Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά... τι κάνεις;

/
Copie de Sans titre (2).png

Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά...

Γαντζώνεται πάνω σου, κλαίει, ουρλιάζει, τραβάει μπλούζες, πόδια, χέρια, παντελόνια, τσάντες κ.τ.λ.

Εσύ ξέρεις τι θα έπρεπε να κανείς τώρα: να του δώσεις αυτό που χρειάζεται δηλαδή να συνδεθείς μαζί του, να καταλάβεις το πρόβλημα που ίσως κρύβεται κάτω από το παγόβουνο, να το παίρνεις αγκαλιά για ώρα...

Ξέρεις μέσα σου ότι το καλό θα ήταν να δώσεις χρόνο.

Αλλά δεν έχεις χρόνο.

Έτσι είναι: δεν έχουμε πάντα χρόνο. Έχεις ένα ραντεβού, μία εκπαίδευση και ΔΕΝ μπορείς να αργήσεις.

Σωστά;

Οπότε τι κάνεις;

Δεν έχεις χρόνο, όμως έχεις 2 λεπτά.

1. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και ακούς την δυσκολία του, ότι το καταλαβαίνεις, του μιλάς γλυκά και το παίρνεις αγκαλιά. Δείχνεις τρυφερότητα και αγάπη.

Το παιδί εκείνη την ώρα εννοείται ότι δεν θα σου πει: ΄΄Οκ Μαμά/Mπαμπά, φύγε τώρα για δουλειά, θα σε περιμένω, σ ’αγαπώ.΄΄

Πολλές φορές θα συνεχίζει να ουρλιάζει και να κλαίει...

2. Οπότε τότε λες με σίγουρο τόνο – όχι σαν να κλαις όπως έκανα εγώ παλιά - στο παιδί : ΄΄Τώρα θα κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει: θα σε δώσω στον *άτομο που θα το φροντίσει και γνωρίζει ήδη* και θα πάω για δουλειά γιατί πρέπει να πάω τώρα.’’ Δεν θα λες πάρα πολλά ούτε για πολλή ώρα. Θα δείχνεις το κάδρο, την σιγουριά σου : δεν κάνεις κάτι κακό οπότε δεν χρειάζεται μεγάλη ταραχή. Θα δίνεις το παιδί στον άλλο φροντιστή και θα φύγεις.

Το απόγευμα, θα δώσεις όλο τον χρόνο που δεν έδωσες.

Θα έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς. Kαι εξάλλου το παιδί μαθαίνει και με τις ματαιώσεις.

Αυτό το ποστ το γράφω γιατί έχω περάσει πολλές στιγμές τέτοιες με την μικρή Σοφία... μέχρι και προχτές... Για πολύ καιρό ένιωθα άσχημα όταν αναγκαζόμουν να την δώσω με το ζόρι στον άλλο φροντιστή. Το σκεφτόμουν πολύ μετά μέσα στην ημέρα. Μέχρι που μου είπε μία δασκάλα μου στην γονεϊκότητα:

‘‘Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές. Είναι μέσα στην ζωή, συνδέεσαι, ακούς πρώτα, και μετά λες με ήρεμο και σταθερό τρόπο στο παιδί ότι θα το δώσεις στο άλλο άτομο που το φροντίζει, ότι γνωρίζεις πως δεν του αρέσει αυτό αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή΄΄

Και φεύγεις.

ΥΓ: αυτό περιγράφει μία κατάσταση όπου το παιδί θεωρεί το άτομο που μένει μαζί του φροντιστή δηλαδή δεν είναι σε φάση προσαρμογής σε μία νέα κατάσταση ούτε φόβου απέναντι σε ένα άτομο που δεν γνωρίζει.