Είναι μέρες που φυσάει ένα ελαφρύ αεράκι, που η βάρκα πάει μόνη της, που πετάνε γλάροι από πάνω σας και που κάθεστε ανάσκελα και οι 3 να τους κοιτάτε.

Είναι τότε που χαμογελάς, που προχωράς, που αισθάνεσαι ότι το κέντρο είναι κοντά, τελικά.

Και μετά έρχονται oι μέρες που ο αέρας είναι θυμωμένος. Φυσάει και ξεφυσάς και εσύ ακόμα πιο δυνατά. Ζωγραφίζει πάνω σου μαύρους κύκλους. Πολεμάς. Από τη μια προσπαθείς να μαζεύεις τα πανιά, από την άλλη αδειάζεις τα νερά με έναν κουβά. Ο καθένας από άλλη πλευρά.