3 εικόνες για τις δύσκολες στιγμές του γονέα...

Όταν δεν ξέρω πια τι να κάνω, πώς να μιλήσω, να αντιδράσω, να οριοθετήσω, όταν είναι όλα δύσκολα, και ετοιμάζομαι να εκραγώ… παίρνω μία μικρή ανάσα και σκέφτομαι… αυτές τις 3 κρίσιμες εικόνες…

Το ραντεβού με το παιδί μου σε 30 χρόνια…

Σε 30 χρόνια, θα έχω ραντεβού με το παιδί μου κάπου κάτω από μία μπουκαμβίλια… Πώς θέλω να είναι αυτό το ραντεβού; Θα είμαστε 2 ενήλικες τότε. Τι θα έχει σημασία; Ποιες αξίες θα ήθελα να έχω μεταφέρει στο παιδί μου; Θα έχει αυτοπεποίθηση; Και πώς θα είναι η σχέση μας; Θα κοιταζόμαστε στα μάτια με αγάπη; Θα νιώθουμε άνετα; Τι λόγια θα ανταλλάξουμε;

Αυτό το μακρινό ραντεβού με οδηγεί στο τώρα. Με βοηθάει να πάρω λίγο χρόνο και μια απόσταση και να σκεφτώ: αξίζει η μάχη που ετοιμάζεται;

 Το εργοτάξιου του εγκεφάλου…

Κυκλοφορούν νταλίκες και εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού!  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Μάλιστα, έχει έναν εγκέφαλο πολύ ευάλωτο στο στρες. Στα 25 έως 30 έτη, ο εγκέφαλος είναι ανεπτυγμένος 100% (*και αν).

Το παιδί ΔΕΝ μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα δύσκολα του συναισθήματα. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει… (και στη συνέχεια να σκεφτεί…)

Με βοηθάει να σκέφτομαι τον εγκέφαλο του παιδιού υπό κατασκευή κάθε φορά που πάω να μπω στη μάχη εξουσίας… Θυμάμαι ότι το παιδί  δεν επεξεργάζεται τον κόσμο και τις καταστάσεις με τα ίδια μάτια και με τον ίδιο εγκέφαλο με εμένα… Με χρειάζεται ως ΕΝΗΛΙΚΑ λοιπόν να του δείξω τον τρόπο να μεγαλώσει…

 Το παγόβουνο…

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, βουτάω από κάτω για να δω το κάτω μέρος του…

Μπορεί πχ το μεσημέρι να μην έφαγε το φαγητό του και τώρα να πεινάει, μπορεί το δοχείο αγάπης του να έχει αδειάσει, μπορεί να μην ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και να χρειάζεται σύνδεση, μπορεί να νιώθει στρες επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, μπορεί να έχει πονόλαιμο, μπορεί να του λείπει ο Μπαμπάς που δουλεύει μέχρι αργά...  Όλα αυτά τα ‘‘μπορεί να’’ μου θυμίζουν ότι η συμπεριφορά δεν είναι εναντίον μου … άλλα ότι κάτι επικοινωνεί… οπότε αντί να θυμώσω ή να φωνάξω…μπαίνω στον ρόλο του βοηθού… μας δίνω λίγο χρόνο… και ΣΥΝΔΕΟΜΑΙ.

Ποιες εικόνες σε βοηθάνε εσένα; Τι σκέφτεσαι την ώρα της κρίσης;

—————————————-

Αν θέλεις να μάθεις πώς μπορείς να εφαρμόσεις αυτά τα εργαλεία (και άλλα πολλά) στην καθημερινή σου γονεϊκή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία βιωματικά να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλεις, συμπλήρωσε την παρακάτω φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά στο τηλέφωνο!

Συμπλήρωσε εδώ τα στοιχεία σου και θα επικοινωνήσω μαζί σου:

Όνομα*

Email*

Mobile phone*

Ομάδα πρωινή / αογευματινή

Με ενδιαφέρει η πρωινή ομάδα

Με ενδιαφέρει η απογευματινή ομάδα

Γράψε εδώ τις ερωτήσεις σου

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Πώς παραμένω (σχεδόν) ψύχραιμη την ώρα της κρίσης... (+ εκτυπώσιμο!)

Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!

Email*

Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Παράλληλα, διάβασε παρακάτω μία δική μου ιστορία σχετικά με τις κρίσεις των παιδιών… (ή αν προτιμάς να με ακούσεις να λέω την ιστορία, κάνε κλικ εδώ στο λεπτό 56.)

——————————————————————————————

Η ιστορία συμβαίνει το 2015, όταν η πρώτη μου κόρη ήταν 2 ετών, για να σου πω πώς κατάφερα, σιγά, σιγά να μη τρελαίνομαι όταν το παιδί κάνει ένα ξέσπασμα… και να το βοηθάω κιόλας.

———————————————————————————————-

Κάποια μέρα του 2015

‘’Γιατί κάνεις έτσι; Θέλεις να με στεναχωρήσεις τώρα; Μη κλαις! Δεν είναι τίποτα; Κοίτα εδώ, τι σου έχω εγώ. Θες μια σοκολάτα; Οκ, αφού κλαις, φεύγουμε. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνεις! Είσαι μεγάλο κορίτσι, γιατί φωνάζεις και κάνεις σαν μωρό τώρα;’’

Επ! Μία παραγγελία παρακαλώ! Ερωτήσεις και λύσεις! Τώρα. Και να μη κλαίει το παιδί. Να μην κάνει κρίσεις!  Να είναι πάντα χαρούμενο και ήρεμο! Να καπακώσω το συναίσθημα, να μη μας ακούσει ο κόσμος. Μη τυχόν και; Μη τυχόν και τι; Μη τυχόν και φανώ ανήμπορη, ότι δεν ελέγχω τη κατάσταση και ότι δεν είμαι ‘’καλή Μαμά’’; Μμμμμ ενδιαφέρον…

Ωραία, και τι μπορώ να κάνω τότε πρακτικά όταν το παιδί φωνάζει στο πάτωμα; Αφού μέσα μου, νιώθω τόσο στρες, θέλω να φωνάξω και να πάρω τα βουνά, πώς θα μπορώ να μείνω ψύχραιμη και να ανταποκριθώ βοηθητικά μέσα στην τρέλα; Όταν θυμώνεις, θύμωσες, σωστά; Και μετά άντε μάζεψε τον θυμό! Δεν ελέγχονται τα συναισθήματά την ώρα της κρίσης, ούτε ακυρώνονται...

---------

Κάτι έκανα που με βοήθησε να είμαι (όχι ψύχραιμη, μη τρελαθούμε κιόλας) αλλά πολύ πιο ψύχραιμη την ώρα της κρίσης και ταυτόχρονα να βοηθάω το παιδί.

Τι είναι αυτό που έκανα; Άλλαξα γυαλιά. Άλλαξα οπτική. Έμαθα τι κρύβεται πίσω από τη σκηνή.

Πρώτα λοιπόν ΑΦΑΙΡΕΣΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑ.

Με τα κόκκινα γυαλιά, οι σκέψεις παγίδες κάνουν πάρτι και μας κάνουν ότι θέλουν. Είναι αυτές οι σκέψεις που λέμε από μέσα μας την ώρα της κρίσης και μας θολώνουν. Δεν ξέρεις καν ότι μιλάνε από μέσα σου αυτές οι σκέψεις. Τις ονομάζω ‘’σκέψεις παγίδες’’ γιατί δεν τις έχουμε αποφασίσει εμείς ως γονέας. Προέρχονται από την δική μας ανατροφή, προτάσεις δηλαδή που ακούσαμε εμείς ως παιδί ή/και από την γενική αντίληψη της κοινωνίας ότι το παιδί υπάρχει απλά και μόνο για να μας τρελάνει...

‘’Το άτακτο!’’ ‘’Με έχει για πλάκα.’’ ‘’Τα άλλα παιδιά δεν κάνουν έτσι’’. ‘’Τι θα πει ο κόσμος’’. ‘’Το κάνει επίτηδες’’ κτλ.

Αυτές οι σκέψεις αυτόματα μας παγιδεύουν γιατί γεννάνε στρες μέσα μας και μας μας εμποδίζουν να ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε, με ηρεμία. Μπορούμε όμως να αποφασίσουμε να διώξουμε αυτές τις σκέψεις.

Συνειδητοποιούμε τις σκέψεις και τις διώχνουμε. Παίρνουμε την απόφαση. Πετάμε τα κόκκινα γυαλιά.

Μετά, φόρεσα ΜΠΛΕ ΓΥΑΛΙΑ.

Τα μπλε γυαλιά δείχνουν την πραγματικότητα. Ότι το παιδί δεν είναι ένα χειριστικό και κακομαθημένο πλάσμα που πρέπει να εξουσιάσω γρήγορα αλλιώς θα μου πάρει τον αέρα! Αυτόματα ο τρόπος που θα ανταποκριθούμε θα είναι πιο ήρεμος.

3 βασικά πράγματα βλέπεις με τα μπλε γυαλιά.  

1. Βλέπεις τους ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ!

‘’‘Μαμά, Μπαμπά, κάτι βιώνω πολύ δύσκολο τώρα και ξέρω ότι μπορώ να το εκφράσω σε σένα, ότι θα με αγαπάς ακόμα και αν χτυπιέμαι για 30 λεπτά στο πάτωμα. Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το ίδιο συμβαίνει με την δασκάλα ή την γιαγιά.’’. Με άλλα λόγια, γράφει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό το παιδί σου να κάνει κρίσεις μαζί σου και όχι τόσο στο παιδικό ή στην γιαγιά. Και όχι μόνο φυσικό είναι, είναι και αναμενόμενο και υγειές κατά την θεωρία του συναισθηματικού δεσμού... Είσαι το λιμάνι του παιδιού σου.

Α... γι αυτό! θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν είδα τους υπότιτλους κάτω από την κρίση για πρώτη φορά και κατάλαβα ότι είναι φυσικό το παιδί να εκφορτίζει τα δύσκολα συναισθήματα του μαζί μου.

2. Βλέπεις το ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ!

Βλέπεις νταλίκες, χώματα, εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού.  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Στα 30 θα είναι λειτουργικό 100% (*και αν). Δεν μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα συναισθήματά του. Ούτε να βάλει λογική. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει.

Α... γι’ αυτό θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στο εργοτάξιο... και είδα τον εαυτό μου σαν βοηθός...

3. Βλέπεις τι κρύβει από κάτω το ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ.

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, τα μπλε γυαλιά μου δείχνουν το κάτω μέρος του παγόβουνου. Κατεβαίνω από το πλοίο και βουτάω στην θάλασσα για να ανακαλύψω τι υπάρχει κάτω από το παγόβουνο. Βλέπω ότι το μεσημέρι στο παιδικό δεν έφαγε το φαγητό του και ότι τώρα πεινάει, βλέπω το ρεζερβουάρ αγάπης να έχει αδειάσει, βλέπω ότι δεν ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και ότι χρειάζεται σύνδεση, βλέπω μια ανησυχία επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, βλέπω ότι έχει πονόλαιμο, βλέπω ότι της λείπει ο Μπαμπάς της που δουλεύει μέχρι αργά...

Α... γι’ αυτό.... θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στα παγόβουνα της Ανταρκτικής... και ανακουφιστικά που η συμπεριφορά του παιδιού μου δεν είναι εναντίον μου αλλά ότι κάτι μου επικοινωνεί!

Αφού είδα τους υπότιτλους, το εργοτάξιο και το παγόβουνο, τι έκανα την ώρα της κρίσης;

Στην αρχή, τίποτα. Ήξερα ότι αν άνοιγα το στόμα μου, θα έλεγε μια πατάτα, αυτόματα.

Οπότε καθόμουν δίπλα, σιωπηλή. Αυτή η παύση μέσα στο χάος, με βοηθούσε να πάρω μια ανάσα, να μη φουντώνω, και βοηθούσε το παιδί να μην στρεσσάρεται παραπάνω λόγω του δικού μου στρες…

Μετά από καιρό, και αφού πλέον τα μπλε γυαλιά ήταν μόνιμα πάνω στη μύτη μου, δεν θύμωνα σχεδόν ποτέ πια την ώρα της κρίσης. Δεν λέω ότι δεν ένιωθα καθόλου στρες, δεν ισχύει αυτό. Θέλει πολύ δουλειά αυτό. Όμως κατάφερνα να ελέγχω τις αντιδράσεις μου.

Αισθανόμουν βοηθός. Δυσκολεύεται το παιδί και θα του φωνάζω από πάνω; Είμαι ο ενήλικας και θέλω να είμαι εκεί για αυτό. Παίρνω το παιδί αγκαλιά. Το περιμένω. Ακούω το συναίσθημά μου. Ξέρω ότι κάνω το ‘’σωστό’’ εκείνη την ώρα.

Δεν με νοιάζουν πια τι λένε οι γύρω. Πάντα θα λένε οι γύρω.

Εστιάζω στο παιδί μου. Αυτό έχει σημασία για μένα. Αντέχω, είμαι δυνατή μέσα μου. Είμαι δίπλα του. Σε λίγο θα περάσει η θύελλα.

Είμαι σε αποστολή. Βοηθάω το παιδί μου να μεγαλώσει. Κι εγώ μαζί.

—————————————————————————-

Υ.Γ.: Η δική μας στάση όταν το παιδί κλαίει, έχει νεύρα, κάνει ξεσπάσματα, είναι επιθετικό (χτυπάει, φωνάζει, φτύνει, κτλ), ειδικά τις 3 πιο σημαντικές στιγμές της ημέρας είναι το κεντρικό θέμα του 3ου εργαστηρίου του νέου Κύκλου εργαστηρίων θετικής διαπαιδαγώγησης. Έχω ανοίξει τις προεγγραφές για το βιωματικό κύκλο ''Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;''. Αν έχεις ένα παιδί από 1,5 έως 10 ετών και θέλεις να ανακαλύψεις βήμα βήμα μαζί μου νέους τρόπους και αποτελεσματικές θετικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…), κάνε κλικ εδώ

---

Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!

Email*

Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Επιλέγοντας αυτό το πεδίο επιβεβαιώνεις την εγγραφή σου στο Positive Parents Newsletter*

Υποβολή

Εσύ, θα δάνειζες το αμάξι σου σε έναν άγνωστο;

Εσύ, θα δάνειζες το αυτοκίνητό σου σε έναν άγνωστο;

Λίγες πληροφορίες από την συγγραφέα Ι. Φιλιοζά για το παιδί ''που δεν μοιράζεται''...

''Δεν θέλει να μοιραστεί;

Δεν είναι εγωισμός, ούτε καπρίτσιο, απλώς το παιδί μόλις αρχίζει να εξερευνά τα όρια μεταξύ του εγώ και του άλλου. Δεν γνωρίζει τη διαφορά του εγώ, εμένα, δικό μου και του εσύ, εσένα, δικό σου. Yπερασπίζεται τη περιοχή του, ταυτίζει τον εαυτό του με τα παιχνίδια του και δεν θέλει να τα έχουν άλλοι. Όμως, προσοχή : το ΄΄δικό μου΄΄ δεν αντιστοιχεί πραγματικά σε μία αίσθηση ιδιοκτησίας όπως βιώνεται από τους ενήλικους. (...)

Το να περιμένει με τη σειρά του απαιτεί τεράστια προσπάθεια για ένα παιδί μικρότερο των 4ων ετών. Ο μετωπιαίος εγκέφαλος δεν έχει ακόμα αναπτυχθεί αρκετά, ώστε να του επιτρέπει να σκέπτεται το μέλλον, ακόμα και το πολύ κοντινό. (...)

Δεν είναι ότι δεν κατανοεί ότι καθένας έχει δικαίωμα να παίζει με τη σειρά του. Δεν είναι ούτε ζηλιάρης, ούτε εγωιστής. Ας μην του δημιουργήσουμε ενοχές, έχει ανάγκη από βοήθεια για να μάθει να χειρίζεται τα εγκεφαλικά του κυκλώματα.''

Αποσπάσματα από το -απαραίτητο- βιβλίο ΄΄Τα δοκίμασα όλα'' της Ιζαμπέλ Φιλιοζά (για γονείς με παιδιά 1-6 ετών) -

https://www.positiveparents.gr/blog/ta-dokimasa-ola-to-vivlio

Εικόνα-τροφή για σκέψη από το βιβλίο της Fanny Vella ''Et si on changeait d'angle'' (''κι αν αλλάζαμε οπτική γωνία;'') που βάζει ενήλικες στη σχέση γονιού παιδιού για να μας ταρακουνήσει λιγουλάκι.

Πώς αλλάζει ο εγκέφαλος του άντρα όταν γίνεται Μπαμπάς...

Πώς αλλάζει ο εγκέφαλος του άντρα όταν γίνεται Μπαμπάς...

Η πρώτη ορατή παρατήρηση στον εγκέφαλο είναι ότι οι πατέρες είναι βιολογικά προγραμματισμένοι να φροντίζουν, να προστατεύουν και να διασφαλίζουν την επιβίωση των μωρών.

Τα επίπεδα τεστοστερόνης είναι ένας προγνωστικός παράγοντας αυτών των αλλαγών. Μειώνεται η τεστοστερόνη σημαντικά όταν ένας άντρας γίνεται πατέρας και δεν θα επιστρέψει ποτέ στο επίπεδο που ήταν πριν από την πατρότητα.

Οι άνδρες που έχουν χαμηλή τεστοστερόνη εστιάζουν περισσότερο στην οικογένειά τους, δείχνοντας ενσυναίσθηση και στοργή στους απογόνους τους. Επιπλέον, είναι πιο ευαίσθητοι στο κλάμα του μωρού.

Μια άλλη αξιοσημείωτη αλλαγή είναι ότι οι περιοχές στον εγκέφαλο που ασχολούνται με την προσκόλληση αυξάνονται με την πατρότητα.

Επιπλέον, η οκυτοκίνη, η ορμόνη της αγάπης και της σύνδεσης, δεν είναι μόνο γυναικεία. Είναι απαραίτητη στην γυναίκα, δεδομένου ότι εμπλέκεται στον θηλασμό και στον τοκετό, αλλά υπάρχει στις ίδιες αναλογίες στους άνδρες. Μπορεί ακόμη και να αυξηθεί όταν ο πατέρας αγγίζει την κοιλιά της μητέρας.

Από τη γέννηση έως το δεύτερο έτος του παιδιού, ο πατέρας υφίσταται τις πιο πολλές αλλαγές στο βιολογικό επίπεδο. Είναι επίσης η περίοδος που ασκεί τη μεγαλύτερη επιρροή στον εγκέφαλο και τη συναισθηματική ανάπτυξη ενός παιδιού.

Πηγή : Anna Machin, ανθρωπολόγος - Devenir pere

Μετάφραση & προσαρμογή Ελένη Βασιλειάδη

''Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω''

Μόλις υψώνω λίγο τον τόνο της φωνής μου (και έχει συμβεί αρκετές φορές μπορώ να πω τις τελευταίες μέρες...), μου θυμίζει η Σοφία:

''- Όταν φωνάζεις, δεν μπορώ να σε ακούσω. Πες το πιο σιγά!
- Μα δεν φωνάζω, τα λέω δυνατά, απαντώ κι εγώ...
- Εεε, όταν μιλάς δυνατά δεν καταλαβαίνω.''

Και βέβαια έχει δίκιο... Θα μπορούσε μάλιστα να μου το πει πιο αναλυτικά κάπως έτσι:

Όταν μου φωνάζεις ακούγεται ένας συναγερμός στο κεφάλι μου.

Δεν ακούω τίποτα. Δεν το κάνω επίτηδες. Είναι βιολογικό, είναι θέμα επιβίωσης. Η αμυγδαλή μου ενεργοποιείται, παίρνει τον πλήρη έλεγχο.

Η αντίδραση μου είναι αντανακλαστική.

Ή θα φύγω σε άλλο χώρο.
Ή θα παλέψω και θα φωνάξω και εγώ.
Ή θα παγώσω και θα είμαι σαν παράλητο.

Και στις 3 περιπτώσεις, κάνω ότι μου λέει ο εγκέφαλος μου να κάνω για να προστατευτώ από μία απειλή και δεν μπορώ να ακούω τι λες φωνάζοντας.

Χάνεται η επικοινωνία.

-------------------------------------------
Χαίρομαι πολύ που μοιράζομαι μαζί σου τις ιδέες και τα εργαλεία της θετικής γονεϊκότητας και αν σου αρέσει (και το νιώθεις), μπορείς να μου πεις ένα γεια και να με κεράσεις έναν καφέ εδώ:
https://www.buymeacoffee.com/positiveparents
Ελένη

Γιατί το ''μην'' που λέμε 100+ φορές την ημέρα δεν λειτουργεί και πολύ...

ΜΗΝ σκεφτείς ένα ροζ χταπόδι.

Τι σκέφτηκες;

Ένα ροζ χταπόδι...

Ο εγκέφαλος των ανθρώπων σκέφτεται με εικόνες.

Και πρέπει πάντα να επεξεργάζεται την άρνηση γιατί λειτουργεί θετικά.

Όταν λέμε στο παιδί μας να ΜΗΝ πηδάει στο καναπέ, εκείνη την ώρα βλέπει τον εαυτό του να πηδάει στο καναπέ.

Είναι αναπόφευκτο...

Η εικόνα είναι στο μυαλό του : πηδάει στο καναπέ.

Όποτε τι κάνουμε;

Λέμε τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει.

Στον καναπέ μπορείς να κάτσεις και να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μπορείς να πηδήξεις στο χαλί ή στο τραμπολίνο.

Δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να το πεις αρκετές φορες και αυτό αλλά τουλάχιστον έχεις 1 πιθανότητα να ακούσει τι είπες.

Ένα βίντεο της Ι. Φιλιοζά που πρέπει να δεις εάν σε φωνάζουν ''Μαμά'' ή ''Μπαμπά''

Αυτό το βίντεο, πρέπει να το δουν όλοι οι γονείς!

Αφιέρωσε 15 λεπτά για να κάνεις ένα βήμα ως μαμά / μπαμπά και να καταλάβεις καλύτερα τις αντιδράσεις του παιδιού σου! 

Μήπως την ξέρεις;

Η Ιζαμπέλ Φιλιοζά είναι Γαλλίδα ψυχοθεραπεύτρια και μητέρα δύο παιδιών, έχει καθιερωθεί σαν Leader στον χώρο του Positive Parenting στην Γαλλία και στον Καναδά.  Έχει γράψει 16 βιβλία τα τελευταία 20 χρόνια εκ των οποίων τα Best Sellers ''H νοημοσύνη της καρδιάς'', ''Στην καρδιά των συναισθημάτων του παιδιού'' και το αγαπημένο μου '' Τα δοκίμασα όλα''.

Βρες 15 λεπτά κάπου χωρίς παιδιά γύρω...

Και βάλε αγγλικούς υπότιτλους εάν δεν ξέρεις γαλλικά ;-) ! 

Εάν θέλεις να μάθεις για ένα σούπερ βιβλίο που θα σε βοηθήσει σίγουρα, κάνε κλικ ΕΔΩ