Δεν *περνάνε* τα χρόνια με τα παιδιά... Γράφουν...
/« Πω πω… πώς πέρασαν έτσι τα χρόνια!» μου είπαν διάφοροι συγγενείς φέτος το καλοκαίρι ανακαλύπτοντας τα παιδιά που μεγάλωσαν.
«Μμμμμ» ήταν η απάντηση μου.
9 είναι τα χρόνια.
9 χρόνων Μαμά θα είμαι σε λίγους μήνες.
Δεν θα έλεγα ότι τα χρόνια πέρασαν όμως «έτσι», γρήγορα δηλαδή.
Ούτε καν ότι «πέρασαν».
Γιατί έγραψαν. Ένα ένα.
Και τα 9.
Πάνω μου. Κάθε μέρα. Κάθε νύχτα. Γονέας. Χωρίς διακοπές. Με κλάματα και με γέλια. Με μύξες και με δώρα.
Γιατί με ταξίδεψαν.
Στη δίκη μου παιδική ηλικία. Να δω τι πήγε καλά αλλά και τι πήγε στραβά, τι με έβλαψε και τι με ενδυνάμωσε. Και τι δεν θέλω πια.
Γιατί με κούρασαν.
Όταν δεν ήξερα τι να κάνω, όταν ήταν άρρωστα, όταν δεν είχα 2 λεπτά για μένα, όταν άλλαζαν συνέχεια τα προγράμματα, όταν δεν κοιμόμουν, όταν όλοι οι γύρω δεν καταλάβαιναν.
Γιατί με φόβισαν.
Όταν είδα μπροστά μου την Ευθύνη και ότι δεν υπάρχει επιστροφή, όταν βλέπω ότι δεν μπορώ πάντα να τα προστατέψω, ούτε καν να τα οδηγήσω κάπου συγκεκριμένα.
Γιατί με ξεστράβωσαν.
Είδα τον εαυτό μου μέσα από τα μάτια τους. Ποια κομμάτια μου είναι φοβερά, και ποια θέλουν δουλειά. Έβαλα τάξη, ή τουλάχιστον έτσι νομίζω. Ένα βήμα τη φορά.
Γιατί με προσκάλεσαν να δω έναν άλλο κόσμο, με μπλε γυαλιά.
Τον κόσμο των παιδιών.
Κατάλαβα ότι για να μην είμαι «από πάνω» τους, η μόνη σωτηρία ήταν να μπω στη θέση τους.
Να πονέσω μαζί τους όταν πονάνε, να ενθουσιάζομαι και εγώ με τις ατελειωτες ομορφιές γύρω μας. Να ζητάω συγνώμη όταν πληγώνω και να μάθω τη γλώσσα τους, αυτή των συναισθημάτων.
Γιατί με συνέδεσαν με τον εαυτό μου ακριβως τις στιγμές που νόμιζα ότι το χάνω.
Σκέφτομαι τον εαυτό μου πριν γίνω Μαμά.
9 χρόνια πριν.
Νιώθω άλλη.
Σίγουρα θα έκανα αρκετά πράγματα διαφορετικά αν ήξερα αυτά που έμαθα.
Ευτυχώς κιόλας.
Γι’αυτό δεν «περνάνε» τα χρόνια με τα παιδιά μας.
Μας μεγαλώνουν.
Σκαλί σκαλί.
Και με πολλά χρώματα….
——————-
Φωτό : Τήνος, Αύγουστος 2021
