Αυτό που θα σου πω τώρα είναι ίσως το πιο σπουδαίο εργαλείο του θετικού γονέα…

Γιατί πολλές φορές ενώ μπορεί να ξέρουμε πως να ανταποκριθούμε, την ώρα της κρίσης τα ξεχνάμε όλα…

—————————————

Ελέγχουμε τον εαυτό μας. Η χύτρα είναι καλά βιδωμένη. Ξέρουμε ότι το ξύλο και οι φωνές δεν βοηθάνε σε τίποτα. Έχουμε υποσχεθεί στον εαυτό μας ότι δεν θα χτυπήσουμε ποτέ το παιδί μας.

Έτσι νομίζουμε…

Κάποια στιγμή όμως ‘’φεύγει το χέρι’’ μας ή φωνάζουμε δυνατά.

Πάει ο έλεγχος, η χύτρα έσκασε. Δεν ξέρουμε γιατί. Και μετά νιώθουμε τύψεις.

Και το πρόβλημα είναι ότι δεν ξέρουμε γιατί έφυγε αυτό το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.

Γιατί αν ξέραμε, δεν θα είχε φύγει το χέρι ή δεν θα είχαμε φωνάξει έτσι.

Το χέρι δεν έφυγε μόνο του.

Για να δούμε γιατί έφυγε το χέρι ή γιατί φωνάξαμε.

Όταν είμαστε γονείς, πολλές καταστάσεις που ζούμε με τα παιδιά μας πυροδοτούν τη δική μας παιδική ηλικία. Κάτι κοινό ανάμεσα σε αυτό που ζήσαμε ως παιδί και που συμβαίνει σήμερα κάνει τη σύνδεση. Μπορεί να είναι μία μυρωδιά, μία λέξη, ένας ήχος… Στη συνέχεια ξαναβιώνουμε όλο το στρες, όλο το άγχος που είχαμε βιώσει ως παιδί (και δεν είχε ακουστεί…).

Τότε, θα έχουμε δυσανάλογες αντιδράσεις γιατί ξαναπαίζονται σκηνές που έχουμε βιώσει ως παιδί και βρίσκονται στο υποσυνείδητό μας.

Πολλές φορές, είναι λες και ζούμε ξανά την παιδική μας ηλικία με τα δικά μας παιδιά… (γι’ αυτό εξάλλου είναι τόσο δύσκολο να είσαι γονέας…)

Τι συμβαίνει μέσα μας ‘‘πρακτικά’’;

Με απλά λόγια, παίρνει τον έλεγχο η αμυγδαλή, ένα μικρό σημείο (σε σχήμα αμυγδάλου) στον ‘’πρωτόγονο’’ εγκέφαλό μας που αποθηκεύει όλες τις καταστάσεις που βιώσαμε και δεν μπορέσαμε να κλάψουμε ή/και να εκφράσουμε λεκτικά όταν είμασταν παιδί. Όλες αυτές οι καταστάσεις δεν πέρασαν στην ουσία από το φίλτρο του ιππόκαμπου για να μπουν στην συνείδηση μας και έμειναν έτσι στο υποσυνείδητο, σε αυτό που ονομάζεται ‘’τραυματική μνήμη’’.

Η αμυγδαλή θα έχει τον έλεγχο όσο δεν φέρνουμε στην συνείδησή μας τα τραυματικά γεγονότα που βιώναμε ως παιδί.

Πρακτικά τι κάνουμε;

3 Βήματα για να πάρουμε πάλι τον έλεγχο των αντιδράσεών μας

Θέλουμε να αυξήσουμε τον χώρο και τον χρόνο ανάμεσα στη συμπεριφορά του παιδιού μας (που μας πυροδοτεί) και την αντίδραση μας.

1/ Κοιτάμε λοιπόν απ΄έξω / από απόσταση τον εαυτό μας.

‘‘Δεν τρώει πάλι… Νιώθω πολύ στρες και θυμό τώρα που δεν τελειώνει το φαγητό του, νιώθω ότι θέλω να του φωνάξω, νιώθω ότι θα εκραγώ.’’

2/ Αναρωτιόμαστε : ‘‘Mήπως αυτό που βιώνω είναι μία δυσανάλογη αντίδραση;’’

Και πάμε πίσω στο χρόνο : ‘‘Πώς αντιδρούσαν οι γονείς μου όταν δεν έτρωγα; Μήπως με μάλωναν; Μήπως με ανάγκαζαν να τελειώσω πάντα το πιάτο μου; ‘‘

Πολλές φορές, οι δυσανάλογες αντιδράσεις μάς έχουν να κάνουν με το πως οι γονείς μας αντιδρούσαν μαζί μας ως παιδί.

Έχω προσθέσει και ένα δικό μου βήμα που λειτουργεί:

3/ Μιλάω στο εσωτερικό μου παιδί και αναγνωρίζω το συναίσθημά του που δεν είχε αναγνωριστεί τότε ως παιδί.

‘’Είναι δύσκολο για σένα ε;… Σε πιέζουν να φας ενώ δεν σου αρέσει το φαγητό. Θέλεις να κάνεις εμετό. Νιώθεις αδικία. Θυμώνεις, σε καταλαβαίνω.’’

Σιγά σιγά, παίρνουμε πάλι τον έλεγχο. Το υποσυνείδητο κομμάτι που μας ‘’κυβερνούσε’’, θα μπει στην συνείδηση μας, θα ‘‘δουλευτεί’’ και οι δυσανάλογες αντιδράσεις μας θα μειωθούν.

Για μένα, είναι από τα πιο σπουδαία εργαλεία της γονεϊκότητας.

Είναι διασταύρωση… γιατί αν το κατανοήσεις και το χρησιμοποιήσεις, πας σε άλλη διαδρομή… & το παιδί σου / ενήλικας του αύριο μαζί…

Για να δεις μία εφαρμογή αυτής της τεχνικής πάνω μου δες εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/esoteriko-paidi