Τρέχουμε όλη την ώρα... θέλω κενό Μαμά / Μπαμπά!

Όλη μέρα στο σχολείο μου λένε τι να κάνω, μετά με παίρνεις, με τρέχεις από δω, από κει, μπαλέτο και λογοθεραπεία. Μετά διάβασμα ελληνικά. Μετά μπάνιο (και μαλλιά!). Μετά φαγητό. Μετά δόντια. Μετά πιτζάμα και ύπνο. Χοπ, χοπ, χοπ!

Πάω σχολείο όλη μέρα και μετά μου έχεις ένα δομημένο πρόγραμμα με δραστηριότητες.

Χοπ, χοπ, χοπ! Όταν γυρνάω σπίτι και το Σαββατοκύριακο, έχω πάλι ένα πρόγραμμα.

Χοπ, χοπ, χοπ. Πρέπει και καλά να μάθω πράγματα, να έχω ερεθίσματα.

Χοπ, χοπ, χοπ. Η μέρα μου όμως έτσι είναι μία σειρά από «πρέπει», «πάμε» και «γρήγορα». Νιώθω ένταση και πίεση. Τρέχω και δεν έχω κενά. Θέλω κενό!

Φοβάσαι το κενό εσύ; Θέλεις να το γεμίσεις; Φοβάσαι να βαριέμαι;

Δεν βαριέμαι εγώ όμως. Και δεν υπάρχει καν ως έννοια η βαρεμάρα στη φύση. Ίσα ίσα, χωρίς δομή, ύλη και πρόγραμμα, στα «κενά», οι νευροεπιστήμες έχουν αποδείξει ότι μαθαίνω περισσότερο απ’ ό,τι νομίζεις, γιατί ενισχύεται η μνήμη μου και η συγκέντρωσή μου

Μπορώ να ακούσω μέσα μου τι μου αρέσει και να αποφασίσω αυτό που θέλω χωρίς να χρειάζεται συνέχεια καθοδήγηση από άλλους, και έτσι μαθαίνω την αυτονομία…

Όταν δεν έχω κάτι προκαθορισμένο και δομημένο να κάνω, μαθαίνω να είμαι μόνος μου. Μπορώ να εξερευνήσω και να φροντίσω τον εαυτό μου.

Χωρίς καθορισμένο στόχο, μπορώ να αφήσω το μυαλό μου να περιπλανηθεί.

Από το «κενό» γεννιούνται ιδέες, εικόνες, ιστορίες, παιχνίδια… Η φαντασία και η δημιουργικότητά μου ανθίζουν.

Κάνε μου το δώρο αυτό.

Άφησέ μου κενό.


Ιστορία ‘‘Θέλω κενό’’ από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ εκδόσεις iWrite.

Για να μάθεις αν το βιβλίο είναι για σένα κάνε κλικ εδώ

Για να παραγγείλεις το βιβλίο χωρίς μεταφορικά έξοδα, κάνε κλικ εδώ

Την Τρίτη 14 Νοεμβρίου, ξεκινάει μία νέα πρωινή ενδυναμωτική ομάδα γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Το εσωτερικό μου παιδί έχει πολλά να πει

Χτες, 18:04.

120025192_1780095232154255_5500712820499278862_o.jpg

Κάθομαι δίπλα στην Ελαία για να διαβάσουμε.

Και: Χάλια. Χάλια. Χάλια.

Οχι αυτή, προσπαθεί.

Εγώ.

Αγχώνομαι όταν δεν θα τα καταφέρει.

Πιέζομαι όταν είναι αργή.

Αισθάνομαι εντάσεις μέσα μου όταν κάνει λάθη.

Θέλω να της πω να τα κάνει καλυτερα, να της πάρω το μολύβι, να προσέχει περισσότερο, να πάει πιο γρήγορα, να τελειώνουμε.

Υποφέρω, κυριολεκτικά. Το σώμα μου ολόκληρο πονάει.

Νιώθω το στρες μου, το κοιτάω στα μάτια όμως, δεν το φοβάμαι.

Το θέλω μάλιστα. Περίμενε την ευκαιρία να βγει.

Περίμενε σχεδόν 30 χρόνια.

Δεν βουτάω στο χάος τώρα. Δεν πιέζω την Ελαία μου. Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο. « Ωραία πρόοδο έκανες, κοίτα πως έγραφες πριν από μια εβδομάδα και κοιτά τώρα».

Από μέσα μου όμως πονάω. Και κάποιες κινήσεις μου σιγουρά με προδίδουν.

Κάνω ότι μπορώ.

Έχω κάτι να λύσω μέσα μου.

Ξέρω ότι παλεύω με τον εαυτό μου. Δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, τόσο πιεσμένη.

Ξέρω ότι στο κομμάτι αυτό, έχω δουλειά.

Δεν της λέω τίποτα, βγαίνω λίγο να ηρεμήσω. Παίρνω αναπνοές.

Χρειάζομαι να μεγαλώσω εδώ. Είναι εντάξει αυτό.

Και η Ελαία μου δίνει αυτήν την ευκαιρία.

Θέλω να την αρπάξω. Δεν θα διαλέξω την εύκολη λύση.

Θέλω να χρησιμοποιήσω το μετα βλέμμα, να με δω από απέξω.

Τι μου συμβαίνει; Τι νιώθω; Τι έχω βιώσει ως παιδί; Τι προσπαθεί να μου πει το εσωτερικό μου παιδί; Τι σχέση είχα με το διάβασμα;

Ξεκινάω την εσωτερική διερεύνηση.

Βλέπω την μικρή Ελένη.

Της μιλάω, την βλέπω μπροστά μου : « Υπέφερες ε;» «Σε πίεζε η δασκάλα σου ε; « Οι γονείς σου ήθελαν καλούς βαθμούς ε;» « Φοβόσουν να αποτύχεις ε;» « Φοβόσουν την απόρριψη ε;» «Νόμιζες ότι οι καλοί βαθμοί σε καθορίζουν ε; ...

Έχει πολλά να πει το κοριτσάκι. Πράγματα που δεν άκουσε κανείς ποτέ.

Γράφω αυτά και τρέχουν δάκρυα.

Είναι το σημάδι ότι κάτι ακούμπησα. Είναι πολύ καλό για μένα αυτό. Και για την Ελαία.

Μεγαλώνω.

Σιγά σιγά.

Και Σήμερα θα είναι ίσως ήδη λίγο πιο εύκολο το διάβασμα για μένα.

———————————————————————-

Κείμενο γραμμένο το Σεπτέμβριο του 2020

——————————————————————

Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου στις 18:00, ξεκινάει μία νέα ενδυναμωτική ομάδα γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Άστο το φυλλάδιο...

Αν είναι να φτάνει το παιδί 6,5 ετών να κλαίει για να ολοκληρώσει το φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.

Αν είναι να συνδέσει το παιδί τη μάθηση με τον πόνο, πάλι άστο το φυλλάδιο.

Αν είναι να χαλάσεις έστω και μια τρίχα τη σχέση σου με το παιδί σου για ενα φυλλάδιο, άστο το φυλλάδιο.

Δεν θέλω να πιστέψω ότι υπάρχει δάσκαλος που να θέλει συμπληρωμένα αλλά «δακρυσμένα» φυλλάδια.

Η μάθηση δεν μπορεί να είναι αναγκαστική.

Όπως μου είπε η «μεγάλη» σήμερα βλέποντας τη «μικρή» να κλαίει για το φυλλάδιο, «είναι μόνο 6 ετών και για να γίνει υπεύθυνη και αυτόνομη, θέλει χρόνο.»

Ειναι πρώτη δημοτικού, έχει χρόνο όντως.

Είπα για μια φορά να το ολοκλήρωνε το φυλλάδιο αλλά το πήρα πίσω (όχι αρκετά γρήγορα όμως… )

Μπορώ να αντέξω να πάει αδιάβαστη αφου αυτή μπορεί.

Η μικρη Ελενη (εγώ το 1990) θα φοβοταν αλλά τώρα παιζει μπάλα η μικρή Σοφία.

Φυλλαδοσκεψεις Κυριακής για καληνύχτα με χαμόγελο.

Θα πάει χαμένη αν δεν διαβάσει;

Αυτές τις μέρες, η Σοφία παίζει χωρίς σταματημό, ζει σε ένα παράλληλο κόσμο φανταστικό.
Δεν ήθελε να διαβάσει το σκ. Κάναμε τα μισά.

Και τι έγινε;
Θα πάει χαμένη; Θα μείνει πίσω;

Παίζοντας, μαθαίνει πιο πολλά από τα φυλλάδια.

Παίζοντας, μεγαλώνει.

Της είπα μερικές φορες ότι έχει να διαβάσει, της το πρότεινα ετσι, αλλιώς, μπρούμυτα, χρωματιστά, ανάποδα.

Μπα.

Μου υπενθύμισε μάλιστα ότι το διάβασμα της είναι το παιχνίδι.
Ξέρει τι κάνει, τι χρειάζεται αυτές τις μέρες.
Βλέπει πιο μακριά από την αντιγραφή ή το φυλλάδιο.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας.

Δεν θα πάει χαμένο αν δεν διαβάζει κάθε μέρα, όλη μέρα από τα 6.

Με τη πίεση δεν μαθαίνει ένα παιδί. Απλα εμείς έχουμε πολλές φορες πιεστεί ως παιδί με το διάβασμα και νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο ψηλά και ας πουμε από μέσα μας «όλα καλά».

Αυτό είναι το πραγματικό τεστ της γονεικότητας!

Eίσαι ακόμα ένα μικρό παιδί αλλά πολλές φορές κλείνω τα μάτια μου και σε φαντάζομαι μεγάλο.

Και σκέφτομαι...

Σκέφτομαι τι έχει πραγματικά σημασία για μένα, ως γονέας.

Σημασία για μένα είναι στην ζωή να προσπαθείς και ας μην τα καταφέρεις στο τέλος.

Σημασία έχει για μένα όταν θα είσαι μεγάλος να φέρεσαι στους άλλους με σεβασμό.

Σημασία για μένα είναι να πιστεύεις στις μοναδικές σου ικανότητες.

Σημασία έχει για μένα ποιος ενήλικας θα είσαι και όχι τι θα καταφέρεις στη ζωή...

Θα νιώθω επιτυχημένος γονέας αν γίνεις αύριο έναν ενήλικα που αγαπά τη ζωή και τον συνάνθρωπό του.

Kαι τον εαυτό του.

-------------------------------------------
''Το πραγματικό τεστ της γονεϊκότητας δεν είναι αυτό που επιτυγχάνουν τα παιδιά, αλλά ποιοι γίνονται - και πώς αντιμετωπίζουν τους άλλους.'' Adam Grant

To παιχνίδι είναι η δουλειά του παιδιού

Χτες τα παιδιά παίξανε 11 ώρες σερί στο σπίτι με την ξαδέλφη τους. Από τις 11:30 το πρωί έως τις 22:30. Χωρίς παύση. Οκ, καποια στιγμή έφαγαν και πήγαν τουαλέτα.

Λέω κι εγω σήμερα το πρωί στην Σοφία (6 ετών):

«- Ωραία παίξατε χτες όλη μέρα και οι 3 μαζί, ε;

- Ναι, ωραία, κάναμε τα μαθήματα μας, το διάβασμα μας. (Devoirs -Homework)

- Τι εννοείς;

- Τα μαθήματα μας είναι το παιχνίδι.

- ….”

Τόσο λογικό είναι. Το παιχνίδι είναι η σοβαρή μάθηση για ένα παιδί.

Εμείς οι γονείς έχουμε κολλήσει με τις επιδόσεις σε 4-5 μαθήματα.

Το εκπαιδευτικό σύστημα εχει κολλήσει επίσης.

Ολα έχουν κολλήσει. Σε μαθήματα που δεν αφήνουν χώρο σε καμία φαντασία! (Ενώ θα χρειαστεί στην ζωή τους να ειναι δημιουργικοί περισσότερο απο ποτέ ετσι όπως θα ειναι ο κόσμος…)

… «To παιχνίδι είναι η δουλειά του παιδιού, το επάγγελμα του, η ζωή του.» (P. Kergomard)

Η ζωή του. Το οξυγόνο του.

Τι άλλο πρέπει να πούμε για να αφήνουμε τα παιδιά να παίξουν αντί να τρέχουν πίσω από ασκήσεις, βαθμούς, πτυχία και βραβεία ενώ ακόμα δεν μας στήνουν στον ώμο;;;

Και στα 40 μετα ψάχνουμε όλοι να δούμε ποιοι είμαστε και τι «θελουμε να κανουμε απο τη ζωή μας τελικά».

ΠΑΙδί = ΠΑΙχνίδι.

—————————————-

Στην εικόνα, ένα σκίτσο που ειχα κάνει για το τι ειναι το ελεύθερο παιχνίδι και τα ωφέλη του…

Το παιδί μαθαίνει γιατί παίζει (εικόνα)

Ελεύθερο παιχνίδι κάθε μέρα.

Και λιγότερα (ή και καθόλου!!!) «φυλλαδια».

#20minuteshomeworkmax

Ελεύθερο παιχνίδι κάθε μέρα.

Και λιγότερα «φυλλαδια».

#20minuteshomeworkmax

Όταν σταμάτησα να κάνω την ερώτηση ''Έχεις μαθήματα για αύριο;''

unsplash-image-AZrBFoXP_3I.jpg

Την εβδομάδα που πέρασε αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις του τύπου : «έχεις μαθήματα για αύριο;» ή «τι έχεις να κάνεις για αύριο;» ή « πότε θα κάνουμε τα μαθήματα για αύριο;» στην Ελαία (7 ετών).

Ερωτήσεις που έκανα καθημερινά και αρκετές φορές θα έλεγα...

Περιμένω να το σκεφτεί αυτή, δεν της το υπενθυμίζω αν δεν το θυμηθεί.

Πριν από λίγους μήνες θα μου είχε φανεί ακατόρθωτο να μην παρέμβω, να μην ρωτήσω, μην τυχόν και δεν.

Μην τυχόν και δεν τι;

Μην τυχόν και πάει «αδιάβαστη». Αυτό.

Θέλω όμως να είναι αυτόνομη ή να περιμένει από μένα κάθε μέρα σκέφτηκα ...

Τι με νοιάζει εμένα σαν γονέα αν κάποιες φορές δεν κάνει τα μαθήματα της; Τι φοβάμαι; Τι σημαίνει διαβασμένο παιδί; Γιατί έχουν μαθήματα στο σπίτι τα παιδιά; Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; κτλ ... (Ναι περνάω μία σχολική κρίση θα έλεγα αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)

Και απάντησα στον εαυτό μου : είναι πιο σημαντικό το παιδί μου να είναι υπεύθυνο για τις δικές του υποχρεώσεις από το να κάνει τα μαθήματα του τελικά.

Την 1η μέρα, θυμήθηκε τα μαθήματα στις 20:00, μόλις είχαμε πάει στο κρεβάτι. Με ρώτησε κάπως θυμωμένη : « Μα γιατί δεν μου είπες να τα κάνουμε Μαμα;;;» Απάντησα « είναι τα δικά σου μαθήματα» ή κάτι τέτοιο.

Την 2η μέρα, τα θυμήθηκε στις 18:30.

Σήμερα ήταν η 3η μέρα. Τα θυμήθηκε στις 19:30 και αφού την βοηθήσαμε αρκετά λέγοντας προτάσεις του τύπου: «Σε λίγο πάμε για ύπνο, όλα έτοιμα για αύριο;».

Τότε το θυμήθηκε και είπε γελώντας « Ωχ πως τα ξέχασα πάλι όλη μέρα;»

Ρώταγε τον εαυτό της.

Ρώταγε τον εαυτό της, όχι εμένα.

Δεν με ρώταγε πια εμένα γιατί δεν είχαμε κάνει νωρίτερα τα δικά της μαθήματα.

Bingo.

3 μέρες ήταν.

Και αν αύριο δεν τα θυμηθεί καθόλου, θα τα θυμηθεί μεθαύριο παλι.

Μόνη της όμως.

2 σπουδαίοι λόγοι που πρέπει να διαβάζουμε βιβλία στα παιδιά μας και 5 top βιβλία για αυτόν τον απαραίτητο διάλογο  

2 σπουδαίοι λόγοι που πρέπει να διαβάζουμε βιβλία στα παιδιά μας και 5 top βιβλία για αυτόν τον απαραίτητο διάλογο  

Τρέχουν όλα: η ζωή, ο χρόνος, εμάς και το παιδί μαζί. Σε όλες τις νορμάλ οικογένειες, παλεύουμε καθημερινά για πολλά πρακτικά ζητήματα και μαλώνουμε για αυτά! (Πάλι τα παπούτσια σου είναι στη μέση του διαδρόμου!!! … Όχι άλλη σοκολάτα! … Δεν θέλω να πάω γαλλικά… και τα λοιπά!)

Πότε έχουμε καθημερινά ποιοτική κουβέντα με το παιδί;  Υπάρχει ανοικτός διάλογος για τα σημαντικά;  Πότε συζητάμε για τις αξίες μας; Πώς μπορούν να μας βοηθήσουν τα βιβλία;

Read More