Την παραμονή έγινα Μαμά.
Και σήμερα, ξύπνησα Μαμά.
Μόνο που δεν ξύπνησα γιατί δεν κοιμήθηκα λεπτό.
Όλη νύχτα, κοίταζα το μωρό στο κρεβατάκι του και αναρωτιόμουν τι έχει συμβεί ακριβώς.
Ένα Big Bang...
Είναι πρωί και μου σερβίρουν καφέ.
Δεν το περίμενα και η γεύση του καφέ για ένα λεπτό φέρνει στο σώμα μου μία ψεύτικη κανονικότητα.
Μόνο που δεν είναι τίποτα αλήθεια πια μέσα μου. Εξαφανίστηκε η παλιά Ελένη...
Γεννήθηκε Μαμά.
Τι λέξη κι αυτή... ''Μαμά''.
Όλη η αγάπη και η ευθύνη του κόσμου σε μία λέξη.
Δεν έχω συνηθίσει την λέξη ακόμα, πού να καταλάβω τον ρόλο κιόλας.... Μάλλον βλέπω ένα όνειρο. Μόνο που δεν κοιμάμαι ..ή μήπως κοιμάμαι;
''Μαμά''. Αλήθεια;
Κι όμως. Το μωρό είναι εδώ.
Δικό μου και ξένο ταυτόχρονα. Ολόκληρο πάντως.
Κοιτάω το μωρό και δεν νομίζω ότι θα μπορώ να ανταπεξέλθω.
Θα τους πω ότι δεν κάνω για το πόστο. Λάθος έκαναν. Λάθος Μαμά..
Το μωρό με κοιτάει με μεγάλα μαύρα διαμάντια σαν να θέλει να δει μέσα μου...
Σαν κάτι να ξέρει αυτό. Περιμένει κάτι από μένα τώρα; Τι;;;
- ‘’Τι χρειάζεσαι από μένα μωράκι; Έτυχες στην περίπτωση. Είσαι άτυχο, δεν ξέρω τι να σε κάνω, συγγνώμη...’’
Δεν θα έπρεπε να ξέρει μία Μαμά τώρα που τα λέμε; Τι είναι το μητρικό ένστικτο τότε; Μία ιστορία;
Περίμενα να ξέρω, ότι θα με οδηγεί η αγάπη που νιώθω για το μωρό από πριν βγει. Αλλά ...όχι.
Μόνο εγώ είμαι ακατάλληλη και δεν ξέρω; Ίσως κάτι πάει στραβά με μένα... ''Μαμά'', δεν ξέρω τι σημαίνει ακόμα αλλά πάντως το βουητό του γονέα με 100 σκέψεις το δευτερόλεπτο, το βιώνω ήδη. Τέρμα η ανεμελιά. Bye Bye πεταλουδίτσα!
Οι σκέψεις γυρνάνε ασταμάτητα.
Πάω στην καφετέρια να πάρω κάτι, οτιδήποτε. Ο κόσμος μου έχει αλλάξει κι όμως όλοι πίνουν καφέ και κουβεντιάζουν, λες και δεν έχει αλλάξει τίποτα.
Εγώ μόνο είμαι άλλη. Ο δικός μου κόσμος έχει αλλάξει ήλιο. Όλα δεν γυρνάνε πια γύρω από MENA.
Μία μαία μας πάει σε έναδωμάτιο για να μας δείξει πώς να αλλάζουμε το μωρό και να το κάνουμε μπάνιο. Τα χέρια της κρατάνε μια κούκλα και την γυρνάει στον αέρα, ανάποδα, μπρούμυτα, όρθια.
Παίρνει αληθινό μωρό μετά. Το πετάει στον αέρα κι αυτό. Θέλω να κλάψω. Θέλω να πάω σπίτι μου. Δεν ξέρω να κάνω το μωρό μπάνιο. Δεν ξέρω να αλλάζω το μωρό. Κάθε κίνηση, ένα βουνό. Ο εγκέφαλός μου φοβάται. Δεν μπορεί. Περίμενα τα χέρια μου να ξέρουν να πιάνουν το μωρό, να το ντύνουν, να το φροντίζουν, το στήθος μου ναξέρει να θηλάζει…
Νιώθω κομμάτια. Και όχι από την κούραση μόνο.
EIMAI κομμάτια. Και θα πρέπει να φτιάξω το παζλ μου ξανά τώρα.
Ωραία ξεκινάω. Διαλυμένη.
Αφού το ένστικτο δεν με βοηθάει όπως το περίμενα, πρέπει να μάθω.
Κίνηση, κίνηση. Πάνα, πάνα. Γουλιά, γουλιά. Νύχτα, νύχτα. Ματιά, ματιά. Κλάμα, κλάμα.
Πονάει. Δεν το περίμενα. Περίμενα πληρότητα, γαλήνη, ολοκλήρωση. Και παίρνω φόβο, ανησυχία και κομμάτια.
Πρέπει να μάθω. Ποιος θα μου μάθει;
Ανοίγω τα αυτιά μου, μπας και.
Μου λένε έτσι, μου λένε αλλιώς. Ο καθένας τα δικά του θυμάται.
Μη θηλάσεις με το ρολόι.....Θήλασε ανά τρίωρο.
Μη βάζεις το παιδί στο πλάι. Ποτέ!........... Βάλτο στο πλάι μήπως κάνει γουλιές.
Μην έχεις το μωρό πάνωσου όταν κοιμάσαι........Το μωρό νιώθει ζεστασιά & κοιμάται καλύτερα πάνω στη Μαμά του
Φάε μπρόκολο για το σίδηρο, το έκανα και μου έκανε καλό......... Φάε μακαρόνια με κιμά να χαρείς παιδί μου!
Παπαπαπαπα! Μη πιεις καφέ αφού θηλάζεις....................Ένα καφεδάκι δεν βλάπτει, έπινα 14 την ημέρα.
Βιταμίνες δίνεις ε φαντάζομαι;................Δεν χρειάζονται οι βιταμίνες, τα έχει όλα το γάλα σου.
Έχεις γάλα; Είσαι σίγουρη; Για να δω!................. Μην δίνεις ξένο, την πάτησες κακομοίρα μου!
Μη κλαις, όλα καλά.................Κλάψε παιδάκι μου, κάνει καλό, κι εγώ έκλαιγα ένα χρόνο!
Είσαι καλά, δεν σε βλέπω καλά;...............Είναι φυσιολογικό να μην είσαι καλά!
Ησυχία!
Βουίζει το κεφάλι μου. Κλείνω την πόρτα. Κοιτάω το μωρό.
- ''Ακους τι λένε όλοι; Τι να κάνω; Τι λες εσύ; Έχεις κάτι να μου πεις;’’
Με κοιτάει. Δεν ξέρω τι βλέπει.
……..………...........................
Βλέπει τη Μαμά του...
- ‘’Είμαι η Μαμά σου, το ξέρεις;’’
- ‘’Το ξέρω βρε, λες να μη ξέρω! Από πού βγήκα; Κουνήσου. Θα τα καταφέρεις. Μόνο μην ακούς τον καθένα. Άκου λίγο τον εαυτό σου και πολύ εμένα. Θα σου πω εγώ! Τα περίμενες όλα έτοιμα, στρωμένα και όμορφα; Όλα ροζ σαν τα μπαλόνια απ'έξω από το δωμάτιο μας; Ωραία μπαλόνια… μόνο που θα σκάσουν! Καλωσήρθες στον κόσμο της γονεϊκότητας! Μάθε, αμφισβήτησε, φοβήσου, κλάψε, κοίτα μέσα σου,γέλασε, ζήσε, άκουσε με! Και έχε εμπιστοσύνη! Σε σένα και σε μένα. Θα περάσουμε τρέλα μαζί. Αγκαλιά για χρόνια, στο λέω. Δεν γλιτώνεις. Τώρα δώσε γάλα! Και μη μου πεις ότι δεν ξέρεις! Μια χαρά τα πας λέω εγώ. Και κάτι άλλο; Άσε τους άλλους να λένε. Είσαι η καλύτερη Μαμά γιατί είσαι η δική μου Μαμά. Γαααααααααλα! Τώρα!''.
Παίρνω το μωρό αγκαλιά.
Εμένα, θέλει... όπως είμαι.
Κι εγώ αυτό το μωρό ήθελα και το αγαπάω ήδη τρελά... όπως είναι.
ΜAZI, θα τα καταφέρουμε.
----------------------------------
Αυτή είναι η πρώτη ιστορία μου ως Μαμά. Είναι η ιστορία που διάβασα το Σάββατο 4 Μαρτίου στην παρουσίαση του βιβλίου ''Μαμά, Μπαμπά, μ 'ακούτε;''... Αν θέλεις να δεις την παρουσίαση, κάνε κλικ ΕΔΩ
