Όταν σταμάτησα να κάνω την ερώτηση ''Έχεις μαθήματα για αύριο;''
/
Την εβδομάδα που πέρασε αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις του τύπου : «έχεις μαθήματα για αύριο;» ή «τι έχεις να κάνεις για αύριο;» ή « πότε θα κάνουμε τα μαθήματα για αύριο;» στην Ελαία (7 ετών).
Ερωτήσεις που έκανα καθημερινά και αρκετές φορές θα έλεγα...
Περιμένω να το σκεφτεί αυτή, δεν της το υπενθυμίζω αν δεν το θυμηθεί.
Πριν από λίγους μήνες θα μου είχε φανεί ακατόρθωτο να μην παρέμβω, να μην ρωτήσω, μην τυχόν και δεν.
Μην τυχόν και δεν τι;
Μην τυχόν και πάει «αδιάβαστη». Αυτό.
Θέλω όμως να είναι αυτόνομη ή να περιμένει από μένα κάθε μέρα σκέφτηκα ...
Τι με νοιάζει εμένα σαν γονέα αν κάποιες φορές δεν κάνει τα μαθήματα της; Τι φοβάμαι; Τι σημαίνει διαβασμένο παιδί; Γιατί έχουν μαθήματα στο σπίτι τα παιδιά; Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; κτλ ... (Ναι περνάω μία σχολική κρίση θα έλεγα αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)
Και απάντησα στον εαυτό μου : είναι πιο σημαντικό το παιδί μου να είναι υπεύθυνο για τις δικές του υποχρεώσεις από το να κάνει τα μαθήματα του τελικά.
Την 1η μέρα, θυμήθηκε τα μαθήματα στις 20:00, μόλις είχαμε πάει στο κρεβάτι. Με ρώτησε κάπως θυμωμένη : « Μα γιατί δεν μου είπες να τα κάνουμε Μαμα;;;» Απάντησα « είναι τα δικά σου μαθήματα» ή κάτι τέτοιο.
Την 2η μέρα, τα θυμήθηκε στις 18:30.
Σήμερα ήταν η 3η μέρα. Τα θυμήθηκε στις 19:30 και αφού την βοηθήσαμε αρκετά λέγοντας προτάσεις του τύπου: «Σε λίγο πάμε για ύπνο, όλα έτοιμα για αύριο;».
Τότε το θυμήθηκε και είπε γελώντας « Ωχ πως τα ξέχασα πάλι όλη μέρα;»
Ρώταγε τον εαυτό της.
Ρώταγε τον εαυτό της, όχι εμένα.
Δεν με ρώταγε πια εμένα γιατί δεν είχαμε κάνει νωρίτερα τα δικά της μαθήματα.
Bingo.
3 μέρες ήταν.
Και αν αύριο δεν τα θυμηθεί καθόλου, θα τα θυμηθεί μεθαύριο παλι.
Μόνη της όμως.
Σήμερα ξεκινάω το δημοτικό Μαμά/ Μπαμπά... ξέρω…σας φαίνομαι μικρή αλλά…
/
Μεγάλη μέρα για όλους ε;
Είμαστε στην ίδια κατάσταση: δεν ξέρουμε εάν θέλουμε να γελάσουμε η να κλάψουμε. Μάλλον υπάρχει λόγος και για τα δύο, ευτυχώς.
Όλα είναι ξαφνικά μεγάλα, το κτίριο μπροστά, τα παιδιά γύρω μου, η τσάντα πάνω μου.
Φαίνομαι τόσο μικρή ξαφνικά.
Πριν από λίγες μέρες κράταγα μια τσάντα παραλίας ακόμα πιο βαριά και έκανα βουτιές μέσα στην θάλασσα.
Και τώρα είμαι εδώ, για μία άλλη βουτιά.
Στο δημοτικό. Ήρθε η ώρα από τι φαίνεται.
Read More
