- «Πω πω, πως μεγάλωσες! Θα πας σχολείο φέτος (.)(;)»… άκουσα αρκετές φορές φέτος το καλοκαίρι…
Κάθε φορά αναρωτιόμουν αν ήταν ερώτηση ή δήλωση και δεν ήξερα τι να πω.
Προτιμούσα ξεκάθαρες καλοκαιρινές ερωτήσεις όπως: ‘‘Θα φας λίγο καρπουζάκι;’’
Τότε ήξερα τι να απαντήσω, ένιωθα όμορφα και πήγαινα να παίξω ενώ σε ρωτούσαν εσένα Μπαμπά αν είμαι “έτοιμος” για το σχολείο.
«Σχολείο»
Με πήγες απέξω μια φορά την περασμένη εβδομάδα και μου είπες με ένα αγχωμένο χαμόγελο πως εκεί θα πάω σε λίγες μέρες.
«Σχολείο».
Μια λέξη που είχε και στα 3 νέα βιβλία που μου πήρες για το καλοκαίρι. Μου τα διάβαζες με λίγο παραπάνω χαρά, λες και ήταν λίγο πιο πολύ σημαντικά από τα άλλα. Μου άρεσε το ύφος σου όταν μου τα διάβαζες, όχι τόσο η ιστορία, έτσι κι αλλιώς εσένα κοίταζα, όπως με όλα τα βιβλία.
«Σχολείο.»
Ακόμα μια ιδέα, κάτι που με ενθουσιάζει και με φοβίζει ταυτόχρονα.
Δεν είμαι έτοιμος.
- «Αγάπη μου, σε λίγες μέρες θα πας σχολείο, θυμάσαι;.» Μου είπες σήμερα στο πρωινό.
Μια ένταση, εσύ.
Ένα κόμπο, εγώ.
- «Δεν θέλω να πάω σχολείο» σου δήλωσα λοιπόν αποφασιστικά.
Ξεροκατάπιες.
Ήθελες να με ρωτήσεις ‘‘Μα γιατί παιδάκι μου;’’.
Και είχες στο στόμα σου έτοιμα, όλα τα επιχειρήματα, όλα αυτά τα «ΑΦΟΥ».
Αφού θα κάνεις φίλους.
Αφού μεγάλωσες πια.
Αφού είναι καλή η δασκάλα.
Αφού πάνε όλα τα παιδιά.
Αφού η Μαμά και ο Μπαμπάς δουλεύουν.
Αφού θα μάθεις γράμματα.
Και…
Αφού πρέπει. Το καλύτερο αυτό.
«Πρέπει».
Τι σημαίνει ‘‘πρέπει’’ για ένα μικρό παιδί που φοβάται;
«Δεν θέλω να πάω σχολείο!» φώναζες και εσύ παιδί τον πρώτο καιρό… Ή μήπως το φώναζες μέσα σου, δεν θυμάσαι και καλά.
Τελικά, σου άρεσε το σχολείο όπως θα μου αρέσει κι εμένα, σε λίγο, σε λίγες μέρες, εβδομάδες, μήνες.
Στο δικό μου χρόνο, τέλος πάντων.
Ξέρεις Μπαμπά ότι προς το παρόν όμως έχω το δικαίωμα…
να θέλω λίγο…
καθόλου…
να μη θέλω ποτέ…
και να φοβάμαι πολύ.
Όποτε με το «δεν θέλω να πάω σχολείο» που σου λέω, εσύ δεν μιλάς.
Με παίρνεις μια αγκαλιά.
Μου αφήνεις χώρο.
Ίσως τον χώρο που δεν σου έδιναν εσένα όταν ήσουν παιδί και δίνεις και στον εαυτό σου, τώρα.
Περνάνε μερικά δευτερόλεπτα, λεπτά.
- «Είναι καινούριο όλο αυτό για σένα ε…»
- «Ναι. Δεν θέλω να πάω…» απαντάω.
Μου χαϊδεύεις το κεφάλι…
- «Φοβάμαι λίγο» ρισκάρω κι εγώ και σου δείχνω πόσο λίγο φοβάμαι ανάμεσα στα δάχτυλα μου.
- «Σε καταλαβαίνω» μου λες και εσύ… «Αφού κι εγώ φοβάμαι όταν ξεκινώ κάτι καινούριο στην αρχή. Δεν είσαι μόνος. Όλοι θέλουμε τον χρόνο μας.»
Είπες ένα ‘‘ΑΦΟΥ’’ τελικά…
Ένα «αφού» που έβγαινε όμως από μέσα σου.
Δεν προσπάθησες να με πείσεις ότι θα περάσω καλά. Αυτό, θα το ανακαλύψω εγώ.
Δεν προσπάθησες να απαλύνεις την ανησυχία μου. Ξέρεις ότι χρειάζεται να τη βιώσω για να πάρω δύναμη μετά.
Δεν προσπάθησες να πεις κάτι για να νιώσεις και εσύ καλύτερα. Μπορείς να αντέξεις τη δυσκολία μου.
Έτσι κι αλλιώς θα με αφήσεις στο σχολείο και θα με σκέφτεσαι. Και εσύ νιώθεις μια ένταση.
Θα πάω σχολείο. Είναι μια μετάβαση για όλους μας.
Μια ιδέα προς το παρόν.
Ούτε ωραία, ούτε άσχημη, ούτε μαύρη ούτε άσπρη.
Πολύχρωμη.
Όπως τα μολύβια που μου πήρες.
Μαζί είμαστε σε όλο αυτό.
Και ήδη νιώθω λίγο καλύτερα.
Ίσως και λίγο πιο έτοιμος.
Ένα τόσο δα πιο έτοιμος όμως ε;
———————————————————-
Ιστορία γραμμένη 08/2022 - updated 08/2023
Μερικά tips για να προετοιμάσουμε το παιδί για το σχολείο:
Μιλάμε για το πώς θα είναι οι πρώτες μέρες στο σχολείο. Απαντάμε ειλικρινά στο παιδί, χωρίς υπερβολές.
Δεν προσπαθούμε να πείσουμε το παιδί με την λογική με το που μας εμπιστεύεται την ανησυχία του. Χρειάζεται να ασχοληθούμε πρώτα με το συναίσθημα.
Ακούμε το συναίσθημα του παιδιού χωρίς κρίση. Έχει το δικαίωμα να μη θέλει να πάει στο σχολείο και να φοβάται το άγνωστο. Αποφεύγουμε τα κλασικά εμπόδια επικοινωνίας (δες εδώ ποια είναι)
Διαβάζουμε παιδικά βιβλία για το θέμα παρέα. Κουβεντιάζουμε πάνω σε αυτά.
Αν είναι δυνατόν, επισκεπτόμαστε το σχολείο και συναντάμε τον δάσκαλο / την δασκάλα πριν την πρώτη μέρα. Αν δεν γίνεται, ΄τότε κάνουμε μία βόλτα γύρω από το σχολείο.
Αν είναι δυνατόν, συναντάμε άλλα παιδιά που θα πάνε στο ίδιο σχολείο…
Δεν βιαζόμαστε, δείχνουμε εμπιστοσύνη και μένουμε εμείς ήρεμοι. Η προσαρμογή μπορεί να πάρει αρκετό χρόνο και κάθε παιδί έχει τον δικό του ρυθμό. Το παιδί χρειάζεται να νιώσει ότι είμαστε δίπλα του και το στηρίζουμε.
Αν το παιδί σου πρόκειται να πάει Πρώτη δημοτικού φέτος, διάβασε εδώ ένα άρθρο της Ελίνα Κεπενού (Ψυχολόγος) για την μετάβαση στο δημοτικό
