Όταν πεινάει η Σοφία...

/

Το πρώτο μας «εστιατόριο» ΜΕΣΑ με παρέα μετά από 18 μήνες.

Μια τρύπα, ένα γαλλικό κρυμμένο ταβερνάκι ανάμεσα σε λιβάδια και αγελάδες στην πανέμορφη Auvergne.

Όλα χαμένα στο πουθενά και όλα εδω ταυτόχρονα.

Ζεστή ατμόσφαιρα, γλυκιά παρέα. Τα έχεις όλα.

Και… η Σοφία…

… να φωνάζει ξαφνικά με το που μπαίνουμε γιατί ο αγαπημένος θείος της έκατσε δίπλα στην αδελφή της παλι… ( το ίδιο συνέβη την παραμονή…)

Μέσα στο γαλλικό ήρεμο ξύλινο ταβερνάκι, φωνές.

Και;

Και όλοι να με κοιτάνε.

Για να δούμε τι θα κανείς τώρα… Τι θα πεις. Τι στρατηγική θα αναπτύξεις.

Σχεδόν χαμογελάω.

Συμβαίνει κατι φοβερό;

Τι θα κάνω;

Θα περιμένω.

Θα βγω έξω από το μαγαζί. Θα καταλάβω ότι το Σοφουλινι μου δεν είναι ούτε 6 και κάτι έχει και έχει τρελαθεί ξαφνικά. Μικρό είναι ακόμα τελικά και ας έχει τόσο πολύ μεγαλώσει τελευταία.

Τι θα κάνω.

Θα μείνω cool γιατί δεν μπορεί, θα περάσει και αυτό.

Τι θα κάνω.

Θα την πάρω αγκαλιά, θα κοιτάξω γύρω τα βουνά. Θα πάρω μια ανάσα. Τι ωραίο μέρος.

Θα περιμένω.

Θα κάνω αυτό που δεν θα έπρεπε να είναι ακατόρθωτο.

Θα περιμένω, ναι, 5 λεπτά. Θα ακούσω την αδικία της που δεν έκατσε δίπλα στο θείο.

Αλλά… δεν είναι μόνο αυτο…

Κάτι άλλο έχει… και πρέπει να ανακαλύψουμε παρέα τι είναι αυτό το κάτι.

Κάποια στιγμή.

Ηρεμεί. Μπαίνουμε στο μαγαζί.

Έρχεται το φαγητό.

Μεταμορφώνεται μπροστά μας.

Ηρεμεί το πρόσωπο της, δεν περιγράφεται.

Κοιταζόμαστε με τον Μπαμπά.

Μια μπουκιά φαΐ ήταν αυτό το κάτι. Πείναγε πολύ.

Μη νομίζουμε ότι τα πιο μεγάλα παιδιά μπορούν εύκολα να διαχειριστούν την πείνα.