Είναι βράδυ. Όλα είναι σιωπηλά. Ακούς μόνο την απαλή ανάσα του νεογέννητου σου. Είναι μόλις

λίγες μέρες που επιστρέψατε από το μαιευτήριο και το να το έχεις τόσο κοντά σου τη νύχτα σε

καθησυχάζει. Του πιάνεις το χεράκι με τρυφερότητα... Σε λίγο θα ξυπνήσει για να φάει, κανονικά

θα έπρεπε και εσύ να ξεκουραστείς αλλά είναι τόσο όμορφο αυτό το πλασματάκι δίπλα σου...

Έγινες γονιός και ακόμα δυσκολεύεσαι να το πιστέψεις.

Είναι βράδυ. Πέρασαν οι πρώτες μέρες. Πλέον δεν θέλει να κοιμάται στο ειδικό

λίκνο  συγκοίμισης  που είναι κολλημένο στο δικό σου κρεβάτι. Έχει μάλλον κολικούς.  Χτυπιέται,

τεντώνεται και κλαίει. Την παίρνεις αγκαλιά και ηρεμεί αμέσως. Απόψε, θα κοιμηθεί πάνω σου. Τι

να κάνεις... Αφού έτσι ηρεμεί; Μόλις μπορέσεις, θα δοκιμάσεις να την ακουμπήσεις στο λίκνο της

πάλι.