5 συμβουλές για να διαχειριστείς τα ξεσπάσματα του παιδιού σου

Τα ξεσπάσματα των παιδιών είναι μια φυσιολογική αλλά δύσκολη φάση της ανάπτυξης. Ακολουθούν μερικές χρήσιμες συμβουλές που μπορούν να σε βοηθήσουν να τα διαχειριστείς με ηρεμία και ενσυναίσθηση.

ζωγραφια απο το βιβλιο μου για γονεισ ''Μαμα, μπαμπά, μ'ακουτε΄;''

1/ Χρησιμοποίησε Μάντρα για αυτοέλεγχο

Χρειάζεται να έχεις κατά νου ότι η ικανότητα αυτοελέγχου του παιδιού είναι ακόμα πολύ ανώριμη. Επομένως, δεν φταις εσύ αν το παιδί δυσκολεύεται να διαχειριστεί τα συναισθήματά του. Δεν είναι θέμα έλλειψης ορίων ή έλλειψη εκπαίδευσης.

Μπορείς να έχεις στο μυαλό σου μερικά μάντρα, που θα σε βοηθήσουν να αποστασιοποιηθείς από την κατάσταση:

"Δεν είναι εναντίον μου’’

"Είναι μόνο 4-5 ετών’’

‘‘Τι χρειάζεται; / Tι κρύβει το παγόβουνο; / Ποια ανάγκη του δεν καλύπτεται;"

2/ Διατήρησε την ψυχραιμία σου

  • Μην φωνάζεις στο παιδί: “Σταμάτα τώρα! Ηρέμησε!’’

  • Απέφυγε να το ταπεινώσεις με σχόλια όπως: «Είσαι πολύ κλαψιάρικο».

  • Μην του τραβάς το χέρι, μην το σπρώχνεις και μην το στέλνεις στο δωμάτιό του για τιμωρία - το παιδί δεν το κάνει επίτηδες για να μας εκνευρίσει. Αυτή η συμπεριφορά είναι ένα φυσιολογικό κομμάτι της ανάπτυξής του.

3/ Όταν το παιδί είναι έτοιμο, πρόσφερέ του μία αγκαλιά

Σε γενικές γραμμές, δεν μπορείς να κάνεις τίποτα κατά τη διάρκεια της κορύφωσης του θυμού… Είναι πολύ απογοητευτικό για μας αλλά το να επιχειρηματολογούμε με το παιδί και να του μιλάμε εκείνη την ώρα είναι τελείως άχρηστο.

Ο n° 1 στόχος είναι να παραμείνεις εσύ ήρεμος/η και να περιμένεις να περάσει η καταιγίδα.

Μόλις το ξέσπασμα υποχωρήσει, μπορείς να προτείνεις μια αγκαλιά για να βοηθήσεις το παιδί να ηρεμήσει. Η αγκαλιά μπορεί να κάνει το παιδί να νιώσει ασφάλεια και κατανόηση, κάτι που είναι απαραίτητο μετά από ένα τέτοιο ξέσπασμα.

4/ Βάλε λόγια στο χάος του

ζωγραφια απο το βιβλιο μου για γονεισ ''Μαμα, μπαμπά, μ'ακουτε΄;''

  • Για παράδειγμα, πες: ‘‘Φαίνεσαι θυμωμένος επειδή σου αρνήθηκα αυτό το μπισκότο σοκολάτας’’

  • Ενδεχομένως κάνε τη σύνδεση με τις ανάγκες του παιδιού: «ίσως πεινάς τώρα… είναι η ώρα να φάμε φαγητό…’’

Μπορείς επίσης να πεις με λόγια τα δικά σου συναισθήματα: ‘‘Όταν είσαι θυμωμένος, θέλω να σε βοηθήσω αλλά δεν ξέρω τι να κάνω.’’

5/ Αν φώναξες στο παιδί, μη διστάσεις να του ζητήσεις συγνώμη

Όλοι κάνουμε λάθη και η ειλικρίνεια και η αγάπη είναι το καλύτερο που μπορούμε να προσφέρουμε στα παιδιά μας.

‘Λυπάμαι που φώναξα…. πρέπει να φοβήθηκες.’’

‘‘Βλέπεις, μερικές φορές δυσκολεύομαι κι εγώ να διαχειριστώ τα συναισθήματά μου.’’

Παράλληλα, πρέπει να καθησυχάσουμε το παιδί ότι δεν ήταν εναντίον του, ότι δεν φταίει που θύμωσε, αλλά μάλλον να εξηγήσουμε γιατί η κατάσταση ήταν έτσι (πχ: δεν μπορεί να φάει μπισκότα πριν το μεσημεριανό). Αυτό βοηθάει στην επανασύνδεση με το παιδί και ταυτόχρονα στην ανάπτυξη της συναισθηματικής του νοημόσύνης.

Και μη ξεχνάς να είσαι συμπονετικός/ή με τον εαυτό σου". Δεν είναι εύκολο να δώσεις στο παιδί σου αυτά που δεν πήρες εσύ ως παιδί!


Θέλεις να μάθεις περισσότερα για τις 8 βασικές ανάγκες των παιδιών;

Κάνε κλικ εδώ για να δεις ένα σύντομο και χρήσιμο βίντεο που θα σε βοηθήσει!


Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

Και οι γονείς έχουν το δικαίωμα να θυμώνουν!

LISE DESPORTES

Ο θυμός είναι ένα συναίσθημα όπως όλα τα άλλα. Είναι χρήσιμος. Δηλώνει τη μη ικανοποίηση μιας ανάγκης . Η καταπίεσή του βλάπτει την ψυχική και σωματική μας υγεία.

 Είναι λοιπόν απαραίτητο να αποδεχτούμε το θυμό μας... και να τον εκφράσουμε με μια μη βίαιη διαδικασία που επιτρέπει την ανάδειξη σαφών αιτημάτων. Έτσι απελευθερωνόμαστε και προχωράμε.

Επιπλέον, αν το κάνουμε αυτό, τα παιδιά μας θα μας μιμηθούν και θα μάθουν να διαχειρίζονται καλύτερα τη δική τους «συναισθηματική καταιγίδα». 🙂

 ΠΡΟΑΠΑΙΤΟΥΜΕΝΑ: 3 ΒΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΦΡΑΣΗ ΤΟΥ ΘΥΜΟΥ

Ο Haim Ginott (στο βιβλίο «Between parent and child») παραθέτει 3 στάδια για την αντιμετώπιση του θυμού. 

1.      Χρειάζεται να αποδεχτούμε το γεγονός ότι μερικές φορές θα θυμώσουμε στις σχέσεις μας με τα παιδιά.

2.      Έχουμε το δικαίωμα να θυμώνουμε χωρίς να νιώθουμε ενοχές ή ντροπή.

3.      Έχουμε το δικαίωμα να εκφράσουμε το πώς νιώθουμε. Υπάρχει μόνο ένας περιορισμός: μπορούμε να εκφράσουμε το θυμό μας εφόσον δεν επιτιθόμαστε στην προσωπικότητα του παιδιού.

Η διαδικασία αυτή έχει ως εξής (σύμφωνα με την μέθοδο μη βίαιης επικοινωνίας του Marshall B. Rosenberg):

  •  Περιγράφω αυτό που βλέπω /ακούω/... χωρίς να κρίνω

«Όταν βλέπω τα παιχνίδια απλωμένα στο πάτωμα/ όταν χτυπάς τον αδελφό σου/...». «Όταν ακούω... «Όταν σου λέω ότι είναι η ώρα του φαγητού...».

Αυτό το βήμα είναι απαραίτητο γιατί ενημερώνει το παιδί για τα συναισθήματά μας (και αυτό είναι μερικές φορές αρκετό) και μειώνει την ένταση του συναισθήματος (ηρεμεί η αμυγδαλή στον εγκέφαλο).

  • Εκφράζω τα συναισθήματά μου χωρίς να κατηγορώ το παιδί:

«Είμαι θυμωμένος!

«Είμαι έξαλλος!

«Αισθάνομαι εξοργισμένος».

Μπορούμε να εκφράσουμε τον θυμό μας και μεταφορικά: (ο εγκέφαλος λατρεύει τις εικόνες)

«Είμαι έξω από τα νερά μου».

«Νιώθω μια καταιγίδα μέσα μου».

«Βράζω!

Προσοχή: χρησιμοποιούμε το «εγώ» αντί του «εσύ».

  • Προσδιορίζω την ανικανοποίητη μου ανάγκη

«Χρειάζομαι ένα τακτοποιημένο σπίτι» «Χρειάζομαι λίγη αναγνώριση» «Χρειάζομαι να ξεκουραστώ».

Η πρόταση που αρχίζει με το «χρειάζομαι...» περιγράφει την ανάγκη μας.

  • Ζητάω στο παιδί με σαφήνεια τι χρειάζομαι

«Θα ήθελα να συμμαζέψεις» «Θα ήθελα να κάνεις ησυχία για 10 λεπτά’’ ...

 

Τι χρειάζεται να αποφύγω:

Ορισμένες εκφράσεις προκαλούν θυμό (και άλλα δυσάρεστα συναισθήματα) τόσο από την πλευρά του γονέα όσο και από την πλευρά του παιδιού, αυξάνοντας την απογοήτευση χωρίς να προσφέρουν κάποια διέξοδο:

«Έχω βαρεθεί...».

Πόσες φορές θα πρέπει να το πω...».

«Περίμενε μέχρι να έρθει ο πατέρας/η μητέρα σου σπίτι...»

«Σε προειδοποιώ...»

«Είσαι πραγματικά ανυπόφορη»

 Επίσης μερικές συμπεριφορές μας τροφοδοτούν / μεταδίδουν τον θυμό (όταν κοιτάω προς τα πάνω, δείχνω με το δάχτυλο, σταυρώνω τα χέρια μου, σφίγγω τις γροθιές μου κτλ…)

Θα μου πεις τώρα… αν το παιδί θυμώνει και εσύ θυμώνεις την ίδια ώρα, δεν είναι πάρα πολύ δύσκολο…. Είναι… Διάβασε τι κάνω εγώ τότε…… ΕΔΩ


Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και νιώθουμε ότι θα τα κάνουμε σαλάτα από τα δικά μας νεύρα;

Είναι 19:00, Δευτέρα, είχαμε μία δύσκολη μέρα.

Kαι ξαφνικά μας πέφτει στο κεφάλι σαν τούβλο.  

Τι;

Ο θυμός του παιδιού μας.  

ΜΠΑΜ.

Είπαμε... είχαμε μία δύσκολη μέρα...

...και δεν είμαστε όλες τις μέρες το ίδιο… σωστά;

...και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε πάντα θετικά και ‘’σωστά’’ με το παιδί μας.

Υπάρχει η θεωρία, το ιδανικό... και υπάρχει, η πράξη, το γήπεδο, η καθημερινότητα...

(Λέγεται και ΖΩΗ.)

Το παιδί μας θυμώνει λοιπόν εκείνο το βράδυ που είμαστε κομμάτια και δεν μπορούμε να αντιδράσουμε θετικά, όπως δηλαδή ‘’πρέπει’’ σε τέτοιες περιπτώσεις.

Δεν μπορούμε γιατί πολύ απλά εκείνη την ώρα αισθανόμαστε ότι θα χάσουμε τη μπάλα, τον έλεγχο, το μυαλό μας.

Το παιδί δικαιολογημένα θυμώνει, ουρλιάζει, χτυπιέται και...

Δεν μπορούμε εκείνη την ώρα να κατέβουμε στο ύψος του...

Δεν μπορούμε να το πάρουμε αγκαλιά για να πέσει σιγά σιγά η ένταση...

Δεν μπορούμε να βάλουμε λόγια στα συναισθήματά του για να βάλει το παιδί τάξη στο μέσα του...

Δεν μπορούμε να το ακούσουμε με ενσυναίσθηση για να αναπτύσσει  το παιδί την συναισθηματική του νοημοσύνη.

Δεν μπορούμε να συνδεθούμε.

Δεν είναι ότι δεν θέλουμε.

ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΜΕ.

Συμβαίνει. Και έχει συμβεί σε όλους, πολλές φορές και ας μη το λέμε.

Γι’ αυτό… το ξαναλέω : Υπάρχει η θεωρία, και υπάρχει η ζωή.

Η ζωή, η πράξη κάθε μέρα δοκιμάζει τις θεωρίες μας. Μας αποδοκιμάζει για να προχωρήσουμε.

Αλλά η αλήθεια είναι ότι κάνουμε ‘’απλώς’’ ότι μπορούμε κάθε μέρα με τα παιδιά μας.

 

Πάμε πάλι όμως στο καυτό σκηνικό γιατί αυτό μας καίει τώρα, στην ερώτηση του ενός εκατομμυρίου.

Τι κάνουμε όταν το παιδί θυμώνει και είμαστε σαν μία μπαταρία έτοιμη να εκραγεί και δεν μπορούμε να εφαρμόσουμε τίποτα από τι έχουμε διαβάσει/μάθει/ακούσει/καταπιεί περί θετικής διαπαιδαγώγησης ;

 

ΤΙΠΟΤΑ.

Δεν κάνουμε τίποτα.

Μπορούμε να είμαστε και σε απόσταση (βεβαίως, προσέχουμε ταυτόχρονα να μη χτυπήσει το παιδί).

Για πόσο καιρό μπορούμε να είμαστε σε απόσταση; Για όσο χρόνο χρειαστεί για να πέσει η δική μας ένταση.

Θα πάμε πάλι πιο κοντά στο παιδί μόνο όταν θα νιώσουμε ότι μπορούμε να το βοηθήσουμε.

Γιατί όταν είμαστε και εμείς θυμωμένοι, υπάρχει περίπτωση να είμαστε και βίαιοι με κάποιο τρόπο. Όχι απαραίτητα σωματικά βίαιοι, μπορεί και λεκτικά, ψυχολογικά.

Αυτό που σου γράφω τώρα το διάβασα πρώτη φορά από την Heloise Junier, Γαλλίδα ψυχολόγος και συγγραφέας πολλών βιβλίων θετικής διαπαιδαγώγησης για γονείς.

Και είπα να το μοιραστώ γιατί προχτές μία Μαμά μου έκανε την ερώτηση: ‘‘Μα αν δεν μπορούμε την ώρα που το παιδί παθαίνει κρίση να το βοηθήσουμε γιατί εμείς οι ίδιοι είμαστε μέσα στην ένταση, πιεσμένοι και κουρασμένοι, τι πρέπει να κάνουμε;’’

Πολλές φορές, κι εγώ αυτό κάνω… ΤΙΠΟΤΑ. Παίρνω απόσταση μάλιστα γιατί νιώθω τόση ένταση μέσα μου, που φοβάμαι την αντίδρασή μου. Και δεν θέλω να νιώσω ενοχές μετά...

Η Heloise Junier με έβαλε να καταλάβω ότι αυτό το ΤΙΠΟΤΑ είναι είναι αυτό που πρέπει να κάνω κάτω από τις συνθήκες που βιώνω.

Κατά κάποιο τρόπο προστατεύω το παιδί μου εκείνη την ώρα… Από τα δικά μου νεύρα.

Γενικά, μήπως πρέπει να είμαστε λίγο πιο επιεικής με τον γονικό μας εαυτό;


Δεν είμαστε ιδανικοί γονείς.

Είμαστε πραγματικοί, αληθινοί, ζωντανοί.

ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Και επειδή είμαστε Άνθρωποι με Α κεφαλαίο, όταν αν κάνουμε λάθη, μετανιώνουμε την αντίδρασή μας, τα κάνουμε όλα πατάτα, σαλάτα, φριτάτα...

Πάμε να βρούμε το παιδί μας, του μιλάμε ήρεμα, συνδεόμαστε μαζί του με ένα παιχνίδι για παράδειγμα… και ζητάμε συγνώμη.

Aύριο θα είναι μία καλύτερη μέρα!


Σε λίγες ημέρες ξεκινάνε νέες ενδυναμωτικές ομάδες γονέων! Η κάθε ομάδα αποτελείται από 8-10 γονείς και συναντιόμαστε 6+1 φορές είτε πρωί είτε απόγευμα. Έχουν μείνει λίγες θέσεις & θα χαρώ πολύ να σου πω περισσότερα και να μιλήσουμε στο τηλέφωνο αν νιώθεις ότι είναι η κατάλληλη στιγμή να συμμετάσχεις ή/και αν έχεις ερωτήσεις!

Αν είσαι έτοιμος/η να μοιραστείς τους προβληματισμούς σου ως γονέας σε ένα ασφαλές χώρο εμπιστοσύνης και φροντίδας… & να μάθεις βήμα βήμα νέες αποτελεσματικές εναλλακτικές για να ακούς και να επικοινωνείς με το παιδί σου με ενσυναίσθηση και αποδοχή (και έτσι να βγεις από τη μάχη εξουσίας…) τότε ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ τώρα εδώ & συμπλήρωσε την φόρμα επικοινωνίας που θα βρεις κάτω κάτω😄

Τι κάνουμε όταν ξεπερνάει τις κόκκινες μας γραμμές;

Έχουμε όλοι κόκκινες γραμμές...

Την ώρα που το παιδί ξεπερνάει την κόκκινή μας γραμμή, θα έρθει ο θυμός αυτόματα και αυτό δεν ελέγχεται, δεν μπορούμε πρακτικά να δουλέψουμε πάνω σε αυτό.

Αυτό που μπορούμε να κάνουμε όμως είναι να δουλέψουμε τις σκέψεις μας.

Αν σκεφτούμε : ''το παιδί με κοροϊδεύει, με κάνει ότι θέλει, το κάνει επίτηδες΄΄, τότε οι αντιδράσεις μας θα είναι υπερβολικές και όχι βοηθητικές.

Αν επιλέγουμε να σκεφτούμε: ''το παιδί έχει έναν εγκέφαλο μη ολοκληρωμένο και με χρειάζεται αυτή τη στιγμή, δεν το κάνει επίτηδες΄΄ ή ΄΄έχει κρασάρει επειδή κουράστηκε τώρα΄΄ κτλ...

...τότε θα μπορούμε να κρατάμε τον έλεγχο της κατάστασης.

...τότε θα είμαστε ΓΟΝΕΑΣ με όλη την ομορφιά και την υπευθυνότητα που κουβαλάει αυτή η λέξη.

152012991_258434339177022_5401426176484870273_n.jpg

Δεν θα καταφέρουμε κάθε φορά. Κάποιες φορές θα φωνάξουμε και δεν θα ανταποκριθούμε όπως θα θέλαμε... Σε όλους μας συμβαίνει αυτό και είναι απόλυτα φυσιολογικό.

Αλλά θα είμαστε συνειδητοποιημένοι και θα τα καταφέρουμε καλύτερα την επόμενη φορά.

-------------------------------------

Μία δική μου ιστορία: https://www.positiveparents.gr/blog/peirazei-ean-kapoies-fores-den-eimai-thetikos-goneas

Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά

Πως μπορείς να με βοηθήσεις όταν ''κρασάρω'' Μαμά / Μπαμπά

Είμαι μέσα σε μία χιονοθύελλα.

Δεν ξέρω τι συμβαίνει.

Δεν θυμάμαι πως βρέθηκα εδώ.

Φοβάμαι.

Δεν ξέρω τι να κάνω.

Δεν ξέρω τι μου συμβαίνει.

Δεν ξέρω που είμαι.

Έχει χιόνι παντού και δεν βλέπω τίποτα.

Κινδυνεύω.

Ουρλιάζω.

Κάποιος θα με βοηθήσει;

Δεν ακούω τίποτα.

Μόνος μου δεν μπορώ να τα καταφέρω.

Είναι κανείς εδώ;

Νιώθω απελπισία.

Ο αέρας θα με σηκώσει.

Είναι το τέλος.

Δεν έχω πυξίδα.

Κλείνω τα μάτια μου. Φωνάζω πιο δυνατά. Χτυπάω ότι βρω μπροστά μου. Ότι γίνει.

Read More

Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)

Τι θέλω να κάνετε όταν θυμώνω Μπαμπά /Μαμά (για να με βοηθήσετε να μεγαλώσω…)

Μου μαθαίνετε πολλά για την ζωή. Θέλω και εγώ να σας μάθω κάτι πολύ σημαντικό. Πάρα πολύ σημαντικό για τη σχέση μας και για την δική μου συναισθηματική υγεία.

Θυμώνω συχνά, φωνάζω και πολλές φορές χτυπιέμαι στο πάτωμα. Δεν σας αρέσει, το ξέρω. Δεν ξέρετε τι να κάνετε, πολλές φορές θυμώνετε και εσείς μετά και όλοι ουρλιάζουμε στο σπίτι.

Πρέπει να σας πω όμως πως έγω βλέπω τα πράγματα…

 

Read More

Δεν με ακούνε! Τι κάνω ως σούπερ απελπισμένος - θετικός γονέας.

Δεν με ακούνε! Τι κάνω ως σούπερ απελπισμένος - θετικός γονέας.

Πηδάνε στον καναπέ μέσα στην τρελή χαρά. Γελάνε και η καθεμία με την σειρά της πηδάει και πέφτει ξανά και ξανά.

Σημειώνω ότι είναι σχεδόν 10 το βράδυ, ότι είμαι κουρασμένη και θέλω να ηρεμήσουν για να πάνε –επιτέλους- για ύπνο.

Τους λέω να σταματήσουν, ότι θα χτυπήσουν.

‘’Θα χτυπήσετε!!!!’’

Γελάνε γελάνε, πηδάνε, με κοιτάζουν προκλητικά. Πηδάνε και αρπάξω που και που την μικρή στον αέρα έτοιμη να σκάσει κάτω ή στο τραπεζάκι αντί στο καναπέ…

Γέλια …

Γέλια…

Χαίρονται μπορώ να πω.

Εγώ βράζω όμως. Αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά δεν θα ελέγξω τον εαυτό μου. Ναι, παρά όλα τα μαθήματα, το blog και τις πεποιθήσεις μου…

Εκείνη τη στιγμή ο θυμός μιλάει.

Με κοιτάζουν και η θυμωμένη φάτσα μου τους κάνει να γελάνε ακόμα περισσότερο…

‘’Σε γράφουμε μαμά, κοίτα!΄΄ είναι σαν να μου λένε.

Και τώρα τι κάνει ο σούπερ απελπισμένος - θετικός γονέας ;

Read More