Το εσωτερικό μου παιδί έχει πολλά να πει

Χτες, 18:04.

Κάθομαι δίπλα στην Ελαία για να διαβάσουμε.

Και: Χάλια. Χάλια. Χάλια.

Οχι αυτή, προσπαθεί.

Εγώ.

Αγχώνομαι όταν δεν θα τα καταφέρει.

Πιέζομαι όταν είναι αργή.

Αισθάνομαι εντάσεις μέσα μου όταν κάνει λάθη.

Θέλω να της πω να τα κάνει καλυτερα, να της πάρω το μολύβι, να προσέχει περισσότερο, να πάει πιο γρήγορα, να τελειώνουμε.

Υποφέρω, κυριολεκτικά. Το σώμα μου ολόκληρο πονάει.

Νιώθω το στρες μου, το κοιτάω στα μάτια όμως, δεν το φοβάμαι.

Το θέλω μάλιστα. Περίμενε την ευκαιρία να βγει.

Περίμενε σχεδόν 30 χρόνια.

Δεν βουτάω στο χάος τώρα. Δεν πιέζω την Ελαία μου. Προσπαθώ να κάνω ότι καλύτερο. « Ωραία πρόοδο έκανες, κοίτα πως έγραφες πριν από μια εβδομάδα και κοιτά τώρα».

Από μέσα μου όμως πονάω. Και κάποιες κινήσεις μου σιγουρά με προδίδουν.

Κάνω ότι μπορώ.

Έχω κάτι να λύσω μέσα μου.

Ξέρω ότι παλεύω με τον εαυτό μου. Δεν θα έπρεπε να νιώθω έτσι, τόσο πιεσμένη.

Ξέρω ότι στο κομμάτι αυτό, έχω δουλειά.

Δεν της λέω τίποτα, βγαίνω λίγο να ηρεμήσω. Παίρνω αναπνοές.

Χρειάζομαι να μεγαλώσω εδώ. Είναι εντάξει αυτό.

Και η Ελαία μου δίνει αυτήν την ευκαιρία.

Θέλω να την αρπάξω. Δεν θα διαλέξω την εύκολη λύση.

Θέλω να χρησιμοποιήσω το μετα βλέμμα, να με δω από απέξω.

Τι μου συμβαίνει; Τι νιώθω; Τι έχω βιώσει ως παιδί; Τι προσπαθεί να μου πει το εσωτερικό μου παιδί; Τι σχέση είχα με το διάβασμα;

Ξεκινάω την εσωτερική διερεύνηση.

Βλέπω την μικρή Ελένη.

Της μιλάω, την βλέπω μπροστά μου : « Υπέφερες ε;» «Σε πίεζε η δασκάλα σου ε; « Οι γονείς σου ήθελαν καλούς βαθμούς ε;» « Φοβόσουν να αποτύχεις ε;» « Φοβόσουν την απόρριψη ε;» «Νόμιζες ότι οι καλοί βαθμοί σε καθορίζουν ε; ...

Έχει πολλά να πει το κοριτσάκι. Πράγματα που δεν άκουσε κανείς ποτέ.

Γράφω αυτά και τρέχουν δάκρυα.

Είναι το σημάδι ότι κάτι ακούμπησα. Είναι πολύ καλό για μένα αυτό. Και για την Ελαία.

Μεγαλώνω.

Σιγά σιγά.

Και Σήμερα θα είναι ίσως ήδη λίγο πιο εύκολο το διάβασμα για μένα.

———————————————————————-

Κείμενο γραμμένο το Σεπτέμβριο του 2020

——————————————————————

Την Τετάρτη 18 Οκτωβρίου στις 18:00, ξεκινάει μία νέα ενδυναμωτική ομάδα γονέων! Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄

Όταν το παιδί ''μας προκαλεί''...

“Η γονεϊκότητα είναι δύσκολη, γιατί το παιδί σου σου καθρεφτίζει αυτά που δεν έχεις ακόμη λύσει μέσα σου.”

Εκείνη τη στιγμή που…

… νιώθουμε ότι το παιδί μας προκαλεί…

… μας «τριγκάρει» *επίτηδες* με τη συμπεριφορά του…

… μας κάνει να αντιδράσουμε «δυσανάλογα»

Τότε ίσως να είναι το σήμα ότι κάτι μέσα μας ξύπνησε… κάτι πιο βαθύ…

…που δεν έχει να κάνει με το παιδί μας αλλά με το εσωτερικό μας παιδί… με κάτι που δεν λάβαμε, δεν ακούστηκε ή δεν μας επιτρεπόταν εμείς ως παιδί…

Κάθε φορά, αυτή η δυσανάλογη μου αντίδραση είναι ένα σήμα για μένα για να πάω λίγο μέσα μου να δω τι γίνεται και να αφήνω τελικά το παιδί μου απέξω απο τις δικές μου ιστορίες…

Αυτή η φράση και αυτές οι σκέψεις με ενέπνευσαν για την ιστορία “Ο καθρέπτης που μου δίνεις» σελίδα 108 στο βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;»

(Εκδόσεις iWrite)

Κάποιος την έχει διαβάσει μήπως; Αν ναι, τι συναίσθημα σου προκάλεσε;

Καλημέρα με αυτό φροντίδα!

——————————-

Ζωγραφιά Andrea Wan, New York Times Magazine

Δεν *περνάνε* τα χρόνια με τα παιδιά... Γράφουν...

« Πω πω… πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια!» μου είπαν διάφοροι συγγενείς φέτος το καλοκαίρι ανακαλύπτοντας τα παιδιά που μεγάλωσαν.

«Μμμμμ» ήταν η απάντηση μου.

9 είναι τα χρόνια.

9 χρόνων Μαμά θα είμαι σε λίγους μήνες.

Δεν θα έλεγα ότι τα χρόνια πέρασαν όμως «έτσι», γρήγορα δηλαδή.

Ούτε καν ότι «πέρασαν».

Γιατί έγραψαν. Ένα ένα.

Και τα 9.

Πάνω μου. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα. Γονέας. Χωρίς διακοπές. Με κλάματα και με γέλια. Με μύξες και με δώρα.

Γιατί με ταξίδεψαν.

Στη δίκη μου παιδική ηλικία. Να δω τι πήγε καλά αλλά και τι πήγε στραβά, τι με έβλαψε και τι με ενδυνάμωσε. Και τι δεν θέλω πια.

Γιατί με κούρασαν.

Όταν δεν ήξερα τι να κάνω, όταν ήταν άρρωστα, όταν δεν είχα 2 λεπτά για μένα, όταν άλλαζαν συνέχεια τα προγράμματα, όταν δεν κοιμόμουν, όταν όλοι οι γύρω δεν καταλάβαιναν.

Γιατί με φόβισαν.

Όταν είδα μπροστά μου την Ευθύνη και ότι δεν υπάρχει επιστροφή, όταν βλέπω ότι δεν μπορώ πάντα να τα προστατέψω, ούτε καν να τα οδηγήσω κάπου συγκεκριμένα.

Γιατί με ξεστράβωσαν.

Είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Ποια κομμάτια μου είναι φοβερά, και ποια θέλουν δουλειά. Έβαλα τάξη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ένα βήμα τη φορά.

Γιατί με προσκάλεσαν να δω έναν άλλο κόσμο, με μπλε γυαλιά.

Τον κόσμο των παιδιών.

Κατάλαβα ότι για να μην είμαι «από πάνω» τους, η μόνη σωτηρία ήταν να μπω στη θέση τους.

Να πονέσω μαζί τους όταν πονάνε, να ενθουσιάζομαι και εγώ με τις ατελειωτες ομορφιές γύρω μας. Να ζητάω συγνώμη όταν πληγώνω και να μάθω τη γλώσσα τους, αυτή των συναισθημάτων.

Γιατί με συνέδεσαν με τον εαυτό μου ακριβως τις στιγμές που νόμιζα ότι το χάνω.

Σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν γίνω Μαμά.

9 χρόνια πριν.

Νιώθω άλλη.

Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά αν ήξερα αυτά που έμαθα.

Ευτυχώς κιόλας.

Γι’αυτό δεν «περνάνε» τα χρόνια με τα παιδιά μας.

Μας μεγαλώνουν.

Σκαλί σκαλί.

Και με πολλά χρώματα….

——————-

Φωτό : Τήνος, Αύγουστος 2021

Γιατί ''φεύγει το χέρι'' ή φωνάζουμε όταν είμαστε εκτός εαυτού (ενώ δεν θέλουμε!)

Αυτό που θα σου πω τώρα είναι ίσως το πιο σπουδαίο εργαλείο του θετικού γονέα…

Γιατί πολλές φορές ενώ μπορεί να ξέρουμε πως να ανταποκριθούμε, την ώρα της κρίσης τα ξεχνάμε όλα…

—————————————

Ελέγχουμε τον εαυτό μας. Η χύτρα είναι καλά βιδωμένη. Ξέρουμε ότι το ξύλο και οι φωνές δεν βοηθάνε σε τίποτα. Έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι δεν θα χτυπήσουμε ποτέ το παιδί μας.  

Έτσι νομίζουμε…

Κάποια στιγμή όμως ‘’φεύγει το χέρι’’ μας ή φωνάζουμε δυνατά.

Πάει ο έλεγχος, η χύτρα έσκασε. Δεν ξέρουμε γιατί. Και μετά νιώθουμε τύψεις.

Και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε γιατί έφυγε αυτό το χέρι ή γιατί φωνάξαμε. 

Γιατί αν ξέραμε, δεν θα είχε φύγει το χέρι ή δεν θα είχαμε φωνάξει έτσι.

Το χέρι δεν έφυγε μόνο του.

Για να δούμε γιατί έφυγε το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.

Όταν είμαστε γονείς, πολλές καταστάσεις που ζούμε με τα παιδιά μας πυροδοτούν τη δική μας παιδική ηλικία. Κάτι κοινό ανάμεσα σε αυτό που ζήσαμε ως παιδί και που συμβαίνει σήμερα κάνει τη σύνδεση. Μπορεί να είναι μία μυρωδιά, μία λέξη, ένας ήχος… Στη συνέχεια ξαναβιώνουμε όλο το στρες, όλο το άγχος που είχαμε βιώσει ως παιδί (και δεν είχε ακουστεί…).

Τότε, θα έχουμε δυσανάλογες αντιδράσεις γιατί ξαναπαίζονται σκηνές που έχουμε βιώσει ως παιδί και βρίσκονται στο υποσυνείδητό μας.

Πολλές φορές, είναι λες και ζούμε ξανά την παιδική μας ηλικία με τα δικά μας παιδιά… (γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονέας…)

Τι συμβαίνει μέσα μας ‘‘πρακτικά’’;

Με απλά λόγια, παίρνει τον έλεγχο η αμυγδαλή, ένα μικρό σημείο (σε σχήμα αμυγδάλου) στον ‘’πρωτόγονο’’ εγκέφαλό μας που αποθηκεύει όλες τις καταστάσεις που βιώσαμε και δεν μπορέσαμε να κλάψουμε ή/και να εκφράσουμε λεκτικά όταν είμασταν παιδί. Όλες αυτές οι καταστάσεις δεν πέρασαν στην ουσία από το φίλτρο του ιππόκαμπου για να μπουν στην συνείδηση μας και έμειναν έτσι στο υποσυνείδητο, σε αυτό που ονομάζεται ‘’τραυματική μνήμη’’.

Η αμυγδαλή θα έχει τον έλεγχο όσο δεν φέρνουμε στην συνείδησή μας τα τραυματικά γεγονότα που βιώναμε ως παιδί.

Πρακτικά τι κάνουμε;

3 Βήματα για να πάρουμε πάλι τον έλεγχο των αντιδράσεών μας

Θέλουμε να αυξήσουμε τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού μας (που μας πυροδοτεί) και την αντίδραση μας.

• 1/ Κοιτάμε λοιπόν απ΄έξω / από απόσταση τον εαυτό μας.

‘‘Δεν τρώει πάλι… Νιώθω πολύ στρες και θυμό τώρα που δεν τελειώνει το φαγητό του, νιώθω ότι θέλω να του φωνάξω, νιώθω ότι θα εκραγώ.’’

• 2/ Αναρωτιόμαστε : ‘‘Mήπως αυτό που βιώνω είναι μία δυσανάλογη αντίδραση;’’

Και πάμε πίσω στο χρόνο : ‘‘Πώς αντιδρούσαν οι γονείς μου όταν δεν έτρωγα; Μήπως με μάλωναν; Μήπως με ανάγκαζαν να τελειώσω πάντα το πιάτο μου; ‘‘

Πολλές φορές, οι δυσανάλογες αντιδράσεις μάς έχουν να κάνουν με το πως οι γονείς μας αντιδρούσαν μαζί μας ως παιδί.

Έχω προσθέσει και ένα δικό μου βήμα που λειτουργεί:

• 3/ Μιλάω στο εσωτερικό μου παιδί και αναγνωρίζω το συναίσθημά του που δεν είχε αναγνωριστεί τότε ως παιδί.

‘’Είναι δύσκολο για σένα ε;… Σε πιέζουν να φας ενώ δεν σου αρέσει το φαγητό. Θέλεις να κάνεις εμετό. Νιώθεις αδικία. Θυμώνεις, σε καταλαβαίνω.’’

Σιγά σιγά, παίρνουμε πάλι τον έλεγχο. Το υποσυνείδητο κομμάτι που μας ‘’κυβερνούσε’’, θα μπει στην συνείδηση μας, θα ‘‘δουλευτεί’’ και οι δυσανάλογες αντιδράσεις μας θα μειωθούν.

Για μένα, είναι από τα πιο σπουδαία εργαλεία της γονεϊκότητας. 

Είναι διασταύρωση… γιατί αν το κατανοήσεις και το χρησιμοποιήσεις, πας σε άλλη διαδρομή… & το παιδί σου / ενήλικας του αύριο μαζί…

---

Για να δεις μία εφαρμογή αυτής της τεχνικής πάνω μου δες εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi

‘‘Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Θέλω να είμαι δίπλα σου, να σε ακούω. Πολλές φορές όμως δυσκολεύομαι.

Προχτές έπεσες και σου είπα : ΄ Έλα τώρα, πως κάνεις έτσι, δεν είναι τίποτα!’’ Και έκλαψες περισσότερο.

Δεν μπόρεσα να ακούσω το πόνο σου, την θλίψη σου, να της αφήσω χώρο.

Μου φώναξες: ‘‘Άσε με!΄΄

Σαν ηλεκτροσοκ μου ακούστηκε.

Αυτό θέλω σκέφτηκα; Αν είχα πέσει εγώ; Θα ήθελα να μου πουν ότι δεν είναι τίποτα;

Και ξαφνικά θυμήθηκα ότι έχω πέσει και γω σαν παιδί. Πολλές φορές. Και κανείς δεν με άκουσε. Κανείς δεν άκουσε τον πόνο μου. Μου λέγανε όλοι ότι δεν είναι τίποτα οπότε στο τέλος το πίστεψα. Ή μάλλον κατάπια τον πόνο μου.

Τότε κατάλαβα ότι πρέπει να ακούσω το μικρό παιδί μέσα μου που έχει πέσει για να μπορώ να ακούσω και σένα.

Έσκυψα, έκατσα δίπλα σου:

- ‘’Πονάει πολύ ε;’’

- ‘’Ναι! Πάρα πολύ.’’

Σε πήρα αγκαλιά, ή με πήρες εσύ. Δεν ξέρω ποιο παιδί πήρε το άλλο αγκαλιά τελικά.

Νιώσαμε πάντως και οι δύο καλύτερα. 

Μία μικρή ιστορία που γεννήθηκε από το απόφθευμα του Jacques Salome ''Aκούγοντας τα παιδιά μας, ακούμε επίσης τις παιδικές μας ηλικίες’’

Για να διαβάσεις κάτι άλλο για το εσωτερικό μας παιδί δες αυτό: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi