10 ιδέες για να γεμίσεις το δοχείο της αγάπης του παιδιού σου

Το δοχείο της αγάπης σαν εργαλείο σύνδεσης μας βοηθάει καθημερινά με την κόρη μου Σοφία (8 ετών) όταν νιώθει ότι θέλει την δική μου προσοχή (είναι και το κεντρικό θέμα του νέου μας παιδικού βιβλίου ''Οταν η καρδιά μου γεμίζει''). ​

Κάθε παιδί είναι μοναδικό και έχει τους δικούς του τρόπους να γεμίσει το δοχείο του και να συνδεθεί μαζί σου (έχει την δική του προτεινόμενη γλώσσα αγάπης - δες εδώ τι εννοώ)

Σε γενικές γραμμές κάποιες πράξεις γεμίζουν αποτελεσματικά το δοχείο της αγάπης του παιδιού και είναι:

zωγραφια απο το βιβλιο ‘‘οταν η καρδια μου γεμιζει’’

1. Οι Αγκαλιές και τα μασάζ

2. Όταν κοιτάμε το παιδί στα μάτια και το προσέχουμε

3. Όταν ακούμε το παιδί μας με την καρδιά (χωρίς εμπόδια επικοινωνίας)

4. Το Παιχνίδι 

5. Το Διάβασμα παραμυθιών 

6. Ο Κοινός ποιοτικός χρόνος και οι κοινές δραστηριότητες (πχ: μαγειρική, βόλτα στη φύση)

7. Τα γεύματα που μοιραζόμαστε σαν οικογένεια

8. Οι όμορφες εκπλήξεις (όχι απαραίτητα δώρα, μπορεί να είναι ένα μικρό σημείωμα αγάπης, μία ζωγραφιά)

9. Ο αποκλειστικός χρόνος 1/1 με το παιδί 

10. Τα λόγια αγάπης (& ενθάρρυνσης) όπως: 

''Σε αγαπώ γι' αυτό που είσαι και όπως είσαι''

''Μου αρέσει να περνάω χρόνο μαζί σου.''

''Λατρεύω να σε βλέπω να μεγαλώνεις/να παίζεις/να ζωγραφίζεις...''

''Είμαι ευτυχής που σε έχω παιδί μου.''

''Χαίρομαι που σε βλέπω.''

''Θα είμαι πάντα εδώ για σένα.''

''Η παρουσία σου στη ζωή μου την κάνει πιο όμορφη.''

Εσύ πώς γεμίζεις το δοχείο της αγάπης του παιδιού σου;

'Για να σπάσω τον φαύλο κύκλο του στρες (επιθετικότητα, τιμωρία, στέρηση αγάπης, στρες, επιθετικότητα), γεμίζω το δοχείο αγάπης του παιδιού μου: χαμογελάω, παίζω και γελάω μαζί του, ανταποκρίνομαι στα αιτήματα του, ακούω τα συναισθήματα του, του προσφέρω εγγύτητα και επαφή. Του δίνω δέκα με είκοσι λεπτά την ημέρα πραγματικής προσοχής. Με αυτόν τον τρόπο, τρέφω και τον εαυτό μου.''

Ιζαμπέλ Φιλιοζά, Ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας

---

Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

3 εικόνες για τις δύσκολες στιγμές του γονέα...

Όταν δεν ξέρω πια τι να κάνω, πώς να μιλήσω, να αντιδράσω, να οριοθετήσω, όταν είναι όλα δύσκολα, και ετοιμάζομαι να εκραγώ… παίρνω μία μικρή ανάσα και σκέφτομαι… αυτές τις 3 κρίσιμες εικόνες…

Το ραντεβού με το παιδί μου σε 30 χρόνια…

Σε 30 χρόνια, θα έχω ραντεβού με το παιδί μου κάπου κάτω από μία μπουκαμβίλια… Πώς θέλω να είναι αυτό το ραντεβού; Θα είμαστε 2 ενήλικες τότε. Τι θα έχει σημασία; Ποιες αξίες θα ήθελα να έχω μεταφέρει στο παιδί μου; Θα έχει αυτοπεποίθηση; Και πώς θα είναι η σχέση μας; Θα κοιταζόμαστε στα μάτια με αγάπη; Θα νιώθουμε άνετα; Τι λόγια θα ανταλλάξουμε;

Αυτό το μακρινό ραντεβού με οδηγεί στο τώρα. Με βοηθάει να πάρω λίγο χρόνο και μια απόσταση και να σκεφτώ: αξίζει η μάχη που ετοιμάζεται;

 Το εργοτάξιου του εγκεφάλου…

Κυκλοφορούν νταλίκες και εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού!  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Μάλιστα, έχει έναν εγκέφαλο πολύ ευάλωτο στο στρες. Στα 25 έως 30 έτη, ο εγκέφαλος είναι ανεπτυγμένος 100% (*και αν).

Το παιδί ΔΕΝ μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα δύσκολα του συναισθήματα. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει… (και στη συνέχεια να σκεφτεί…)

Με βοηθάει να σκέφτομαι τον εγκέφαλο του παιδιού υπό κατασκευή κάθε φορά που πάω να μπω στη μάχη εξουσίας… Θυμάμαι ότι το παιδί  δεν επεξεργάζεται τον κόσμο και τις καταστάσεις με τα ίδια μάτια και με τον ίδιο εγκέφαλο με εμένα… Με χρειάζεται ως ΕΝΗΛΙΚΑ λοιπόν να του δείξω τον τρόπο να μεγαλώσει…

 Το παγόβουνο…

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, βουτάω από κάτω για να δω το κάτω μέρος του…

Μπορεί πχ το μεσημέρι να μην έφαγε το φαγητό του και τώρα να πεινάει, μπορεί το δοχείο αγάπης του να έχει αδειάσει, μπορεί να μην ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και να χρειάζεται σύνδεση, μπορεί να νιώθει στρες επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, μπορεί να έχει πονόλαιμο, μπορεί να του λείπει ο Μπαμπάς που δουλεύει μέχρι αργά...  Όλα αυτά τα ‘‘μπορεί να’’ μου θυμίζουν ότι η συμπεριφορά δεν είναι εναντίον μου … άλλα ότι κάτι επικοινωνεί… οπότε αντί να θυμώσω ή να φωνάξω…μπαίνω στον ρόλο του βοηθού… μας δίνω λίγο χρόνο… και ΣΥΝΔΕΟΜΑΙ.

Ποιες εικόνες σε βοηθάνε εσένα; Τι σκέφτεσαι την ώρα της κρίσης;

—————————————-

Αν θέλεις να μάθεις πώς μπορείς να εφαρμόσεις αυτά τα εργαλεία (και άλλα πολλά) στην καθημερινή σου γονεϊκή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία βιωματικά να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις, συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά στο τηλέφωνο!

Συμπλήρωσε εδώ τα στοιχεία σου και θα επικοινωνήσω μαζί σου:

Όνομα*

Email*

Mobile phone*

Ομάδα πρωινή / αογευματινή

Με ενδιαφέρει η πρωινή ομάδα

Με ενδιαφέρει η απογευματινή ομάδα

Γράψε εδώ τις ερωτήσεις σου

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Ανακάλυψε τις πέντε γλώσσες της αγάπης του παιδιού σου

Σήμερα Μαμά/ Μπαμπά, θα σου πω για τις 5 γλώσσες της αγάπης και πώς θα καταλάβεις ποια είναι η αγαπημένη μου:

1. Λόγια Επιβεβαίωσης:

   Οι λέξεις έχουν μεγάλη δύναμη. Νιώθω ότι με αγαπάς όταν ακούω από σένα λόγια ενθάρρυνσης. Όταν μου λες πόσο με αγαπάς, αυτό με κάνει να νιώθω πολύ ειδικός/η, δυνατός/η και σημαντικός/η.

   Ταυτόχρονα, όταν ακούω αρνητικά σχόλια ή κριτική, αυτά μένουν μέσα μου για πολύ καιρό. Οι λέξεις μπορούν να πληγώσουν, και δεν τις ξεχνάω εύκολα. Έτσι, όταν μιλάς μαζί μου, θυμήσου πόσο σημαντικό είναι αυτό που λες και πώς το λες.

2. Ποιοτικός Χρόνος:

   Νιώθω είμαι σημαντικός/η για σένα, όταν βρίσκεις χρόνο μόνο για εμάς. Όταν περνάμε χρόνο μαζί, είτε παίζουμε, είτε μιλάμε, είτε κάνουμε κάποια δραστηριότητα, αυτό για μένα είναι πολύτιμο.

   Χρειάζομαι να αισθάνομαι ότι θέλεις να είσαι μαζί μου. Με κάνει να νιώθω ασφάλεια και κατανόηση. Και δεν είναι τόσο το τι κάνουμε μαζί, αλλά το γεγονός ότι το κάνουμε μαζί. Η παρουσία σου και η αφοσίωσή σου στις στιγμές που περνάμε μαζί με κάνουν να νιώθω πραγματικά αγαπημένος/η.

3.  Δώρα:

   Τα δώρα δεν σημαίνουν μόνο ότι παίρνω κάτι που μου αρέσει. Σημαίνουν ότι με σκέφτηκες, ότι με εκτιμάς και ότι είμαι σημαντικός/ή για σένα. Όταν αφιερώνεις χρόνο για να βρεις κάτι που ξέρεις ότι θα μου αρέσει, αυτό με κάνει να νιώθω πολύ ξεχωριστός/ή. Όταν μου φέρνεις ένα δώρο, δεν είναι η χρηματική αξία λοιπόν που μετράει, αλλά η σκέψη και το νόημα.

4. Πράξεις φροντίδας:

   Όταν σου ζητάω να κάνεις κάτι για μένα, όπως να μου φέρεις νερό ή να με βοηθήσεις να ετοιμάσω την τσάντα μου, δεν είναι επειδή δεν μπορώ να το κάνω μόνος/η μου. Για μένα, όταν κάνεις αυτά τα μικρά πράγματα, είναι σαν να μου λες ότι με αγαπάς. Όταν με βοηθάς σε κάτι, αισθάνομαι ότι πραγματικά νοιάζεσαι. Είναι σαν να μου λες ότι θέλεις να με κάνεις τη ζωή πιο εύκολη και ευχάριστη.

5.  Σωματική Επαφή:

   Όταν αισθάνομαι την αγκαλιά σου, τα φιλιά σου, τα γαργαλητά μας, όταν παίζουμε "άγρια", ή ακόμη και όταν κρατάς το χέρι μου όταν περπατάμε, όλα αυτά για μένα είναι πολύ σημαντικά. Αυτές οι στιγμές της σωματικής επαφής μου υπενθυμίζουν πόσο με αγαπάς. Κάθε φορά που με αγκαλιάζεις ή με χαϊδεύεις, αισθάνομαι ασφαλής και αγαπημένος/η.  

Πώς θα καταλάβεις ποια είναι η αγαπημένη μου γλώσσα ;

Μερικές ιδέες (και ένα τεστ που μπορούμε να κάνουμε παρέα)

• Παρατήρησε τις αντιδράσεις μου: Όταν κάνεις κάτι για μένα ή μου δείχνεις αγάπη, παρατήρησε πώς αντιδρώ. Αν φαίνομαι πραγματικά ευτυχισμένος/η και ικανοποιημένος/η, αυτό μπορεί να είναι ένδειξη ότι αυτή η γλώσσα της αγάπης με εκφράζει περισσότερο.

•  Άκουσε τι ζητάω περισσότερο: Αν συχνά σου ζητάω να περνάμε χρόνο μαζί ή αν θέλω συνέχεια αγκαλιές, αυτό μπορεί να σημαίνει ότι η συγκεκριμένη γλώσσα είναι σημαντική για μένα.

• Δες τι κάνω εγώ για να δείξω αγάπη: Εκφράζω συχνά την αγάπη με τον τρόπο που θέλω να την λάβω. Αν σου φτιάχνω συχνά δωράκια ή σε βοηθάω στο σπίτι, αυτό μπορεί να είναι ένδειξη της γλώσσας της αγάπης που προτιμώ.

• Ρώτησέ με! "Πώς σε κάνω να αισθάνεσαι πιο αγαπημένος/η;" ή "Τι σημαίνει για σένα η αγάπη;"

• Μπορούμε να κάνουμε μαζί το ΤΕΣΤ αυτό: https://5lovelanguages.com/quizzes/love-language [θα χρειαστεί μετάφραση από τα αγγλικά]

———————————————————————-

Έμπνευση: Οι 5 γλώσσες της αγάπης που καταλαβαίνουν τα παιδιά Συγγραφείς: Gary Chapman – Ross Campbell
Εκδότης: Μίνωας

Το ρολόι της αγάπης...

Χρόνος.

Να είμαστε απλά μαζί.

Να μην τρέχουμε.

Να μην κάνουμε ταυτόχρονα κάτι άλλο.

Να διαβάζουμε ανάσκελα ιστορίες.

Να παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες.

Να γελάμε.

Να μην κοιτάμε οθόνες.

Να ΕΙΜΑΣΤΕ.

Γιατί όταν «είμαστε» και με προσέχεις, τότε θα έρθει το γέλιο, η αγκαλιά, το παιχνίδι, οι σοβαρές κουβέντες, τα αστεία, η βαθιά αγάπη.

Όταν όλο τρέχουμε, είμαστε σε παράλληλους κόσμους. Δεν είμαστε ΜΑΖΙ.

Όταν μου δίνεις όλη σου την προσοχή, συνδεόμαστε πραγματικά.

Ο χρόνος τρέχει διαφορετικά.

Γιατί γυρίζει το ρολόι της αγάπης.

———————————————————-

Iστορία από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ Για να το παραγγείλεις χωρίς μεταφορικά έξοδα, κάνε κλικ εδώ

Bίντεο: 5 λόγοι που η ευαλωτότητά μας βοηθάει για μια βαθιά σύνδεση με τα παιδιά μας (και όχι μόνο...) (facebook live 13/6/2023)

Συζήτηση με

• την Ελίνα Κεπενού, Ψυχολόγος - Ψυχοθεραπεύτρια

• την Χριστίνα Γαβρίλη (Η Πριγκιπέσσα των Βαλκανίων), Συγγραφέας του βιβλίου ''Μικρές Ιστορίες Μητρότητας''

• την Ελένη Βασιλειάδη, Ενδυναμώτρια γονέων και Συγγραφέας του βιβλίου ''Μαμά, Μπαμπά, μ' ακούτε;''

Βιωματική παρουσίαση στο Νηπιαγωγείο EMEDOF 18/5/2023

00:00: Εισαγωγή από την Διευθύντρια του Νηπιαγωγείου EMEDOF Bάσια Γαρταγάνη και ανάγνωση μίας ιστορίας από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’.

6:47: Το ‘‘παγόβουνο’’ και το ‘‘ρεζερβουάρ αγάπης’’ από την Ελένη Βασιλειάδη και την Σοφία Λάζου

23:35: Το ‘‘συναισθηματικόμετρο’’ από τον Γιώργο Λάζο και την Ελαία Λάζου

43:20: Ανάγνωση της ιστορίας ‘’Το ρεζερβουάρ αγάπης’’ από το βιβλίο.

54:47: ‘‘Η αυτοφροντίδα του γονιού’’ από την Ψυχολόγο και Ψυχοθεραπευτρια Ελίνα Κεπενού

1:20:15: Ανάγνωση μίας νέας ιστορίας ‘’Ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά’’ από την Ελένη Βασιλειάδη

Τι συμβαίνει όταν ακούς πραγματικά

Κούνιες με τις ξαδέλφες χτες.

Η Σοφία (7) έρχεται, με διακόπτει από την συζήτηση που έκανα με την αδελφή μου, και με παίρνει από το χέρι προς ένα παγκάκι. Έχει θυμωμένο ύφος. Κάθομαι δίπλα της.

- Όλο με αντιγράφει η Α. (η ξαδέλφη της). Δεν μου αρέσει!!

- μμμ

- Και πάλι δεν με παιζει! Είδες;

- Το είδα.

- Μόνο με την Ε. παίζει και ασχολείται!

- Ναι...

- Ούτε γεια δεν μου είπε όταν με είδε… το παρατήρησες;

- To είδα ναι.

- Δεν θέλω να παίξω άλλο μαζί της!

- … Σε καταλαβαίνω, στεναχωριέσαι και θυμώνεις που η Α. δεν σου δίνει σημασία ενώ θέλεις τόσο πολύ να παίξεις με την ξαδέλφη σου. Είναι πολύ δύσκολο κάποιος που αγαπάς πολύ να μη σου δίνει σημασία…

- (ανακουφίζεται) Ναι!

Λίγο αργότερα:

- Ξέρω όμως γιατί. Όταν ήταν μωρό η Α, μόνο η Ε. την φρόντιζε κι εγώ μόνο έπαιζα. Δεν ασχολιόμουν μαζί της.

- εεεε, λες να…

Τι είναι αυτό στο πάτωμα Μαμά; (Μου δείχνει ένα πράγμα κάτω.)

Και φεύγει με χαρά τρέχοντας να βρει την Α. και την Ε και να παίξουν.

Αυτό το ασήμαντο πράγμα που είδε κάτω ειναι το σημάδι ότι ακούστηκε.

Αυτή η ανακούφιση όταν κάποιος απλά…

Σε ακούει…

Σε χωράει…

Σε αποδέχεσαι…

Χωρίς «ναι, αλλά», «όμως εσύ» και « δεν πειράζει»

Χωρίς κρίση, συμβουλή, καθησυχασμό, λύσεις, ερωτήσεις κτλ.

ΟΛΑ ΤΑ ΛΕΦΤΑ!

—————

Πίσω από τις σκηνές: η ενεργητική ακρόαση!

Είναι 6 χρόνια που προσπαθώ να κάνω ενεργητική ακρόαση. Δεν είναι εύκολο. Δεν τα καταφέρνω πάντα, εννοείται.

Είναι μία τέχνη, όπως το λέει ο Goethe:

“«Να μιλάμε είναι μια ανάγκη. Να ακούμε είναι μια τέχνη.» ”

— Goethe

Όταν το παιδί μας έχει ένα πρόβλημα, τότε μπορούμε να προσπαθήσουμε να του κάνουμε ενεργητική ακρόαση.

Και πώς γίνεται;

1. Ακούμε προσεκτικά τι λέει το παιδί (και ξεκινάει η σύνδεση…)

2. Καθρεφτίζουμε τα συναισθήματά του (πχ: του λέμε ‘‘στεναχωριέσαι τώρα που….’’)

3. Ανατροφοδοτούμε τι μας λέει

Δεν κρίνουμε, δεν δίνουμε συμβουλές, απλά του καθρεφτίζουμε το συναίσθημά του.

Το παιδί (αν θέλει να μιλήσει, γιατί μπορεί και να μη θέλει) τότε συνεχίζει και εμείς πάλι του καθρεφτίζουμε το συναίσθημά του και του λέμε τι μας είπε.

Με αυτόν το τρόπο (που στην αρχή μας φαίνεται, η αλήθεια είναι, λίγο τεχνητό), πολλές φορές ανακαλύπτουμε ότι το αρχικό πρόβλημα που μας έλεγε το παιδί δεν έχει καμία σχέση με το πραγματικό του πρόβλημα.

Γιατί βοηθάει η ενεργητική ακρόαση; 

• Όταν το παιδί έχει πρόβλημα, τα συναισθήματα του είναι πολύ έντονα και του είναι πολύ δύσκολο να σκέφτεται. Με την ενεργητική ακρόαση, ανακουφίζεται συναισθηματικά και μπορεί πάλι να λειτουργεί ο νους. 

• Όπως είπαμε πριν, το παιδί δεν μας μιλάει αρχικά για το πραγματικό του πρόβλημα. Αν του κάνουμε ερωτήσεις για αυτό που μας λέει πρώτα, δεν θα φτάσει να ανακαλύψει τα άλλα στρώματα του προβλήματος του. Με την ενεργητική ακρόαση, το βοηθάμε να αναγνωρίσει το κεντρικό του ζήτημα.

• Όταν φτάνει το παιδί να αναγνωρίσει το πρόβλημα του, μπορεί μετά να βρει την καλύτερη λύση για τον εαυτό του μόνο του. Έτσι αυξάνεται η αυτοπεποίθηση του...

---

Αν θέλεις να εμβαθύνεις, μπορείς να διαβάσεις το νέο μου βιβλίο: ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’. Ανακάλυψε το εδώ!

Πλήγωσα το παιδί μου… τι να κάνω;

Ο δεσμος με το παιδι μασ ειναι αυτο το σχοινι. Ο ΓΟΝΕΑΣ εχει την ευθυνη του δεσμου. ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗ ΒΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΡΑΒΕΙ / επανορθωνει οΤΑΝ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΕΙ

Έχει συμβεί σε όλους τους (αληθινούς) γονείς: φωνάξαμε στο παιδί μας και έχουμε πει λόγια που δεν ήταν βοηθητικά και πλήγωσαν τον δεσμό, τη σχέση μας. (πχ: ‘’ Με απογοητεύεις τώρα να ξέρεις.’’ ή ‘‘Δεν ντρέπεσαι να κάνεις σαν μωρό;’’ ή ‘‘Φύγε από μπροστά μου, σε βαρέθηκα, πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!’’.)

Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πληγώσει το παιδί μας, συχνά, νιώθουμε ενοχές…

Τι τις κάνουμε τις ενοχές ;

Στο βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε’’ γράφω σε μία ιστορία:

Όταν νιώθω ότι δεν ανταποκρίθηκα σωστά και με πνίγουν οι ενοχές, έχω δύο επιλογές.

Να θεωρήσω ότι είμαι θύμα και να μην κάνω τίποτα ή, χειρότερα, να πω ότι τελικά φταις εσύ.

Ή να γιατρέψω τον δεσμό μας που πληγώθηκε. Για να επανασυνδεθούμε.

Ο δεσμός με το παιδί μας είναι αυτό το σχοινί που ζωγράφισα στην εικόνα.

Έχουμε ως γονείς την ευθύνη της σύνδεσης, του δεσμού. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ράψουμε κάποιες κλωστές στο σχοινί / δεσμό... για να γίνει πάλι ανθεκτικό, ευέλικτο, πλούσιο.

Ο γονέας είναι αυτός που πρέπει να κρατάει τη βελόνα και να πάει να συναντήσει το παιδί του (όχι το αντίθετο!).

Πρακτικά, τι μπορούμε να κάνουμε για να γιατρέψουμε τον δεσμό;

Ή πρώτη σκέψη μας τις περισσότερες φορές είναι να ζητήσουμε συγνώμη από το παιδί. Είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα…

Δεν αρκεί το ‘‘συγνώμη’’…

Το να ζητάμε συγνώμη δεν θα φτάσει να αποκαταστήσει τη σχέση μας λέει η Ψυχοθεραπεύτρια και Συγγραφέας Ιζαμπέλ Φιλιοζά. Γιατί; Μας εξηγεί ότι το ‘’συγνώμη’’ που θα πούμε στο παιδί είναι επικεντρωμένο στον εαυτό μας και εχει ως σκοπό να μας απαλλάξει εμάς... και όχι να γιατρέψουμε τον δεσμό που έχει πληγωθεί.

Για να γιατρέψουμε έναν τραυματισμό, ασχολούμαστε με τον τραύμα, όχι με αυτόν που τον προκάλεσε...

Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσουμε τι βίωσε (όχι μόνο να ακούσει τη δική μας συγνώμη…)

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

Μερικά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε με ένα παράδειγμα. [*Τα βήματα παρακάτω είναι ενδεικτικά, δεν τα ακολουθούμε πάντα όλα και κατά γράμμα γιατί αυτό που θα πούμε στο παιδί πρέπει να έρχεται από μέσα μας και να είναι ειλικρινές για να έχει αποτέλεσμα! Επίσης, κάθε παιδί και κάθε γονέας είναι μοναδικός και κάθε οικογένεια πρέπει να βρει τις δικές της λύσεις.]

• Περιγράφουμε τα γεγονότα

‘’Πριν, φώναξα και σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι. Έτρεξες στο δωμάτιό σου. Πόνεσες μέσα σου και ίσως σκέφτηκες ότι δεν σε αγαπάω…’’.

• Ρωτάμε το παιδί (αν δεν μιλάει από μόνο του)

‘‘Πώς ένιωσες όταν σου φώναξα, θέλεις να μου πεις;’’

• Ακούμε με ενσυναίσθηση το βίωμα του παιδιού χωρίς εμπόδια επικοινωνίας (+ βάζουμε λόγια πάνω σε αυτό το βίωμα)

‘’ Φοβήθηκες πολύ όταν φώναξα. Ένιωσες και ντροπή που σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι…’’

• Εξηγηγούμε τι συνέβη σε μας:

‘‘Δεν ήθελα να φοβηθείς, ούτε να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι ένα καλό παιδί. Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι δεν υποφέρεσαι. Σ’ αγαπάω. Φώναξα γιατί είμαι κουρασμένη και ένιωσα ανύμπορη. Όταν ήμουν μικρή η Μαμά μου μου έλεγε συνέχεια ότι δεν υποφέρομαι και όταν μαλώσαμε πριν επειδή δεν ήθελες να ετοιμαστείς να φύγουμε, φώναξα όπως φώναζε και η Μαμά μου. Δεν θέλω να το κάνω αυτό… κι όμως το έκανα…πόνεσες και αυτό χαλάει τη σχέση μας... Δεν το θέλω καθόλου’’.

• Αποκατάσταση

‘‘Τι θα ήθελες να κάνουμε για να νιώσεις πόσο σε αγαπώ; Μία μεγάλη αγκαλιά; Ένα παιχνίδι μαζί; Κάτι άλλο; Πώς νιώθεις τώρα; Τι λες από μέσα σου; ‘‘

•  Ψάχνουμε μία λύση μαζί με το παιδί

‘‘Δεν θέλω να σου φωνάζω και να σου λέω πράγματα που σε πονάνε. Αλλά μπορεί να μου ξανασυμβεί, ακόμα και να μη το θέλω... Τι θα μπορούσαμε να βρούμε ως σημάδι που θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε όταν νευριάζω να το κάνεις και να μη φωνάζω;’’

- Να σου πω την λέξη ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’ ΄και να σε παίρνω μια αγκαλιά!

- Τι ωραία ιδέα! Θέλεις να δοκιμάσουμε;

 Λίγες μέρες μετά:

Συζητάμε με το παιδί για το αν λειτουργεί ή όχι η λύση με το σημάδι.

- Πέρασε μια εβδομάδα που είπαμε να έχουμε το σημάδι μας! Όταν νευρίαζα και έλεγες ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’, μιλούσα πιο ήρεμα και βρίσκαμε μία λύση μαζί! Τι ωραία ομάδα κάνουμε όταν ακούμε η μία την άλλη και σκεφτόμαστε λύσεις!

Και αν δεν δούλεψε;

Τότε συζητάμε με το παιδί τους λόγους και διαλέγουμε μία άλλη οδό!

Πάμε πάλι!

---

Αν σε βοήθησε αυτό το κείμενο, τότε σίγουρα θα σε ενδιέφερε η ιστορία ‘‘Γιατρεύοντας τον δεσμό΄’’ στο βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε΄’’

Όταν πήγαν όλα στραβά μέσα στην ημέρα...

Ακόμα κι όταν… ( ή ειδικά όταν…)

Πήγαν όλα στραβά κι ανάποδα μέσα στην ημέρα…

Φώναξες ίσως παραπάνω και κάπως αποσυνδεθήκαμε…

Όταν έρχεται η νύχτα…

Να ξέρεις ότι σε περιμένω…

Παράτησε τα ολα…

Ξάπλωσε για λίγο δίπλα μου…

Πάρε με αγκαλιά…

Χάιδεψε μου το χέρι και το κεφάλι…

Πες μου τα ωραία που ξέρεις…

Και που μου λες από μωρό…

Δείξε μου μέχρι ποσό με αγαπάς…

Και ας μη φαίνεται με το μάτι…

Και τότε…

Η καρδιά μου θα σου πει…

Οτι η μέρα έχει ισιώσει μέσα στη νύχτα μας.

Όταν κλαίει, τι χρειάζεται από μας;

«Όταν δίνετε προσοχή σε ένα παιδί που κλαίει με λυγμούς ή είναι έξαλλο, μπορεί να νιώσετε στεναχώρια, ακόμα και πανικό.

Ίσως νομίσετε ότι το παιδί υποφέρει περισσότερο απ’ όσο αντέχει.

Στην πραγματικότητα, όμως, αυτή η αντίληψη σχετίζεται με τη δίκη σας ταλαιπωρία.

Άρα, η βιασύνη σας να αποσπάσετε τη προσοχή του παιδιού από τον πόνο ή την απελπισία, να το παρηγορήσετε για την απογοήτευση ή να ελαχιστοποιήσετε τη σημασία της ατυχίας του, είναι μια αντίδραση στο δικό σας άγχος και όχι στο άγχος του παιδιού.

Όμως, με αυτή τη συμπεριφορά, δεν πρόκειται να το βοηθήσετε να γίνει συναισθηματικά ευπροσάρμοστο και ικανό να αντιμετωπίζει και να λύνει τα προβλήματα.

Για να δαμάσει τις συναισθηματικές του θύελλες, πρέπει να τις ΒΙΩΣΕΙ.

Όταν νιώθετε την παρόρμηση να εμποδίσετε το παιδι σας να εκφράσει δυσάρεστα συναισθήματα, αναρωτηθείτε ποιος είναι ο στόχος σας.

Μπορει να θέλετε να το βλέπετε συνεχώς ευτυχισμένο επειδη ο πόνος του είναι πολυ δυσάρεστος για σας και, υποθέτετε, για εκείνο.

Αν η «σκηνή» συμβεί δημοσίως, ίσως ανησυχείτε μήπως δεν «φανείτε καλοί» γονείς.

Ίσως ακόμα, πρέπει να το σταματήσετε επειδη βιάζεστε ή χρειάζεστε διαύγεια όταν νιωθετε αμήχανοι με τα ξεσπάσματα του.

Ωστόσο, όταν εμποδίζετε το παιδι σας να εκφράζει τον πόνο του, τον θάβει μέσα του, νιώθοντας μπερδεμένο και μόνο.

Στο μεταξύ εσείς χάνετε την ευκαιρία να δεθείτε μαζί του βαθιά και να μάθετε τις αιτίες της αγωνίας του. Αυτό που του μαθαίνετε είναι να το «βάζει στα πόδια» από τα συναισθήματα και να τα κρύβει από τους άλλους.
(….)

Ουσιαστικά, παρά τις καλές προθέσεις μας, πολλοί διδάσκουμε στα παιδια μας ότι τα οδυνηρά συναισθήματα είναι τρομακτικά και πρέπει να αποφεύγονται.»

———————————————————

Απόσπασμα από το βιβλίο «Αναθρέφοντας τα παιδιά μας, αναθρέφουμε τον εαυτό μας» της Naomi Aldort.

Τροφή για σκέψη… (και οχι για ενοχές! )

--------------------------------------------
Αν δεν έχεις ήδη τον οδηγό με τα ''5 Βήματα για να ανταποκριθείς θετικά & αποτελεσματικά όταν το παιδί σου κάνει κρίσεις θυμού, μπορείς να το κατεβάσεις δωρεάν (ή να μας κεράσεις ένα καφέ ) κάνοντας κλικ στο link https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Στον οδηγό:
Tι μπορώ να έχω στο μυαλό μου για να παραμείνω ψύχραιμος όταν το παιδί μου ''κρασάρει'';
Γιατί αντιδράει έτσι;
Τι πρέπει να του πω; Ποιες είναι οι σωστές λέξεις;
Πώς να του μάθω να ελέγξει τις αντιδράσεις του όταν βιώνει έντονα συναισθήματα;
Τι μπορώ να πω στο παιδί αφού περάσει η κρίση;
Εύχομαι να το βρεις χρήσιμο...
Ελένη

Ακούς; Είσαι αρτίστας!

Μιλάω = ανάγκη
Ακούω = ΤΕΧΝΗ

Έλεγε ο Goethe… & μπορώ να πω ότι συμφωνώ μαζί του…

Ναι, ναι… όταν ακούς κάποιον, (τυχαίο) παράδειγμα το παιδί σου, και δεν το συμβουλεύεις, κατευθύνεις, κρίνεις, μαλώνεις κτλ είσαι Αρτίστας…

Γιατι είσαι Αρτίστας;

Επειδή ακριβώς δεν έχεις καμία ανάγκη να ακούς. Ούτε καν το παιδί σου. Εσύ έχεις ανάγκη να πεις, να μιλήσεις, να κλάψεις, όχι να ακούς.

Όποτε δεν είναι απλό και έμφυτο να ακούς πραγματικά κάποιον… δεν είναι αυτονόητο ούτε δεδομένο… είναι τέχνη.

Τέχνη γιατί το να ακούς, ΜΑΘΑΙΝΕΤΑΙ.

Τέχνη γιατί το να ακους προϋποθέτει μια ΠΡΟΘΕΣΗ… να δώσεις ΚΑΙ να βγεις από τον εαυτό σου.

Τέχνη γιατί νικάς τον εγωκεντρισμό σου λιγουλάκι…

Τεχνη γιατί δίνεις 3 μαγικά δώρα στον άλλον…

Προσοχή
Χρόνο
Αποδοχή

Και αφού είσαι Αρτίστας και δίνεις αυτά τα 3, ΣΥΝΔΕΕΣΑΙ με τον άλλον και…

…όταν συνδέεσαι, ΕΥΤΥΧΕΙΣ (ακόμα καλύτερα αν αυτός ο άλλος είναι το παιδί σου)

Εσυ, εγώ, ο κάθε homo sapiens έχει την ανάγκη για σύνδεση στο γονίδιο του…

Απλά χρειάζεται να μάθουμε να ακούμε… να προγραμματίσουμε λίγο το αυτί μας διαφορετικά…

Για να ευτυχήσουμε κιόλας στο τέλος… εμείς… και τα παιδιά μας.

Happy end

Τι έλεγε ο Πλάτωνας πριν 2400 χρόνια...

Πριν 2.500 χρόνια… «Να μην ανατρέφεις τα παιδιά σου με την βία αλλά διασκεδάζοντας»… ΠΛΑΤΩΝ.

Παίξε για να συνδεθείς με το παιδί σου.
Παίξε για να βάλεις ορια με σεβασμό.
Παίξε για να το βοηθήσεις να ξεπεράσει μια δυσκολία.
Παίξε για να σου μιλήσει για κάτι που του συνέβη.
Παίξε για να γελάσετε.
Παίξε γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν θα είναι πάντα παιδί.

Γιατί μπαίνουμε στη μάχη;

Πολλές φορές, όταν το παιδί έχει μια συμπεριφορά που μας δυσκολεύει, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Δεν θέλουμε να ασκήσουμε εξουσία…

Ούτε να μας « κάνει ότι θέλει », από την άλλη.

Και τελικά πέφτουμε σε αδιέξοδο.

Ενώ δεν έχουμε και οδηγίες χρήσης…

Μήπως όμως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι;

Μήπως το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;

Αφου δεν θελουμε έναν αδύναμο και έναν δυνατό, σωστά;

Μήπως πρέπει να μας κοιτάξουμε από διαφορετική οπτική γωνία;

Δεν υπάρχει μάχη. Δεν πρέπει να αποδείξουμε κατι σε κάποιον.

Το θέμα είναι πως ΣΥΝΔΕΟΜΑΣΤΕ, πως επικοινωνούμε.

Οχι μόνο τις όμορφες γλυκές στιγμές μιας ηλιόλουστης Κυριακής.

Αλλά και κυρίως τις δύσκολες στιγμές…

Όταν το παιδί μας «τρελαίνει» και εμείς «τρελαινουμε» το παιδί…

Τότε, και ειδικά τότε, όλο το παιχνίδι έχει να κάνει με το πως θα κερδίσει η ΣΥΝΔΕΣΗ…

Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί μεταξύ μας.

Όταν γυρνάνε από το σχολείο μέσα στην ένταση....

Όταν γυρνάνε από το σχολείο, ειδικά τις πρώτες μέρες, και είναι μέσα στην ένταση, φωνάζουν και χτυπιούνται, 3 πράγματα θέλουν άμεσα από εμάς νομίζω.

Αποδοχή.

Αγκαλιά.

Επανασύνδεση.

Αποδοχή, αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί δεν ουρλιάζουν ούτε χτυπιούνται για να μας τρελάνουν, δυσκολεύονται πραγματικά.

Αποδοχή, Αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί έχουν πιεστεί στο σχολείο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και όταν μας βρίσκουν θελουμε να ξέρουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και τα δύσκολα τους συναισθήματα, να κλάψουν, να εκτονωθούν.

Αποδοχή, αγκαλια και Επανασύνδεση γιατί όταν είναι μικρά, τους λείπουμε τόσες ώρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιής αυτό.

Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις σταθερός-η και ήρεμος οταν το παιδι γυρνάει στο σπίτι και είναι μέσα στην ένταση.

Για μένα ήταν μάλιστα σχεδόν πάντα (πολύ) δύσκολο για χρόνια με την Σοφία…

Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοιες στιγμές έντασης ειναι απόλυτα φυσιολογικές, τοτε ηδη έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή προς το παιδί μας.

Την άλλη μισή διαδρομή, θα τη κανουμε μετά έτσι κι αλλιώς επειδή αγαπάμε το παιδί μας ότι και αν γίνει….

Όταν έρχεσαι να με πάρεις... και καταρρέω...

Έκατσα με την γιαγιά προχτές.

Και περάσαμε πάρα πολύ καλά.

Μετά ήρθες να με πάρεις.

Και μόλις σε είδα, ήρθα αγκαλιά σου, γαντζωθηκα πάνω σου και έκλαψα.

Και η γιαγιά είπε : ''Mα τι συμβαίνει; Περάσαμε τόσο ωραία. Μαζί μου δεν έκλαψε καθόλου... ''

Η αλήθεια είναι ότι δεν έκλαψα με την γιαγιά.

Δεν απάντησες, χαμογέλασες και με έσφηξες λίγο περισσότερο.

Γιατί πια ξέρεις γιατί κλαίω όταν ξαναβρισκόμαστε...

Εσύ ασχολείσαι από την πρώτη μέρα περισσότερο μαζί μου.

Με παρηγορείς, με τρέφεις, με κοιτάς, με παίρνεις αγκαλιά περισσότερο από κάθε άλλο πρόσωπο.

Εσύ είσαι εδώ και μου δίνεις το δώρο της ασφάλειας.

Και επειδή μαζί σου νιώθω ασφάλεια όταν είσαι κοντά μου, εσένα θέλω και αναζητώ.

Και επειδή μαζί σου νιώθω περισσότερη ασφάλεια, σε εσένα να εμπιστευτώ τις δυσκολίες μου, το στρες μου, θα τολμήσω να εκφράσω τι έχω μέσα μου.

Ξέρω ότι με αγαπάς άνευ όρων, ότι εσύ θα με αντέξεις, όπως και να είμαι, όπως είμαι.

Και έτσι, μπορώ να σου εμπιστευτώ τα πιο δύσκολα μου συναισθήματα...

Όταν λοιπόν σε ξαναβρίσκω και ξαφνικά κλαίω ή φωνάζω, είναι επειδή νιώθω περισσότερη ασφάλεια μαζί σου από κάθε άλλο άτομο στην ζωή μου.

Επιβιώνοντας ως γονιός και ως οικογένεια στη ψηφιακή εποχή

Γράφει η Eλίνα Κεπενού, ψυχολόγος, ψυχοθεραπεύτρια & επιστημονική συνεργάτιδα του Blog (@elinakepenou).

---

Μερικά γενικά στοιχεία …

• Τα κοινωνικά δίκτυα είναι πλέον η νούμερο 1 διαδικτυακή δραστηριότητα.

• Ένα στα πέντε ετερόφυλα ζευγάρια και ένα στα τρία ομόφυλα ζευγάρια γνωρίζονται διαδικτυακά.

• Το facebook κατηγορείται για 1 στα 5 διαζύγια.

• Το 25-30% των παιδιών 8-12 ετών βλέπουν τηλεόραση μετά τις 8.30 μ.μ.

• Το 64% των παιδιών του δημοτικού παίζουν online (διαδικτυακά).Οι παίκτες στο διαδίκτυο είναι όλο και πιο μικρής ηλικίας .

• Το 80% του χρόνου που περνούν μπροστά στην τηλεόραση τα παιδιά 4-10 ετών δεν είναι αφιερωμένος σε παιδικές εκπομπές!

Τα θετικά στοιχεία της τεχνολογίας

• Εκπαιδευτικές ευκαιρίες (ειδικά αυτήν την εποχή!)

• Κοινωνικοποίηση και καλλιέργεια αυτοπεποίθησης (μέσω κοινωνικών δικτύων)

• Ανάπτυξη νοητικών ικανοτήτων κυρίως με τα ηλεκτρονικά παιχνίδια (ενισχύονται τα αντανακλαστικά, ενδυναμώνεται η μνήμη, βελτιώνεται η ικανότητα επίλυσης προβλημάτων)

• Απελευθέρωση χρόνου (με τις ηλεκτρονικές αγορές κυρίως)

Τα αρνητικά στοιχεία της τεχνολογίας

• Εμφάνιση αντικοινωνικών συμπεριφορών σε κάποιες περιπτώσεις

• Δυσκολίες προσοχής

• Παχυσαρκία/ διαταραχές στον ύπνο/ κατάθλιψη/ εθισμός

Ένα κρίσιμο θέμα: Η απουσία της ενσυναίσθησης

Το βασικότερο αρνητικό στοιχείο είναι ότι απουσιάζει η ενσυναίσθηση (το να μπαίνει συναισθηματικά κάποιος στη θέση του άλλου).

Είναι η βασικότερη και κυριότερη δεξιότητα των ανθρωπίνων σχέσεων, η οποία καλλιεργείται μόνο από τη διαπροσωπική επαφή.

Ο κίνδυνος της <<δαιμονοποίησης>> των οθονών

Yπάρχει ένα χάσμα γενεών (εμείς είχαμε ως παιδιά κατά κύριο λόγο τηλέφωνο και γράμματα για τις επικοινωνίες μας…). Οπότε αυτό που δεν καταλαβαίνω και δεν γνωρίζω…μπορεί να με φοβίζει…

Η εξαίρεση του παιδιού από τη χρήση τους όμως δεν αποτελεί επιλογή ( το απαγορευμένο φρούτο είναι πιο νόστιμο). Οι οθόνες ΔΕΝ φταίνε για όλα!

Οι γενικοί αφορισμοί και επιθέσεις μπορεί να έχουν αντίθετα από τα επιθυμητά αποτελέσματα:

• δείχνουν στα παιδιά πως δεν έχουμε επαφή με την πραγματικότητα άρα δεν θα μας ακούσουν. Η δική τους πραγματικότητα είναι αυτή.

• η <<τεχνογνωσία>> του παιδιού και η αίσθηση ανωτερότητας που αποκτά στον χειρισμό της ψηφιακής τεχνολογίας, θα το φέρει αντιμέτωπο με τους γονείς του και θα δημιουργεί κλίμα που ευνοεί τις συγκρούσεις.

Καλές στρατηγικές

1. Συμμετέχουμε και αγκαλιάζουμε τον κόσμο τους

• Δείχνουμε ενδιαφέρον για τον ψηφιακό κόσμο.

• Τα κοινωνικά δίκτυα προσφέρουν μία μορφή κοινωνικοποίησης.

• Συζητάμε με ανοιχτότατο και αληθινή περιέργεια για τον ήρωα που του αρέσει σε μια εκπομπή, ένα βιντεοπαιχνίδι.

• Προσπαθούμε να κατανοήσουμε πώς λειτουργεί ένα βιντεοπαιχνίδι. Δεν περιοριζόμαστε μόνο στο on/off.

• Κάνουμε επιβεβαιωτικά σχόλια για τα αντανακλαστικά του παιδιού εάν παίζει ένα βιντεοπαιχνίδι, την ικανότητα να παίρνει γρήγορες αποφάσεις, την μνήμη του...

• Αφήνουμε το παιδί να μας <<διδάξει>>.

2. Έχουμε αδιαπραγμάτευτα όρια για τα παιδιά αλλά και για τους γονείς (ο γονιός ως πρότυπο)

View fullsize

• Όχι στα υπνοδωμάτια. Κανονικά θα έπρεπε να μην μπουν στα υπνοδωμάτια ούτε των γονιών…

• Όχι την ώρα του φαγητού : πρέπει να είναι η εξαίρεση εάν το κάνουμε γιατί το φαγητό είναι ώρα οικογενειακής σύνδεσης και κοινωνικών δεξιοτήτων.

• Όχι πριν το βραδινό ύπνο : εμποδίζει την έκκριση της μελατονίνης- ορμόνης ύπνου.

• Όχι το πρωί πριν το σχολείο : χρειάζεται σύνδεση το παιδί με την οικογένεια για να κάνει τη μετάβαση.

  Δες εικόνα στα αγγλικά με το λουλούδι

• 3. Σχετική ευελιξία στους κανόνες

• Oι μέρες δεν είναι όλες ίδιες : τώρα που είμαστε σε καραντίνα, προσπαθούμε να επιβιώσουμε οπότε εάν δίνουμε παραπάνω την οθόνη , δεν μας απασχολεί.

• Αναρωτιόμαστε τι άλλο έχει να κάνει το παιδί μέσα στη μέρα; Έχει παίξει; Έχει διαβάσει;

Πόσο είναι το <<πολύ>>;

• Η American Paediatric Association (2011): << Καθόλου μέχρι 2 ετών, και τα μεγαλύτερα παιδιά έως 2 ώρες την ημέρα>> .

• Ο Serge Tisseron (2008) μιλάει για τον κανόνα : <<3-6-9-12>> <<Όχι τηλεόραση πριν τα 3 χρόνια, όχι βιντεοπαιχνίδια πριν τα 6, όχι διαδίκτυο πριν τα 9 και όχι κοινωνικά μέσα πριν τα 12>>. Το 2011 η Γαλλική Ένωση Παιδιάτρων αποδέχτηκε την πρόταση.

  Δες εδώ την αφίσα 3-6-9-12 στα αγγλικά

Τι προτείνεται τώρα:

Το 2015 έγινε κάπως μία αναθεώρηση σε μια πιο ολιστική προσέγγιση - Σημασία δεν έχει τόσο ο χρόνος αλλά :

• υπάρχουν και άλλες δραστηριότητες κατά τη διάρκεια της ημέρας;

• είναι λειτουργικό το παιδί; Είναι χαρούμενο;

• υπάρχει ποιοτικός χρόνος, παιχνίδι και σύνδεση μεταξύ γονιού και παιδιού;

Κριτήρια για μείωση του χρόνου της οθόνης

Αρχίζουμε να ανησυχούμε όταν...

• Η χρήση ηλεκτρονικών εμποδίζει σημαντικά πράγματα που χρειάζεται το παιδί.

• Το παιδί προτιμά οθόνες αντί να κάνει πράγματα με γονείς ή φίλους.

• Δείχνει θυμωμένο/θλιμμένο/χαμένο όταν δεν απασχολείται από ηλεκτρονική συσκευή .

• Το πρώτο πράγμα που αποζητά το πρωί και το τελευταίο το βράδυ είναι ηλεκτρονική συσκευή

• Μέτρια επίδοση σε γραφή, ανάγνωση και δημιουργικότητα.

Συμπεράσματα

Η στέρηση ως τιμωρία δεν βάζει όρια γιατί το απαγορευμένο φρούτο είναι πάντα πιο νόστιμο… Χρειάζεται να μπαίνουμε κι εμείς στον ψηφιακό κόσμο, να δείχνουμε ενδιαφέρον, να συμμετέχουμε, να παίζουμε μαζί με το παιδί. Είναι το κλειδί για ένα καλό οικογενειακό κλίμα.

Συζητάμε το θέμα στο ‘‘no problem area’’ και χρησιμοποιούμε την ενεργητική ακρόαση για να μαθαίνουμε τι του αρέσει τόσο σε αυτό που βλέπει, και παίζει.

Το παιδί σας έχει ανάγκη το βλέμμα σας. Μην αφήσετε μία οθόνη να σας χωρίσει…

Αφίσα που κυκλοφορεί στην Γαλλία