Το ταξίδι προς το κέντρο : τα γυαλιά σου [part 4]

Χτυπιέται στο πάτωμα, ουρλιάζει , προσπαθεί να σε γρατζουνίσει.

Έχει νυχτώσει, πρέπει να γυρίσετε, είσαι κουρασμένη, δεν έχετε φαγητό, πρέπει να πάρει το φάρμακο της, ο μπαμπάς λείπει, και της έχεις πει ήδη 6 φορές ότι έρχεται η ώρα.

 Σκέφτεσαι ότι, ευτυχώς, αυτή τη φορά είστε μόνες σας και δεν σε κοιτάνε επιπλέον και όλα αυτά τα μάτια. Γιατί δεν φτάνει η κατάσταση από μόνη της. Υπάρχουν και τα μάτια. Μάτια που κρίνουν. Που σε κρίνουν. Που κρίνουν την διαπαιδαγώγηση του παιδιού, του παιδιού ΣΟΥ. Και που κρίνουν και ΕΣΕΝΑ έμμεσα, εννοείται.

 ‘‘- Αααααααααααααα, είσαι κακιά μαμά!’’ φωνάζει στο πάτωμα

Έχει τόσο δυνατή φωνή ένα τόσο μικρό πλάσμα;...πώς γίνεται;

Τα δίνεις όλα, κάθε μέρα, κάθε ώρα, και τώρα αυτή τη στιγμή, νιώθεις ότι δεν αντέχεις : πρέπει και αυτή να ακούει που και που, έτσι δεν είναι; Πως θα μάθει; Είναι κατάσταση αυτή;

Και αισθάνεσαι τα πρώτα σημάδια. Στην αρχή, είναι ελαφρά. Η καρδιά σου χτυπά λίγο πιο δυνατά, νιώθεις την ανάγκη να κινείσαι, αισθάνεσαι ότι το στόμα σου θα ανοίξει και κάτι θα ουρλιάξει. Ακούς την εσωτερική σου φωνή « το κάνει επίτηδες, σε εκμεταλλεύεται ». Και πάνω από όλα, νιώθεις ότι ο εγκέφαλος σου θολώνει. 2+2 κάνουν 5, τα χάνεις.

Από μακριά έρχονται, τα κύματα του θυμού. Έμαθες να τα βλέπεις να πλησιάζουν και είναι η πρώτη σου νίκη που τα αναγνωρίζεις και δεν σε ξαφνιάζουν όπως πριν, με ύπουλο στυλ. Ξέρεις όμως ότι έχει έρθει η ώρα να φορέσεις τα γυαλιά.

Γρήγορα, ψάχνεις την τσάντα σου, πού είναι τα γυαλιά;

Θέλει να μείνει στην παραλία, πετάει τώρα αντικείμενα γύρω της, βότσαλα και άμμο, ένα βότσαλο φτάνει στο πόδι σου. Πονάει.

 Πόση δύναμη έχει ένα τόσο μικρό πλάσμα;

 Πού τα έβαλες τα γυαλιά; Αφού ξέρεις ότι ανά πάσα στιγμή μπορεί να τα χρειαστείς, σοβαρέψου!

 Έχει μετατραπεί σε ένα πλάσμα εκτός ελέγχου τώρα, πρέπει να τα βρεις αμέσως.

Αισθάνεσαι ότι ο δικός σου έλεγχος προσπαθεί να την κάνει και ο θυμός βαράει την πόρτα του μυαλού σου. Θέλεις να φωνάξεις, να τρέξεις, να χτυπήσεις ό,τι βρεις μπροστά σου.

Πρέπει να βρεις τα γυαλιά, γρήγορα, δεν μπορείς ακόμα χωρίς αυτά.

-Αααααααααααααα ουρλιάζει το πλάσμα που λέγεται παιδί σου κάτω και σου τραβάει τα πόδια.

Τα βρήκες. Ουφ.

 Τα φοράς και η μαγεία ξεκινάει. Όλα γίνονται γύρω σου πιο μπλε, πιο ήσυχα, πιο κρυστάλλινα.

 Αισθάνεσαι ότι το έδαφος απομακρύνεται από τα πόδια σου και τα βλέπεις όλα από ψηλά.

 Είναι κάτω, κλαίει, και ξαφνικά σου φαίνεται τόσο αδύναμο.

Βλέπεις τον εγκέφαλο του, δεν είναι όπως το περίμενες ακριβώς. Είναι πολύ ευαίσθητο και ευάλωτο.  Ένα σημείο κιόλας, πίσω από τα μάτια, στο μπροστινό σημείο του μετωπιαίου λοβού δεν έχει καθόλου ολοκληρώσει την ανάπτυξη του. Βλέπεις επίσης ότι ο πύργος ελέγχου των συναισθημάτων είναι ακόμα υπό κατασκευή. Ένας εκσκαφέας παρά λίγο να σε χτυπήσει και σκύβεις.

 Έχει και ένα σημείωμα στο πάτωμα μπροστά σου, το διαβάζεις. Είναι επιστημονική έρευνα, λέει ότι βάζοντας το παιδί τιμωρία, ή φωνάζοντας του, εμποδίζεις αυτό το κρίσιμο σημείο του εγκεφάλου να ωριμάσει.

Παίρνεις μία ανάσα. Συνεχίζεις.

Και το θέμα είναι, λέει το σημείωμα παρακάτω, ότι αυτό το κομμάτι εγκεφάλου παίζει ένα σημαντικό ρόλο στην κοινωνική και συναισθηματική μας νοημοσύνη, μας επιτρέπει να νιώσουμε ενσυναίσθηση και ρυθμίζει την αμυγδαλή και και και....

Τι; Δεν το ήξερες; Δεν σου το είπε κανείς ε; Δεν σου δώσανε τα γυαλιά στο μαιευτήριο, ξέρω.

Δεν μπορείς να σταματήσεις το διάβασμα.

Λέει ότι εάν καθησυχάσεις ένα παιδί που κάνει μία κρίση, βοηθάς να γίνουν οι κατάλληλες συνδέσεις στον εγκέφαλό του ώστε να μπορεί μεγαλώνοντας να ελέγξει καλύτερα τα αρνητικά του συναισθήματα. 

Και εσύ, σκέφτεσαι, ήθελες να του φωνάξεις ενώ απλά δεν ΜΠΟΡΕΙ να ελέγξει τα συναισθήματα του;

Αρκετά διάβασες.

Το παιδί, δεν μπορεί ακόμα αλλά εσύ μπορείς να ελέγξεις την κατάσταση.

‘‘-Αααααααααααααα’’ ουρλιάζει ακόμα... και κουβεντιάζει η αδικία με την ματαίωση στο υπό κατασκευή μυαλό.

Νιώθεις και συ ότι νιώθει, μπαίνεις στα παπούτσια της. Θέλεις και συ να παίζεις με τη χελώνα στην παραλία.

Νιώθεις ότι φωνάζει κάτι άλλο ακόμα πιο δυνατά από το θυμό της τώρα.

Είναι η μοναξιά. Θέλει βοήθεια, θέλει εσένα, δίπλα, δυνατή.

Και εσύ τώρα νιώθεις σιγουριά. Με τα γυαλιά, έμαθες τι πρέπει να κάνεις.

Την παίρνεις αγκαλιά. Αντιστέκεται, πρώτα. Την σφίγγεις, λίγο. Αφήνεται. Κλαίει. Γίνονται συνδέσεις στο μυαλό της.

‘‘- Ξέρω, είσαι πολύ θυμωμένη, θέλεις πολύ να παίξεις με την χελώνα, είναι φίλη σου, σου αρέσει να παίζεις με την άμμο, δεν θέλεις καθόλου να γυρίσεις σπίτι τώρα.’’

Και ;

Κλαίει, πιο πολύ.

‘‘Σε Καταλαβαίνω. Είμαι εδώ. ’’

Και ;

Αυτό. Δεν λες τίποτα άλλο και ούτε ένα βασανιστικό ’’αλλά έπρεπε να φύγουμε’’.

Τέλεια και παύλα μαμά, περιμένεις. Είσαι ήρεμη και αυτό θα την ηρεμήσει.  Έκανες ότι έπρεπε. Την βοήθησες να αντιμετωπίσει τα αρνητικά της συναισθήματα. Και δεν πειράζει που κλαίει. Είσαι μαζί της.

 Αδειάζει, ηρεμεί, σε κοιτάει. Σε ευχαριστεί με τα μάτια.

‘‘Θέλεις να χαιρετίσουμε τη χελώνα τώρα και να έρθουμε όταν ξυπνήσει ο ήλιος να της φέρουμε λίγη σαλάτα;’’

- ‘‘Ναι θέλω! Τι είναι αυτά τα μπλε γυαλιά μαμά;’’ ρωτάει με μία ξαφνική γλυκιά φωνή.

 Και εσύ ανταμείβεσαι.

 Και βγάζεις τα γυαλιά, τα μπλε γυαλιά του θετικού γονέα.

 Κοιτάς γύρω σου, είσαι στο κέντρο.

TO BE CONTINUED…

Σου άρεσε; Θέλεις να με βοηθήσεις να γράψουμε τη συνέχεια; Γράψε μου στο eleni@positiveparents.gr ή στα σχόλια παρακάτω τι σε προβληματίζει περισσότερο στην καθημερινότητά σου ως Μαμά / Μπαμπάς.