Θέλω να με ντύσεις Μαμά (για να σε φέρω πιο κοντά)

- Ντύσε με εσύ Μαμά*! 

- Έλα, ντύσου μόνη σου! Αφού ξέρεις. 

- Δεν μπορώ!

- Ντύσου τώρα! Μια χαρά μπορείς!  

 Ώπα! Πατά pause εδώ. Να σου πω λίγο τι γίνεται. Δεν είναι ότι δεν μπορώ.

 Και βέβαια μπορώ να φορέσω τα ρούχα μόνη μου. 

 Όλα μπορώ να τα φορέσω βασικά.

 Και τα ρούχα και τις ανασφάλειες σου. Όμως αυτές δεν τις θέλω. 

 Φοβάσαι ότι δεν θα αυτονομηθώ αν με ντύσεις; Ότι δεν να ανεξαρτητοποιηθώ; Δεν βλέπεις την μεγάλη εικόνα και την πρόοδο μου γενικότερα;

 Φοβάσαι επειδή τα αλλά παιδιά ντύνονται μόνα τους (και καλά) στην ηλικία μου;  Δεν αφήνεις λίγο τους άλλους απ’έξω μας; 

Φοβάσαι μην ‘‘οπισθοδρομήσω’’ αν με ντύσεις ενώ ξέρω; Δεν βλέπεις ότι δεν είναι αυτό το θέμα;

Θα πετάξω κι εγώ, μην ανησυχείς. 

Είναι θέμα χρόνου. 

Ilya green

Και θέμα φόβου. 

Μη μας φοβάσαι.

Νιώσε μας. 

 Μην σε φοβάσαι.

Να μου δώσεις και να με φροντίσεις. 

 Μην με φοβάσαι. 

Κοίταξε με. Μεγαλώνω… όταν δεν με πιέζεις.

Ντύσε με σήμερα. Και κάθε φορά που – ακόμα- το έχω ανάγκη.  

 Γιατί όταν με ντύνεις, σε φέρνω λίγο πιο κοντά μου. 

Ίσως δυσκολεύομαι με κάτι αυτή την περίοδο. Ίσως κατακτώ άλλες νέες δεξιότητες και κάνω λίγο πίσω σε άλλες. Αναπτύσσομαι σε σπιράλ, όχι γραμμικά, θυμάσαι;

Ντύσε με λοιπόν.... 

Για να με ακουμπήσεις.

Ντύσε με.

Για να σε τραβήξω αγκαλιά.

Ντύσε με.

Για να σε μυρίσω.

 Ντύσε μας. 

Γιατί μας αγαπάς.

Και δεν φοβάσαι. 

Μας εμπιστεύεσαι.

Με εμπιστεύεσαι. 

 Μπορώ να ντυθώ μόνη μου. 

 Αυτές τις μέρες όμως θέλω να με ντύσεις.

 Γιατί μου λείπεις τόσες ώρες στο σχολείο.

 Γιατί σε χρειάζομαι. 

 Γιατί έτσι. 

 Άσε την λογική. Τα πολλά γιατί και τις ανασφάλειες. 

 Νιώσε. 

 Δώσε μας  τη σύνδεση που χρειάζομαι. 

 Και ζήσε τη. 

 Τώρα. 

 Έτσι μαθαίνω να πετάω και να γίνομαι αυτόνομη…

 Όταν δεν με πιέζεις.

Όταν δεν αντιστέκεσαι.

Όταν σέβεσαι τον χρόνο μου.

 Και είσαι πραγματικά μαζί μου. 

---

* ή ‘‘Μπαμπά’’

---

Αν θέλεις να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) και να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄 (Τον Ιανουάριο, ξεκινάνε δύο νέες ομάδες γονέων)

Αν σου πήραν το χρώμα σου ως παιδί, βρες το ως ενήλικας

Είμαι κίτρινη  και θα ήθελες να είμαι μπλε.

Γεννήθηκα κίτρινη αλλά είμαι ένα μικρό παιδί και θα προσπαθώ να γίνω μπλε, για να ταιριάξω…

…σε αυτό που περιμένεις από μένα…

…σε αυτό που επιθυμείς για μένα…

…σε αυτό που ονειρεύεσαι μέσω εμένα…

…σε αυτό που θέλεις να δεις πάνω σε μένα…

Είσαι ο γονέας μου και παλεύω να με αποδεχτείς.

Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.

Για την επιβίωση, εξελικτικά, όμως πιο πολύ για την αγάπη, τελικά. 

Γίνομαι μπλε με ευκολία γιατί πιστεύω αλήθεια ότι είμαι μπλε. Το πιστεύω αφού το πιστεύεις. 

Μεγαλώνω και είναι ωραίο και το μπλε. 

Βλέπω αρέσω ως μπλε. 

Πετυχαίνω ως μπλε. 

Προχωράω ως μπλε.

Φωτίζομαι ως μπλε.

Όμως που και που κίτρινες πινελιές εμφανίζονται πάνω μου, εκεί που δεν τις περιμένω. Προσπαθώ να τις σβήσω αλλά δεν γίνεται. Μου χαλάνε τα selfies!

Όποτε με κοιτάω για λίγο. Χωρίς φίλτρο.

Βλέπω μπλε και κίτρινο πάνω μου.

Πω πω, κινδυνεύω να γίνω πράσινη στο τέλος…

Με κοιτάω και νιώθω ότι το μπλε καλούπι με εγκλωβίζει, με περιορίζει τελικά. 

Φταίει που δεν είναι δικό μου το μπλε. 

Απομακρύνομαι. 

Δοκιμάζω κι αλλά χρώματα. 

Κάτι ψάχνω αλλά δεν ξέρω τι. Αναζητώ την αλήθεια μου, όμως δεν το ξέρω αυτό. Και κανένα χρώμα δεν με ικανοποιεί. 

Οπότε αφήνω τον καθένα να ζωγραφίσει πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι είναι η ζωή. 

Όμως έτσι γίνομαι όλο μουτζούρες και καφέ. 

Καφέ; Ε όχι. Δεν πάει άλλο.

Στοπ. 

Τα σβήνω όλα. 

Ας είμαι άχρωμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

 Νιώθω μπερδεμένη και λίγο φοβισμένη. Πολλές φορές θέλω να πάρω οποιοδήποτε χρώμα και να πασπαλιστώ. 

Όχι θα μείνω άχρωμη καλύτερα, τουλάχιστον αυτό το ελέγχω εγώ. 

Και έτσι μένω για πολύ καιρό. Βρίσκω τα πατήματα μου. Είμαι καλά. 

Μέχρι που μια μέρα κιτρινίζει η μύτη μου. 

Τι έπαθα πάλι: πώς θα βγω έτσι έξω; Μένω κρυμμένη μερικές μέρες, δεν σβήνω όμως το κίτρινο της μύτης μου. Γιατί μου αρέσει τελικά, εμένα. 

Κιτρινίζουν και τα μαλλιά μου εξάλλου.  

Βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει που βλέπω χρώμα πάνω μου πάλι. Δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο.

Και δεν είναι οποιοδήποτε χρώμα. Είναι το πιο όμορφο χρώμα. Είναι το χρώμα μου. 

Λάμπω.

Την επόμενη μέρα είμαι ολόκληρη κίτρινη 

Και νιώθω υπέροχα. 

Λάμπω και μπορώ να μεγαλώσω τώρα. 

Ακόμα και σήμερα, μερικοί θέλουν να βλέπουν αλλά χρώματα πάνω μου. 

Μέσα μου όμως είμαι και ήμουν πάντα κίτρινη. 

Χαίρομαι που πλέον αποδέχομαι και αγαπώ το δικό μου χρώμα.

Όχι μόνο για μένα αλλά και για το δικό μου παιδί που θέλω να με βλέπει όπως είμαι στ’ αλήθεια. 

Χωρίς μάσκες και φίλτρα. 

Έκανα τον κύκλο μου.

Με βρήκα. 

Δεν ξέρω τι χρώμα είναι το παιδί μου. 

Αυτό, κάτι θα ξέρει. 

Δεν δίνω σημασία στο χρώμα γιατί έτσι κι αλλιώς η αληθινή αγάπη είναι πολύχρωμη. 

Όποτε αγαπάω πολύχρωμα το παιδί μου και ας είναι ό, τι χρώμα θέλει. 

Δεν περιμένω κανένα χρώμα και θα παρατηρώ συνέχεια την ομορφιά του.

Όταν γυρνάνε από το σχολείο μέσα στην ένταση....

Όταν γυρνάνε από το σχολείο, ειδικά τις πρώτες μέρες, και είναι μέσα στην ένταση, φωνάζουν και χτυπιούνται, 3 πράγματα θέλουν άμεσα από εμάς νομίζω.

Αποδοχή.

Αγκαλιά.

Επανασύνδεση.

Αποδοχή, αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί δεν ουρλιάζουν ούτε χτυπιούνται για να μας τρελάνουν, δυσκολεύονται πραγματικά.

Αποδοχή, Αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί έχουν πιεστεί στο σχολείο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και όταν μας βρίσκουν θελουμε να ξέρουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και τα δύσκολα τους συναισθήματα, να κλάψουν, να εκτονωθούν.

Αποδοχή, αγκαλια και Επανασύνδεση γιατί όταν είναι μικρά, τους λείπουμε τόσες ώρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιής αυτό.

Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις σταθερός-η και ήρεμος οταν το παιδι γυρνάει στο σπίτι και είναι μέσα στην ένταση.

Για μένα ήταν μάλιστα σχεδόν πάντα (πολύ) δύσκολο για χρόνια με την Σοφία…

Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοιες στιγμές έντασης ειναι απόλυτα φυσιολογικές, τοτε ηδη έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή προς το παιδί μας.

Την άλλη μισή διαδρομή, θα τη κανουμε μετά έτσι κι αλλιώς επειδή αγαπάμε το παιδί μας ότι και αν γίνει….

Πώς ο τρόπος που μιλάμε στο παιδί μας γίνεται η εσωτερική του φωνή... (και τα 9 πιο σημαντικά λεπτά της ημέρας...)

Παιδί μου,

Όταν σου μιλάω γλυκά, με ευγενικό τρόπο, ξέρεις ότι αξίζεις την ευγένεια στην ζωή σου.

Αν αναγνωρίζω τα δυνατά σου σημεία, θα είσαι πιο δυνατός.

Αν σου δείχνω ότι μου αρέσει η παρέα σου, θα πας πιο εύκολα προς τους άλλους.

Αν σου επικοινωνώ την εμπιστοσύνη μου, θα μπορείς να εμπιστευτείς αργότερα.

Αν σου λέω όλα τα θετικά και όχι μόνο τι χρειάζεται να βελτιώσεις, τότε θα αισθανθείς ότι είσαι αρκετός.

Αν κάνεις κάτι λάθος και σου το εξηγώ αντί να σε χαρακτηρίσω, θα προσπαθείς καλύτερα την επόμενη φορά. Δεν θα νιώθεις ότι είσαι άχρηστος.

Αυτό που πιστεύω για σένα και ο τρόπος που σου μιλάω σε καθορίζει.

Γίνεται η εσωτερική σου φωνή.

Πιστεύω σε σένα και επειδή πιστεύω σε σένα πιστεύεις κι εσύ σε σένα.

Και αυτό που πιστεύεις για σένα θα καθορίσει ποιος θα γίνεις.

Γι’ αυτό, ειδικά:

• τα 3 πρώτα λεπτά της ημέρας μόλις ξυπνήσεις,

• τα 3 λεπτά μόλις γυρίσεις από το σχολείο και

• τα 3 λεπτά μόλις πας για ύπνο,

Θα σου λέω ό,τι αγαπώ περισσότερο σε σένα και γιατί χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις στη ζωή μου.

9 λεπτά βαθιάς σύνδεσης και αγάπης…

---

Ένα γράμμα που γεννήθηκε από το απόφθευμα της Peggy Ο Mara ‘‘Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας γίνεται η εσωτερική τους φωνή.’’

Image Marion Barraud

Η αποδοχή και όχι η διόρθωση αποτελεί κίνητρο για αλλαγή

« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση στην αξία και την ικανότητα κάποιου.’’

«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό».

«Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα».

«Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ».

«Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί».

«Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».

Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.

Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)

Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικια που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδια μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)

Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).
Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)

Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν πότε έκαναν κάτι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.

Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»

Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά... τι κάνεις;

Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά...

Γαντζώνεται πάνω σου, κλαίει, ουρλιάζει, τραβάει μπλούζες, πόδια, χέρια, παντελόνια, τσάντες κ.τ.λ.

Εσύ ξέρεις τι θα έπρεπε να κανείς τώρα: να του δώσεις αυτό που χρειάζεται δηλαδή να συνδεθείς μαζί του, να καταλάβεις το πρόβλημα που ίσως κρύβεται κάτω από το παγόβουνο, να το παίρνεις αγκαλιά για ώρα...

Ξέρεις μέσα σου ότι το καλό θα ήταν να δώσεις χρόνο.

Αλλά δεν έχεις χρόνο.

Έτσι είναι: δεν έχουμε πάντα χρόνο. Έχεις ένα ραντεβού, μία εκπαίδευση και ΔΕΝ μπορείς να αργήσεις.

Σωστά;

Οπότε τι κάνεις;

Δεν έχεις χρόνο, όμως έχεις 2 λεπτά.

1. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και ακούς την δυσκολία του, ότι το καταλαβαίνεις, του μιλάς γλυκά και το παίρνεις αγκαλιά. Δείχνεις τρυφερότητα και αγάπη.

Το παιδί εκείνη την ώρα εννοείται ότι δεν θα σου πει: ΄΄Οκ Μαμά/Mπαμπά, φύγε τώρα για δουλειά, θα σε περιμένω, σ ’αγαπώ.΄΄

Πολλές φορές θα συνεχίζει να ουρλιάζει και να κλαίει...

2. Οπότε τότε λες με σίγουρο τόνο – όχι σαν να κλαις όπως έκανα εγώ παλιά - στο παιδί : ΄΄Τώρα θα κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει: θα σε δώσω στον *άτομο που θα το φροντίσει και γνωρίζει ήδη* και θα πάω για δουλειά γιατί πρέπει να πάω τώρα.’’ Δεν θα λες πάρα πολλά ούτε για πολλή ώρα. Θα δείχνεις το κάδρο, την σιγουριά σου : δεν κάνεις κάτι κακό οπότε δεν χρειάζεται μεγάλη ταραχή. Θα δίνεις το παιδί στον άλλο φροντιστή και θα φύγεις.

Το απόγευμα, θα δώσεις όλο τον χρόνο που δεν έδωσες.

Θα έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς. Kαι εξάλλου το παιδί μαθαίνει και με τις ματαιώσεις.

Αυτό το ποστ το γράφω γιατί έχω περάσει πολλές στιγμές τέτοιες με την μικρή Σοφία... μέχρι και προχτές... Για πολύ καιρό ένιωθα άσχημα όταν αναγκαζόμουν να την δώσω με το ζόρι στον άλλο φροντιστή. Το σκεφτόμουν πολύ μετά μέσα στην ημέρα. Μέχρι που μου είπε μία δασκάλα μου στην γονεϊκότητα:

‘‘Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές. Είναι μέσα στην ζωή, συνδέεσαι, ακούς πρώτα, και μετά λες με ήρεμο και σταθερό τρόπο στο παιδί ότι θα το δώσεις στο άλλο άτομο που το φροντίζει, ότι γνωρίζεις πως δεν του αρέσει αυτό αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή΄΄

Και φεύγεις.

ΥΓ: αυτό περιγράφει μία κατάσταση όπου το παιδί θεωρεί το άτομο που μένει μαζί του φροντιστή δηλαδή δεν είναι σε φάση προσαρμογής σε μία νέα κατάσταση ούτε φόβου απέναντι σε ένα άτομο που δεν γνωρίζει.