Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!

Ανανεώνω κάποια κείμενα του blog του 2018 και είναι γεμάτα λάθη! Τύπου «τα παιδια τους βοηθάνε να…» (κατερίνα δεν σου έστελνα όλα τα κείμενα για διόρθωση! )

Και; Χαίρομαι. Μαθαίνουμε κάθε μέρα! Και μπορεί τώρα που γράφω να κάνω αλλά λάθη που θα ανακαλύψω σε 4 χρόνια.

Αν φοβάσαι τα λάθη δεν τολμάς!

Κάποιοι μου έλεγαν στην αρχή «γιατί δεν κανείς ένα blog στα γαλλικά αφού είναι η μητρική σου;» ( η μητέρα μου είναι Γαλλίδα).

Μα αφού ζω και μεγαλώνω με τα παιδιά στην Ελλάδα, αφού θέλω έδω να συνδέομαι με ανθρώπους, θέλω στα ελληνικά να γράφω.

Αν δεν έγραφα με λάθη δεν θα υπήρχε αυτή η σελίδα!

Τα λάθη είναι σκαλοπάτια!!!

Ευχαριστώ που είστε εδώ και αγκαλιάζετε τα λάθη μου, νιώθω ότι ανήκω σε μια υποστηρικτική παρέα!

Κάτι έρχεται… είμαι πολύ ενθουσιασμένη… (θα σας πω περισσότερα σε λίγες ημέρες…)

Πάμε πάλι!

Εδώ και 3 χρονια είναι αυτό το σημείωμα στο ντουλάπι της κουζίνας.

Το έγραψε πρόχειρα όταν ήταν 6… για να θυμάται ότι πρέπει να προσπαθεί. Και στις 3 γλώσσες.

Δεν ήξερε τότε ότι είχε ορθογραφικά λάθη (και στις 3 γλώσσες )

Και εννοείται ότι δεν είπαμε τίποτα.

Πάμε πάλι! Eggen!

Η αποδοχή και όχι η διόρθωση αποτελεί κίνητρο για αλλαγή

« Μια διόρθωση ακόμα και όταν διατυπώνεται με μπόλικα ‘παρακαλώ’ και ´ευχαριστώ´, εξακολουθεί να είναι μια επίθεση στην αξία και την ικανότητα κάποιου.’’

«Παρακαλώ μην το αγγίζεις αυτό».

«Παρακαλώ κάτσε φρόνιμα».

«Μην ενοχλείς τα άλλα κορίτσια. Ευχαριστώ».

«Δεν το έκανες καλά.». «Μην κάθεσαι εκεί».

«Δεν επιτρέπεται να φας και δεύτερο μπισκότο». «Μη, μη, μη!».

Όλες αυτές οι επιπλήξεις και οι διορθώσεις έχουν αρνητικό περιεχόμενο.

Σπάνια πρότρεπουν τον άλλον να φερθεί καλύτερα. Αν μη τη άλλο κάνει το άτομο που τις δέχεται να νιώσει άχρηστο και του στέλνουν το μήνυμα ότι η συνέχεια της προσπάθειας είναι άσκοπη. Οι επιπλήξεις δεν αρέσουν σε κανέναν. Η συνήθης αντίδραση είναι η παραίτηση και η μνησικακία. (...)

Είναι πολύ εύκολο να επιπλήττεις και πολυ δύσκολο να ενθαρρύνεις γιατί αυτή είναι η μητρική μας γλώσσα. Μερικές φορες έχουμε ακούσει τόσα πολλά μη στην παιδική μας ηλικια που η επίπληξη ξεφεύγει αυθόρμητα από τα ενήλικα χείλη μας. Θα πρέπει να μάθουμε μια νέα γλώσσα, τη γλώσσα της ενθάρρυνσης - και αυτή τη γλώσσα θα μάθουν και τα παιδια μας, που θα ενθαρρύνουν αργότερα τους άλλους.(...)

Αρχίστε εντοπίζοντας τα πιο μικρά πραγματάκια που το παιδί κάνει σωστά (...).
Περιγράψτε τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά της καλής ή σωστής πράξης του παιδιού. Πχ: «μου άρεσε που μοιράστηκες το τελευταίο κομμάτι κέικ με την αδελφή σου» (...)

Συχνά νομίζουμε ότι η λεκτική αναγνώριση του καλού είναι περιττή, ότι οι άνθρωποι ξέρουν πότε έκαναν κάτι σωστά. Όμως τα περισσότερα παιδιά και ενήλικες δεν το ξέρουν.

Τα περισσότερα καλά λόγια για κάποιον ακούγονται στην κηδεία του.»

Απόσπασμα από το βιβλίο της Judy Arnall «Πειθαρχία χωρίς τιμωρία.»