα θέλαμε ηγέτες, τολμηρά. «Θα κάνεις φίλους στη κατασκήνωση». «Μην ανησυχείς, κι αυτό θα περάσει».

Όταν φαίνονται αγχωμένα, τείνουμε να τα καθησυχάσουμε. Θα θέλαμε να τα ξαλαφρώσουμε από κάθε πιθανό φόβο. Όμως μολονότι ορισμένες φορες, εάν είναι υπερβολικός ή μετατοπισμένος, πράγματι μπλοκάρει και εμποδίζει τα παιδιά να κάνουν πράγματα, ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα.
Κινητοποιεί την ενέργεια μας ώστε να αντιμετωπίζουμε έναν κίνδυνο, μας επιτρέπει να τρυπούμε σε φυγή, να αμυνθούμε ή να ακινητοποιηθούμε.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι αντιδράσεις του ανθρώπου απέναντι στον φόβο του επέτρεψαν να επιβιώσει απέναντι σε επικίνδυνες καταστάσεις. (...)

Ο φόβος είναι χρήσιμος. Είναι το συναίσθημα που εγγυάται την ασφάλεια μας και μας επιτρέπει να επιτύχουμε.

Στο προαύλιο, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, κάποια παιδιά τρέχουν να παίξουν ενώ αλλά παίρνουν τον χρόνο τους, κοιτάζουν και αναλύουν. Το καθένα έχει τον τρόπο του. (...) Ειναι ανώφελο να πιέσουμε το παιδί μας να υιοθετήσει έναν τρόπο δράσης που δεν του ταιριάζει. Ένα ατρόμητο παιδί δεν ειναι απαραίτητα ούτε πιο ευτυχισμένο ούτε πιο ευφυές, και βέβαια ούτε πιο ασφαλές από ένα παιδί που φοβάται.

Απόσπασμα και εικόνα από το σημειωματάριο των συναισθημάτων της Ιζαμπελ Φιλιοζά «Φόβοι, φίλοι ή εχθροί;» Από 5 ετών.

http://mikk.ro/CaBA. Και http://mikk.ro/CaFf

Mήπως είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι;

«Πώς νιώθεις με αυτό;» μας ρωτάνε καμία φορά.

Και δεν ξέρουμε να απαντήσουμε.

Λες και είμαστε συναισθηματικά αναλφάβητοι.

Πολλές φορές απαντάμε μόνο 2-3 βασικά συναισθήματα όπως θυμό, στενοχώρια, χαρά.

Δεν ξέρουμε γιατί τα συναισθήματα μαθαίνονται και αναγνωρίζονται από μωρό.

Και οι προηγούμενες γενιές έβαζαν τα συναισθήματα στο πλάι για να εστιάσουν στα πρακτικά. Νομίζαμε κιόλας ότι δείχνοντας τα συναισθήματα μας, μοιάζουμε πιο ευάλωτοι.

Μόνο που γνωρίζουμε πια σίγουρα ότι δεν μπορεί να ευτυχήσει κάποιος αν δεν ξέρει τι συμβαίνει μέσα του.

Και ότι η συναισθηματική νοημοσύνη είναι ίσως αυτή που θα μας σώσει στο μέλλον, τώρα που ήρθε και η τεχνητή νοημοσύνη.

Δεν γίνεται να κρυφτείς από τον εαυτό σου.

Όποτε μπορούμε να εξοικειωθούμε με τις ποικιλίες των συναισθημάτων για να ασχοληθούμε λίγο με το μέσα μας... και να επικοινωνούμε καλύτερα .

Αυτή η ρόδα μπορεί να μας δώσει ιδέες.

Ο τροχός σχεδιάστηκε από τον @Ioannis Koulanis, και αποτελεί μέρος συγγράμματος από τα σεμινάρια «Επιστροφή στο κέντρο» . Πληροφορίες εδώ https://www.miracleseeker.com/nvcgr

Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;

Τι να κάνουμε όταν στενοχωριέται το παιδί μας;

Δεν είναι εύκολο να βλέπουμε το παιδί μας να κλαίει…

Για να το βοηθήσουμε πραγματικά εμείς ως ενήλικες πρέπει να είμαστε σταθεροί έτσι ώστε να μπορεί να βιώσει το συναίσθημα της στενοχώριας και να το αφήσει να φύγει.

Για παράδειγμα, τι μπορούμε να κάνουμε αν το παιδί κλαίει το κατοικίδιο του που έφυγε;

Δεν βοηθάει :

• να του αποσπάσουμε την προσοχή με κάτι άλλο ή

• να του αγοράσουμε άλλο ή

• να θέλουμε να σταματήσει να κλαίει ώστε να μην το βλέπουμε λυπημένο…

Μπορούμε να το συνοδεύσουμε και να το διδάξουμε να δεχτεί τα συναισθήματά του.

Μπορούμε να οργανώσουμε μια κηδεία για το κατοικίδιο. Το παιδί μπορεί να σχεδιάσει μια ζωγραφιά, να μαζέψει λουλούδια.

Αυτό το βήμα θα επιτρέψει στο παιδί να χτίσει την ικανότητά του να ρυθμίζει τη θλίψη του, να αισθάνεται ότι έχει το δικαίωμα να αγαπά και ότι έχει το δικαίωμα να είναι λυπημένος.

Ως ενήλικας, δεν θα έπρεπε το συναίσθημα του παιδιού να μας πάρει μαζί του αλλά να παραμένουμε σταθεροί διατηρώντας παράλληλα στενή και συναισθηματική επαφή μαζί του.

Στη συνέχεια, το παιδί θα μπορεί να απελευθερώσει το συναίσθημα του, ειδικά με το κλάμα αν είναι λυπημένο, στη συνέχεια να ανακτήσει μια κατάσταση ηρεμίας και έτσι να απελευθερωθεί.

Αν του ζητήσετε να σταματήσει να κλαίει, το παιδί θα κρατήσει τα δάκρυα μέσα του.

Το να συνοδεύουμε το παιδί μέσα από αυτό το συναίσθημα είναι θεραπευτικό.

Προτείνω εδώ ένα βιβλίο που μας άρεσε για το θέμα της απώλειας και του πένθους. Η εικόνα είναι από το βιβλίο.

Για ηλικίες 4-10 : Ο κήπος του Eβαν

Βρες το για παράδειγμα εδώ: https://mikk.ro/CsRA