Πώς ο τρόπος που μιλάμε στο παιδί μας γίνεται η εσωτερική του φωνή... (και τα 9 πιο σημαντικά λεπτά της ημέρας...)

Παιδί μου,

Όταν σου μιλάω γλυκά, με ευγενικό τρόπο, ξέρεις ότι αξίζεις την ευγένεια στην ζωή σου.

Αν αναγνωρίζω τα δυνατά σου σημεία, θα είσαι πιο δυνατός.

Αν σου δείχνω ότι μου αρέσει η παρέα σου, θα πας πιο εύκολα προς τους άλλους.

Αν σου επικοινωνώ την εμπιστοσύνη μου, θα μπορείς να εμπιστευτείς αργότερα.

Αν σου λέω όλα τα θετικά και όχι μόνο τι χρειάζεται να βελτιώσεις, τότε θα αισθανθείς ότι είσαι αρκετός.

Αν κάνεις κάτι λάθος και σου το εξηγώ αντί να σε χαρακτηρίσω, θα προσπαθείς καλύτερα την επόμενη φορά. Δεν θα νιώθεις ότι είσαι άχρηστος.

Αυτό που πιστεύω για σένα και ο τρόπος που σου μιλάω σε καθορίζει.

Γίνεται η εσωτερική σου φωνή.

Πιστεύω σε σένα και επειδή πιστεύω σε σένα πιστεύεις κι εσύ σε σένα.

Και αυτό που πιστεύεις για σένα θα καθορίσει ποιος θα γίνεις.

Γι’ αυτό, ειδικά:

• τα 3 πρώτα λεπτά της ημέρας μόλις ξυπνήσεις,

• τα 3 λεπτά μόλις γυρίσεις από το σχολείο και

• τα 3 λεπτά μόλις πας για ύπνο,

Θα σου λέω ό,τι αγαπώ περισσότερο σε σένα και γιατί χαίρομαι τόσο πολύ που υπάρχεις στη ζωή μου.

9 λεπτά βαθιάς σύνδεσης και αγάπης…

---

Ένα γράμμα που γεννήθηκε από το απόφθευμα της Peggy Ο Mara ‘‘Ο τρόπος που μιλάμε στα παιδιά μας γίνεται η εσωτερική τους φωνή.’’

Image Marion Barraud

Τι συμβαίνει αλήθεια με το ξύλο

''– Δε μου αρέσει όταν με χαστουκίζει η μητέρα μου.

– Τι αισθάνεσαι όταν σε χτυπά η μητέρα σου;

– Πονάω, κοκκινίζει το μάγουλό μου και θυμώνω.

– Και τι σκέφτεσαι;

– Σκέφτομαι ότι δε με αγαπά και πολύ.

Η μητέρα του Συλβέν, οκτώ ετών, τον έφερε σε ‘μένα διότι «δεν είναι φρόνιμος»! Δεν την ακούει, κάνει βλακείες.

– Ξέρεις γιατί σε χτυπάει η μαμά;

– Επειδή έχω κάνει κάποια βλακεία.

– Και αυτό σε κάνει να μη θέλεις να κάνεις βλακείες πια;

– Δεν κάνω βλακείες επίτηδες.

– Τι μπορείς να κάνεις για να μη σε χτυπάει;

– Πρέπει να σταματήσω να κάνω βλακείες, να προσέχω περισσότερο.

– Μπορείς να το κάνεις αυτό;

– Μα όχι, αφού δεν το κάνω επίτηδες.

Είναι σαφές! Τα χαστούκια δεν έχουν την ικανότητα να βοηθήσουν τον Συλβέν να αλλάξει τη συμπεριφορά του.

Όμως, έχουν τη δύναμη να τον κάνουν να αισθάνεται στερημένος κι ένοχος.

Όσο τα χτυπήματα δεν είναι πραγματικά βίαια- και αλίμονο, συχνά ακόμη κι όταν είναι- τα παιδιά δικαιολογούν τους γονείς τους. Βρίσκουν φυσικό να τα χτυπούν και το δικαιολογούν: εκείνα έκαναν κάτι κακό, ήταν ανυπάκουα, έκαναν κάποια ανοησία.

Αυτό είναι που τα δηλητηριάζει, περισσότερο από το σωματικό πόνο, και που κάνει βλαβερό ακόμη και το παραμικρό χτύπημα, το παιδί αισθάνεται «κακό» και πιστεύει ότι ο γονέας έχει το δικαίωμα να βλάπτει το σώμα του. Η Μονίκ Ταζρού το εκφράζει πολύ σωστά με την εξής φράση: «Το σώμα δεν αποτελεί πλέον απλώς το αντικείμενο που δέχεται τα χτυπήματα, μετατρέπεται κυρίως στο εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί και είναι το ίδιο το παιδί που υποφέρει μέσα του». Το εκμαγείο των χτυπημάτων που δέχτηκε το παιδί, αυτό ακριβώς.

Παρ’ όλο που τα χτυπήματα μπορεί να οδηγήσουν σε αλλαγή της συμπεριφοράς βραχυπρόθεσμα, συνήθως είναι άχρηστα. Όλοι οι γονείς το έχουν βιώσει αυτό, γεγονός που δεν τους εμποδίζει να συνεχίσουν να χτυπούν. Αυτό αποδεικνύει ότι το πραγματικό κίνητρο είναι ασυνείδητο. Ορισμένοι γονείς το αναγνωρίζουν, άλλοι όχι. (…)

«Θα λέγαμε ότι πηγαίνει γυρεύοντας για ξύλο».

ΌΧΙ, τα φαινόμενα είναι σίγουρα εναντίον του, αλλά ας το αναλύσουμε.

Όταν σας χτυπά κάποιος που πρέπει να σας προστατεύει, δημιουργείται μια γνωστική ασυμφωνία.

«Η μαμά είναι η προστάτης μου»/ «Η μαμά μου κάνει κακό»: πρόκειται για δύο ασύμβατες φράσεις. Το παιδί πρέπει είτε να αμφισβητήσει την πρώτη, είτε τη δεύτερη. Όμως, είναι ευκολότερο να πιστέψει ότι «δεν πονάω και τόσο πολύ» παρά ότι «η μαμά δε με προστατεύει πια». Εξάλλου η μαμά έχει την τάση να επιβεβαιώνει αυτή την εκδοχή: «Σε δέρνω για το καλό σου, οπότε δεν πονάς». Όλα αυτά είναι ακατανόητα.

Έτσι, για να μπορέσει το παιδί να δώσει σε όλα αυτά κάποιο νόημα, επαναλαμβάνει τη συμπεριφορά που οδήγησε σε ξύλο. Για να μειώσει τη γνωστική ασυμφωνία αναισθητοποιείται, έτσι ώστε να μην πονάει. Γι’ αυτό το ξύλο οδηγεί στο ξύλο.

Ένας γονιός χτυπά το παιδί του σπάνια, όποτε κάνει κάποια ανοησία. Χτυπά αντανακλαστικά, από συνήθεια, από άγνοια, αλλά κυρίως επειδή είναι κουρασμένος, πνιγμένος από την αίσθηση της ανικανότητάς του. Δεν ξέρει πια τι να κάνει, δεν καταφέρνει να χειριστεί τις προδιαθέσεις του, οπότε δέρνει για να αποκτήσει και πάλι εξουσία, αυτήν την εξουσία επάνω στον άλλον που προσφέρει η δυνατότητα να τον πληγώσεις και που δίνει την εντύπωση της αξίας. Το να κάνουμε κακό αποτελεί μια προσπάθεια αποκατάστασης ότι έχουμε σημασία.

ΜΠΟΡΩ ΝΑ ΚΑΝΩ ΚΑΚΟ= ΕΧΩ ΕΞΟΥΣΙΑ= ΕΙΜΑΙ ΙΚΑΝΟΣ

«Με ελευθερώνει, μετά αισθάνομαι καλύτερα!» μου επιβεβαίωσε μια μητέρα. Τη στιγμή που χτυπάμε είμαστε πλημμυρισμένοι από μία παρόρμηση καταστροφής, ανάληψης της εξουσίας, υποδούλωσης του άλλου.

Αυτό ίσως, να μας ελευθερώνει, αλλά στην πραγματικότητα το ξύλο μας βοηθά να κρύβουμε τα πραγματικά μας συναισθήματα.

Οι πιο ευερέθιστοι, πτοημένοι, κουρασμένοι και αγχωμένοι γονείς είναι αυτοί που χρησιμοποιούν συχνότερα τις σωματικές τιμωρίες: το παιδί, άρα, τιμωρείται βάσει αυτού που υποφέρουν οι γονείς του και όχι ανάλογα με τα όσα κάνει ή δεν κάνει.

Όλοι οι γονείς, ή σχεδόν όλοι, σήκωσαν κάποια στιγμή το χέρι τους στο παιδί τους. Όμως, πρέπει να πάψουμε να εθελοτυφλούμε, το ξύλο δεν αποτελεί εκπαιδευτική μέθοδο. Πρόκειται για μία βίαιη παρόρμηση που μπορούμε να μάθουμε να την ελέγχουμε.

Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να προσβάλλουμε, να ενοχοποιούμε, να απαξιώνουμε αυτούς που αγαπούμε περισσότερο; Ποτέ δε θα τολμούσαμε να συμπεριφερθούμε έτσι σε κάποιο συνάδελφο ή φίλο. Πώς γίνεται να είμαστε ικανοί να κάνουμε τόσο κακό στις κόρες των ματιών μας; ''

------------------------------------------------------

Tροφή για προβληματισμούς από την Ιζαμπέλ Φιλιοζά, αποσπάσματα από το απαραίτητο βιβλίο «Δεν υπάρχουν τέλειοι γονείς»

Το γονικό δάκτυλο έχει μεγάλη δύναμη…

Παιδί μου…

Δίνεις σημασία σε ό’ τι δείχνω με το δάκτυλό μου. Τότε και εσύ εστιάζεις τη προσοχή σου σε αυτό.

Δίνεις σημασία στα λουλούδια γιατί από μικρό σου δείχνω λουλούδια όταν περπατάμε παρέα.

Δίνεις σημασία στο πουλάκι που κελαηδάει γιατί σου το έδειξα ένα πρωί.

Μου αρέσει που σου δείχνω αυτά που έχουν σημασία για μένα. Με ακούς με μεγάλη προσοχή. Αισθάνομαι μεγάλη σύνδεση μαζί σου.

Το δάχτυλό μου έχει μεγάλη επιρροή πάνω σου, το καταλαβαίνω.

Στη ζωή σου, μην αφήσεις κανέναν ποτέ να έχει το δάχτυλό του στραμμένο προς εσένα.

Το δάχτυλο δεν είναι για να κατηγορούμε. Ποτέ.

Ξέρω ότι μία διαφορά στην γωνία μπορεί να έχει μία διαφορά στον τρόπο που θα δεις τον εαυτό σου και την ζωή σου…

Το δάχτυλο είναι για να δείχνει τα ωραία της ζωής.

Για να τα προσέχουμε και να μην τα αφήνουμε να φεύγουν. 

Oι 7 Βασικές ανάγκες των παιδιών

Σήμερα γκρινιάζει / κλαίει για το οτιδήποτε / φαίνεται λυπημένο ...

Αυτό φαίνεται. Είναι η συμπεριφορά.

Τι κρύβει όμως το παγόβουνο;

Ποια ανάγκη δεν εχει καλυφθεί και το παιδί έχει αυτήν τη συμπεριφορά;

Βοηθάει να δούμε τον εαυτό μας ως υποβρύχιο που εξετάζει τι συμβαίνει κάτω από το παγόβουνο... αμέσως μπαίνουμε στη θέση του βοηθού.

Αυτό το σκίτσο δείχνει τις 7 βασικές ανάγκες των παιδιών. Υπάρχουν άλλες βεβαίως.

Αυτές οι 7 ανάγκες ξεχωρίζει η coach μου Catherine Dumonteil Kremer στο βιβλίο « Μια νέα γονική εξουσία χωρίς τιμωρίες και ξύλο» (βρες το βιβλίο εδώ)

View fullsize

Γιατί ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα...

« Μη φοβάσαι, τίποτα δεν είναι».

Δεν μας αρέσει να φοβούνται τα παιδιά μας. Θα τα θέλαμε ηγέτες, τολμηρά. «Θα κάνεις φίλους στη κατασκήνωση». «Μην ανησυχείς, κι αυτό θα περάσει».

Όταν φαίνονται αγχωμένα, τείνουμε να τα καθησυχάσουμε. Θα θέλαμε να τα ξαλαφρώσουμε από κάθε πιθανό φόβο. Όμως μολονότι ορισμένες φορες, εάν είναι υπερβολικός ή μετατοπισμένος, πράγματι μπλοκάρει και εμποδίζει τα παιδιά να κάνουν πράγματα, ο φόβος είναι ένα χρήσιμο συναίσθημα.
Κινητοποιεί την ενέργεια μας ώστε να αντιμετωπίζουμε έναν κίνδυνο, μας επιτρέπει να τρυπούμε σε φυγή, να αμυνθούμε ή να ακινητοποιηθούμε.
Εδώ και χιλιάδες χρόνια, οι αντιδράσεις του ανθρώπου απέναντι στον φόβο του επέτρεψαν να επιβιώσει απέναντι σε επικίνδυνες καταστάσεις. (...)

Ο φόβος είναι χρήσιμος. Είναι το συναίσθημα που εγγυάται την ασφάλεια μας και μας επιτρέπει να επιτύχουμε.

Στο προαύλιο, κατά τη διάρκεια του διαλείμματος, κάποια παιδιά τρέχουν να παίξουν ενώ αλλά παίρνουν τον χρόνο τους, κοιτάζουν και αναλύουν. Το καθένα έχει τον τρόπο του. (...) Ειναι ανώφελο να πιέσουμε το παιδί μας να υιοθετήσει έναν τρόπο δράσης που δεν του ταιριάζει. Ένα ατρόμητο παιδί δεν ειναι απαραίτητα ούτε πιο ευτυχισμένο ούτε πιο ευφυές, και βέβαια ούτε πιο ασφαλές από ένα παιδί που φοβάται.

Απόσπασμα και εικόνα από το σημειωματάριο των συναισθημάτων της Ιζαμπελ Φιλιοζά «Φόβοι, φίλοι ή εχθροί;» Από 5 ετών.

http://mikk.ro/CaBA. Και http://mikk.ro/CaFf

Παιδική σοφία…

Μαζεύω ένα χαλασμένο παιχνίδι, ρωτάω την Ελαία τι έγινε.

- Χάλασε γιατί η Σοφία το πέταξε κάτω. Πέρυσι νομίζω.

- Τι εννοείς; Το είχε πετάξει επίτηδες κάτω δηλαδή;

- Όχι, δεν το έκανε επίτηδες, ήταν σε κρίση εκείνη την ώρα.

Έτσι απλά και σοφά τα είπε. Και μου ήρθε να την αγκαλιάσω.

7 χρόνων και έχει καταλάβει αυτά που έμαθα στα 30 διαβάζοντας βιβλία...

... και μου πήρε άντε 3 -4 χρόνια να ενσωματώσω στον εαυτό μου, στο σώμα μου και στον εγκέφαλο μου.

Ένα παιδί που είναι σε κατάσταση κρίσης δεν κάνει κάτι επίτηδες.

Δεν πετάει πράγματα κάτω για να τα σπάσει.

Δεν κάνει κάτι για να μας ενοχλήσει.

Δεν έχει λογική εκείνη την ώρα.

Ο εγκέφαλος του είναι ακόμα ανώριμος.

Τόσο απλό.

To κρεμμύδι της ενεργητικής ακρόασης

Η ενεργητική ακρόαση είναι σαν ένα κρεμμύδι που ξεφλουδίζουμε παρέα με το παιδί μας.

Υπάρχουν πολλές στρώσεις πριν φτάσουμε στο κέντρο του, στο πραγματικό πρόβλημα.

Κάποιες φορές αυτό που μας λέει το παιδί μας πρώτα δεν έχει κιόλας καμία σχέση με το πραγματικό του πρόβλημα. Χρειάζεται τα αυτιά μας για να το καταλάβει και το ίδιο.

Γι’ αυτό ακούμε πάνω απ’ όλα.

(Και δαγκώνουνε τη γλώσσα μας πριν δώσουμε συμβουλές ή πούμε την άποψη μας... Το παιδί δεν θέλει σωτήρα.)

Θέλει να πει σε ένα ατομο εμπιστοσύνης την ανησυχία του και μετά ίσως θέλει να βρει μια λύση, και ίσως τότε θέλει τη βοήθεια μας. Ίσως.

Χτες η Ελαία μου είπε λοιπόν με αγωνία ότι θέλει να καθαρίσουμε παρέα ένα κρεμμύδι :

- «Μπορώ να σου πω κάτι σημαντικό αλλά μη το λες σε κανέναν ε;» (Άλλες φορές όμως το παιδί δεν λέει τόσο ξεκάθαρα ότι έχει κάτι να μας πει)

Ξεκίνησε με μια ιστορία για ένα «απλό» κόκκινο στύλο και αφού ξεκινήσαμε παρέα το ξεφλούδισμα και έκλαιγε, έφτασε μετά απο ακόμα αρκετές στρώσεις να πει για τους φόβους της, για ένα κοριτσάκι που την πειράζει και για αλλά τέτοια σημαντικά πράγματα.

Στο τέλος, (αφού τοποθετήθηκα σε κάποια θέματα σημαντικά - γιατί αν πρόκειται για σημαντικό ζήτημα, χρειάζεται ο γονέας να τοποθετηθεί) αποφάσισε μόνη της τι θα κάνει και ανακουφίστηκε.

Ξεφλουδίζουμε λοιπόν... στρώση στρώση με το παιδί.

Γιατί κάτι μπορεί να κρύβει μέσα του το κρεμμύδι.

Γιατί η υπακοή δεν έχει νόημα

''Όταν ένα παιδί υπακούει σε μία εντολή, ο μετωπικός του εγκέφαλος παραμένει αδρανής'' λέει η Ιζαμπέλ Φιλιοζά...

Είναι σημαντικό το παιδί να μπορεί να σκεφτεί, να έχει επιλογές, να αποφασίζει.

Αν απλά κάνει αυτό που του λέμε, δεν μαθαίνει να σκέφτεται, να παίρνει αποφάσεις, να προβλέπει... με άλλα λόγια δεν μαθαίνει να είναι υπεύθυνο.

Η Φιλιοζά μας εξηγεί επίσης ότι ένα παιδί που απλά υπακούει δεν χτίζει την αυτοπεποίθησή του...

Κατά συνέπεια, οι ειδικοί προτείνουν να έχουμε σαν οικογένεια μαξ 3 αδιαπραγμάτευτους κανόνες (κανόνες που το παιδί δεν μπορεί καθόλου να συζητήσει (Π.χ. : Δεν παίζει τάμπλετ αν δεν έχει τελειώσει τα μαθήματα πρώτα'').

Κάνουμε μία λίστα και αν οι αδιαπραγμάτευτοι κανόνες είναι περισσότεροι από 3, προσπαθούμε να τους κάνουμε 3...

Πώς ;

Αναρωτιόμαστε γιατί έχουμε τη συγκεκριμένη απαίτηση, από πού προέρχεται και σκεφτόμαστε : ''Όταν ήμουν μικρός/η, τι γινόταν σε αυτή τη περίπτωση;

Τότε μπορεί να βλέπουμε τα πράγματα λίγο διαφορετικά... όχι τόσο απόλυτα...

«Η αγάπη δεν είναι μια ανταμοιβή. Η αγάπη είναι ένα καύσιμο.»

«Η αγάπη δεν είναι μια ανταμοιβή. Η αγάπη είναι ένα καύσιμο.» Ιζαμπελ Φιλιοζά

Η αγάπη άνευ όρων του γονέα για το παιδί του το κάνει να μεγαλώνει εσωτερικά για να μπορεί να ανοιχτεί μετά στον έξω κόσμο.

Το παιδί πρέπει να νιώθει την βαθιά αγάπη μας ακόμα και όταν η συμπεριφορά του είναι τελείως απαράδεκτη για εμάς, όταν μας δείχνει τις μεγαλύτερες του δυσκολίες.

Ειδικά τότε.

Ποιο παιδί μεγαλώνει ποιο;

Όταν γεννιέται το πρώτο μας μωρό, νομίζουμε ότι θα έχουμε να μεγαλώσουμε ένα παιδί, να του μαθαίνουμε αξίες, όρια, πράγματα.

Σωστά έχουμε καταλάβει στην ουσία...

Αυτό που μας ξεφεύγει όμως εκείνη την ώρα είναι ότι το παιδί είμαστε εμείς.

Ο εαυτός μας χρειάζεται να μεγαλώσει επίσης.

Ταυτόχρονα με το παιδί μας, παράλληλα, δίπλα, χέρι-χέρι.

Είναι μία διαδρομή μοναδική.

Σε αυτό το παράλληλο και αμοιβαίο μεγάλωμα, κρύβεται όλη η ομορφιά και η τρέλα της γονεικότητας...

Έτσι δεν είναι;

Όταν οι γονείς ακούν...

«Το να έχεις γονείς που ακούνε δημιουργεί παιδιά που πιστεύουν ότι η φωνή τους μετράει σε αυτόν τον κόσμο»

Rachel M. Stafford.

Πού πας γονέα χωρίς θετικά γυαλιά;

Κλειδί 1 του θετικού γονέα : φόρα θετικά γυαλιά. Δεν εχει σημασία η μάρκα, αν και προτιμώ και συστήνω τα μπλε.
Αν δεν έχεις ακόμα διαβάσει την ιστορία του γονέα με τα μπλε γυαλιά ή θέλεις να την ξαναδιαβάσεις...

https://www.positiveparents.gr/inside-the-mind-of-a-parent/ta-gialia-sou-4

Πώς θα ήταν να ήμασταν για λίγο στο ύψος ενός παιδιού;

Πώς θα ήταν να ήμασταν για λίγο στο ύψος ενός παιδιού;

Αυτό έκαναν στην “maison géante” στην Γαλλία. (Σημαίνει «γιγάντιο σπίτι»)

O ενήλικας βρίσκεται σε ένα σπίτι όπου όλα τα αντικείμενα έχουν όλα διπλάσιο μέγεθος και εξαπλάσιο βάρος.

Μπαίνει ο γονέας ή ο φροντιστής παιδιών στα παπούτσια ενός δίχρονου και μπορεί πιο εύκολα να καταλάβει τους κινδύνους (και την ανάγκη για τροποποίηση περιβάλλοντος όσο γίνεται).

Τα ατυχήματα μέσα στο σπίτι είναι η 1η αιτία θανάτου στην Γαλλία στα παιδιά 0 έως 6 ετών... όποτε χρειάζεται σιγουρα πρόληψη και ευαισθητοποίηση... (δεν γνωρίζω εδώ στην Ελλάδα).

Ο εξοπλισμός ενοικιάζεται και μεταφέρεται σε διάφορους χώρους (σχολεία, εκθέσεις, εταιρείες)

Δεν είναι ωραία και χρήσιμη ιδέα;

www.lamaisongeante.fr

Όταν σταμάτησα να κάνω την ερώτηση ''Έχεις μαθήματα για αύριο;''

Την εβδομάδα που πέρασε αποφάσισα να σταματήσω να κάνω ερωτήσεις του τύπου : «έχεις μαθήματα για αύριο;» ή «τι έχεις να κάνεις για αύριο;» ή « πότε θα κάνουμε τα μαθήματα για αύριο;» στην Ελαία (7 ετών).

Ερωτήσεις που έκανα καθημερινά και αρκετές φορές θα έλεγα...

Περιμένω να το σκεφτεί αυτή, δεν της το υπενθυμίζω αν δεν το θυμηθεί.

Πριν από λίγους μήνες θα μου είχε φανεί ακατόρθωτο να μην παρέμβω, να μην ρωτήσω, μην τυχόν και δεν.

Μην τυχόν και δεν τι;

Μην τυχόν και πάει «αδιάβαστη». Αυτό.

Θέλω όμως να είναι αυτόνομη ή να περιμένει από μένα κάθε μέρα σκέφτηκα ...

Τι με νοιάζει εμένα σαν γονέα αν κάποιες φορές δεν κάνει τα μαθήματα της; Τι φοβάμαι; Τι σημαίνει διαβασμένο παιδί; Γιατί έχουν μαθήματα στο σπίτι τα παιδιά; Τι μαθαίνουν τα παιδιά στο σχολείο; κτλ ... (Ναι περνάω μία σχολική κρίση θα έλεγα αλλά αυτή είναι μια άλλη ιστορία)

Και απάντησα στον εαυτό μου : είναι πιο σημαντικό το παιδί μου να είναι υπεύθυνο για τις δικές του υποχρεώσεις από το να κάνει τα μαθήματα του τελικά.

Την 1η μέρα, θυμήθηκε τα μαθήματα στις 20:00, μόλις είχαμε πάει στο κρεβάτι. Με ρώτησε κάπως θυμωμένη : « Μα γιατί δεν μου είπες να τα κάνουμε Μαμα;;;» Απάντησα « είναι τα δικά σου μαθήματα» ή κάτι τέτοιο.

Την 2η μέρα, τα θυμήθηκε στις 18:30.

Σήμερα ήταν η 3η μέρα. Τα θυμήθηκε στις 19:30 και αφού την βοηθήσαμε αρκετά λέγοντας προτάσεις του τύπου: «Σε λίγο πάμε για ύπνο, όλα έτοιμα για αύριο;».

Τότε το θυμήθηκε και είπε γελώντας « Ωχ πως τα ξέχασα πάλι όλη μέρα;»

Ρώταγε τον εαυτό της.

Ρώταγε τον εαυτό της, όχι εμένα.

Δεν με ρώταγε πια εμένα γιατί δεν είχαμε κάνει νωρίτερα τα δικά της μαθήματα.

Bingo.

3 μέρες ήταν.

Και αν αύριο δεν τα θυμηθεί καθόλου, θα τα θυμηθεί μεθαύριο παλι.

Μόνη της όμως.

Γιατί το ''μην'' που λέμε 100+ φορές την ημέρα δεν λειτουργεί και πολύ...

ΜΗΝ σκεφτείς ένα ροζ χταπόδι.

Τι σκέφτηκες;

Ένα ροζ χταπόδι...

Ο εγκέφαλος των ανθρώπων σκέφτεται με εικόνες.

Και πρέπει πάντα να επεξεργάζεται την άρνηση γιατί λειτουργεί θετικά.

Όταν λέμε στο παιδί μας να ΜΗΝ πηδάει στο καναπέ, εκείνη την ώρα βλέπει τον εαυτό του να πηδάει στο καναπέ.

Είναι αναπόφευκτο...

Η εικόνα είναι στο μυαλό του : πηδάει στο καναπέ.

Όποτε τι κάνουμε;

Λέμε τι ΜΠΟΡΕΙ να κάνει.

Στον καναπέ μπορείς να κάτσεις και να διαβάσεις ένα βιβλίο. Μπορείς να πηδήξεις στο χαλί ή στο τραμπολίνο.

Δεν σημαίνει ότι δεν θα πρέπει να το πεις αρκετές φορες και αυτό αλλά τουλάχιστον έχεις 1 πιθανότητα να ακούσει τι είπες.

Πώς αναπτύσσονται τα παιδιά σε μία εικόνα...

Χτες, φεύγοντας στην δουλειά, η Σοφία γραπώθηκε πάνω μου και δεν με άφηνε να φύγω. Ούρλιαζε για να μην φύγω. Το κάνει τις τελευταίες μέρες.

Ξαφνικά ήταν σαν να είναι πάλι 2- 3 ετών. (Δες εδώ τι κανω σε τέτοιες περιπτώσεις για να δείχνω ενσυναίσθηση αλλά και να φύγω στην δουλειά κιόλας)

Η πρώτη μου αυτόματη φωνή μέσα μου ήρθε : «Μα πως κάνει έτσι ενώ είναι 5!»

Έδιωξα γρήγορα αυτήν την σκέψη:

Τα παιδιά δεν αναπτύσσονται γραμμικά αλλά σε σπιράλ.

Τα σπιράλ είναι όταν πάνε λίγο πίσω για να μπορούν να προχωρήσουν.

Και συχνά πάνε λίγο πίσω όταν κατακτούν κατι καινούριο.

Ένας έφηβος που θα έρθει παλι στην αγκαλιά μας δεν σημαίνει ότι αυτόματα πάει στραβά.

Ένα παιδί που κλαίει πάλι στα 7 επειδή αποχωρίζεται την μαμά του δεν σημαίνει ότι αυτόματα εχει πρόβλημα.

Μπορούμε να εμπιστευτούμε την διαδρομή τους, τα σπιράλ τους.

Αντί να αντισταθούμε, να είμαστε δίπλα.

Είναι πιο cool και για μας έτσι.

Όταν μας λέει ''«Είσαι η χειρότερη Μαμά του κόσμου!»

«Δεν σ ’αγαπάω»

«Είσαι η χειρότερη Μαμά του κόσμου!» (*ή Μπαμπάς - δεν γλυτώνουν)

«Είσαι κακιά»

«Φύγε»

Και μου κολλάει στη φάτσα ένα ωραίο post -it με ένα Χ μεγάλο.

Τέτοια μου λέει που και που η Σοφία...

Αυτό που φωνάζει το παιδι όμως ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΝΑ ΚΑΝΕΙ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.

Έχει να κάνει με μια ματαίωση που βίωσε και δεν μπορεί να διαχειριστεί ακόμα καλά. (Λογικό ειναι 5, και χρειάζονται ακόμα 20 χρόνια για να ολοκληρωθεί η ανάπτυξη του εγκεφάλου της.)

Εκείνη την ώρα λοιπόν, ίσως πονέσουμε, ναι, αυτό είναι κατανοητό.

Αλλά εμείς που έχουμε ολοκληρωμένο εγκέφαλο, βάζουμε την λογική μπροστά και θυμόμαστε ότι αυτό που μας λέει ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΚΑΜΙΑ ΣΧΕΣΗ ΜΕ ΑΓΑΠΗ.

Το γράφω με κεφαλαία γιατί κάποιοι γονείς σε τέτοιες περιπτώσεις απαντούν αμέσως : «Ούτε κι εγώ σ’ αγαπάω.»

Και νιώθω τον πόνο τους.

Αλλά και τον πόνο του παιδιού που εκείνη την ώρα ακούει ότι η αγάπη μεταξύ τους είναι υπό όρους, ότι δεν είναι δεδομένη ότι και αν γίνει...

Όποτε όταν ακούμε τέτοια, μένουμε ψύχραιμοι, και απαντάμε απλά την πραγματική αλήθεια:

«Εγώ σε αγαπάω όπως και να’ ναι»

Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά... τι κάνεις;

Είναι πρωί, ουρλιάζει και δεν θέλει να φύγεις για δουλειά...

Γαντζώνεται πάνω σου, κλαίει, ουρλιάζει, τραβάει μπλούζες, πόδια, χέρια, παντελόνια, τσάντες κ.τ.λ.

Εσύ ξέρεις τι θα έπρεπε να κανείς τώρα: να του δώσεις αυτό που χρειάζεται δηλαδή να συνδεθείς μαζί του, να καταλάβεις το πρόβλημα που ίσως κρύβεται κάτω από το παγόβουνο, να το παίρνεις αγκαλιά για ώρα...

Ξέρεις μέσα σου ότι το καλό θα ήταν να δώσεις χρόνο.

Αλλά δεν έχεις χρόνο.

Έτσι είναι: δεν έχουμε πάντα χρόνο. Έχεις ένα ραντεβού, μία εκπαίδευση και ΔΕΝ μπορείς να αργήσεις.

Σωστά;

Οπότε τι κάνεις;

Δεν έχεις χρόνο, όμως έχεις 2 λεπτά.

1. Κατεβαίνεις στο ύψος του παιδιού και ακούς την δυσκολία του, ότι το καταλαβαίνεις, του μιλάς γλυκά και το παίρνεις αγκαλιά. Δείχνεις τρυφερότητα και αγάπη.

Το παιδί εκείνη την ώρα εννοείται ότι δεν θα σου πει: ΄΄Οκ Μαμά/Mπαμπά, φύγε τώρα για δουλειά, θα σε περιμένω, σ ’αγαπώ.΄΄

Πολλές φορές θα συνεχίζει να ουρλιάζει και να κλαίει...

2. Οπότε τότε λες με σίγουρο τόνο – όχι σαν να κλαις όπως έκανα εγώ παλιά - στο παιδί : ΄΄Τώρα θα κάνω κάτι που δεν θα σου αρέσει: θα σε δώσω στον *άτομο που θα το φροντίσει και γνωρίζει ήδη* και θα πάω για δουλειά γιατί πρέπει να πάω τώρα.’’ Δεν θα λες πάρα πολλά ούτε για πολλή ώρα. Θα δείχνεις το κάδρο, την σιγουριά σου : δεν κάνεις κάτι κακό οπότε δεν χρειάζεται μεγάλη ταραχή. Θα δίνεις το παιδί στον άλλο φροντιστή και θα φύγεις.

Το απόγευμα, θα δώσεις όλο τον χρόνο που δεν έδωσες.

Θα έχεις κάνει ότι καλύτερο μπορείς. Kαι εξάλλου το παιδί μαθαίνει και με τις ματαιώσεις.

Αυτό το ποστ το γράφω γιατί έχω περάσει πολλές στιγμές τέτοιες με την μικρή Σοφία... μέχρι και προχτές... Για πολύ καιρό ένιωθα άσχημα όταν αναγκαζόμουν να την δώσω με το ζόρι στον άλλο φροντιστή. Το σκεφτόμουν πολύ μετά μέσα στην ημέρα. Μέχρι που μου είπε μία δασκάλα μου στην γονεϊκότητα:

‘‘Υπάρχουν και αυτές οι στιγμές. Είναι μέσα στην ζωή, συνδέεσαι, ακούς πρώτα, και μετά λες με ήρεμο και σταθερό τρόπο στο παιδί ότι θα το δώσεις στο άλλο άτομο που το φροντίζει, ότι γνωρίζεις πως δεν του αρέσει αυτό αλλά δεν έχεις άλλη επιλογή΄΄

Και φεύγεις.

ΥΓ: αυτό περιγράφει μία κατάσταση όπου το παιδί θεωρεί το άτομο που μένει μαζί του φροντιστή δηλαδή δεν είναι σε φάση προσαρμογής σε μία νέα κατάσταση ούτε φόβου απέναντι σε ένα άτομο που δεν γνωρίζει.

Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα!

Δεν είμαι ένας ενήλικας σε μινιατούρα.

Μέχρι να γίνω 5-6 χρονών, δεν μπορώ να κάνω κάτι εσκεμμένα επίτηδες για να ενοχλώ ή να πετύχω κάποιο σκοπό.

Δεν έχω σκέψεις πίσω από το μυαλό μου. Δεν μπορώ να πάρω απόσταση από τα γεγονότα.

P. Lemaitre

Δεν μπορώ εγκεφαλικά. Ειναι αποδεδειγμένο.

Δεν είμαι ούτε χειριστικό, ούτε ιδιότροπο, ούτε ζηλιάρικο, ούτε ηθοποιός.

Δεν έχω την νοητική ικανότητα να είμαι ούτως ή άλλως.

Προς το παρόν ανακαλύπτω τον κόσμο παρέα σου.

Και είναι ήδη υπεραρκετό.

---------------------------------------

''Τα μικρά μας σκέφτονται περισσότερο "Πώς λειτουργεί η ζωή;" παρά "Θέλω να ενοχλήσω τη Μαμά-τον Μπαμπά".

Ιζαμπέλ Φιλιοζά

Ήσυχο παιδί;

Ilya Green

Μου αρέσει πολύ αυτό το απόφθεγμα της Catherine Gueguen για το τι σημαίνει ‘‘ήσυχο παιδί’’….

«Είναι πολύ εύκολο να έχεις ένα ήσυχο παιδί.

Αρκεί από πολύ μικρή ηλικία να μην το ακούσεις, να μην το προσέξεις, να μην απαντήσεις στα αιτήματά του.

Το παιδί συνειδητοποιεί πολύ γρήγορα ότι δεν αξίζει να καλέσει, γιατί κανείς δεν έρχεται.

Καταστέλλει τα συναισθήματά του, ένας μέρος του σβήνει. Δεν θα ξέρει πλέον ποιος είναι, ποιες είναι οι ανάγκες του και δεν θα ζητήσει πλέον τίποτα.

Καθώς μεγαλώνει, οι γονείς του θα δυσκολευτούν να γνωρίζουν αυτό το παιδί που μιλάει τόσο λίγο.''

Catherine Gueguen, παιδίατρος και συγγραφέας