Το ταξίδι προς το κέντρο: η συνάντηση [part 1]

Η βάρκα είναι δεμένη, καλά δεμένη. Πάντα δεμένη. Την προσεχείς, την γυαλίζεις είναι κούκλα. Σου αρέσει πολύ.

Και μια μέρα, λες θα πάω ένα ταξίδι, έτσι, να δω πως είναι αλλού.

 Δεν ξέρεις καλά από ανέμους, ούτε από σκοινιά και πανιά, ούτε από προσανατολισμό. Ξέρεις όμως λίγα πράγματα, ή τουλάχιστον έτσι νομίζεις, γιατί κάτι σου έχουν πει. Δεν ξέρεις που πας ακριβώς, λες να πας προς τα νότια, μετά προς τα βοριά και τελικά αποφασίζεις να πας προς το κέντρο.

 Ποιο κέντρο;

 Δεν ξέρεις, φεύγεις όμως. Θέλεις περιπέτειες. Θέλεις να δώσεις από τον εαυτό σου.

 Με το που φεύγεις όμως, και απομακρύνεται η γη που γνωρίζεις, νιώθεις περίεργα, άβολα. Χάνεται η γη από τα μάτια σου.

 Που είναι το κέντρο βρε παιδιά; Και ποιο κέντρο; Μπορούμε να πάμε προς το κέντρο της γης;

 Είσαι μόνη.

 Φοβάσαι. Φοβάσαι όσο δεν πάει άλλο. Δεν ξέρεις τι να κανείς. Και Πονάς. Γίνεται κάποιος να πονάει τόσο πολύ;

 Δεν θυμάσαι ακριβώς πως να φτιάξεις τα πανιά, κάτι σου είχαν πει αλλά τα έχεις ξεχάσει όλα.

 Και έρχεται η καταιγίδα. Φυσάει πολύ, πετάς τα σχοινιά, είναι άχρηστα.

Σκίζονται τα πανιά. Η βάρκα κάνει φρικιαστικούς θορύβους, είναι χάλια και αυτή.

 Τα κύματα περνάνε από πάνω από τη βάρκα.

 Κλαις, ουρλιάζεις, είσαι μούσκεμα. Δεν έχεις νιώσει ποτέ έτσι, απελπισμένη. Κρυώνεις, ζεσταίνεσαι, κρυώνεις.

 Είσαι μόνη. Δεν θέλεις τέτοιες περιπέτειες τελικά, αλλιώς σου τα είχαν πει...

 Και πέφτεις κάτω.

 Δεν θα τα καταφέρω σκέφτεσαι. Αυτό ήταν.

 Αλλά ακούγεται μια φωνή ανάμεσα στο χάος.

 « - Πως, θα τα καταφέρεις, μια χαρά θα τα καταφέρεις, μπορείς.»

 -        Ποιος είσαι;

....

 -        Και τι να καταφέρω; Χάθηκα, δεν βλέπεις;

 -        Μα δεν χάθηκες! Είσαι στο δρόμο προς το κέντρο, καλά πας!

 -        Μα δεν ξέρω που πάω, δεν θυμάμαι καν ποιος είμαι, νιώθω και τόσο μόνη.

 -        Είμαι εδώ.

 -        Ποιος είσαι; Πρώτη φορά σε βλέπω! Που πας εσύ;

 -        Πάω μαζί σου.

 -        Χαχαχα

 -        Θα σε βοηθήσω να βρεις το κέντρο, θες να πάμε μαζί;

 -        Μα όχι, δεν μπορώ, είμαι χάλια η ίδια και τόσο κουρασμένη, δεν έχεις ιδέα.

 -        Μα πρέπει.

 -        Τι πρέπει;

 -        Πρέπει να με φροντίζεις και να πάμε μαζί προς το κέντρο.

 -        Πολύ αστείο! Άσε με, με τα πρέπει σου. Δεν πας καλά! Oύτε σε ξέρω! Άσε με τώρα να κοιμηθώ.

 (Κλαίει)

 -        Τι έχεις; άσε με ήσυχη, πονάω παντού. κλάψε πιο σιγά Ε; Θέλω ησυχία, θέλω να ξαναβρώ τον εαυτό μου.

 -        Δεν καταλαβαίνω τι λες...μόνο εσένα έχω. Εγώ, σε αγάπησα μόλις σε είδα.

 Τον κοιτάει καλύτερα και ψιθυρίζει :

 -        Τι; ............. τα μάτια σου.......

 -        Τι έχουν τα μάτια μου;

 -        Μου θυμίζουν κάποιον αλλά... από που ήρθες;

 -        Από το κέντρο. Ξέρω που είναι, για αυτό εάν θες θα σε βοηθήσω να πάμε μαζί. Είναι ένα φανταστικό ταξίδι και θέλω να το κάνω παρέα σου. Σ αγαπάω.

 -        Μα πάλι το λες αυτό; Πρώτη φορά με είδες και με αγάπησες! Πως γίνεται;

 -        Γνωρίζω την φωνή σου εδώ και καιρό. Και σε καταλαβαίνω, ξέρω όταν είσαι χαρούμενη ή στεναχωρημένη.

 -        Έχεις ωραία μυρωδιά...

 -        Μου αρέσει όταν είμαστε αγκαλιά.

 -        Και μένα. Νιώθω καλύτερα σιγά σιγά αν και που και που θέλω να κλαίω και να τρέχω μακριά.

 -        Δεν πειράζει αυτό, είμαι μαζί σου τώρα, θα τρέχουμε μαζί. Και γω κλαίω έτσι κι αλλιώς.

 -        Ναι πολύ κλαις και συ, γιατί;

 -        Έτσι σου μιλάω καλύτερα.

 -        Με τρελαίνει η μυρωδιά σου, το ξέρεις παράξενο πλασματάκι;

 -        Μη με αφήσεις ποτέ ε;

 -        Όχι, ποτέ. Ξεκινάω και σε αγαπάω κιόλας με τα ωραία που λες και μου κανείς το ξέρεις; Αν και κάποιες φορές μου δυσκολεύεις την ζωή η αλήθεια είναι. Δεν ξέρω εάν θα βρούμε το κέντρο αλλά σημασία είναι ότι είμαστε μαζί και θα προσπαθούμε να το βρούμε έτσι δεν είναι; Ηρέμησε και ο καιρός και νιώθω πιο δυνατή. Λες να ξεκινήσουμε το ταξίδι μαζί τώρα που είναι καλύτερα και η βάρκα;

 -        Μα το ξεκινήσαμε ήδη το ταξίδι, Μαμά.

 -        Έχεις τα μάτια του μπαμπά σου, τώρα το κατάλαβα.

 -        Κράτα με γερά! Πάμε!

 -        Έλα, μη τρέχεις τόσο, δεν σε προλαβαίνω!

(Γέλια)