Επ, τι είμαι εγώ; υπηρέτρια;

Έφαγαν το Καρπουζάκι τους και έτρεξαν να παίξουν.

Κι εγώ παω στη κουζίνα και βλέπω το σκηνικό.

Έτοιμη και πανέτοιμη την είχα την ατάκα:

«Επ, τι είμαι εγώ; υπηρέτρια; Βαρέθηκα! Γιατί δεν μαζεύετε βρε παιδιά;»

Προχτές όμως που τα είπα περίπου έτσι δεν λειτούργησε… κι όλοι φωνάξαμε στο τέλος.

Προτίμησα να πάρω μια φωτό λοιπόν και να πάω στο σαλόνι να βρω τις κοπέλες μου.

«- Παιδιά, για κοιτάξτε φωτο.»

Ήρθαν αμέσως να δουν το κινητό (εννοείται).

- Εγώ βλέπω καρπούζια μη τελειωμένα και απλωμένα παντού. Εσείς;

Ε… η μεγάλη (8,5) πήγε στην κουζίνα και μάζεψε.

Η μικρή, ας πούμε ότι δεν πρόλαβε.

Στιγμιότυπο ενός απογεύματος που μόλις ξεκινάει κάπου σε ένα σπίτι στην Αθήνα


Αποκτήσαμε πρωινή συνεργατική ρουτίνα: πως και τι άλλαξε

Αποκτήσαμε πρωινή συνεργατική ρουτίνα: πως και τι άλλαξε

Την ξυπνάω, δεν θέλει να ξυπνήσει.

Την ντύνω, δεν θέλει να ντυθεί.

Της δίνω το γάλα, δεν θέλει να το πιει…

Της βάζω παπούτσια. Δεν θέλει αυτά τα παπούτσια.

Και βέβαια δεν θέλει να πάει σχολείο.

Ξεκινάει η μέρα με τον ‘’ΔΕΝ’’. 

Αχ… το πρωί…

Η πρωινή τρέλα 

Read More