Το παιδί επιστρέφει από το σχολείο και ξεσπάει; 4 tips για να το διαχειριστείς με ηρεμία

Η εικόνα ενός παιδιού που μας αγκαλιάζει και μας διηγείται τη μέρα του με ενθουσιασμό είναι ιδανική, αλλά δεν είναι πάντα η πραγματικότητα. Αντίθετα, πολλές φορές τα παιδιά μπορεί να γυρίζουν από το σχολείο με θυμό, ένταση ή κλάματα.

Έχω αρκετή εμπειρία πια από δύσκολα απογεύματα (η επιστρορή από το σχολείο για την κόρη μου Σοφία ήταν για χρόνια εκρηκτική και μία πρόκληση για μένα… - εδώ περιγράφω το 2018 ένα δικό μας απόγευμα)

Έχω συγκεντρώσει κάποιες βασικές πληροφορίες για να μπορείς να παραμείνεις ψύχραιμος/η όταν το παιδί ‘‘τα σπάει όλα’’ μετά το σχολείο…

1. Κατανόησε τι συμβαίνει στο μυαλό του παιδιού

Όταν ένα παιδί εκφράζει θυμό ή ένταση, στην πραγματικότητα εκτονώνει το στρες που συγκέντρωσε κατά τη διάρκεια της ημέρας. Στο σχολείο μπορεί να βρέθηκε αντιμέτωπο με προκλήσεις όπως συγκρούσεις με άλλα παιδιά, απαιτητικές δραστηριότητες ή την ανάγκη να ακολουθεί κανόνες. Όλα αυτά τα συναισθήματα συσσωρεύονται μέσα στην ημέρα, επειδή το παιδί δεν έχει ακόμη αναπτύξει πλήρως την ικανότητα να τα διαχειρίζεται αποτελεσματικά.

Όταν επιστρέφει στο σπίτι, έναν χώρο όπου νιώθει ασφάλεια και αποδοχή, αισθάνεται αρκετά σίγουρο για να αφήσει ελεύθερα αυτά τα συναισθήματα. Αυτή η έκρηξη θυμού ή έντασης δεν είναι ένδειξη ότι κάτι δεν πάει καλά (ούτε ότι κάνεις κάτι ‘‘λάθος’’ ως γονέας!) αλλά μια φυσική διαδικασία αποφόρτισης, που βοηθά το παιδί να ανακτήσει την ψυχολογική του ισορροπία. Με αυτόν τον τρόπο, το σπίτι λειτουργεί ως ένας «ασφαλής χώρος» όπου το παιδί μπορεί να εκφράσει ελεύθερα ό,τι δεν μπορούσε κατά τη διάρκεια της ημέρας.

2. Η σημασία της δικής σου ηρεμίας

Η δική μας στάση ως γονείς είναι εξαιρετικά σημαντική όταν το παιδί βιώνει ένταση ή θυμό. Σε αυτές τις στιγμές, ο εγκέφαλος του παιδιού δεν μπορεί να ακούσει ή να κατανοήσει λογικές εξηγήσεις. Αφού περάσει η στιγμή της έντασης, τότε μπορούμε να συζητήσουμε μαζί του τι συνέβη και να δώσουμε καθοδήγηση για το μέλλον, όπως το να μην χτυπάει ή να μην πονάει άλλους​.

Η εμπιστοσύνη μας προς το παιδί είναι το κλειδί για να προοδεύσει στη διαχείριση των συναισθημάτων του. Αν εμείς αντιδράσουμε με φωνές ή τιμωρίες, αυτό απλώς αυξάνει την επιθετικότητα και το στρες που ήδη νιώθει το παιδί, κάνοντάς το να νιώσει ότι χάνει τον έλεγχο ακόμα περισσότερο.

Αντίθετα, η ψυχραιμία μας είναι το κλειδί για να βοηθήσουμε το παιδί να ηρεμήσει πιο γρήγορα. Μέσα από τη δική μας ηρεμία, το παιδί καταλαβαίνει ότι μπορεί να βασιστεί πάνω μας, ακόμα και στις πιο δύσκολες στιγμές.

3. Όλα τα συναισθήματα έχουν θέση στην αγκαλιά σου

Μια τρυφερή αγκαλιά, εφόσον το παιδί τη δέχεται, μπορεί να είναι εξαιρετικά βοηθητική. Τα παιδιά, όταν βιώνουν έντονα συναισθήματα όπως θυμό, ματαίωση ή απογοήτευση, συχνά δυσκολεύονται να τα εκφράσουν με λόγια. Η αγκαλιά τους προσφέρει μια φυσική αίσθηση ασφάλειας και σύνδεσης. Η τρυφερή αγκαλιά έχει και βιολογική επίδραση τόσο στο παιδί όσο και στον γονιό. Όταν αγκαλιάζουμε το παιδί μας, αυξάνεται η παραγωγή της ορμόνης ωκυτοκίνης στο σώμα μας. Η ωκυτοκίνη, συχνά αποκαλούμενη και "ορμόνη της αγάπης" ή της σύνδεσης, είναι υπεύθυνη για το αίσθημα ασφάλειας, χαλάρωσης και συναισθηματικής σύνδεσης.

Δεν χρειάζεται να εξηγήσουμε τίποτα εκείνη τη στιγμή· το να είμαστε απλώς δίπλα τους με μια ζεστή παρουσία είναι αρκετό για να νιώσουν ότι τα συναισθήματά τους είναι αποδεκτά.

Το να πούμε κάτι απλό, όπως «Καταλαβαίνω ότι περνάς δύσκολα τώρα, είμαι εδώ για σένα», τους δίνει το μήνυμα ότι είναι ασφαλή να εκφράσουν τον εαυτό τους, χωρίς φόβο για αποδοκιμασία. Αυτός ο τρόπος επικοινωνίας δείχνει στο παιδί ότι όλα τα συναισθήματα είναι φυσιολογικά και αποδεκτά, ακόμα και τα πιο δύσκολα. Δεν χρειάζεται να κρύψουν τον θυμό ή την απογοήτευσή τους, ούτε να νιώθουν ντροπή γι' αυτά.

Αυτή η αποδοχή βοηθά το παιδί να αναπτύξει συναισθηματική νοημοσύνη. Μαθαίνει ότι το να νιώθει αρνητικά συναισθήματα δεν σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά με το ίδιο, αλλά ότι αυτά είναι φυσιολογικά κομμάτια της ανθρώπινης εμπειρίας. Σιγά-σιγά, μέσα από την αποδοχή μας, το παιδί μαθαίνει να τα διαχειρίζεται καλύτερα και να τα εκφράζει πιο αποτελεσματικά.

4. Θυμήσου ότι είσαι το λιμάνι εμπιστοσύνης του παιδιού

Το σημαντικότερο είναι να αντιληφθούμε ότι το παιδί εκφράζει τα συναισθήματά του γιατί νιώθει ασφαλές μαζί μας. Είμαστε ως γονείς το λιμάνι του παιδιού… Όταν το παιδί ξέρει ότι μπορεί να γυρίσει σε ένα «λιμάνι» όπου το αγαπούν άνευ όρων, όπου τα συναισθήματά του είναι αποδεκτά και όπου νιώθει ασφάλεια, τότε αυτό του δίνει την ψυχική δύναμη να αντιμετωπίσει και τις μεγαλύτερες προκλήσεις. Ως γονείς, έχουμε την ευκαιρία να δημιουργήσουμε αυτόν τον χώρο, παρέχοντας στο παιδί την αίσθηση ότι ό,τι κι αν συμβεί έξω, εδώ, στο «λιμάνι» του, θα είναι πάντα καλοδεχούμενο, αγαπημένο και προστατευμένο.

Η αγκαλιά μας, η αποδοχή μας και η κατανόηση μας είναι αυτά που θα το βοηθήσουν να γεμίσει ξανά το «δοχείο της αγάπης» του. Με αυτόν τον τρόπο, όχι μόνο θα ηρεμήσει, αλλά θα νιώσει πιο συνδεδεμένο μαζί μας, κάτι που θα του δώσει τη συναισθηματική σταθερότητα που χρειάζεται για να αντιμετωπίσει τις προκλήσεις της ημέρας.

Αν θέλεις να μάθεις περισσότερα για το δοχείο της αγάπης, ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ για να ακούσεις Δωρεάν το παιδικό μου βιβλίο ‘‘Οταν η καρδιά μου γεμίζει’’


ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ ΚΑΙ ΕΡΓΑΛΕΙΑ:


Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

Η Δύναμη της Αγκαλιάς την Πρώτη Μέρα στο Σχολείο

Θέλεις πολύ να με δεις χαμογελαστή και άνετη την πρώτη μέρα που θα πάω σχολείο.

Όλοι οι γονείς το θέλουν αυτό.

Δεν ξέρω αν θα είμαι όμως... Άνετη και χαμογελαστή.

Μπορεί και να δακρύσω και να νιώθω άβολα.

Μπορεί να ανακατεύονται τα συναισθήματά μου... στο κεφάλι μου και ακόμα περισσότερο στην καρδιά μου .

Μπορεί να μην θέλω να φύγεις και να σε τραβάω κιόλας.

Για μένα, εκείνη την ώρα, θα έχει σημασία η αγκαλιά σου.

Αυτή που θα μου κάνεις πριν με αφήσεις, χωρίς βιασύνη .

Αυτή που δεν διαπραγματεύεσαι ποτέ. Είτε χαμογελάω είτε δυσκολεύομαι .

Αυτή που μου δίνει δύναμη από την πρώτη μέρα.

Δύναμη και όρεξη να ανακαλύψω τον κόσμο… κοντά και μακριά σου .

------------------------------

Kαλή αρχή με αποδοχή, υπομονή και πολλές αγκαλιές!

Και μη ξεχνάς: όλα τα συναισθήματα είναι μέσα στο παιχνίδι της ζωής!

Θέλω να με ντύσεις Μαμά (για να σε φέρω πιο κοντά)

- Ντύσε με εσύ Μαμά*! 

- Έλα, ντύσου μόνη σου! Αφού ξέρεις. 

- Δεν μπορώ!

- Ντύσου τώρα! Μια χαρά μπορείς!  

 Ώπα! Πατά pause εδώ. Να σου πω λίγο τι γίνεται. Δεν είναι ότι δεν μπορώ.

 Και βέβαια μπορώ να φορέσω τα ρούχα μόνη μου. 

 Όλα μπορώ να τα φορέσω βασικά.

 Και τα ρούχα και τις ανασφάλειες σου. Όμως αυτές δεν τις θέλω. 

 Φοβάσαι ότι δεν θα αυτονομηθώ αν με ντύσεις; Ότι δεν να ανεξαρτητοποιηθώ; Δεν βλέπεις την μεγάλη εικόνα και την πρόοδο μου γενικότερα;

 Φοβάσαι επειδή τα αλλά παιδιά ντύνονται μόνα τους (και καλά) στην ηλικία μου;  Δεν αφήνεις λίγο τους άλλους απ’έξω μας; 

Φοβάσαι μην ‘‘οπισθοδρομήσω’’ αν με ντύσεις ενώ ξέρω; Δεν βλέπεις ότι δεν είναι αυτό το θέμα;

Θα πετάξω κι εγώ, μην ανησυχείς. 

Είναι θέμα χρόνου. 

Ilya green

Και θέμα φόβου. 

Μη μας φοβάσαι.

Νιώσε μας. 

 Μην σε φοβάσαι.

Να μου δώσεις και να με φροντίσεις. 

 Μην με φοβάσαι. 

Κοίταξε με. Μεγαλώνω… όταν δεν με πιέζεις.

Ντύσε με σήμερα. Και κάθε φορά που – ακόμα- το έχω ανάγκη.  

 Γιατί όταν με ντύνεις, σε φέρνω λίγο πιο κοντά μου. 

Ίσως δυσκολεύομαι με κάτι αυτή την περίοδο. Ίσως κατακτώ άλλες νέες δεξιότητες και κάνω λίγο πίσω σε άλλες. Αναπτύσσομαι σε σπιράλ, όχι γραμμικά, θυμάσαι;

Ντύσε με λοιπόν.... 

Για να με ακουμπήσεις.

Ντύσε με.

Για να σε τραβήξω αγκαλιά.

Ντύσε με.

Για να σε μυρίσω.

 Ντύσε μας. 

Γιατί μας αγαπάς.

Και δεν φοβάσαι. 

Μας εμπιστεύεσαι.

Με εμπιστεύεσαι. 

 Μπορώ να ντυθώ μόνη μου. 

 Αυτές τις μέρες όμως θέλω να με ντύσεις.

 Γιατί μου λείπεις τόσες ώρες στο σχολείο.

 Γιατί σε χρειάζομαι. 

 Γιατί έτσι. 

 Άσε την λογική. Τα πολλά γιατί και τις ανασφάλειες. 

 Νιώσε. 

 Δώσε μας  τη σύνδεση που χρειάζομαι. 

 Και ζήσε τη. 

 Τώρα. 

 Έτσι μαθαίνω να πετάω και να γίνομαι αυτόνομη…

 Όταν δεν με πιέζεις.

Όταν δεν αντιστέκεσαι.

Όταν σέβεσαι τον χρόνο μου.

 Και είσαι πραγματικά μαζί μου. 

 


* ή ‘‘Μπαμπά’’


Αν θέλεις να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) και να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ 😄 (Τον Ιανουάριο, ξεκινάνε δύο νέες ομάδες γονέων)

Τι έχω καταλάβει ταξιδεύοντας 9 χρόνια ως Μαμά…

‘‘κουβεντιαζοντασ’’ με την κορη μου 3ων μηνων, Φεβρουάριοσ 2014 , νοτια ευβοια

Ταξιδεύω 9 χρόνια ως Μαμά... και αν κοιτάω λίγο πίσω, ένα πράγμα έχω καταλάβει και συνειδητοποιήσει τελικά...

Η σχέση μας με το παιδί είναι κάτι ζωντανό. Κάτι χειροπιαστό, καθόλου αόρατο. Είναι ένας δεσμός που θέλει συνεχώς φροντίδα και αφοσίωση. Που αν δεν είναι καλά, τίποτα δεν μπορεί να πάει καλά. Που μας ενώνει και μας γεμίζει από την πρώτη ματιά και για πάντα. Που δίνει δύναμη στο παιδί. Που μας μεγαλώνει. Δεν υπάρχει κανένα ‘’εργαλείο συνεργασίας’’ πιο δυνατό από τη σχέση.

Η σχέση μας θα μας οδηγήσει στο ραντεβού μας για καφέ σε 30 χρόνια. Πώς θα είμαι σε αυτό το ραντεβού; Πώς θα είναι το παιδί μου; Εγώ, γύρω στα 60 πια και αυτή, 30 ετών. Τι θα έχει σημασία τότε; Ποιες αξίες, ανάγκες; Ποια συναισθήματα θα νιώθουμε;

Όταν είναι δύσκολα τα πράγματα ή πάνε να με κυριαρχήσουν τα νεύρα μου, σκέφτομαι το ραντεβού αυτό. Σκέφτομαι ότι η σχέση και η σύνδεσή μας είναι το πιο σημαντικό για μένα και για αυτήν...

Οπότε...

Προσπαθώ... Να μην τσακωνόμαστε επειδή δεν πάει για μπάνιο την ώρα που με βολεύει, εμένα. Της αφήνω λίγο χρόνο, της θυμίζω μερικές φορές γιατί είναι σημαντικό να πλενόμαστε, έστω και κάθε 2 μέρες. Και κάποια στιγμή, πάει για μπάνιο. Και αν δεν πάει, τότε σκέφτομαι ότι σε λίγο καιρό θα είναι στην εφηβεία και θα περνάει ίσως πολύ καιρό στο μπάνιο.

Προσέχω να μην εξουσιάζω...  Πιέζω για λίγα θέματα, με μέτρο, διαλέγω τις μάχες μου και ποιες αξίες είναι σημαντικές και αξίζουν την απόλυτή μας προσοχή. Θέλω να δίνει σημασία στα λόγια μου σε λίγο που θα βγει παραέξω από το σπίτι μας και όχι να με απορρίπτει επειδή την κυνηγούσα συνεχώς όταν ήταν μικρό παιδί.

Προσπαθώ... Να μην θυμώνω επειδή δεν τελείωσε τα μαθήματα της, της θυμίζω ότι είναι δική της ευθύνη και επιλέγει. Είμαι δίπλα αν με χρειαστεί, αρκετά κοντά και αρκετά μακριά. Δεν μπερδεύω την μικρή Ελένη που είχε άγχος με τα μαθήματα με το παιδί μου. Τις περισσότερες φορές, θα αποφασίσει κάποια στιγμή να διαβάσει, άλλες φορές δεν θα ξεκινήσει καν το φυλλάδιο αλλά ξέρω ότι σε λίγο θα γράφει και θα μετράει ίσως ακόμα καλύτερα κι από μένα. Δεν δίνει πανελλήνιες φέτος...

Προσέχω να αφήνω ελεύθερο χρόνο, να βαριέται, να είναι ανάσκελα στο πάτωμα, να φανταστεί, να παίζει με οτιδήποτε, γιατί ένα παιδί ενδυναμώνεται και μαθαίνει με το παιχνίδι και όχι με συνεχόμενα ‘’πρέπει’’ και ‘’άντε γρήγορα’’.

Δεν απαιτώ να είναι άριστη σε όλα. Ξέρω ότι θα είναι άριστη σε αυτό που φλέγει μέσα της και ότι μόνο αυτή μπορεί να ανακαλύψει αυτό τη φλόγα. Εστιάζω σε αυτά που κάνει καλύτερα και την ενθαρρύνω να προσπαθεί για τα υπόλοιπα. Της εξηγώ ότι από τα λάθη μαθαίνουμε. Και ότι δεν έμαθε κανείς σκι χωρίς να πέσει τα μούτρα μέσα στο χιόνι.

Προσπαθώ να μην περιμένω να συμφωνεί μαζί μου. Και αν κάτι νιώθω μέσα μου που με ζορίζει, κάνω ένα βήμα πίσω και βλέπω ένα ξεχωριστό και μοναδικό άτομο με πολλά ταλέντα και μου αρέσει που δεν μου μοιάζει όσο το περίμενα στην αρχή. Και όταν διαφωνούμε γιατί δεν κάνει ή δεν λέει αυτό που θα ήθελα, επιδιώκω να μην προβάλλω πάνω της την εικόνα του ιδανικού παιδιού γιατί έχω αποδεχτεί ότι ούτε εγώ δεν είμαι ιδανική μητέρα.

Επιδιώκω να κουβεντιάζω, να συνδέομαι, να γεμίζω κάθε μέρα την δεξαμενή αγάπης, να δώσω την πραγματική προσοχή μου έστω και για λίγα λεπτά την ημέρα, να ακούω την άποψή της.

Προσπαθώ να μην επιβάλω και απαιτώ πολλά. Αφήνω μία ευκαιρία στη συνεργασία. Λέω για τα συναισθήματά μου, όταν κάτι με ζορίζει και θα ήθελα να είναι αλλιώς. Όχι πάντα πολύ καλά. Προσπαθώ όμως να μην βλάπτω τη σχέση, να την αφήνω απέξω από τις καθημερινές διαμάχες. Γιατί μόνο αν η σχέση μας είναι καλά, πρόκειται να συνεργαστούμε έτσι κι αλλιώς.

Προσπαθώντας να κάνω τα παραπάνω, μαθαίνω να εμπιστεύομαι το παιδί μου, κάθε μέρα περισσότερο... όσο παράλληλα εμπιστεύομαι εγώ τον εαυτό μου κάθε μέρα περισσότερο.

Καλλιεργώντας αυτή την εμπιστοσύνη, ξέρω ότι ανθίζει, ότι ακούει όλο και περισσότερο τους γύρω, ότι έχει άποψη, ότι υπερασπίζεται τα δικαιώματά της, ότι ωριμάζει.  

Δίνοντας το δώρο αυτό της εμπιστοσύνης μέσα από τη σχέση μας, αυτή θα μπορεί (ίσως) να βρει τον εαυτό της.

Να τολμάει, να λέει όχι σε κάτι που δεν της ταιριάζει, να πολεμάει την αδικία, να βρει αυτό που την παρακινεί ίσως πριν τα 40 της χρόνια… και να επιδράσει θετικά στην κοινωνία!


Τονίζω ότι η ιστορία αυτή είναι η δική μου οπτική και προσπάθεια... κάθε γονεϊκό ταξίδι είναι μοναδικό! 😄

Εσύ, τι πιστεύεις; Ποιο είναι το ένα πράγμα που έχεις συνειδητοποιήσει από τότε που έγινες Μαμά/Μπαμπάς; Τι σε δυσκολεύει περισσότερο στην καθημερινότητα σου;
Μπορείς να αφήσεις ένα σχόλιο κάτω από την ιστορία!

''Δεν θέλω να πάω σχολείο!''

- «Πω πω, πως μεγάλωσες! Θα πας σχολείο φέτος (.)(;)»… άκουσα αρκετές φορές φέτος το καλοκαίρι…

Κάθε φορά αναρωτιόμουν αν ήταν ερώτηση ή δήλωση και δεν ήξερα τι να πω.

Προτιμούσα ξεκάθαρες καλοκαιρινές ερωτήσεις όπως: ‘‘Θα φας λίγο καρπουζάκι;’’

Τότε ήξερα τι να απαντήσω, ένιωθα όμορφα και πήγαινα να παίξω ενώ σε ρωτούσαν εσένα Μπαμπά αν είμαι “έτοιμος” για το σχολείο.

«Σχολείο»

Με πήγες απέξω μια φορά την περασμένη εβδομάδα και μου είπες με ένα αγχωμένο χαμόγελο πως εκεί θα πάω σε λίγες μέρες.

«Σχολείο».

Μια λέξη που είχε και στα 3 νέα βιβλία που μου πήρες για το καλοκαίρι. Μου τα διάβαζες με λίγο παραπάνω χαρά, λες και ήταν λίγο πιο πολύ σημαντικά από τα άλλα. Μου άρεσε το ύφος σου όταν μου τα διάβαζες, όχι τόσο η ιστορία, έτσι κι αλλιώς εσένα κοίταζα, όπως με όλα τα βιβλία.

«Σχολείο.»

Ακόμα μια ιδέα, κάτι που με ενθουσιάζει και με φοβίζει ταυτόχρονα.

Δεν είμαι έτοιμος.

- «Αγάπη μου, σε λίγες μέρες θα πας σχολείο, θυμάσαι;.» Μου είπες σήμερα στο πρωινό.

Μια ένταση, εσύ.

Ένα κόμπο, εγώ.

- «Δεν θέλω να πάω σχολείο» σου δήλωσα λοιπόν αποφασιστικά.

Ξεροκατάπιες.

Ήθελες να με ρωτήσεις ‘‘Μα γιατί παιδάκι μου;’’.

Και είχες στο στόμα σου έτοιμα, όλα τα επιχειρήματα, όλα αυτά τα «ΑΦΟΥ».

Αφού θα κάνεις φίλους.

Αφού μεγάλωσες πια.

Αφού είναι καλή η δασκάλα.

Αφού πάνε όλα τα παιδιά.

Αφού η Μαμά και ο Μπαμπάς δουλεύουν.

Αφού θα μάθεις γράμματα.

Και…

Αφού πρέπει. Το καλύτερο αυτό.

«Πρέπει».

Τι σημαίνει ‘‘πρέπει’’ για ένα μικρό παιδί που φοβάται;

«Δεν θέλω να πάω σχολείο!» φώναζες και εσύ παιδί τον πρώτο καιρό… Ή μήπως το φώναζες μέσα σου, δεν θυμάσαι και καλά.

Τελικά, σου άρεσε το σχολείο όπως θα μου αρέσει κι εμένα, σε λίγο, σε λίγες μέρες, εβδομάδες, μήνες.

Στο δικό μου χρόνο, τέλος πάντων.

Ξέρεις Μπαμπά ότι προς το παρόν όμως έχω το δικαίωμα…

να θέλω λίγο…

καθόλου…

να μη θέλω ποτέ…

και να φοβάμαι πολύ.

Όποτε με το «δεν θέλω να πάω σχολείο» που σου λέω, εσύ δεν μιλάς.

Με παίρνεις μια αγκαλιά.

Μου αφήνεις χώρο.

Ίσως τον χώρο που δεν σου έδιναν εσένα όταν ήσουν παιδί και δίνεις και στον εαυτό σου, τώρα.

Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά.

- «Είναι καινούριο όλο αυτό για σένα ε…»

- «Ναι. Δεν θέλω να πάω…» απαντάω.

Μου χαϊδεύεις το κεφάλι…

- «Φοβάμαι λίγο» ρισκάρω κι εγώ και σου δείχνω πόσο λίγο φοβάμαι ανάμεσα στα δάχτυλα μου.

- «Σε καταλαβαίνω» μου λες και εσύ… «Αφού κι εγώ φοβάμαι όταν ξεκινώ κάτι καινούριο στην αρχή. Δεν είσαι μόνος. Όλοι θέλουμε τον χρόνο μας.»

Είπες ένα ‘‘ΑΦΟΥ’’ τελικά…

Ένα «αφού» που έβγαινε όμως από μέσα σου.

Δεν προσπάθησες να με πείσεις ότι θα περάσω καλά. Αυτό, θα το ανακαλύψω εγώ.

Δεν προσπάθησες να απαλύνεις την ανησυχία μου. Ξέρεις ότι χρειάζεται να τη βιώσω για να πάρω δύναμη μετά.

Δεν προσπάθησες να πεις κάτι για να νιώσεις και εσύ καλύτερα. Μπορείς να αντέξεις τη δυσκολία μου.

Έτσι κι αλλιώς θα με αφήσεις στο σχολείο και θα με σκέφτεσαι. Και εσύ νιώθεις μια ένταση.

Θα πάω σχολείο. Είναι μια μετάβαση για όλους μας.

Μια ιδέα προς το παρόν.

Ούτε ωραία, ούτε άσχημη, ούτε μαύρη ούτε άσπρη.

Πολύχρωμη.

Όπως τα μολύβια που μου πήρες.

Μαζί είμαστε σε όλο αυτό.

Και ήδη νιώθω λίγο καλύτερα.

Ίσως και λίγο πιο έτοιμος.

Ένα τόσο δα πιο έτοιμος όμως ε;

———————————————————-

Ιστορία γραμμένη 08/2022 - updated 08/2023

Μερικά tips για να προετοιμάσουμε το παιδί για το σχολείο:

  • Μιλάμε για το πώς θα είναι οι πρώτες μέρες στο σχολείο. Απαντάμε ειλικρινά στο παιδί, χωρίς υπερβολές.

  • Δεν προσπαθούμε να πείσουμε το παιδί με την λογική με το που μας εμπιστεύεται την ανησυχία του. Χρειάζεται να ασχοληθούμε πρώτα με το συναίσθημα.

  • Ακούμε το συναίσθημα του παιδιού χωρίς κρίση. Έχει το δικαίωμα να μη θέλει να πάει στο σχολείο και να φοβάται το άγνωστο. Αποφεύγουμε τα κλασικά εμπόδια επικοινωνίας (δες εδώ ποια είναι)

  • Διαβάζουμε παιδικά βιβλία για το θέμα παρέα. Κουβεντιάζουμε πάνω σε αυτά.

  • Αν είναι δυνατόν, επισκεπτόμαστε το σχολείο και συναντάμε τον δάσκαλο / την δασκάλα πριν την πρώτη μέρα. Αν δεν γίνεται, ΄τότε κάνουμε μία βόλτα γύρω από το σχολείο.

  • Αν είναι δυνατόν, συναντάμε άλλα παιδιά που θα πάνε στο ίδιο σχολείο…

  • Δεν βιαζόμαστε, δείχνουμε εμπιστοσύνη και μένουμε εμείς ήρεμοι. Η προσαρμογή μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο και κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό. Το παιδί χρειάζεται να νιώσει ότι είμαστε δίπλα του και το στηρίζουμε.

  • Αν το παιδί σου πρόκειται να πάει Πρώτη δημοτικού φέτος, διάβασε εδώ ένα άρθρο της Ελίνα Κεπενού (Ψυχολόγος) για την μετάβαση στο δημοτικό

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

Mικρή, ήμουν η ‘’ντροπαλή’’ δεν ξέρω ποιος μου έβαλε αυτήν την ετικέτα. Αλλά πέρασαν πολλά χρόνια για να συνειδητοποιήσω ότι δεν ήμουν ντροπαλή. Νόμιζα ότι ήμουν επειδή έτσι με έλεγαν…

Και νομίζοντας ότι ήμουν ντροπαλή, δεν ένιωθα τόση αυτοπεποίθηση και τελικά δεν ήμουν πράγματι τόσο κοινωνική... Κρίμα ε;

Οι ταμπέλες μας επηρεάζουν για μία ζωή…

Έχουν μεγάλη δύναμη…

Έφτιαξα το παραπάνω σκίτσο για να δείξω τι κάνουν οι ταμπέλες και τι πρέπει να έχουμε στο μυαλό μας για να τις αποφύγουμε.

Η Ιζαμπελ Φιλιοζά στο βιβλίο της ‘‘Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς’’ γράφει : Ο εγκέφαλος [του παιδιού] ερμηνεύει τα σχόλια και τις κρίσεις μας ως διαταγές’’.

Αν λέμε λοιπόν στο παιδί μας τακτικά (ή του περνάμε το μήνυμα με μη λεκτική επικοινωνία επίσης) ότι είναι άτακτος, τότε ακούει υποσυνείδητα ‘‘Πρέπει να είμαι άτακτος αφού έτσι με λένε και με βλέπουν’’.

5 ιδέες για να μη βάζουμε ταμπέλες... ή για να τις αφαιρέσουμε!

1. Να έχουμε στο μυαλό μας την πρόταση του Ηaim Ginott ‘’Να συμπεριφέρεσαι σε ένα παιδί σαν να είναι ήδη ο άνθρωπος που είναι ικανό να γίνει».

Δηλαδή να αλλάξουμε τον τρόπο που βλέπουμε μέχρι τώρα το παιδί λέγοντας π.χ. στο ‘’αδέξιο’’ παιδί ‘’ Θωμά, σου αναθέτω να τακτοποιήσεις τα ποτήρια στο ντουλάπι'’.

2. Να τονίσουμε τις επιτυχίες και τις θετικές συμπεριφορές του παιδιού.

Είναι σημαντικό να του δείξουμε ότι βλέπουμε πρόοδο περιγράφοντας τη συμπεριφορά. Δεν πρέπει απλώς να λέμε ‘’Μπράβο’’ αλλά π.χ. σε ένα παιδί που γκρινιάζει συχνά να του λέμε: ‘’ Βλέπω ένα παιδάκι πολύ χαμογελαστό σήμερα!’’. Το παιδί έτσι θα αλλάξει την εικόνα που έχει για τον εαυτό του.

3. Να είμαστε το παράδειγμα.

Να του δείξουμε τις θετικές συμπεριφορές στην πράξη, π.χ. : ‘‘Για να μη λερώνω τα ρούχα μου όταν τρώω, κάθομαι μπροστά στο πιάτο και σκύβω λιγάκι.’’

4. Να μας ακούει να λέμε καλά λόγια για αυτόν.

Εδώ θα αναφέρω πάλι τον Haim Ginott ‘’Αν θέλετε τα παιδιά σας να βελτιωθούν, αφήστε τα να ακούσουν «κατά λάθος» τα καλά πράγματα που λέτε σε άλλους για αυτά.’’.

Για παράδειγμα, όταν γυρίσει η μαμά στο σπίτι, ο μπαμπάς λέει: ‘’ Σήμερα η Κοραλία συνεργάστηκε πολύ καλά με τον αδελφό της’’. Και να μην αναφέρει ο μπαμπάς τις λίγες φορές που χρειάστηκε να επέμβει…

5. Να πούμε στο παιδί ξεκάθαρα τι περιμένουμε από αυτό.

Π.χ. στο παιδί ‘’εγωιστή’’ , ‘’Αντρέα, περιμένω από εσένα να μοιραστείς τα μπισκότα με τα αδέλφια σου’’. Προσοχή εδώ μόνο να μην έχουμε υπερβολικές προσδοκίες.

Και πάνω απ’ όλα θέλει υπομονή. Και αυτό είναι ίσως το δυσκολότερο κομμάτι. Και σίγουρα που και που θα μας ξεφύγουν ταμπέλες και κρίσεις.

Αξίζει όμως η προσπάθεια γιατί, μόνο μειώνοντας τις ταμπέλες και τις κρίσεις, θα αλλάξουμε την πραγματικότητα!

Αν σου πήραν το χρώμα σου ως παιδί, βρες το ως ενήλικας

Είμαι κίτρινη  και θα ήθελες να είμαι μπλε.

Γεννήθηκα κίτρινη αλλά είμαι ένα μικρό παιδί και θα προσπαθώ να γίνω μπλε, για να ταιριάξω…

…σε αυτό που περιμένεις από μένα…

…σε αυτό που επιθυμείς για μένα…

…σε αυτό που ονειρεύεσαι μέσω εμένα…

…σε αυτό που θέλεις να δεις πάνω σε μένα…

Είσαι ο γονέας μου και παλεύω να με αποδεχτείς.

Έτσι κάνουν όλα τα παιδιά του κόσμου.

Για την επιβίωση, εξελικτικά, όμως πιο πολύ για την αγάπη, τελικά. 

Γίνομαι μπλε με ευκολία γιατί πιστεύω αλήθεια ότι είμαι μπλε. Το πιστεύω αφού το πιστεύεις. 

Μεγαλώνω και είναι ωραίο και το μπλε. 

Βλέπω αρέσω ως μπλε. 

Πετυχαίνω ως μπλε. 

Προχωράω ως μπλε.

Φωτίζομαι ως μπλε.

Όμως που και που κίτρινες πινελιές εμφανίζονται πάνω μου, εκεί που δεν τις περιμένω. Προσπαθώ να τις σβήσω αλλά δεν γίνεται. Μου χαλάνε τα selfies!

Όποτε με κοιτάω για λίγο. Χωρίς φίλτρο.

Βλέπω μπλε και κίτρινο πάνω μου.

Πω πω, κινδυνεύω να γίνω πράσινη στο τέλος…

Με κοιτάω και νιώθω ότι το μπλε καλούπι με εγκλωβίζει, με περιορίζει τελικά. 

Φταίει που δεν είναι δικό μου το μπλε. 

Απομακρύνομαι. 

Δοκιμάζω κι αλλά χρώματα. 

Κάτι ψάχνω αλλά δεν ξέρω τι. Αναζητώ την αλήθεια μου, όμως δεν το ξέρω αυτό. Και κανένα χρώμα δεν με ικανοποιεί. 

Οπότε αφήνω τον καθένα να ζωγραφίσει πάνω μου. Νομίζω ότι έτσι είναι η ζωή. 

Όμως έτσι γίνομαι όλο μουτζούρες και καφέ. 

Καφέ; Ε όχι. Δεν πάει άλλο.

Στοπ. 

Τα σβήνω όλα. 

Ας είμαι άχρωμη, για πρώτη φορά στη ζωή μου.

 Νιώθω μπερδεμένη και λίγο φοβισμένη. Πολλές φορές θέλω να πάρω οποιοδήποτε χρώμα και να πασπαλιστώ. 

Όχι θα μείνω άχρωμη καλύτερα, τουλάχιστον αυτό το ελέγχω εγώ. 

Και έτσι μένω για πολύ καιρό. Βρίσκω τα πατήματα μου. Είμαι καλά. 

Μέχρι που μια μέρα κιτρινίζει η μύτη μου. 

Τι έπαθα πάλι: πώς θα βγω έτσι έξω; Μένω κρυμμένη μερικές μέρες, δεν σβήνω όμως το κίτρινο της μύτης μου. Γιατί μου αρέσει τελικά, εμένα. 

Κιτρινίζουν και τα μαλλιά μου εξάλλου.  

Βγαίνω έξω. Δεν με νοιάζει τι θα πει ο κόσμος. Μου αρέσει που βλέπω χρώμα πάνω μου πάλι. Δεν χρειάζομαι κανένα φίλτρο.

Και δεν είναι οποιοδήποτε χρώμα. Είναι το πιο όμορφο χρώμα. Είναι το χρώμα μου. 

Λάμπω.

Την επόμενη μέρα είμαι ολόκληρη κίτρινη 

Και νιώθω υπέροχα. 

Λάμπω και μπορώ να μεγαλώσω τώρα. 

Ακόμα και σήμερα, μερικοί θέλουν να βλέπουν αλλά χρώματα πάνω μου. 

Μέσα μου όμως είμαι και ήμουν πάντα κίτρινη. 

Χαίρομαι που πλέον αποδέχομαι και αγαπώ το δικό μου χρώμα.

Όχι μόνο για μένα αλλά και για το δικό μου παιδί που θέλω να με βλέπει όπως είμαι στ’ αλήθεια. 

Χωρίς μάσκες και φίλτρα. 

Έκανα τον κύκλο μου.

Με βρήκα. 

Δεν ξέρω τι χρώμα είναι το παιδί μου. 

Αυτό, κάτι θα ξέρει. 

Δεν δίνω σημασία στο χρώμα γιατί έτσι κι αλλιώς η αληθινή αγάπη είναι πολύχρωμη. 

Όποτε αγαπάω πολύχρωμα το παιδί μου και ας είναι ό, τι χρώμα θέλει. 

Δεν περιμένω κανένα χρώμα και θα παρατηρώ συνέχεια την ομορφιά του.

Πώς παραμένω (σχεδόν) ψύχραιμη την ώρα της κρίσης... (+ εκτυπώσιμο!)

Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!
Τo email σου μένει μεταξύ μας!
 

Παράλληλα, διάβασε παρακάτω μία δική μου ιστορία σχετικά με τις κρίσεις των παιδιών… (ή αν προτιμάς να με ακούσεις να λέω την ιστορία, κάνε κλικ εδώ στο λεπτό 56.)

——————————————————————————————

Η ιστορία συμβαίνει το 2015, όταν η πρώτη μου κόρη ήταν 2 ετών, για να σου πω πώς κατάφερα, σιγά, σιγά να μη τρελαίνομαι όταν το παιδί κάνει ένα ξέσπασμα… και να το βοηθάω κιόλας.

———————————————————————————————-

Κάποια μέρα του 2015

‘’Γιατί κάνεις έτσι; Θέλεις να με στεναχωρήσεις τώρα; Μη κλαις! Δεν είναι τίποτα; Κοίτα εδώ, τι σου έχω εγώ. Θες μια σοκολάτα; Οκ, αφού κλαις, φεύγουμε. Δεν μου αρέσει καθόλου αυτό που κάνεις! Είσαι μεγάλο κορίτσι, γιατί φωνάζεις και κάνεις σαν μωρό τώρα;’’

Επ! Μία παραγγελία παρακαλώ! Ερωτήσεις και λύσεις! Τώρα. Και να μη κλαίει το παιδί. Να μην κάνει κρίσεις!  Να είναι πάντα χαρούμενο και ήρεμο! Να καπακώσω το συναίσθημα, να μη μας ακούσει ο κόσμος. Μη τυχόν και; Μη τυχόν και τι; Μη τυχόν και φανώ ανήμπορη, ότι δεν ελέγχω τη κατάσταση και ότι δεν είμαι ‘’καλή Μαμά’’; Μμμμμ ενδιαφέρον…

Ωραία, και τι μπορώ να κάνω τότε πρακτικά όταν το παιδί φωνάζει στο πάτωμα; Αφού μέσα μου, νιώθω τόσο στρες, θέλω να φωνάξω και να πάρω τα βουνά, πώς θα μπορώ να μείνω ψύχραιμη και να ανταποκριθώ βοηθητικά μέσα στην τρέλα; Όταν θυμώνεις, θύμωσες, σωστά; Και μετά άντε μάζεψε τον θυμό! Δεν ελέγχονται τα συναισθήματά την ώρα της κρίσης, ούτε ακυρώνονται...

---------

Κάτι έκανα που με βοήθησε να είμαι (όχι ψύχραιμη, μη τρελαθούμε κιόλας) αλλά πολύ πιο ψύχραιμη την ώρα της κρίσης και ταυτόχρονα να βοηθάω το παιδί.

Τι είναι αυτό που έκανα; Άλλαξα γυαλιά. Άλλαξα οπτική. Έμαθα τι κρύβεται πίσω από τη σκηνή.

Πρώτα λοιπόν ΑΦΑΙΡΕΣΑ ΤΑ ΚΟΚΚΙΝΑ ΓΥΑΛΙΑ.

Με τα κόκκινα γυαλιά, οι σκέψεις παγίδες κάνουν πάρτι και μας κάνουν ότι θέλουν. Είναι αυτές οι σκέψεις που λέμε από μέσα μας την ώρα της κρίσης και μας θολώνουν. Δεν ξέρεις καν ότι μιλάνε από μέσα σου αυτές οι σκέψεις. Τις ονομάζω ‘’σκέψεις παγίδες’’ γιατί δεν τις έχουμε αποφασίσει εμείς ως γονέας. Προέρχονται από την δική μας ανατροφή, προτάσεις δηλαδή που ακούσαμε εμείς ως παιδί ή/και από την γενική αντίληψη της κοινωνίας ότι το παιδί υπάρχει απλά και μόνο για να μας τρελάνει...

‘’Το άτακτο!’’ ‘’Με έχει για πλάκα.’’ ‘’Τα άλλα παιδιά δεν κάνουν έτσι’’. ‘’Τι θα πει ο κόσμος’’. ‘’Το κάνει επίτηδες’’ κτλ.

Αυτές οι σκέψεις αυτόματα μας παγιδεύουν γιατί γεννάνε στρες μέσα μας και μας μας εμποδίζουν να ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε, με ηρεμία. Μπορούμε όμως να αποφασίσουμε να διώξουμε αυτές τις σκέψεις.

Συνειδητοποιούμε τις σκέψεις και τις διώχνουμε. Παίρνουμε την απόφαση. Πετάμε τα κόκκινα γυαλιά.

Μετά, φόρεσα ΜΠΛΕ ΓΥΑΛΙΑ.

Τα μπλε γυαλιά δείχνουν την πραγματικότητα. Ότι το παιδί δεν είναι ένα χειριστικό και κακομαθημένο πλάσμα που πρέπει να εξουσιάσω γρήγορα αλλιώς θα μου πάρει τον αέρα! Αυτόματα ο τρόπος που θα ανταποκριθούμε θα είναι πιο ήρεμος.

3 βασικά πράγματα βλέπεις με τα μπλε γυαλιά.  

  1. Βλέπεις τους ΥΠΟΤΙΤΛΟΥΣ!

‘’‘Μαμά, Μπαμπά, κάτι βιώνω πολύ δύσκολο τώρα και ξέρω ότι μπορώ να το εκφράσω σε σένα, ότι θα με αγαπάς ακόμα και αν χτυπιέμαι για 30 λεπτά στο πάτωμα. Δεν είμαι τόσο σίγουρη ότι το ίδιο συμβαίνει με την δασκάλα ή την γιαγιά.’’. Με άλλα λόγια, γράφει ότι είναι απόλυτα φυσιολογικό το παιδί σου να κάνει κρίσεις μαζί σου και όχι τόσο στο παιδικό ή στην γιαγιά. Και όχι μόνο φυσικό είναι, είναι και αναμενόμενο και υγειές κατά την θεωρία του συναισθηματικού δεσμού... Είσαι το λιμάνι του παιδιού σου.

Α... γι αυτό! θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν είδα τους υπότιτλους κάτω από την κρίση για πρώτη φορά και κατάλαβα ότι είναι φυσικό το παιδί να εκφορτίζει τα δύσκολα συναισθήματα του μαζί μου.

2. Βλέπεις το ΕΡΓΟΤΑΞΙΟ!

Βλέπεις νταλίκες, χώματα, εκσκαφείς μέσα στον εγκέφαλο του παιδιού.  Το παιδί δεν έχει ολοκληρωμένο εγκέφαλο! Στα 30 θα είναι λειτουργικό 100% (*και αν). Δεν μπορεί να διαχειριστεί και να ρυθμίσει μόνο του τα συναισθήματά του. Ούτε να βάλει λογική. Χρειάζεται κάποιον ενήλικα  δίπλα του, να το ακούει, να βάλει λόγια στο χάος του, να το αγκαλιάσει και με αυτόν τον τρόπο, να προκαλεί στο σώμα του παιδιού την έκκριση ωκυτοκίνης για να μπορεί να ηρεμήσει.

Α... γι’ αυτό θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στο εργοτάξιο... και είδα τον εαυτό μου σαν βοηθός...

3. Βλέπεις τι κρύβει από κάτω το ΠΑΓΟΒΟΥΝΟ.

Η ακατάλληλη συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου... δεν είναι το πρόβλημα αλλά μία αντίδραση σε ένα πρόβλημα του. Κάτι άλλο επικοινωνεί. Πριν πέσω πάνω στο παγόβουνο, τα μπλε γυαλιά μου δείχνουν το κάτω μέρος του παγόβουνου. Κατεβαίνω από το πλοίο και βουτάω στην θάλασσα για να ανακαλύψω τι υπάρχει κάτω από το παγόβουνο. Βλέπω ότι το μεσημέρι στο παιδικό δεν έφαγε το φαγητό του και ότι τώρα πεινάει, βλέπω το ρεζερβουάρ αγάπης να έχει αδειάσει, βλέπω ότι δεν ήμουν αρκετά παρούσα όλη μέρα και ότι χρειάζεται σύνδεση, βλέπω μια ανησυχία επειδή θα φύγω ταξίδι την επόμενη βδομάδα, βλέπω ότι έχει πονόλαιμο, βλέπω ότι της λείπει ο Μπαμπάς της που δουλεύει μέχρι αργά...

Α... γι’ αυτό.... θυμάμαι να είπα μέσα μου όταν πήγα πρώτη φορά στα παγόβουνα της Ανταρκτικής... και ανακουφιστικά που η συμπεριφορά του παιδιού μου δεν είναι εναντίον μου αλλά ότι κάτι μου επικοινωνεί!

Αφού είδα τους υπότιτλους, το εργοτάξιο και το παγόβουνο, τι έκανα την ώρα της κρίσης;

Στην αρχή, τίποτα. Ήξερα ότι αν άνοιγα το στόμα μου, θα έλεγε μια πατάτα, αυτόματα.

Οπότε καθόμουν δίπλα, σιωπηλή. Αυτή η παύση μέσα στο χάος, με βοηθούσε να πάρω μια ανάσα, να μη φουντώνω, και βοηθούσε το παιδί να μην στρεσσάρεται παραπάνω λόγω του δικού μου στρες…

Μετά από καιρό, και αφού πλέον τα μπλε γυαλιά ήταν μόνιμα πάνω στη μύτη μου, δεν θύμωνα σχεδόν ποτέ πια την ώρα της κρίσης. Δεν λέω ότι δεν ένιωθα καθόλου στρες, δεν ισχύει αυτό. Θέλει πολύ δουλειά αυτό. Όμως κατάφερνα να ελέγχω τις αντιδράσεις μου.

Αισθανόμουν βοηθός. Δυσκολεύεται το παιδί και θα του φωνάζω από πάνω; Είμαι ο ενήλικας και θέλω να είμαι εκεί για αυτό. Παίρνω το παιδί αγκαλιά. Το περιμένω. Ακούω το συναίσθημά μου. Ξέρω ότι κάνω το ‘’σωστό’’ εκείνη την ώρα.

Δεν με νοιάζουν πια τι λένε οι γύρω. Πάντα θα λένε οι γύρω.

Εστιάζω στο παιδί μου. Αυτό έχει σημασία για μένα. Αντέχω, είμαι δυνατή μέσα μου. Είμαι δίπλα του. Σε λίγο θα περάσει η θύελλα.

Είμαι σε αποστολή. Βοηθάω το παιδί μου να μεγαλώσει. Κι εγώ μαζί.

—————————————————————————-

Υ.Γ.: Η δική μας στάση όταν το παιδί κλαίει, έχει νεύρα, κάνει ξεσπάσματα, είναι επιθετικό (χτυπάει, φωνάζει, φτύνει, κτλ), ειδικά τις 3 πιο σημαντικές στιγμές της ημέρας είναι το κεντρικό θέμα του 3ου εργαστηρίου του νέου Κύκλου εργαστηρίων θετικής διαπαιδαγώγησης. Έχω ανοίξει τις προεγγραφές για το βιωματικό κύκλο ''Μαμά, Μπαμπά, επικοινωνούμε;''. Αν έχεις ένα παιδί από 1,5 έως 10 ετών και θέλεις να ανακαλύψεις βήμα βήμα μαζί μου νέους τρόπους και αποτελεσματικές θετικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…), κάνε κλικ εδώ


 
Κατέβασε τώρα το εκτυπώσιμο με τα 5 βήματα για να ανταποκριθείς θετικά όταν το παιδί σου κάνει ένα ξέσπασμα!
Τo email σου μένει μεταξύ μας!

Δεν κάνω σαν μωρό!

«Μην κάνεις έτσι! Κανείς σαν μωρό!»

Δεν κάνω «έτσι».

Ούτε είμαι μωρό.

*Στεναχωριέμαι.*

Εκφράζω το συναίσθημά μου.

Είπα να μην το κρατήσω μέσα μου αλλά να το βγάλω.

Άντεξε τα δάκρυά μου γιατί δεν με πονάνε.

Και μη ντρέπεσαι για αυτά.

Γιατί με βοηθάνε.

Να είσαι δίπλα μου εσύ και…

Όλα καλά θα πάνε.

Δεν θέλει το παιδί να πάει στη δραστηριότητα... να το πιέσω;

Αν δεν θέλει το παιδί να πάει στη δραστηριότητα και το πιέζουμε για να πάει…

Μήπως το παιδί δεν χρειάζεται/θέλει/ επιθυμεί να κάνει δραστηριότητες ή τη συγκεκριμένη δραστηριότητα;

Μήπως δεν είναι έτοιμο για αυτό;

Μήπως χρειάζεται περισσότερο χρόνο μαζί μας τα απογεύματα;

Μήπως χρειάζεται λίγο «δημιουργικό κενό»;

Μήπως θέλει να ελέγξει αυτό το πρόγραμμα του μετα το σχολειο;

Μηπως χρειάζεται να εχει χρόνο για να «χαζεύει» στο παράθυρο γιατί όταν «χαζεύει», η φαντασία του παίρνει φωτιά;

Μήπως το πρόβλημα με τις δραστηριότητες είναι δικό μας τελικά;

Μήπως προσπαθούμε να καλύπτουμε (πάλι) δικές μας ανάγκες;

Μήπως και όχι…

Λέω… μήπως

Γιατί ''με τρελαίνει τόσο πολύ'' μετά το σχολείο;

Πήρες το παιδί σου από το σχολείο μετά τη δουλειά σου, σε πήρε αγκαλιά, σου είπε όλη του τη μέρα και πόσο πολύ του έλειψες. Ήταν χαρούμενο και περάσατε ένα όμορφο και τρυφερό απόγευμα...

Τι; Είπα κάτι λάθος;

Στην πραγματικότητα, δεν είναι απαραίτητα έτσι τα πράγματα. Μπορεί να είναι και έτσι αλλά μπορεί να είναι και αλλιώς.

Μπορεί το παιδί να χρειάζεται να ''αδειάσει'' το στρες του.

Μπορεί να ουρλιάζει και να χτυπιέται στο πάτωμα για το οτιδήποτε.

Μπορεί να κλαίει.

Μπορεί να μην μιλάει.

Μπορεί να είναι επιθετικό απέναντι μας. ('είσαι κακιά/ος΄΄ και τέτοια)

Όλα αυτά είναι αναμενόμενα τελικά.

Εμείς τι κάνουμε;

Είμαστε εκεί και ακούμε!

Δυσκολεύτηκε στο σχολείο κάποιες στιγμές και δεν μπόρεσε να το εκφράσει εκείνη τη στιγμή...

Τώρα που είστε πάλι μαζί, νιώθει εμπιστοσύνη, βρήκε πάλι το λιμάνι πρόσδεσής του.

Μπορεί να εκφραστεί ελεύθερα χωρίς να νιώθει ότι θα απορριφθεί.

Χρειάζεται απλά να είμαστε δίπλα τους. Να ακούσουμε ΟΛΑ τα συναισθήματα. Της χαράς αλλά και του φόβου και του θυμού.

Όλα είναι αποδεκτά.

Για εμάς, δεν είναι πάντα εύκολα απογεύματα αλλά αν ξέρουμε τι συμβαίνει και γιατί το παιδί μας μας έχει ιδιαίτερα ανάγκη, είμαστε πιο ανοικτοί και δεκτικοί νομίζω...

Θα πάει χαμένη αν δεν διαβάσει;

Αυτές τις μέρες, η Σοφία παίζει χωρίς σταματημό, ζει σε ένα παράλληλο κόσμο φανταστικό.
Δεν ήθελε να διαβάσει το σκ. Κάναμε τα μισά.

Και τι έγινε;
Θα πάει χαμένη; Θα μείνει πίσω;

Παίζοντας, μαθαίνει πιο πολλά από τα φυλλάδια.

Παίζοντας, μεγαλώνει.

Της είπα μερικές φορες ότι έχει να διαβάσει, της το πρότεινα ετσι, αλλιώς, μπρούμυτα, χρωματιστά, ανάποδα.

Μπα.

Μου υπενθύμισε μάλιστα ότι το διάβασμα της είναι το παιχνίδι.
Ξέρει τι κάνει, τι χρειάζεται αυτές τις μέρες.
Βλέπει πιο μακριά από την αντιγραφή ή το φυλλάδιο.

Ας έχουμε εμπιστοσύνη στο παιδί μας.

Δεν θα πάει χαμένο αν δεν διαβάζει κάθε μέρα, όλη μέρα από τα 6.

Με τη πίεση δεν μαθαίνει ένα παιδί. Απλα εμείς έχουμε πολλές φορες πιεστεί ως παιδί με το διάβασμα και νομίζουμε ότι πρέπει να είναι έτσι τα πράγματα.

Ας δούμε τα πράγματα από λίγο πιο ψηλά και ας πουμε από μέσα μας «όλα καλά».

O χρυσός κανόνας της γονεικότητας

Απλά πράγματα.

Όχι τόσο.

Δυστυχώς.

Αλλά όταν μπαίνουμε στη θέση του παιδιου μας αντί να το κοιτάμε από ψηλά μόνο, έχουμε κάνει ένα μεγάλο βήμα.

«Τι θα ένιωθα στη θέση του όταν κάνω/λέω Χ»

Όταν το παιδί έχει ένα πρόβλημα και εμείς το κατηγορούμε...

- Μπαμπά;

- Ναι παιδάκι μου, τι έγινε;

- Εεεε…. (δυσκολεύεται να μιλήσει)

- Πες μου, τι συμβαίνει;

- Ε… ξέρεις, δεν έχω πολλούς φίλους στο σχολείο… Και κάποια κορίτσια με κοροϊδεύουν στην τάξη.

- Μμμμ... Ναι ε... Κοίτα... ίσως όμως εσύ δεν μιλάς σε κανέναν και αυτό φταίει που δεν έχεις φίλους;

- ……

Πώς θα ένιωθες στη θέση του παιδιού;

Θα ήθελες να μιλήσεις, να πεις περισσότερα; Θα ένιωθες ανετα; Ναι; Οχι; Γιατί;

Στο παραπάνω παράδειγμα, το παιδί έχει κάποιο πρόβλημα και ο γονέας αμέσως του κάνει κριτική.

Ο γονέας θέλει να βοηθήσει πραγματικά το παιδί του. Νομίζει ότι το βοηθάει ενώ στην πραγματικότητα καθόλου όμως...

—>>> Τι συμβαίνει ; Το παιδί θα μπλοκάρει την επικοινωνία εξαιτίας του φόβου για αρνητική κρίση. Μπορεί επίσης το παιδί να πιστεύει την κρίση. Περνάμε το μήνυμα ότι το παιδί είναι ανεπαρκείς. … Αν αυτό συμβαίνει συχνά, το παιδί μπορεί να μην απευθυνθεί στον γονιό του την επόμενη φορά που θα χρειαστεί βοήθεια…

Πως θα ένιωθες στη θέση του παιδιού στο παράδειγμα μας;

Για σκέψου να πας στο σύντροφό σου και να σου συμβεί κάτι αντίστοιχο... πώς θα ένιωθες;

Περισσότερα για το θέμα εδώ:

Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί...

120747915_1787422974754814_4887336100292818731_o.jpg

« Το ωραιότερο δώρο που μπορούμε να κάνουμε σε ένα παιδί δεν είναι τόσο να το αγαπάμε όσο να του μαθαίνουμε να αγαπάει τον εαυτό του.»
J. Salomé.

Γιατί αν αγαπάει τον εαυτό του θα πάρει μαζί όλα τα « αυτό» που πάνε πακέτο δώρο:

Αυτοπεποίθηση
Αυτοεκτίμηση
Αυτοεικόνα

Και πολλά άλλα...

Όταν πεινάει η Σοφία...

Το πρώτο μας «εστιατόριο» ΜΕΣΑ με παρέα μετά από 18 μήνες.

Μια τρύπα, ένα γαλλικό κρυμμένο ταβερνάκι ανάμεσα σε λιβάδια και αγελάδες στην πανέμορφη Auvergne.

Όλα χαμένα στο πουθενά και όλα εδω ταυτόχρονα.

Ζεστή ατμόσφαιρα, γλυκιά παρέα. Τα έχεις όλα.

Και… η Σοφία…

… να φωνάζει ξαφνικά με το που μπαίνουμε γιατί ο αγαπημένος θείος της έκατσε δίπλα στην αδελφή της παλι… ( το ίδιο συνέβη την παραμονή…)

Μέσα στο γαλλικό ήρεμο ξύλινο ταβερνάκι, φωνές.

Και;

Και όλοι να με κοιτάνε.

Για να δούμε τι θα κανείς τώρα… Τι θα πεις. Τι στρατηγική θα αναπτύξεις.

Σχεδόν χαμογελάω.

Συμβαίνει κατι φοβερό;

Τι θα κάνω;

Θα περιμένω.

Θα βγω έξω από το μαγαζί. Θα καταλάβω ότι το Σοφουλινι μου δεν είναι ούτε 6 και κάτι έχει και έχει τρελαθεί ξαφνικά. Μικρό είναι ακόμα τελικά και ας έχει τόσο πολύ μεγαλώσει τελευταία.

Τι θα κάνω.

Θα μείνω cool γιατί δεν μπορεί, θα περάσει και αυτό.

Τι θα κάνω.

Θα την πάρω αγκαλιά, θα κοιτάξω γύρω τα βουνά. Θα πάρω μια ανάσα. Τι ωραίο μέρος.

Θα περιμένω.

Θα κάνω αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι ακατόρθωτο.

Θα περιμένω, ναι, 5 λεπτά. Θα ακούσω την αδικία της που δεν έκατσε δίπλα στο θείο.

Αλλά… δεν είναι μόνο αυτο…

Κάτι άλλο έχει… και πρέπει να ανακαλύψουμε παρέα τι είναι αυτό το κάτι.

Κάποια στιγμή.

Ηρεμεί. Μπαίνουμε στο μαγαζί.

Έρχεται το φαγητό.

Μεταμορφώνεται μπροστά μας.

Ηρεμεί το πρόσωπο της, δεν περιγράφεται.

Κοιταζόμαστε με τον Μπαμπά.

Μια μπουκιά φαΐ ήταν αυτό το κάτι. Πείναγε πολύ.

Μη νομίζουμε ότι τα πιο μεγάλα παιδιά μπορούν εύκολα να διαχειριστούν την πείνα.

Όταν γυρνάνε από το σχολείο μέσα στην ένταση....

unsplash-image-KQCXf_zvdaU.jpg

Όταν γυρνάνε από το σχολείο, ειδικά τις πρώτες μέρες, και είναι μέσα στην ένταση, φωνάζουν και χτυπιούνται, 3 πράγματα θέλουν άμεσα από εμάς νομίζω.

Αποδοχή.

Αγκαλιά.

Επανασύνδεση.

Αποδοχή, αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί δεν ουρλιάζουν ούτε χτυπιούνται για να μας τρελάνουν, δυσκολεύονται πραγματικά.

Αποδοχή, Αγκαλιά και επανασύνδεση γιατί έχουν πιεστεί στο σχολείο κάποιες στιγμές μέσα στην ημέρα και όταν μας βρίσκουν θελουμε να ξέρουν ότι μπορούν να μας εμπιστευτούν και τα δύσκολα τους συναισθήματα, να κλάψουν, να εκτονωθούν.

Αποδοχή, αγκαλια και Επανασύνδεση γιατί όταν είναι μικρά, τους λείπουμε τόσες ώρες και είναι απόλυτα φυσιολογικό και υγιής αυτό.

Δεν είναι πάντα εύκολο να μείνεις σταθερός-η και ήρεμος οταν το παιδι γυρνάει στο σπίτι και είναι μέσα στην ένταση.

Για μένα ήταν μάλιστα σχεδόν πάντα (πολύ) δύσκολο για χρόνια με την Σοφία…

Αν έχουμε στο μυαλό μας ότι τέτοιες στιγμές έντασης ειναι απόλυτα φυσιολογικές, τοτε ηδη έχουμε κάνει τη μισή διαδρομή προς το παιδί μας.

Την άλλη μισή διαδρομή, θα τη κανουμε μετά έτσι κι αλλιώς επειδή αγαπάμε το παιδί μας ότι και αν γίνει….

Πώς ο τρόπος που μιλάμε στο παιδί μας γίνεται η εσωτερική του φωνή... (και τα 9 πιο σημαντικά λεπτά της ημέρας...)

ouverture_marion_barraud_0.jpg

Παιδί μου,

Όταν σου μιλάω γλυκά, με ευγενικό τρόπο, ξέρεις ότι αξίζεις την ευγένεια στην ζωή σου.

Αν αναγνωρίζω τα δυνατά σου σημεία, θα είσαι πιο δυνατός.

Αν σου δείχνω ότι μου αρέσει η παρέα σου, θα πας πιο εύκολα προς τους άλλους.

Αν σου επικοινωνώ την εμπιστοσύνη μου, θα μπορείς να εμπιστευτείς αργότερα.

Αν σου λέω όλα τα θετικά και όχι μόνο τι χρειάζεται να βελτιώσεις, τότε θα αισθανθείς ότι είσαι αρκετός.

Αν κάνεις κάτι λάθος και σου το εξηγώ αντί να σε χαρακτηρίσω, θα προσπαθείς καλύτερα την επόμενη φορά. Δεν θα νιώθεις ότι είσαι άχρηστος.

Αυτό που πιστεύω για σένα και ο τρόπος που σου μιλάω σε καθορίζει.

Γίνεται η εσωτερική σου φωνή.

Πιστεύω σε σένα και επειδή πιστεύω σε σένα πιστεύεις κι εσύ σε σένα.

Και αυτό που πιστεύεις για σένα θα καθορίσει ποιος θα γίνεις.

Γι’ αυτό, ειδικά:

  • τα 3 πρώτα λεπτά της ημέρας μόλις ξυπνήσεις,

  • τα 3 λεπτά μόλις γυρίσεις από το σχολείο και

  • τα 3 λεπτά μόλις πας για ύπνο,

Θα σου λέω ό,τι αγαπώ περισσότερο σε σένα και γιατί χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις στη ζωή μου.

9 λεπτά βαθιάς σύνδεσης και αγάπης…


Ένα γράμμα που γεννήθηκε από το απόφθευμα της Peggy Ο Mara ‘‘Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας γίνεται η εσωτερική τους φωνή.’’

Image Marion Barraud