12 ερωτήσεις που αναπτύσσουν τη σκέψη του παιδιού (εκτυπώσιμο)

/
Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τις 12 ερωτήσεις που βοηθούν το παιδί να σκέφτεται
Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Έχεις παρατηρήσει ότι ρωτάμε εμείς οι γονείς πολλές φορές το παιδί μας ξεκινώντας από την λέξη ''γιατί;''.
​
Ξέρεις για ποιους λόγους δεν είναι μία αποτελεσματική πρακτική; 
​
Το ''γιατί'' απευθύνεται κυρίως στο μυαλό και όχι στο συναίσθημα... ​
​​
Επίσης, το ''γιατί'' συχνά ακούγεται κατηγορηματικό στα αυτιά του παιδιού. Έτσι, όταν έρχονται αντιμέτωπα με την ερώτηση ‘γιατί’, τα παιδιά τείνουν να δίνουν στους γονείς τους την εξήγηση που νομίζουν ότι ο γονέας θέλει να ακούσει... 
​
Και το σημαντικότερο: τις περισσότερες φορές τα παιδιά δεν γνωρίζουν το ''γιατί''...

Ποιες ερωτήσεις βοηθάνε το παιδί να σκέφτεται και να πάει παρακάτω;

Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

ΜΕΡΙΚΕΣ ΕΜΠΕΙΡΙΕΣ…

 Η συμμετοχή μου στον κύκλο θετικής γονεϊκότητας με βοήθησε να έχω μία πιο ήρεμη σχέση με το παιδί μου, να συνδεόμαστε περισσότερο, πιο εύκολα, πιο συχνά και πιο βαθιά. Η καθημερινότητά μας έγινε πιο ήρεμη, πιο χαρούμενη και πιο ξένοιαστη άρα και πιο απολαυστική! Στον κύκλο, όλη η γνώση με κάποιο τρόπο χωνευόταν μαγικά και απλά έμπαινε στην καθημερινότητα με το παιδί με απρόσμενα υπέροχα αποτελέσματα. Οι συζητήσεις μας ήταν ανακουφιστικές, διαφωτιστικές, ανθρώπινες και φυσικά θετικές! Ελένη, σε ευχαριστώ πολύ! Είσαι πρότυπο μαμάς και έμπνευση! Συνέχισε αυτό που κάνεις όσο υπέροχα το κάνεις!

Κάτια Κ, Μαμά και εκπαιδευτικός, Κέρκυρα (ομάδα Ιούνιος- Ιούλιος 2023)

Οι περισσότεροι γονείς θέλουν το καλύτερο για τα παιδιά τους. Γι' αυτό και γω δήλωσα συμμετοχή στο σεμινάριο της "Θετικής γονεϊκοτητας"! Στην αρχή, απλά συμφωνούσα με τις απόψεις της Ελένης και τον τρόπο διαπαιδαγώγησης. Δεν ήξερα αν ο χρόνος που θα αφιέρωνα και το κόστος, θα άξιζαν τον κόπο. Σήμερα, μετά την ολοκλήρωση του σεμιναρίου είμαι σε θέση να επιβεβαιώσω όποιον αμφιβάλλει ότι αξίζει και ο χρόνος και το κόστος. Γιατί η σχέση γονέα παιδιού είναι πιο πάνω απ' όλα! 

Ηλιάνα Ο, Μαμά (ομάδα Nοέμβριος 2023-Ιανουάριος 2024)

"Η ανησυχία μου για τον τρόπο που προσεγγίζουμε την γονεϊκότητα οι νέοι γονείς σήμερα, σε συνδυασμό με την συγκινητική ιστορία της Ελένης "Αν σου πήραν το χρώμα σου ως παιδί, βρες το ως ενήλικας", στην ιστοσελίδα της positive parents, με οδήγησε να παρακολουθήσω το βιωματικό αυτό σεμινάριο. 

Μέσα από το μοίρασμα και την αλληλεπίδραση με τα μέλη της ομάδας, με κοινό γνώμονα την αγάπη για τα παιδιά μας και οδηγό μας την Ελένη με τις πολύτιμες συμβουλές, ιστορίες και εύστοχες παρουσιάσεις της, άνοιξε για μένα ένας νέος κόσμος διαφορετικής προσέγγισης και κατανόησης της παιδικής συμπεριφοράς και ψυχολογίας.

 Ήρθα αντιμέτωπη με τις δικές μου στρεβλώσεις και μυήθηκα σε ένα ξεχωριστό μονοπάτι με προορισμό την ιδανική σχέση με το παιδί σου. Σε αυτό οι αντιδράσεις, οι πράξεις και οι λέξεις ξεκινούν και τελειώνουν πάντα με αγάπη και εμπιστοσύνη.

 Είναι το μονοπάτι της ενσυναίσθησης. Ελένη σε ευχαριστώ ."

Βιολέττα, Μαμά, Κτηνίατρος, Κόρινθος (ομάδα Μάιος- Ιούνιος 2023)

Το ρολόι της αγάπης...

/

Χρόνος.

Να είμαστε απλά μαζί.

Να μην τρέχουμε.

Να μην κάνουμε ταυτόχρονα κάτι άλλο.

Να διαβάζουμε ανάσκελα ιστορίες.

Να παίζουμε με τους δικούς μας κανόνες.

Να γελάμε.

Να μην κοιτάμε οθόνες.

Να ΕΙΜΑΣΤΕ.

Γιατί όταν «είμαστε» και με προσέχεις, τότε θα έρθει το γέλιο, η αγκαλιά, το παιχνίδι, οι σοβαρές κουβέντες, τα αστεία, η βαθιά αγάπη.

Όταν όλο τρέχουμε, είμαστε σε παράλληλους κόσμους. Δεν είμαστε ΜΑΖΙ.

Όταν μου δίνεις όλη σου την προσοχή, συνδεόμαστε πραγματικά.

Ο χρόνος τρέχει διαφορετικά.

Γιατί γυρίζει το ρολόι της αγάπης.

———————————————————-

Iστορία από το βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’ Για να το παραγγείλεις χωρίς μεταφορικά έξοδα, κάνε κλικ εδώ

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

/

Mικρή, ήμουν η ‘’ντροπαλή’’ δεν ξέρω ποιος μου έβαλε αυτήν την ετικέτα. Αλλά πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ντροπαλή. Νόμιζα ότι ήμουν επειδή έτσι με έλεγαν…

Και νομίζοντας ότι ήμουν ντροπαλή, δεν ένιωθα τόση αυτοπεποίθηση και τελικά δεν ήμουν πράγματι τόσο κοινωνική... Κρίμα ε;

Οι ταμπέλες μας επηρεάζουν για μία ζωή…

Έχουν μεγάλη δύναμη…

Έφτιαξα το παραπάνω σκίτσο για να δείξω τι κάνουν οι ταμπέλες και τι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας για να τις αποφύγουμε.

Η Ιζαμπελ Φιλιοζά στο βιβλίο της ‘‘Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς’’ γράφει : Ο εγκέφαλος [του παιδιού] ερμηνεύει τα σχόλια και τις κρίσεις μας ως διαταγές’’.

Αν λέμε λοιπόν στο παιδί μας τακτικά (ή του περνάμε το μήνυμα με μη λεκτική επικοινωνία επίσης) ότι είναι άτακτος, τότε ακούει υποσυνείδητα ‘‘Πρέπει να είμαι άτακτος αφού έτσι με λένε και με βλέπουν’’.

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

1. Να έχουμε στο μυαλό μας την πρόταση του Ηaim Ginott ‘’Να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί σαν να είναι ήδη ο άνθρωπος που είναι ικανό να γίνει».

Δηλαδή να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε μέχρι τώρα το παιδί λέγοντας π.χ. στο ‘’αδέξιο’’ παιδί ‘’ Θωμά, σου αναθέτω να τακτοποιήσεις τα ποτήρια στο ντουλάπι'’.

2. Να τονίσουμε τις επιτυχίες και τις θετικές συμπεριφορές του παιδιού.

Είναι σημαντικό να του δείξουμε ότι βλέπουμε πρόοδο περιγράφοντας τη συμπεριφορά. Δεν πρέπει απλώς να λέμε ‘’Μπράβο’’ αλλά π.χ. σε ένα παιδί που γκρινιάζει συχνά να του λέμε: ‘’ Βλέπω ένα παιδάκι πολύ χαμογελαστό σήμερα!’’. Το παιδί έτσι θα αλλάξει την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.

3. Να είμαστε το παράδειγμα.

Να του δείξουμε τις θετικές συμπεριφορές στην πράξη, π.χ. : ‘‘Για να μη λερώνω τα ρούχα μου όταν τρώω, κάθομαι μπροστά στο πιάτο και σκύβω λιγάκι.’’

4. Να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για αυτόν.

Εδώ θα αναφέρω πάλι τον Haim Ginott ‘’Αν θέλετε τα παιδιά σας να βελτιωθούν, αφήστε τα να ακούσουν «κατά λάθος» τα καλά πράγματα που λέτε σε άλλους για αυτά.’’.

Για παράδειγμα, όταν γυρίσει η μαμά στο σπίτι, ο μπαμπάς λέει: ‘’ Σήμερα η Κοραλία συνεργάστηκε πολύ καλά με τον αδελφό της’’. Και να μην αναφέρει ο μπαμπάς τις λίγες φορές που χρειάστηκε να επέμβει…

5. Να πούμε στο παιδί ξεκάθαρα τι περιμένουμε από αυτό.

Π.χ. στο παιδί ‘’εγωιστή’’ , ‘’Αντρέα, περιμένω από εσένα να μοιραστείς τα μπισκότα με τα αδέλφια σου’’. Προσοχή εδώ μόνο να μην έχουμε υπερβολικές προσδοκίες.

Και πάνω απ’ όλα θέλει υπομονή. Και αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι. Και σίγουρα που και που θα μας ξεφύγουν ταμπέλες και κρίσεις.

Αξίζει όμως η προσπάθεια γιατί, μόνο μειώνοντας τις ταμπέλες και τις κρίσεις, θα αλλάξουμε την πραγματικότητα!

3 Θετικά εργαλεία επικοινωνίας για να ενισχύσεις τον δεσμό με το παιδί σου

/

‘‘Πήρες 16, οι άλλοι τι βαθμούς πήραν;’’

‘’Μίλησέ μου! Ma, τι έχεις πια; Κατάπιες τη γλώσσα σου; ‘’

‘’Σταμάτα να κλαψουρίζεις επιτέλους, είσαι μεγάλο παιδί!’’

‘’Μα δεν είναι τίποτα αυτό, σταμάτα να φωνάζεις σε παρακαλώ!!’’

‘’Εγώ στην ηλικία σου κατάφερνα να ….‘’ (βάλε το δικό σου ρήμα…)

‘’Μα, το κάνεις επίτηδες; Σου είπα όχι!’’

---------------------------------------------------

Έχεις ξαναπεί ή ξανακούσει τέτοιες φράσεις;

Eίναι φράσεις που λέμε στο παιδί μας πολλές φορές αυτόματα, χωρίς ενσυναίσθηση, επειδή τις έχουμε ακούσει από τους γονείς μας ή δασκάλους ως παιδιά.... Οι γονείς μας προσπαθούσαν να μας ενθαρρύνουν και να μας ενδυναμώσουν αλλά με μία αρνητική γλώσσα και διάθεση...

Οι φράσεις αυτές μας πόνεσαν... ή/και μας θύμωσαν...  Το κακό είναι ότι κάτα κάποιο τρόπο, έχουν γίνει κομμάτι μας... σαν μία κληρονομιά που μεταφέρεται άθελά μας και ύπουλα από από γενιά σε γενιά...

 Είναι πολύ ισχυρές φράσεις επειδή έχουν μεγάλη επιρροή πάνω σε ένα παιδί. Διαμορφώνουν την αυτοεικόνα και την αυτοεκτίμηση του, ειδικά όταν επαναλαμβάνονται καθημερινά.

Επίσης είναι φράσεις που βλάπτουν τον δεσμό με το παιδί μας… γιατί μας απομακρύνουν…

Πώς μπορούμε να επικοινωνήσουμε με έναν θετικό τρόπο που να σέβεται το παιδί και τα συναισθήματά του και που θα μας φέρει πιο κοντά του;

1 ) Όταν το παιδί σου επικοινωνεί ένα πρόβλημα, άκουσε το.

Άκουσε το προσεκτικά, προσπάθησε να μπεις στην θέση του, αναγνώρισε τα συναισθήματά του. Βοήθησε το να βάλει λέξεις πάνω σε αυτό που νιώθει.  Χρησιμοποίησε την ενεργητική ακρόαση. Δεν υπάρχουν μικρά προβλήματα. Το παιδί μας έχει τα προβλήματα της ηλικίας του.

-   Σήμερα ο Νίκος με είπε χοντρό.

-   Τι λες;;; Δεν είσαι καθόλου χοντρός! Και τι του απάντησες εσύ;

- ...

(το παιδί κλείνεται γιατί ντρέπεται και δεν μπορεί να το εκφράσει (ο γονέας του δεν αντέχει το συναίσθημά του)

Το παιδί δεν πρόλαβε να πει το συναίσθημα του, ο γονέας δεν το άκουσε και ήθελε αμέσως να το ρωτήσει και να του δώσει μία λύση.

Πάμε πάλι:

-   Σήμερα ο Νίκος με είπε χοντρό!  

- Ωχ... και ένιωσες πολύ άσχημα ε...

- Ναι! Το είπε μπροστά στους φίλους μου! Τον μισώ!

- ... μμμ... σε καταλαβαίνω... ντράπηκες πολύ…

- Δεν θα τον καλέσω στα γεννέθλιά μου!

- .... (συνεχίζεται η κουβέντα)

 2 ) Ενθάρρυνε το παιδί (και μη το συγκρίνεις με τα άλλα παιδιά)

Γιατί να συγκρίνουμε διαφορετικά παιδιά;

Θα έλεγες ποτέ σε ένα καρότο ότι είναι πιο κοντό από ένα καλαμπόκι; Όχι, γιατί δεν έχουν καμία σχέση μεταξύ τους…

Κάθε παιδί είναι μοναδικό και ακολουθεί το δικό του ρυθμό.

Όταν συγκρίνουμε το παιδί μας, χωρίς να το θέλουμε, τελικά το αποκαρδιώνουμε. Σκέφτεται: ‘‘Ό, τι και αν κάνω, δεν θα ικανοποιηθεί ποτέ η Μαμά’

Εχουμε κατά νου ότι η διαδρομή έχει σημασία και όχι τόσο το αποτέλεσμα.

Έτσι, ενθάρρυνουμε το παιδί μας για την πρόοδό του και αναδεικνύουμε την προσπάθειά του. Βοηθώντας το να ανακαλύψει τα δυνατά του σημεία, θα νιώθει περισσότερη αυτοπεποίθηση.

“ΟΛΑ ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΜΑΘΑΙΝΟΥΝ, ΑΠΛΩΣ ΟΧΙ ΤΗΝ ΙΔΙΑ ΜΕΡΑ ΚΑΙ ΟΥΤΕ ΜΕ ΤΟΝ ΙΔΙΟ ΤΡΟΠΟ.”
— George Evans, ζωγράφος

 3) Μίλα την θετική γλώσσα.

Τα παιδιά συχνά δυσκολεύονται να κατανοήσουν τα αρνητικά μηνύματα, επειδή ο εγκέφαλός τους αναπτύσσεται ακόμη και χρειάζονται σαφείς, θετικές κατευθύνσεις για να επεξεργαστούν τις πληροφορίες. Τα αρνητικά μηνύματα, όπως "Μην το κάνεις αυτό" δεν παρέχουν πληροφορίες σχετικά με το τι πρέπει να κάνει το παιδί.

Επιπλέον, τα αρνητικά μηνύματα τείνουν να προκαλούν αρνητικά συναισθήματα στα παιδιά, όπως απογοήτευση, θυμό ή θλίψη, τα οποία μπορεί να επηρεάσουν την ικανότητά τους να κατανοούν και να επεξεργάζονται πληροφορίες.

Οπότε, μιλάμε θετικά στο παιδί. Εξηγούμε τι επιτρέπεται να κάνει και για ποιο λόγο αντί να του λέμε 66 ‘‘όχι’’ και ‘‘μη’’ την ημέρα.

“ΤΑ ΠΑΙΔΙΑ ΑΝΤΙΔΡΟΥΝ ΑΝΑΛΟΓΑ ΜΕ ΤΟ ΠΟΥ ΒΡΙΣΚΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ.
ΟΙ ΕΙΚΟΝΕΣ ΠΟΥ ΔΗΜΙΟΥΡΓΟΥΜΕ ΜΕΣΑ ΣΤΟ ΜΥΑΛΟ ΤΟΥΣ ΑΠΟΤΕΛΟΥΝ ΕΤΣΙ ΤΟΝ ΣΤΟΧΟ ΌΠΟΥ ΕΠΙΚΕΝΤΡΩΝΕΤΑΙ Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ.
ΌΤΑΝ ΤΟΥΣ ΛΕΜΕ ΤΙ ΕΠΙΤΡΕΠΕΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ, Η ΠΡΟΣΟΧΗ ΤΟΥΣ ΕΣΤΙΑΖΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΙΘΥΜΗΤΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ. ΟΙ ΑΠΑΓΟΡΕΥΣΕΙΣ ΕΣΤΙΑΖΟΥΝ ΤΗΝ ΠΡΟΣΟΧΗ ΣΤΗΝ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΙΚΗ ΣΥΜΠΕΡΙΦΟΡΑ.”
— Ιζαμπέλ Φιλιοζά, ψυχοθεραπεύτρια και συγγραφέας

Δεν θέλουμε να τρέξει στο δρόμο; Αντί για: ‘’Μην τρέχεις!!!’’

Του λέμε: ‘‘ Κοίτα πόσο κόσμο έχει γύρω μας… φοβάμαι μη σε χάσω. Περπάτα σιγά σιγά και δίπλα μου στον δρόμο.’’

Φωνάζει στην αίθουσα αναμονής του γιατρού; Αντί για  ‘’Μη φωνάζεις, σταμάτα!!!’’

Του λέμε ‘‘ Κοίτα το μωρό δίπλα που κοιμάται... Αν το ξυπνήσουμε, η Μαμά του θα στενοχωρηθεί. Μίλα σιγά.’’

Το παιδί θα εστιάσει την προσοχή του στην επιθυμητή συμπεριφορά και υπάρχουν περισσότερες πιθανότητες να συνεργαστεί. Έτσι, θα μειωθούν οι συγκρούσεις.

Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας σέβεται το παιδί, το βοηθάει να σκέφτεται και ενισχύει την εμπιστοσύνη και τον δεσμό μεταξύ μας!

Αν θέλεις να μεγαλώσεις το παιδί σου ‘‘θετικά’’ και χωρίς βία αλλά δεν ξέρεις από πού να ξεκινήσεις ΄ή έχεις διαβάσει πολλά και έχεις λίγο μπερδευτεί… Αν θέλεις να μάθεις βήμα βήμα νέους τρόπους και αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και έτσι να χτίσεις μία μακροχρόνια σχέση αποδοχής και εμπιστοσύνης, ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ για να μάθεις περισσότερα για τον βιωματικό κύκλο εργαστηρίων Θετικής γονεϊκότητας.


Όταν κατάλαβα ότι δεν ακούω κανέναν...

/

 18/01/2017  

Είναι η πρώτη μας μέρα σπουδών ως γονείς. Πάμε παρέα με τον Γιώργο. Η Σοφία (τότε 13 μηνών) ξυπνάει όλη νύχτα για να θηλάσει και έχω 400 μέρες να κοιμηθώ.  Νιώθω μόνιμα ένα κουδούνι με δύο πόδια που παραπατάνε. Είμαι όμως πολύ χαρούμενη που θα μάθω νέα πράγματα ως γονέας... και ας μη ξέρω τότε ότι θα μάθω νέα πράγματα πρώτα απ’ όλα για μένα... και ότι θα αλλάξει η ζωή μου...  

Μπαίνω στην αίθουσα του εργαστηρίου.  Κάθομαι ακριβώς απέναντι από ένα πανό. Αναγράφει:  ‘’Τα 12 εμπόδια επικοινωνίας’’. Εμπόδια επικοινωνίας;  Επ, τι είναι αυτό; Γράφει από κάτω: ‘’Εντολή’’, ‘‘απειλή’’, ‘‘συμβουλή’’, ‘‘κριτική’’, ‘‘ηθικολογία’’ κτλ. Το διαβάζω μία. Το διαβάζω δύο. Το διαβάζω τρεις και δεκατρεις. Και κολλάω.

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο επικοινωνίας που δεν λέω καθημερινά ως άνθρωπος και Μαμά. Συνειδητοποιώ ότι δεν ακούω όταν μου μιλάνε. Και ότι δεν ακούω το παιδί μου.  Και...

Δεν υπάρχει ούτε ένα εμπόδιο που δεν έχω ακούσει καθημερινά ως παιδί. Ούτε ένα.

Ωπα... Πλάκα μου κάνετε βρε παιδιά; ;;; Έχει μείνει κάτι όρθιο; Το πανό μου πέφτει στο κεφάλι. Αουτς!!!! Πονάει αυτό!

Βγαίνω από κάτω από το πανό. Δεν βλέπει κανείς ότι πόνεσα, όλοι ακούνε τον δάσκαλο.

Εμφανίζεται το παιδί μέσα μου μπροστά μου. Αυτό πόνεσε τελικά περισσότερο. Μου χαϊδεύει το κεφάλι. Του λέω και μου λέει: ‘’Εγώ σε ακούω.’’

Μου χτυπάει την πλάτη και μου λέει:  ‘’Μπορείς.’’

Και μία ερώτηση με Ε κεφαλαίο έρχεται αμέσως μετά στο κεφάλι μου: ΠΩΣ;

---------------

Πώς γίνεται να επικοινωνούμε στ’ αλήθεια με κάποιον;

Πώς μαθαίνει κανείς να ακούει; Πώς θα μάθω να ακούω πραγματικά το παιδί μου και να επικοινωνώ μαζί του με ενσυναισθηση και χωρίς εμπόδια;

Δεν έχω πρόβλημα ακοής. Τα ντεσιμπέλ φτάνουν στ’ αυτιά μου, κάτι άλλο τρέχει. Πρέπει να το ψάξω. Πρέπει να με παρατηρώ... Τι κάνω αντί να ΑΚΟΥΩ όταν το παιδί μου επικοινωνεί κάτι, οτιδήποτε. 

Πρώτα λοιπόν, αποφασίζω να ακούω ΕΜΕΝΑ να μιλάω με όλα τα εμπόδια. Τα συνειδητοποιώ, τα αναγνωρίζω και τα χαιρετάω. Καλά τα πάω. Είμαι πολύ καλή στην αναγνώριση. Τα κάνω σχεδόν όλα τσεκ. Εναλλακτικά και ανάλογα την περίσταση...

Καθησυχάζω. Για να νιώσω εγώ πρώτα καλύτερα ‘’Μη στεναχωριέσαι, όλα θα πάνε καλά’’

Αλλάζω θέμα. Για να ξεμπερδεύω. ‘’Μήπως πεινάς;’’

Προβάλλω. Αυτό που θα έπρεπε να κάνει το παιδί σύμφωνα με αυτό που εγώ νομίζω. ‘’Εγώ στην θέση σου, θα πήγαινα να το πω στην δασκάλα’’

Αναλύω. Αυτό που νομίζω ότι του έχει συμβεί.  ‘’Μήπως δεν είχες κάνει τα μαθήματά σου;’’

Κουνάω το δάχτυλο. Της δείχνω ότι έκανε λάθος. ‘’Αυτό που έκανες πλήγωσε την Μαρία’’

Προειδοποιώ. Της λέω τι μπορεί να πάθει

Δίνω οδηγίες. Της λέω τι πρέπει να κάνει.

Δίνω συμβουλές. Για να νιώσω σημαντική και βοηθητική.

Προτείνω αμέσως λύσεις. Μπας και σώσω το παιδί μου.

Και άλλα πολλά.

Αναγνωρίζω τα εμπόδια και τι συνειδητοποιώ;  Όλα αυτά που λέω, όλα αυτά που εκφράζω,  φωνάζουν ΕΓΩ.

Η στάση μου, τα λόγια μου, τα μάτια μου ουρλιάζουν ΕΓΩ.

ΕΓΩ ξέρω! ΕΓΩ θα σε σώσω. ΕΓΩ μπορώ! ΕΓΩ  είμαι σπουδαία! ΕΓΩ υπάρχω! ΕΓΩ ΕΓΩ ΕΓΩ.

Όλα γυρνάνε γύρω από μένα. Από το βίωμα μου. Δεν ακούω. Δεν συνδέομαι.

Χάνω τι νιώθει το παιδί, Χάνω τι σκέφτεται, χάνω το συναίσθημά του.

Δεν την αφήνω να σκέφτεται. Δεν την αφήνω να νιώθει. Δεν την αφήνω να υπάρχει. Δεν την αφήνω να νιώσει δυνατή, σεβαστή, σημαντική, άξια, να αναπτύξει απόψεις, ιδέες, αυτοπεποίθηση.

Και το χειρότερο: χάνω ποιος είναι η κόρη μου. Την κρατάω σε απόσταση από μένα.

Δεν με αφήνω να την δω, να την γνωρίσω. Ποιος είναι. Πώς είναι αυτό το απίθανο και μοναδικό πλάσμα στον κόσμο, τι δυνατότητες έχει.

Αφού με έχω παρατηρήσει να μιλάω (και να μην ακούω), αποφασίζω να προσπαθώ να λέω λιγότερα εμπόδια! 

Οπότε βάζω σελοτέιπ στο στόμα μου. Όταν μιλάει το παιδί, μένω σιωπηλή.  

Περιμένω. Αυτά τα λίγα δευτερόλεπτα που δεν μιλάω, εμποδίζω τις αυτοματοποιημένες απαντήσεις μου να βγουν προς τα έξω. Και μου αφήνουν ένα κρίσιμο χρόνο για να διαλέξω την απόκριση μου.

Πολλές φορές, μόνο που είμαι εκεί και ακούω προσεκτικά, χωρίς να μιλάω, αρκεί. Το παιδί ηρεμεί που είπε το πρόβλημα του και πάει να παίξει. Καταλαβαίνω ότι δεν περιμένει πάντα μία λύση. Ότι το πρόβλημα μπορεί να λύνεται με το που σε ακούει κάποιος.

Παίρνω θάρρος. Σιγά σιγά,  ρισκάρω να ανοίγω το στόμα μου και λέω μονολεκτικές φράσεις όπως:‘’καταλαβαίνω...’’, ‘’ώ’’, ‘’μμμ’’. ‘’για πες’’

Βήμα βήμα, εμπλουτίζω τις αποκρίσεις μου και καθρεφτίζω το συναίσθημα του παιδιού. ‘’Σε καταλαβαίνω. Νιώθεις πολύ αδικία τώρα που σου πήρε το παιχνίδι ενώ έπαιζες ωραία!’’.

Τις μισές φορές τα λέω τελείως τεχνητά και γελάω με τον εαυτό μου.

Κι όμως συμβαίνει... Μου λέει: ‘’Ναι Μαμά! Αυτό είναι! Δεν είναι δίκιο!’’

Άκουσα δηλαδή τώρα; ΑΚΟΥΣΑ!!!

Παίρνω δυνάμεις. Λέω λιγότερες πατάτες, και όταν παρ’όλες τις προσπάθειες τα κάνω πατατοσαλάτα, πάλι με παρατηρώ, δεν με κρίνω. Το παιδί μέσα μου μου δίνει ένα φιλικό χτύπημα στην πλάτη. Τι;  Μαθαίνεις μια ξένη γλώσσα παιδί μου λέει, θέλει χρόνια! Πάμε πάλι’’

Πατάτα πατάτα λοιπόν. Βήμα βήμα. Σιγά σιγά η ξένη γλώσσα γίνεται και δική μας.  Όπως συμβαίνει και με τα ελληνικά. Που δεν θα είναι ποτέ η μητρική μου γλώσσα αλλά που γίνονται παρόλα αυτά, πατάτα πατάτα, δικά μου.

Μαθαίνουμε να ακούμε και κάνουμε ως γονείς μία σπουδαία προσπάθεια. Ένα δώρο στα παιδιά μας. Ίσως να ακούνε πιο εύκολα το συνάνθρωπο τους από σήμερα και τα δικά τους παιδιά αύριο.  

Μπορείς να με ακούσεις να λέω την ιστορία αυτή στο παρακάτω βίντεο!

Πλήγωσα το παιδί μου… τι να κάνω;

/

Ο δεσμος με το παιδι μασ ειναι αυτο το σχοινι. Ο ΓΟΝΕΑΣ εχει την ευθυνη του δεσμου. ΚΡΑΤΑΕΙ ΤΗ ΒΕΛΟΝΑ ΚΑΙ ΡΑΒΕΙ / επανορθωνει οΤΑΝ Ο ΔΕΣΜΟΣ ΕΧΕΙ ΤΡΑΥΜΑΤΙΣΤΕΙ

Έχει συμβεί σε όλους τους (αληθινούς) γονείς: φωνάξαμε στο παιδί μας και έχουμε πει λόγια που δεν ήταν βοηθητικά και πλήγωσαν τον δεσμό, τη σχέση μας. (πχ: ‘’ Με απογοητεύεις τώρα να ξέρεις.’’ ή ‘‘Δεν ντρέπεσαι να κάνεις σαν μωρό;’’ ή ‘‘Φύγε από μπροστά μου, σε βαρέθηκα, πήγαινε στο δωμάτιό σου τώρα!’’.)

Όταν συνειδητοποιούμε ότι έχουμε πληγώσει το παιδί μας, συχνά, νιώθουμε ενοχές…

Τι τις κάνουμε τις ενοχές ;

Στο βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε’’ γράφω σε μία ιστορία:

Όταν νιώθω ότι δεν ανταποκρίθηκα σωστά και με πνίγουν οι ενοχές, έχω δύο επιλογές.

Να θεωρήσω ότι είμαι θύμα και να μην κάνω τίποτα ή, χειρότερα, να πω ότι τελικά φταις εσύ.

Ή να γιατρέψω τον δεσμό μας που πληγώθηκε. Για να επανασυνδεθούμε.

Ο δεσμός με το παιδί μας είναι αυτό το σχοινί που ζωγράφισα στην εικόνα.

Έχουμε ως γονείς την ευθύνη της σύνδεσης, του δεσμού. Κάποιες φορές θα χρειαστεί να ράψουμε κάποιες κλωστές στο σχοινί / δεσμό... για να γίνει πάλι ανθεκτικό, ευέλικτο, πλούσιο.

Ο γονέας είναι αυτός που πρέπει να κρατάει τη βελόνα και να πάει να συναντήσει το παιδί του (όχι το αντίθετο!).

Πρακτικά, τι μπορούμε να κάνουμε για να γιατρέψουμε τον δεσμό;

Ή πρώτη σκέψη μας τις περισσότερες φορές είναι να ζητήσουμε συγνώμη από το παιδί. Είναι ήδη ένα μεγάλο βήμα…

Δεν αρκεί το ‘‘συγνώμη’’…

Το να ζητάμε συγνώμη δεν θα φτάσει να αποκαταστήσει τη σχέση μας λέει η Ψυχοθεραπεύτρια και Συγγραφέας Ιζαμπέλ Φιλιοζά. Γιατί; Μας εξηγεί ότι το ‘’συγνώμη’’ που θα πούμε στο παιδί είναι επικεντρωμένο στον εαυτό μας και εχει ως σκοπό να μας απαλλάξει εμάς... και όχι να γιατρέψουμε τον δεσμό που έχει πληγωθεί.

Για να γιατρέψουμε έναν τραυματισμό, ασχολούμαστε με τον τραύμα, όχι με αυτόν που τον προκάλεσε...

Το παιδί έχει ανάγκη να ακούσουμε τι βίωσε (όχι μόνο να ακούσει τη δική μας συγνώμη…)

Τι μπορούμε να κάνουμε λοιπόν;

Μερικά βήματα που μπορούμε να ακολουθήσουμε με ένα παράδειγμα. [*Τα βήματα παρακάτω είναι ενδεικτικά, δεν τα ακολουθούμε πάντα όλα και κατά γράμμα γιατί αυτό που θα πούμε στο παιδί πρέπει να έρχεται από μέσα μας και να είναι ειλικρινές για να έχει αποτέλεσμα! Επίσης, κάθε παιδί και κάθε γονέας είναι μοναδικός και κάθε οικογένεια πρέπει να βρει τις δικές της λύσεις.]

  • Περιγράφουμε τα γεγονότα

‘’Πριν, φώναξα και σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι. Έτρεξες στο δωμάτιό σου. Πόνεσες μέσα σου και ίσως σκέφτηκες ότι δεν σε αγαπάω…’’.

  • Ρωτάμε το παιδί (αν δεν μιλάει από μόνο του)

‘‘Πώς ένιωσες όταν σου φώναξα, θέλεις να μου πεις;’’

‘’ Φοβήθηκες πολύ όταν φώναξα. Ένιωσες και ντροπή που σου είπα ότι δεν υποφέρεσαι…’’

  • Εξηγηγούμε τι συνέβη σε μας:

‘‘Δεν ήθελα να φοβηθείς, ούτε να σκέφτεσαι ότι δεν είσαι ένα καλό παιδί. Δεν είναι καθόλου αλήθεια ότι δεν υποφέρεσαι. Σ’ αγαπάω. Φώναξα γιατί είμαι κουρασμένη και ένιωσα ανύμπορη. Όταν ήμουν μικρή η Μαμά μου μου έλεγε συνέχεια ότι δεν υποφέρομαι και όταν μαλώσαμε πριν επειδή δεν ήθελες να ετοιμαστείς να φύγουμε, φώναξα όπως φώναζε και η Μαμά μου. Δεν θέλω να το κάνω αυτό… κι όμως το έκανα…πόνεσες και αυτό χαλάει τη σχέση μας... Δεν το θέλω καθόλου’’.

  • Αποκατάσταση

‘‘Τι θα ήθελες να κάνουμε για να νιώσεις πόσο σε αγαπώ; Μία μεγάλη αγκαλιά; Ένα παιχνίδι μαζί; Κάτι άλλο; Πώς νιώθεις τώρα; Τι λες από μέσα σου; ‘‘

  •  Ψάχνουμε μία λύση μαζί με το παιδί

‘‘Δεν θέλω να σου φωνάζω και να σου λέω πράγματα που σε πονάνε. Αλλά μπορεί να μου ξανασυμβεί, ακόμα και να μη το θέλω... Τι θα μπορούσαμε να βρούμε ως σημάδι που θα μπορούσες να κάνεις έτσι ώστε όταν νευριάζω να το κάνεις και να μη φωνάζω;’’

- Να σου πω την λέξη ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’ ΄και να σε παίρνω μια αγκαλιά!

- Τι ωραία ιδέα! Θέλεις να δοκιμάσουμε;

 Λίγες μέρες μετά:

Συζητάμε με το παιδί για το αν λειτουργεί ή όχι η λύση με το σημάδι.

- Πέρασε μια εβδομάδα που είπαμε να έχουμε το σημάδι μας! Όταν νευρίαζα και έλεγες ‘’αρκουδάκι χνουδωτό’’, μιλούσα πιο ήρεμα και βρίσκαμε μία λύση μαζί! Τι ωραία ομάδα κάνουμε όταν ακούμε η μία την άλλη και σκεφτόμαστε λύσεις!

Και αν δεν δούλεψε;

Τότε συζητάμε με το παιδί τους λόγους και διαλέγουμε μία άλλη οδό!

Πάμε πάλι!

Αν σε βοήθησε αυτό το κείμενο, τότε σίγουρα θα σε ενδιέφερε η ιστορία ‘‘Γιατρεύοντας τον δεσμό΄’’ στο βιβλίο μου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε΄’’

9 λέξεις, 1 βουνό!!!

/

9 λέξεις εεεεε

Χαχαχαχα

Φαίνεται και απλό…

9 λέξεις, 1 βουνό!!!

Γιατί για τους περισσότερους απο εμάς, για…

… να είμαστε πραγματικά «ΕΔΩ» με το παιδί…

… να ακούμε πραγματικά τι έχει να μας πει…

… να νιώθουμε πραγματικά ενσυναίσθηση & συμπόνια…

Πραγματικά και όχι τεχνητά…

θέλει…

Πρόθεση

Εξάσκηση

Αποτυχίες

Ενοχές

Συγγνώμες

Κλάμα

Προσπάθεια

Πρόθεση

Σύνδεση

Γέλια

Πεσίματα

Συνειδητοποίηση

Φωνές

Ενοχές

Προσπάθεια

Προσπάθεια

Προσπάθεια

Μοιάζει βουνό… ίσως και είναι ένα από τα βουνά της ζωής μας η αλήθεια είναι…

Όμως η ΣΧΕΣΗ με το παιδί μας δείχνει τον δρόμο

και σε όλη τη διαδρομη, σε κάθε βήμα μας, υπάρχει πάντα ΑΓΑΠΗ οπότε…

ΠΑΜΕ ΠΑΛΙ!!

Βήμα βήμα!!

——————

Εμένα με βοήθησε πολύ το γράψιμο σε αυτή την απαιτητική διαδρομή του θετικού γονέα…

Ενα μεγάλο μέρος του ταξιδιού μου γέννησε το βιβλίο «Μαμά, Μπαμπά, μ’ ακούτε;». [εκδόσεις iWrite ]

Για να ανακαλύψεις το βιβλίο, κάνε κλικ εδώ

Θέλω λόγια ζεστά...

/

«Γιατί κλαις; Σου πήρε το παιχνίδι, ε; Καλά να πάθεις. Και εσύ πήρες το παιχνίδι του Φίλιππου πριν, σε είδα. Βλέπεις τώρα που δεν είναι ωραίο; Άντε, σταμάτα να κλαις λοιπόν και πήγαινε να παίξεις» είπε η δασκάλα παγωμένα.

Η στεναχώρια μου είχε κατακλύσει όλο μου το κεφάλι και όλο μου το σώμα.

Ήμουν ο ίδιος στεναχώρια.

Δεν μπορούσα να σκεφτώ ούτε τι έκανα ούτε τι δεν έκανα εκείνη την ώρα.

Για να πέσει η συναισθηματική μου πίεση και να μπορώ να λειτουργήσω και να σκεφτώ πάλι, ήθελα κάποιος να είναι στο πλευρό μου και όχι να με κρίνει και να με ντροπιάσει, λες και είμαι και κακός.

Δεν θέλω να καπακώνω τα συναισθήματά μου, θέλω να μάθω να τα διαχειρίζομαι.

Δεν ζητάω πολλά.

Μόνο λόγια ζεστά…

Να, κάπως έτσι:

«Σε καταλαβαίνω. Έπαιζες ωραία και ο Φίλιππος σου πήρε ξαφνικά το παιχνίδι. Είναι δύσκολο αυτό». Και μετά από λίγο: «Θέλεις να πάμε να το συζητήσουμε με τον Φίλιππο; Είμαι σίγουρη ότι μπορείτε να βρείτε μία λύση».

Κάποιος είναι μαζί μου τώρα…

Η ιστορία είναι μία από τις 110 ιστορίες του βιβλίου ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;’’

Δεν κάνω σαν μωρό!

/

«Μην κάνεις έτσι! Κανείς σαν μωρό!»

Δεν κάνω «έτσι».

Ούτε είμαι μωρό.

*Στεναχωριέμαι.*

Εκφράζω το συναίσθημά μου.

Είπα να μην το κρατήσω μέσα μου αλλά να το βγάλω.

Άντεξε τα δάκρυά μου γιατί δεν με πονάνε.

Και μη ντρέπεσαι για αυτά.

Γιατί με βοηθάνε.

Να είσαι δίπλα μου εσύ και…

Όλα καλά θα πάνε.

3-4 δευτερόλεπτα έχεις

/

3-4 δευτερόλεπτα.

Τίποτα άλλο τελικά.

Αυτά παλεύεις να κερδίζεις, να ελέγξεις, να σώσεις απο το γονεϊκό χάος.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΛΙΓΟ ΧΩΡΟ.

Για να μην αντιδράσεις αμέσως αντανακλαστικά φωνάζοντας, απειλώντας, πληγώνοντας.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΝΙΩΣΕΙΣ.

Το συναίσθημα σου, την ένσταση σου, πώς εκφράζεται σωματικά.

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΞΕΧΩΡΙΣΕΙΣ ΤΑ ΠΡΑΓΜΑΤΑ.

Και να καταλάβεις από που πηγάζει η ένταση σου (τις περισσότερες φορές δεν έχει να κάνει με τη συμπεριφορά του παιδιού αλλα με δίκη μας)

3-4 δευτερόλεπτα ΓΙΑ ΝΑ ΠΑΡΕΙΣ ΑΠΟΣΤΑΔΗ ΚΑΙ ΝΑ ΣΚΕΦΤΕΙΣ.

Πώς μπορείς να ανταποκριθείς πιο ήπια, πιο αποτελεσματικά και κυρίως πιο βοηθητικά.

3-4 δευτερόλεπτα για να ΕΙΣΑΙ Ο ΕΝΗΛΙΚΑΣ Σε αυτή τη σχέση.

Και να δείξεις στην πράξη στο παιδί σου έναν άλλο τρόπο επικοινωνίας…

(από αυτόν που -ίσως- έμαθες εσύ ως παιδί… )

Το μωρό σου μιλάει... (κατέβασε τον οδηγό με τις 5 ηχο-λέξεις)

/

''Εσύ είχες προετοιμαστεί πριν γίνεις Μαμά;''; με ρώτησε κάποιος προχτές...

‘’Νόμιζα πως ναι... αλλά τελικά όχι... καθόλου.’’ απάντησα.

Εντάξει, όχι και ''καθόλου''... γνώριζα αρκετές πρακτικές λεπτομέρειες για το θηλασμό και για τη φροντίδα του βρέφους... αλλά δεν είχα μάθει για τις ανάγκες του μωρού, πως να τις αντιλαμβάνομαι και κυρίως τι μου επικοινωνούσε όταν αυτό έκλαιγε...

Όταν το μωρό έκλαιγε, προσπαθούσα κάθε φορά να το ταίσω... (το οποίο δεν είναι λάθος βέβαια ως 1η σκέψη)... όμως πολλές φορές δεν ήταν αυτό που ήθελε... και έτσι έκλαιγε περισσότερο και... ένιωθα άσχημα...

Για αυτό όταν ανακάλυψα ότι το ίδιο το μωρό, τους πρώτους 4-5 μήνες ζωής μας επικοινωνεί τις ανάγκες του με ηχο-λέξεις (και δεν κλαίει ''απλά''), ενθουσιάστηκα! (Πόσο θα ήθελα να το γνώριζα αυτό με τα παιδιά μου...).

Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά μιλάει για την φυσική γλώσσα του μωρού ως μία ''επανάσταση για τους γονείς''.

Επειδή πραγματικά αυτό το ''εργαλείο επικοινωνίας'' μπορεί να κάνει μία σημαντική διαφορά στο ξεκίνημα της σχέσης σου με το παιδί σου όπως:

😮 να είσαι πιο ήρεμη γιατί το μωρό θα κλαίει λιγότερο,
😮 να αντιλαμβάνεσαι έυκολα πότε έχει ανάγκη να κοιμηθεί,
😮 να νιώσεις περισσότερη αυτοπεποίθηση ως Μαμά γιατί θα αντιλαμβάνεσαι πιο εύκολα και πριν ακόμα κλάψει πολλές φορές τι σου επικοινωνεί το μωρό σου,
💓...

Έψαξα και εμβάθυνα πολύ στο αντικείμενο (φαντάσου ότι έφτασα να πιστοποιηθώ ως εκπαιδεύτρια στη γλώσσα του μωρού), και αποφάσισα να σου φτιάξω έναν οδηγό που περιγράφει τις 5 ηχο-λέξεις που μπορεί να σου κάνει το μωρό για τις 5 βασικές ανάγκες του.

Αν περιμένεις μωρό, ή έχεις ένα μωρό 0-4 μηνών, (ή ανιψιό – εγγονό!), μπορείς να καταλάβεις τις βασικές ανάγκες του και πως τις εκφράζει...

Δες πώς μπορεί το Dunstan Baby Language να κάνει όλη τη διαφορά εδώ

Ξέρεις να ακούς με ενσυναίσθηση;

/

«Η ενσυναίσθηση είναι η προσοχή που δίνουμε στο προσωπικό βίωμα κάποιου τρίτου, το άκουσμα, η κατανόηση των συναισθημάτων του.

Πρόκειται για άκουσμα χωρίς κρίση αλλά και χωρίς δικαιολόγηση.

Όταν έχουμε μικρή συνείδηση των συναισθημάτων μας και, άρα μικρή συνείδηση των συναισθημάτων του άλλου, έχουμε μια φυσιολογική τάση προς τον εγωκεντρισμό.

Αρνούμαστε στους άλλους το δικαίωμα να πράττουν σύμφωνα με το προσωπικό τους βίωμα και ερμηνεύουμε τη συμπεριφορά τους ως κατευθυνόμενη προς εμάς, όπως για παράδειγμα « δεν μ´ακούει= δεν ενδιαφέρεται για μένα.

Η ενσυναίσθηση απαιτεί να επικεντρωθούμε στον συνομιλητή μας.

Το να γνωρίζουμε τον εαυτό μας και να τον αποδεχόμαστε μαζί με τα συναισθήματα του είναι θεμελιώδες, προκειμένου να επιτρέψουμε στον άλλον να εκφραστεί με ειλικρίνεια, να γελάσει, να κλάψει, ή να φωνάξει, χωρίς να προσπαθήσουμε να τον ηρεμήσουμε πάση θυσία.

Έπειτα από το ταξίδι στα εσώτερα του εαυτού μας, το βάθος των συναισθημάτων των άλλων γίνεται αντιληπτό, και ο σεβασμός για τα αισθήματα τους γίνεται κάτι φυσικό.»

Απόσπασμα από το βιβλίο «Τι μου συμβαίνει τελικά» της Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Ενσυναισθηση = πας να δεις πώς είναι τα πράγματα από το βουνό του άλλου…. Και μετά ξαναπάς στο δικό σου…

''Δίνεις μπουκάλι; Θηλάζεις ακόμα; Κοιμάται μαζί σας;'' Παπαπαπαπα!!!!

/

''Τι; 4/15/26/38/49 μηνών και Ακομά θηλάζει;;; Παπαπαπαπα''

''Δίνεις μπουκάλι; Τι; Είναι δική σου επιλογή;;; Δεν ήθελες να θηλάσεις; Παπαπαπαπα!'

'' Κομματάκια; Γιατί δεν τα παιρνάς όλα από το μούλτι να τελειώνεις; Θα πνιγεί! Παπαπαπαπα! ''

''Μη μου πεις ότι κοιμάται μαζί σας... Παπαπαπα!!!'''

''Πρέπει να πας καμιά βόλτα παιδί μου... όλο αγκαλιά είστε! Θα κακομάθει! Και φαίνεσαι κουρασμέν@...Παπαπαπα!''

Έρχονται οικογενειακές στιγμές... και μαζί [ίσως] και κάποια πεταχτά ''ΠΑΠΑΠΑΠΑΠΑ!''...

Το ''Παπαπαπαπα'' κρύβει φόβο, ζήλια, ανυσυχία (κάποιες φορές και αγάπη... ναι παράξενο...) αλλά όλα αυτά τα κρυμμένα συναισθήματα ΑΝΗΚΟΥΝ στο άτομο που ΛΕΕΙ το Παπαπαπαπα.

Δεν χρειάζεται τα Παπαπαπαπα ΤΟΥΣ να μας αποσυντωνίσουν, ούτε να μας βλάψουν, ούτε να μας φοβίζουν.

Ο κάθε γονιός προχωράει στο δικό του μονοπάτι αυτογνωσίας στο δικό του ρυθμό.

Οι συμβουλές είναι μια χαρά όταν ΤΙΣ ΖΗΤΑΜΕ.

(Παπαπαπαπα!!!)

--------------------------------

Στην εικόνα είμαι εγώ και όλα αυτά που έχω ακούσει και γι'αυτό είναι γυναίκα, αλλά θα μπορούσε να είναι Μπαμπάς επίσης... Δεν γλυτώνει κανείς...

Τι σημαίνει ''λάθος συμπεριφορά'';

/

2 αποφθεύματα-κλειδιά για τη ‘‘λάθος συμπεριφορά’’:

“Δεν υπάρχει σωστή ή λάθος συμπεριφορά. Η μόνη ουσιαστική επιλογή βρίσκεται μεταξύ της αγάπης και του φόβου.” G. Jampolsky

«Οι πράξεις ενός παιδιού δεν είναι καλές ή κακές, απλώς εκφράζουν συναισθήματα και φυσικές ανάγκες ή αθώα παιχνίδια. Ωστόσο o νους μας αξιολογεί αυτομάτως τις πράξεις του και αντιδρούμε όχι απέναντι στο παιδί αλλά στην προσωπική μας ερμηνεία των πράξεων του» Naomi Aldort

Περισσότερα για το θέμα εδώ: https://www.positiveparents.gr/blog/ypobryxio-i-pagotraustiko

Γιατί μπαίνουμε στη μάχη;

/

Πολλές φορές, όταν το παιδί έχει μια συμπεριφορά που μας δυσκολεύει, δεν ξέρουμε τι να κάνουμε.

Δεν θέλουμε να ασκήσουμε εξουσία…

Ούτε να μας « κάνει ότι θέλει », από την άλλη.

Και τελικά πέφτουμε σε αδιέξοδο.

Ενώ δεν έχουμε και οδηγίες χρήσης…

Μήπως όμως το παιχνίδι δεν παίζεται έτσι;

Μήπως το θέμα δεν είναι ποιος κερδίζει και ποιος χάνει;

Αφου δεν θελουμε έναν αδύναμο και έναν δυνατό, σωστά;

Μήπως πρέπει να μας κοιτάξουμε από διαφορετική οπτική γωνία;

Δεν υπάρχει μάχη. Δεν πρέπει να αποδείξουμε κατι σε κάποιον.

Το θέμα είναι πως ΣΥΝΔΕΟΜΑΣΤΕ, πως επικοινωνούμε.

Οχι μόνο τις όμορφες γλυκές στιγμές μιας ηλιόλουστης Κυριακής.

Αλλά και κυρίως τις δύσκολες στιγμές…

Όταν το παιδί μας «τρελαίνει» και εμείς «τρελαινουμε» το παιδί…

Τότε, και ειδικά τότε, όλο το παιχνίδι έχει να κάνει με το πως θα κερδίσει η ΣΥΝΔΕΣΗ…

Όλα ξεκινάνε και τελειώνουν εκεί μεταξύ μας.

«Είναι έτσι και όχι αλλιώς επειδή το είπα εγώ’’

/

«Είναι έτσι και όχι αλλιώς επειδή το είπα εγώ’’

Αλήθεια τώρα;

Θελουμε τα παιδιά μας να υπακούν χωρίς να καταλάβουν το γιατί;

Ή αντίθετα θέλουμε να σκέφτονται πάντα το ΓΙΑΤΙ των πάντων;

Ξέρω, δεν είναι εύκολο να εξηγούμε, εξηγούμε, εξηγούμε, εξηγούμε…

Αυτό κυριολεκτικά πονάει πολλές φορές.

Είναι πιο δύσκολο να κυβερνάς μία δημοκρατία παρά μία δικτατορία έτσι δεν είναι;

Είμαστε κουρασμένοι, μας σπάνε τα νεύρα, έχουμε προβλήματα στη δουλειά, θέλουμε να κάνουμε διακοπές και δεν γίνεται…

Έχουμε κάθε μέρα πολλούς σοβαρούς λόγους να θέλουμε τα παιδιά μας να υπακούν στο λεπτό.

Άπειρες φορές θα μας βόλευε το ‘’Κάνε αυτό, κάνε το άλλο γιατί το είπα εγώ’’ και τέλος. (Αυτό εξάλλου ακούσαμε οι περισσότεροι ως παιδιά έτσι δεν είναι;)

Τι συμβαίνει όμως αν δεν λέμε τη συγκεκριμένη πρόταση στο παιδί;

Νομίζω ότι κάθε φορά που δεν λέμε αυτήν την πρόταση στο παιδί μας, βοηθάμε ένα άτομο να μεγαλώσει.

Ένα άτομο που στην ζωή και στη κοινωνία αύριο:

* θα ξέρει να πει όχι στο «αφεντικό» του και θα ψάξει άλλη δουλειά όταν θα του ζητάει να μείνει κάθε μέρα άλλες 2 ώρες παραπάνω και να κάνει άλλες 32 δουλειές.

* δεν θα συμπεριφέρεται στη ζωή του αυταρχικά στους άλλους επιβάλλοντας την δική του άποψη με το έτσι θέλω.

* δεν θα υπακούει αυτόματα στο καθετί αλλά θα έχει ερωτηματικά στο κεφάλι του και θα μάχεται συνέχεια να μάθει τι συμβαίνει γύρω και μέσα του αντί να κλαίει τη μοίρα του.

* Θα ξέρει να προστατεύει τον εαυτό του όταν κάποιος θα του ζητήσει κάτι που δεν θέλει να κάνει, ό τι και να ναι αυτό.

* Θα υπάρχει γιατί θα σέβεται τον εαυτό του, το βαθύ και μοναδικό εαυτό του, γιατί θα αναρωτιέται «θέλω να κάνω αυτό που μου ζητάει τώρα ο X ή δεν μου ταιριάζει;»

Τροφή για σκέψη. Ότι κάνουμε με τα παιδιά μας σήμερα επιδρά σε ένα αρκετά μεγάλο βαθμό στο πως θα είναι στα 20, στα 32, στα 47 κτλ…

Οκ, ξέρω, κάποιοι θα πουν «αχ τώρα εγώ αυτό το έχω πει στο παιδί μου ή του το λέω συνέχεια. Το κατέστρεψα δηλαδή;»

Η απάντηση είναι όχι.

Η απάντηση είναι ότι το 99% των γονιών έχουν πει έστω και λίγες φορές αυτήν την πρόταση «είναι έτσι κι όχι αλλιώς επειδη το είπα εγώ».

Η απάντηση είναι ότι όλα διορθώνονται και βελτιώνονται αν το θελουμε, αν είμαστε σε κίνηση.

Η απάντηση την έχει ο καθένας μας βασικά.

Γιατί ο καθένας μας διαλέγει την απάντηση στην ερώτηση.

Κάθε μέρα.

Κάθε μέρα είναι μια καινούργια μέρα και διαλέγουμε προς τα που πάμε και τι κάνουμε.

Δεν έχουμε βάλει καμία ημερομηνία και υπογραφή.

———————————————————

Μου αρέσει πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το αισθάνεσαι), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:

https://www.buymeacoffee.com/positiveparents

Ελένη


Το γονικό δάκτυλο έχει μεγάλη δύναμη…

/

Παιδί μου…

Δίνεις σημασία σε ό’ τι δείχνω με το δάκτυλό μου. Τότε και εσύ εστιάζεις τη προσοχή σου σε αυτό.

Δίνεις σημασία στα λουλούδια γιατί από μικρό σου δείχνω λουλούδια όταν περπατάμε παρέα.

Δίνεις σημασία στο πουλάκι που κελαηδάει γιατί σου το έδειξα ένα πρωί.

Μου αρέσει που σου δείχνω αυτά που έχουν σημασία για μένα. Με ακούς με μεγάλη προσοχή. Αισθάνομαι μεγάλη σύνδεση μαζί σου.

Το δάχτυλό μου έχει μεγάλη επιρροή πάνω σου, το καταλαβαίνω.

Στη ζωή σου, μην αφήσεις κανέναν ποτέ να έχει το δάχτυλό του στραμμένο προς εσένα.

Το δάχτυλο δεν είναι για να κατηγορούμε. Ποτέ.

Ξέρω ότι μία διαφορά στην γωνία μπορεί να έχει μία διαφορά στον τρόπο που θα δεις τον εαυτό σου και την ζωή σου…

Το δάχτυλο είναι για να δείχνει τα ωραία της ζωής.

Για να τα προσέχουμε και να μην τα αφήνουμε να φεύγουν. 

Τι είναι η περίφημη ενεργητική ακρόαση;

/
Τι είναι η περίφημη ενεργητική ακρόαση;

Όταν το παιδί μας έχει πρόβλημα και είμαστε σε φάση (σωματική & ψυχολογική) να το βοηθήσουμε (δεν έχουμε άλλα πράγματα στο μυαλό μας, νιώθουμε καλά), τότε μπορούμε να του κάνουμε ενεργητική ακρόαση.

Και πώς γίνεται;

Read More