Σήμερα, ώρα 8:45.

Μπαμ!

Ουρλιάζει η Σοφία, κάτω στο πάτωμα, εγκλωβισμένη μέσα στο καρεκλάκι φαγητού.

- ‘’Συγνώμη!!! Συγνώμη!!! Συγνώμη!!!’’

Φωνάζει ασταμάτητα  η Ελαία, κλαίει και είναι πολύ αναστατωμένη. Η φάτσα της είναι γεμάτη άγχος και τρόμο.

Μόλις έριξε κάτω την αδελφή της από την καρέκλα της, προσπαθώντας να της πάρει το παιχνίδι που είχε στα χέρια της.

Εγώ, τρέμω, απελευθερώνω την Σοφία, βλέπω ότι δεν έχει τίποτα. Ουφ.

Τρέμω ακόμα.

Ακόμα.

Τις παίρνω αγκαλιά και τις δύο. Αναπνέω.

Δίνω χρόνο στον εαυτό μου.

Αναρωτιέμαι: τώρα τι πρέπει να κάνω και να πω;

Η Ελαία συνεχίζει να είναι εντελώς αναστατωμένη και φωνάζει ακόμα συγνώμη. Φοβήθηκε πάρα πολύ, το βλέπω.

Αναρωτιέμαι ακόμα, αναπνέω, σκέφτομαι.

Ξέρει ότι δεν θα την τιμωρήσω, δεν κλαίει για αυτό.

Ξέρω ότι τιμωρείται μόνη της τώρα.   

Πηδάνε στον καναπέ μέσα στην τρελή χαρά. Γελάνε και η καθεμία με την σειρά της πηδάει και πέφτει ξανά και ξανά.

Σημειώνω ότι είναι σχεδόν 10 το βράδυ, ότι είμαι κουρασμένη και θέλω να ηρεμήσουν για να πάνε –επιτέλους- για ύπνο.

Τους λέω να σταματήσουν, ότι θα χτυπήσουν.

‘’Θα χτυπήσετε!!!!’’

Γελάνε γελάνε, πηδάνε, με κοιτάζουν προκλητικά. Πηδάνε και αρπάξω που και που την μικρή στον αέρα έτοιμη να σκάσει κάτω ή στο τραπεζάκι αντί στο καναπέ…

Γέλια …

Γέλια…

Χαίρονται μπορώ να πω.

Εγώ βράζω όμως. Αισθάνομαι ότι αυτή τη φορά δεν θα ελέγξω τον εαυτό μου. Ναι, παρά όλα τα μαθήματα, το blog και τις πεποιθήσεις μου…

Εκείνη τη στιγμή ο θυμός μιλάει.

Με κοιτάζουν και η θυμωμένη φάτσα μου τους κάνει να γελάνε ακόμα περισσότερο…

‘’Σε γράφουμε μαμά, κοίτα!΄΄ είναι σαν να μου λένε.

Και τώρα τι κάνει ο σούπερ απελπισμένος - θετικός γονέας ;