12 ΑΡXEΣ για την αποφυγή της εκπαιδευτικής βίας (+εκτυπώσιμο)

Θέλω να μοιραστώ μαζί σου 12 αρχές για την αποφυγή της εκπαιδευτικής βίας του Olivier Maurel, γάλλος καθηγητής, ιδρυτής του Παρατηρητηρίου της συνήθους εκπαιδευτικής βίας (Observatory of Ordinary Disciplinary Violence) στην Γαλλία, (OVEO-Observatoire de la violence éducative ordinaire) και συγγραφέα πολλών βιβλίων.

Εξωφυλλο του βιβλιου του Olivier maurel

Η ‘‘συνήθης εκπαιδευτική βία’’ περιλαμβάνει τη σωματική, λεκτική και ψυχολογική βία που περιγράφεται ως εκπαιδευτική επειδή αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της εκπαίδευσης στο σπίτι και στους χώρους όπου ζουν τα παιδιά, συμπεριλαμβανομένων των σχολείων.

Ο Maurel υποστηρίζει ότι η βία, σε οποιαδήποτε μορφή της, δεν πρέπει να χρησιμοποιείται ως μέθοδος εκπαίδευσης και ότι υπάρχουν πάντα θετικοί τρόποι για να διαχειριστούν οι γονείς τις συμπεριφορές των παιδιών τους. Δίνει έμφαση στην ανάπτυξη της ενσυναίσθησης, της κατανόησης και της επικοινωνίας μεταξύ γονέων και παιδιών.

Έχει γράψει τις 12 αρχές για την αποφυγή της εκπαιδευτικής βίας στο βιβλίο του ‘‘Το χαστούκι’’ - “La fessée’’ https://www.nospank.net/sp-qadv.htm .

Το βιβλίο προλογίζεται από την Ψυχαναλήτρια και Φιλόσοφο Alice Miller.

Κατέβασε τις 12 αρχές σε pdf και εκτύπωσε το αρχείο ΕΔΩ

1. Παίρνω την απόφαση να μην χτυπάω.

2. Έχω επίγνωση των επιπτώσεων της σωματικής τιμωρίας στα παιδιά.

3. Διαμορφώνω τον ζωτικό χώρο του παιδιού με τέτοιο τρόπο ώστε να μην χρειάζεται να επιβάλλω συνεχώς απαγορεύσεις.

4. Εφαρμόζω τον χρυσό κανόνα: φέρομαι στο παιδί μου όπως θα ήθελα να μου φέρονται υπό τις ίδιες συνθήκες.

5. Καλωσορίζω όλα τα συναισθήματα του παιδιού, ακόμη και αν φαίνονται αρνητικά, όπως η ζήλια. Δεν έχει δικαίωμα να χτυπήσει τον μικρό του αδελφό, αλλά αυτά είναι τα συναισθήματά του και έχει το δικαίωμα να μην τον αγαπάει.

6. Σε καταστάσεις σύγκρουσης, προσπαθώ στο μέτρο του δυνατού να βρω λύσεις που να είναι win-win και όχι win-lose, οι οποίες να ικανοποιούν τις ανάγκες όλων (όχι απαραίτητα τις επιθυμίες τους!).

7. Αποκτώ τη συνήθεια να εντοπίζω την αιτία των συγκρούσεων, ώστε να προσπαθώ να τις προλαμβάνω αντί να πρέπει να τις ‘‘θεραπεύσω’’.

8. Προτείνω αντιπερισπασμούς: μια ζωγραφιά, μια ιστορία, ένα παιχνίδι στο μπάνιο, έναν περίπατο για να ξεφύγουμε από καταστάσεις που έχουν γίνει πολύ δύσκολες.

9. Ρωτάω τον εαυτό μου: «Θα μπορέσω να γελάσω με αυτή την κατάσταση αργότερα; Αν ναι, γιατί να μην γελάσω με αυτήν τώρα; Το χιούμορ μπορεί να μεταμορφώσει πολλές δύσκολες καταστάσεις.

10. Γνωρίζω τα όριά μου και μένω σταθερός/η όταν παραβιάζονται

11. Ξέρω να δίνω τη σκυτάλη στον σύντροφο όταν χρειάζεται

12. Ζητάω βοήθεια, ακόμη και αν πρόκειται απλώς να εκφράσω την αγωνία μου σε έναν φίλο στο τηλέφωνο, στη μητέρα μου, ή σε ανθρώπους σε ομάδες στο διαδίκτυο όπου ξέρω ότι θα βρω άτομα καλοπροαίρετα που θα με ακούσουν με ενσυναίσθηση και που ίσως θα μπορούν να μου προτείνουν λύσεις.

(ελεύθερη μετάφραση από τα γαλλικά δική μου)

Ποιες αρχές εφαρμόζεις ήδη; Ποιες σε δυσκολεύουν ακόμα;

Αν θέλεις να μάθεις βιωματικά πώς μπορείς να εφαρμόσεις τα εργαλεία επικοινωνίας της ενσυνείδητης και θετικής γονεϊκότητας στην καθημερινή σου οικογενειακή ζωή, μπορείς να συμμετάσχεις στον Βιωματικό Κύκλο Θετικής Γονεϊκότητας που διοργανώνω - ένα ταξίδι ανακάλυψης και ενδυνάμωσης για γονείς με παιδιά από 1,5 έως 10 ετών.

Κατά τη διάρκεια των 6+1 ενδυναμωτικών εργαστηρίων, θα έχουμε την ευκαιρία να μοιραστούμε εμπειρίες, πρακτικές συμβουλές και πολύτιμες γνώσεις. Θα δεις πρακτικά πώς να αντιμετωπίσεις τις κρίσεις ήρεμα, να κατανοείς και να ξεπερνάς τις δύσκολες συμπεριφορές, και πώς θα χτίσεις μια σχέση γεμάτη ενσυναίσθηση, αγάπη, εμπιστοσύνη και αλληλοσεβασμό.

Αν θέλεις να σου πω περισσ΄ότερα και να με ρωτήσεις ό,τι θέλει ΚΑΝΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ και συμπλήρωσε την φόρμα για να σε καλέσω για 5-10 λεπτά!

Γιατί η τιμωρία δεν είναι ποτέ η λύση...

8 λόγοι…

''Ξέρεις Μαμά, είναι καλό που δεν μας μαλώνεις...''

''Ξέρεις Μαμά, είναι καλό που δεν μας μαλώνεις.

Έτσι κι εγώ δεν θα μαλώσω τα παιδιά μου.

Και τα παιδιά μου δεν θα μαλώσουν τα παιδιά τους.''

---------------------------

Αυθόρμητη ανάλυση του φαύλου κύκλου της βίας από ένα εξάχρονο... Ετσι ξαφνικά...

Ε... εντάξει, έμεινα με το στόμα ανοικτό σαν pac-man κι εγώ...

''Θα φας ξύλο!'' - Μερικές σκέψεις μου για τη λεκτική βία

Επειδή η βία μπορεί να είναι λεκτική/ψυχολογική...

... όταν λέμε σε ένα παιδί ''θα φας ξύλο'', είναι απειλή, είναι βία.(Και ας μη βαράμε το παιδί ποτέ)

Τώρα, αν και εμείς το λέμε ή το έχουμε πει, δεν σημαίνει και πάλι ότι δεν είναι βία. Οι λέξεις έχουν ένα νόημα, είτε το θέλουμε είτε όχι, μας επηρεάζουν κάπως.

Φαντάσου ένα λεπτό κάποιος να σου πει ''Θα φας ξύλο''.

Φαντάσου να σου το λέει η γυναίκα σου, ο άντρας σου, ο προϊστάμενός σου, ένας περαστικός.

Πώς θα ένιωθες; Εγώ βία. Και είμαι 37 κιόλας, όχι παιδί. Βίαια θα ένιωθα ...και ας το συνήθιζα κάποια στιγμή αν μου το έλεγαν συνέχεια.

Επίσης, αν δεν συμφωνούμε με αυτό, η θετική διαπαιδαγώγηση μάλλον δεν μας ταιριάζει και είναι οκ. Δεν προσπαθώ να πείσω κανέναν, μόνο να μεταφέρω ότι έχω μάθει με την θετική γονεϊκότητα γιατί μου άλλαξε τη ζωή. Ξέρω ότι κάποια άτομα δεν είναι έτοιμα να αντιληφθούν ότι ο τρόπος που μεγαλώσαμε δεν ήταν τέλειος.

Ο καθένας επιλέγει αλλά η βία είναι βία.

Και ναι δεν είμαστε τέλειοι γονείς, μπορούμε όμως να δούμε μερικές ατέλειες μας και να βελτιωθούμε βήμα βήμα. Αυτό προσπαθώ να κάνω καθημερινά και ας κάνω 2 βήματα μπροστά και ένα πίσω.

Επειδή ο κορυφαίος Haim Ginott τα λέει πολύ καλύτερα, δείτε παρακάτω:

«Όπως ένας καλά εκπαιδευμένος χειρουργός που προσέχει πού κόβει, έτσι και οι γονείς χρειάζεται να γίνουν πιο ικανοί στη χρήση των λέξεων. Γιατί τα λόγια είναι σαν μαχαίρια. Μπορούν να προκαλέσουν, αν όχι σωματικές, σίγουρα πολλές ψυχικές πληγές.»

Ηaim Ginott

Τι έλεγε ο Πλάτωνας πριν 2400 χρόνια...

Πριν 2.500 χρόνια… «Να μην ανατρέφεις τα παιδιά σου με την βία αλλά διασκεδάζοντας»… ΠΛΑΤΩΝ.

Παίξε για να συνδεθείς με το παιδί σου.
Παίξε για να βάλεις ορια με σεβασμό.
Παίξε για να το βοηθήσεις να ξεπεράσει μια δυσκολία.
Παίξε για να σου μιλήσει για κάτι που του συνέβη.
Παίξε για να γελάσετε.
Παίξε γιατί ο χρόνος τρέχει και δεν θα είναι πάντα παιδί.

Τι συμβαίνει αλήθεια με το ξύλο

''– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου.

– Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου;

– Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω.

– Και τι σκέφτεσαι;

– Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ.

Η μητέρα του Συλβέν, οκτώ ετών, τον έφερε σε ‘μένα διότι «δεν είναι φρόνιμος»! Δεν την ακούει, κάνει βλακείες.

– Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά;

– Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία.

– Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια;

– Δεν κάνω βλακείες επίτηδες.

– Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει;

– Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο.

– Μπορείς να το κάνεις αυτό;

– Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες.

Είναι σαφές! Τα χαστούκια δεν έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν τον Συλβέν να αλλάξει τη συμπεριφορά του.

Όμως, έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να αισθάνεται στερημένος κι ένοχος.

Όσο τα χτυπήματα δεν είναι πραγματικά βίαια- και αλίμονο, συχνά ακόμη κι όταν είναι- τα παιδιά δικαιολογούν τους γονείς τους. Βρίσκουν φυσικό να τα χτυπούν και το δικαιολογούν: εκείνα έκαναν κάτι κακό, ήταν ανυπάκουα, έκαναν κάποια ανοησία.

Αυτό είναι που τα δηλητηριάζει, περισσότερο από το σωματικό πόνο, και που κάνει βλαβερό ακόμη και το παραμικρό χτύπημα, το παιδί αισθάνεται «κακό» και πιστεύει ότι ο γονέας έχει το δικαίωμα να βλάπτει το σώμα του. Η Μονίκ Ταζρού το εκφράζει πολύ σωστά με την εξής φράση: «Το σώμα δεν αποτελεί πλέον απλώς το αντικείμενο που δέχεται τα χτυπήματα, μετατρέπεται κυρίως στο εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί και είναι το ίδιο το παιδί που υποφέρει μέσα του». Το εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί, αυτό ακριβώς.

Παρ’ όλο που τα χτυπήματα μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή της συμπεριφοράς βραχυπρόθεσμα, συνήθως είναι άχρηστα. Όλοι οι γονείς το έχουν βιώσει αυτό, γεγονός που δεν τους εμποδίζει να συνεχίσουν να χτυπούν. Αυτό αποδεικνύει ότι το πραγματικό κίνητρο είναι ασυνείδητο. Ορισμένοι γονείς το αναγνωρίζουν, άλλοι όχι. (…)

«Θα λέγαμε ότι πηγαίνει γυρεύοντας για ξύλο».

ΌΧΙ, τα φαινόμενα είναι σίγουρα εναντίον του, αλλά ας το αναλύσουμε.

Όταν σας χτυπά κάποιος που πρέπει να σας προστατεύει, δημιουργείται μια γνωστική ασυμφωνία.

«Η μαμά είναι η προστάτης μου»/ «Η μαμά μου κάνει κακό»: πρόκειται για δύο ασύμβατες φράσεις. Το παιδί πρέπει είτε να αμφισβητήσει την πρώτη, είτε τη δεύτερη. Όμως, είναι ευκολότερο να πιστέψει ότι «δεν πονάω και τόσο πολύ» παρά ότι «η μαμά δε με προστατεύει πια». Εξάλλου η μαμά έχει την τάση να επιβεβαιώνει αυτή την εκδοχή: «Σε δέρνω για το καλό σου, οπότε δεν πονάς». Όλα αυτά είναι ακατανόητα.

Έτσι, για να μπορέσει το παιδί να δώσει σε όλα αυτά κάποιο νόημα, επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά που οδήγησε σε ξύλο. Για να μειώσει τη γνωστική ασυμφωνία αναισθητοποιείται, έτσι ώστε να μην πονάει. Γι’ αυτό το ξύλο οδηγεί στο ξύλο.

Ένας γονιός χτυπά το παιδί του σπάνια, όποτε κάνει κάποια ανοησία. Χτυπά αντανακλαστικά, από συνήθεια, από άγνοια, αλλά κυρίως επειδή είναι κουρασμένος, πνιγμένος από την αίσθηση της ανικανότητάς του. Δεν ξέρει πια τι να κάνει, δεν καταφέρνει να χειριστεί τις προδιαθέσεις του, οπότε δέρνει για να αποκτήσει και πάλι εξουσία, αυτήν την εξουσία επάνω στον άλλον που προσφέρει η δυνατότητα να τον πληγώσεις και που δίνει την εντύπωση της αξίας. Το να κάνουμε κακό αποτελεί μια προσπάθεια αποκατάστασης ότι έχουμε σημασία.

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΚΟ= ΕΧΩ ΕΞΟΥΣΙΑ= ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ

«Με ελευθερώνει, μετά αισθάνομαι καλύτερα!» μου επιβεβαίωσε μια μητέρα. Τη στιγμή που χτυπάμε είμαστε πλημμυρισμένοι από μία παρόρμηση καταστροφής, ανάληψης της εξουσίας, υποδούλωσης του άλλου.

Αυτό ίσως, να μας ελευθερώνει, αλλά στην πραγματικότητα το ξύλο μας βοηθά να κρύβουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα.

Οι πιο ευερέθιστοι, πτοημένοι, κουρασμένοι και αγχωμένοι γονείς είναι αυτοί που χρησιμοποιούν συχνότερα τις σωματικές τιμωρίες: το παιδί, άρα, τιμωρείται βάσει αυτού που υποφέρουν οι γονείς του και όχι ανάλογα με τα όσα κάνει ή δεν κάνει.

Όλοι οι γονείς, ή σχεδόν όλοι, σήκωσαν κάποια στιγμή το χέρι τους στο παιδί τους. Όμως, πρέπει να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, το ξύλο δεν αποτελεί εκπαιδευτική μέθοδο. Πρόκειται για μία βίαιη παρόρμηση που μπορούμε να μάθουμε να την ελέγχουμε.

Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να προσβάλλουμε, να ενοχοποιούμε, να απαξιώνουμε αυτούς που αγαπούμε περισσότερο; Ποτέ δε θα τολμούσαμε να συμπεριφερθούμε έτσι σε κάποιο συνάδελφο ή φίλο. Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να κάνουμε τόσο κακό στις κόρες των ματιών μας; ''

------------------------------------------------------

Tροφή για προβληματισμούς από την Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αποσπάσματα από το απαραίτητο βιβλίο «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»