Είμαι το πρότυπό σου
/
Δεν έχουν τόση σημασία αυτά που σου λέω…
Ξέρω ότι με παρατηρείς. Συνεχώς… Και αυτό σε επηρεάζει πολύ περισσότερο.
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ στο σπίτι, ανάμεσα σε όλα, στα παιχνίδια, στα συναισθήματα, στα ψίχουλα.
ΒΛΈΠΕΙΣ ότι είμαι εκεί αλλά και λίγο αλλού.
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ και όταν δεν θέλω να με βλέπεις, όταν δεν αντέχω άλλο τις φωνές ή την γκρίνια ή την υπερένταση ή την αφάνταστη κούραση, όταν φωνάζω… και δεν ανταποκρίνομαι όπως θα ήθελα ή θα ήθελες.
Ε ΒΛΈΠΕΙΣ στο laptop να δουλεύω, να συγκεντρώνομαι, να έχω πάθος και επιμονή, και ας μην τα καταλαβαίνεις όλα ακόμη…
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να παίρνω αναπνοές και να είμαι πολύ πιεσμένη όταν με διακόπτεις για τριακοστή έκτη φορά.
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να διαβάζω, να κάνω λάθη, να νευριάζω, αλλά και να ξαναπροσπαθώ.
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να μην ξέρω από πού να ξεκινήσω κάποιες φορές και τελικά να χάνω χρόνο…
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να παρατάω το μάζεμα για να παίζω μαζί σου, να γελάω σαν παιδί κι εγώ.
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ με τον μπαμπά, πώς επικοινωνούμε, πώς διαφωνούμε, πώς τα βρίσκουμε. ΜΕ
ΒΛΈΠΕΙΣ να οργανώνω με μεγάλη χαρά, ενέργεια και λεπτομέρεια το οικογενειακό μας τριήμερο.
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να κλαίω και να μην ντρέπομαι που κλαίω όταν το έχω ανάγκη.
ΜΕ ΒΛΈΠΕΙΣ να προβληματίζομαι, να ζορίζομαι, να προχωράω.
ΒΛΈΠΕΙΣ τη δύναμή μου αλλά και την ευαλωτότητά μου ταυτόχρονα, κάθε μέρα.
————————————————————————————————-
Απόσπασμα από το βιβλίο ‘‘Μαμά, Μπαμπά, μ’ακούτε;, Ελένη Βασιλειάδη
