Θέλω να με ντύσεις Μαμά (για να σε φέρω πιο κοντά)

- Ντύσε με εσύ Μαμά*! 

- Έλα, ντύσου μόνη σου! Αφού ξέρεις. 

- Δεν μπορώ!

- Ντύσου τώρα! Μια χαρά μπορείς!  

 Ώπα! Πατά pause εδώ. Να σου πω λίγο τι γίνεται. Δεν είναι ότι δεν μπορώ.

 Και βέβαια μπορώ να φορέσω τα ρούχα μόνη μου. 

 Όλα μπορώ να τα φορέσω βασικά.

 Και τα ρούχα και τις ανασφάλειες σου. Όμως αυτές δεν τις θέλω. 

 Φοβάσαι ότι δεν θα αυτονομηθώ αν με ντύσεις; Ότι δεν να ανεξαρτητοποιηθώ; Δεν βλέπεις την μεγάλη εικόνα και την πρόοδο μου γενικότερα;

 Φοβάσαι επειδή τα αλλά παιδιά ντύνονται μόνα τους (και καλά) στην ηλικία μου;  Δεν αφήνεις λίγο τους άλλους απ’έξω μας; 

Φοβάσαι μην ‘‘οπισθοδρομήσω’’ αν με ντύσεις ενώ ξέρω; Δεν βλέπεις ότι δεν είναι αυτό το θέμα;

Θα πετάξω κι εγώ, μην ανησυχείς. 

Είναι θέμα χρόνου. 

Ilya green

Και θέμα φόβου. 

Μη μας φοβάσαι.

Νιώσε μας. 

 Μην σε φοβάσαι.

Να μου δώσεις και να με φροντίσεις. 

 Μην με φοβάσαι. 

Κοίταξε με. Μεγαλώνω… όταν δεν με πιέζεις.

Ντύσε με σήμερα. Και κάθε φορά που – ακόμα- το έχω ανάγκη.  

 Γιατί όταν με ντύνεις, σε φέρνω λίγο πιο κοντά μου. 

Ίσως δυσκολεύομαι με κάτι αυτή την περίοδο. Ίσως κατακτώ άλλες νέες δεξιότητες και κάνω λίγο πίσω σε άλλες. Αναπτύσσομαι σε σπιράλ, όχι γραμμικά, θυμάσαι;

Ντύσε με λοιπόν.... 

Για να με ακουμπήσεις.

Ντύσε με.

Για να σε τραβήξω αγκαλιά.

Ντύσε με.

Για να σε μυρίσω.

 Ντύσε μας. 

Γιατί μας αγαπάς.

Και δεν φοβάσαι. 

Μας εμπιστεύεσαι.

Με εμπιστεύεσαι. 

 Μπορώ να ντυθώ μόνη μου. 

 Αυτές τις μέρες όμως θέλω να με ντύσεις.

 Γιατί μου λείπεις τόσες ώρες στο σχολείο.

 Γιατί σε χρειάζομαι. 

 Γιατί έτσι. 

 Άσε την λογική. Τα πολλά γιατί και τις ανασφάλειες. 

 Νιώσε. 

 Δώσε μας  τη σύνδεση που χρειάζομαι. 

 Και ζήσε τη. 

 Τώρα. 

 Έτσι μαθαίνω να πετάω και να γίνομαι αυτόνομη…

 Όταν δεν με πιέζεις.

Όταν δεν αντιστέκεσαι.

Όταν σέβεσαι τον χρόνο μου.

 Και είσαι πραγματικά μαζί μου. 

---

* ή ‘‘Μπαμπά’’

---

Αν θέλεις να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) και να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄 (Τον Ιανουάριο, ξεκινάνε δύο νέες ομάδες γονέων)

Πώς αναπτύσσονται τα παιδιά σε μία εικόνα...

Χτες, φεύγοντας στην δουλειά, η Σοφία γραπώθηκε πάνω μου και δεν με άφηνε να φύγω. Ούρλιαζε για να μην φύγω. Το κάνει τις τελευταίες μέρες.

Ξαφνικά ήταν σαν να είναι πάλι 2- 3 ετών. (Δες εδώ τι κανω σε τέτοιες περιπτώσεις για να δείχνω ενσυναίσθηση αλλά και να φύγω στην δουλειά κιόλας)

Η πρώτη μου αυτόματη φωνή μέσα μου ήρθε : «Μα πως κάνει έτσι ενώ είναι 5!»

Έδιωξα γρήγορα αυτήν την σκέψη:

Τα παιδιά δεν αναπτύσσονται γραμμικά αλλά σε σπιράλ.

Τα σπιράλ είναι όταν πάνε λίγο πίσω για να μπορούν να προχωρήσουν.

Και συχνά πάνε λίγο πίσω όταν κατακτούν κατι καινούριο.

Ένας έφηβος που θα έρθει παλι στην αγκαλιά μας δεν σημαίνει ότι αυτόματα πάει στραβά.

Ένα παιδί που κλαίει πάλι στα 7 επειδή αποχωρίζεται την μαμά του δεν σημαίνει ότι αυτόματα εχει πρόβλημα.

Μπορούμε να εμπιστευτούμε την διαδρομή τους, τα σπιράλ τους.

Αντί να αντισταθούμε, να είμαστε δίπλα.

Είναι πιο cool και για μας έτσι.

Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα!

Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα.

Μέχρι να γίνω 5-6 χρονών, δεν μπορώ να κάνω κάτι εσκεμμένα επίτηδες για να ενοχλώ ή να πετύχω κάποιο σκοπό.

Δεν έχω σκέψεις πίσω από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση από τα γεγονότα.

P. Lemaitre

Δεν μπορώ εγκεφαλικά. Ειναι αποδεδειγμένο.

Δεν είμαι ούτε χειριστικό, ούτε ιδιότροπο, ούτε ζηλιάρικο, ούτε ηθοποιός.

Δεν έχω την νοητική ικανότητα να είμαι ούτως ή άλλως.

Προς το παρόν ανακαλύπτω τον κόσμο παρέα σου.

Και είναι ήδη υπεραρκετό.

---------------------------------------

''Τα μικρά μας σκέφτονται περισσότερο "Πώς λειτουργεί η ζωή;" παρά "Θέλω να ενοχλήσω τη Μαμά-τον Μπαμπά".

Ιζαμπέλ Φιλιοζά