Σήμερα ξεκινάω το δημοτικό Μαμά/ Μπαμπά... ξέρω…σας φαίνομαι μικρή αλλά…
/
Μαμά, Μπαμπά,
Σήμερα είναι μία μεγάλη μέρα για όλους ε;
Θέλω να σας πω πως νιώθω, πως βλέπω εγώ τα πράγματα.
Είμαστε στην ίδια κατάσταση: δεν ξέρουμε εάν θέλουμε να γελάσουμε η να κλάψουμε. Μάλλον υπάρχει λόγος και για τα δύο, ευτυχώς.
Όλα είναι ξαφνικά μεγάλα, το κτίριο μπροστά, τα παιδιά γύρω μου, η τσάντα πάνω μου.
Σας φαίνομαι τόσο μικρή ξαφνικά.
Πριν από λίγες μέρες έκανα βουτιές σε γαλάζια νερά…
Και τώρα είμαι εδώ, για μία άλλη βουτιά.
Η βουτιά λέγεται ‘‘πρώτη δημοτικού’’. Ήρθε η ώρα από τι φαίνεται.
Ξέρω ότι εδώ σε αυτό το κτίριο μπροστά μου θα μάθω πολλά. Θα μάθω τόσα πολλά που δεν μπορώ καν να φανταστώ.
Θα μάθω να διαβάζω βιβλία για να ταΐζω την περιέργεια μου και να γίνω χρήσιμη στην ζωή μου.
Θα μάθω να μετράω για να παίζω την ταμίας καλύτερα με την αδελφή μου και για να μπορέσω να διαχειριστώ καλά το χρόνο και τα χρήματα μου αύριο.
θα μάθω πως δουλεύει το σώμα και έτσι θα παίζω καλύτερα τον γιατρό και θα προσέχω την υγεία μου.
Θα μάθω να συναναστρέφομαι με άλλους και πως να επικοινωνώ.
Θα μάθω σχήματα, έννοιες, φιλοσοφίες.
Θα μάθω παρά πολλά.
Γνώσεις και εργαλεία.
Αλλά ξέρω ήδη ότι δεν θα μάθω εδώ στο σχολείο ΤΟ πιο σημαντικό.
Ξέρετε, αυτό που κάνει την διαφορά. Που εάν δεν το έχεις, όλα τα αλλά αχρηστεύουν.
Αυτό, μου το μαθαίνετε εσείς οι γονείς.
Στο σπιτικό σχολείο…
Πάω στο σπιτικό σχολείο μαζί σας εδώ και πολύ καιρό, μάλιστα από τη στιγμή που χτύπησε η καρδιά μου πρώτη φορά.
Το σπιτικό σχολείο με καθοδηγεί στα αόρατα και όμως πιο σημαντικά της ζωής.
Είναι ο τρόπος που μου μιλάτε από μικρή.
Είναι οι αγκαλιές που μου δίνετε.
Είναι τι κάνετε με τα συναισθήματα μου και πως με αφήνετε να τα εκφράζω.
Είναι η αισιοδοξία, η θετικότητα που κουβαλάτε.
Είναι τι κάνετε μαζί μου όταν είμαστε μαζί.
Είναι η ελευθερία που έχω και τα όρια που μου βάζετε.
Είναι το δικαίωμα να είμαι όπως είμαι πραγματικά.
Είναι πως με ακούτε και πως με βλέπετε.
Είναι η δίκη σας φωνή, η δίκη σας ιστορία.
Είναι τι λέμε με σιωπηλή φωνή λίγο πριν κοιμηθώ το βραδύ.
Όλα αυτά τρέχουν παράλληλα στο σπιτικό σχολείο, κάθε στιγμή.
Όλα αυτά μου δίνουν και μου μαθαίνουν τα πιο ουσιώδεις της ζωής.
Γιατί στο σχολείο θα μάθω πολλά αλλά πάνω απ’ όλα χρειάζομαι φτερά.
Και τα φτερά είστε εσείς οι δύο.
Μαζί σας, μαθαίνω πως να πετάξω. Χτίζω την αυτοπεποίθηση μου. Καλλιεργώ την αυτοεκτίμηση μου.
Το πως πετάμε μπορεί να μην εξετάζεται στο σχολείο, ούτε μετά στο πανεπιστήμιο.
Εξεταζόμαστε σε αυτό όμως σε κάθε ανάσα ως ενήλικες.
Γιατί εάν ξέρεις όλα τα γράμματα του κόσμου αλλά δεν έχεις καμία εσωτερική δύναμη και δεν πιστεύεις στον εαυτό σου, δεν πας πολύ μακριά…
Όλα είναι μεγάλα και φαίνομαι ακόμα τόσο μικρή σήμερα μπροστά στο μεγάλο κτίριο του καινούριου μου σχολείου.
Φαίνομαι μικρή αλλά δεν είμαι.
Κρύβω μια μεγάλη δύναμη.
Νιώθω ότι με την βοήθεια σας, Μπαμπά και Μαμά, μπορώ να τα καταφέρω όλα.
Γυρνάω, σας βλέπω.
Όλα θα πάνε καλά Μπαμπά και Μαμά.
Βλέπετε ;
Πετάω!
Σας αγαπώ τρελά!
