Νιώθεις και εσύ που και που παράλογη/ος σαν εμένα; (λογικό αφού είσαι γονέας...)
/Η στιγμή λίγο πριν ξεκινήσει, πάντα χτυπάει πιο δυνατά η καρδιά μου, φοβάμαι… αλλά μου αρέσει κιόλας. Δεν ξέρω πια γιατί ήθελα να ‘παίξω’. Θέλω και δεν θέλω που είμαι μέσα εκεί. Δεν μπορώ να αλλάξω γνώμη, η ζώνη με σφίγγει. Τώρα πρέπει να αντέξω και να απολαύσω το ‘’ταξίδι’’. Και περνάω τελικά φοβερά. Και θέλω κι άλλο!
Έχεις ανέβει σε rollercoaster; Ξέρεις αυτά στα Luna Parks που ανεβοκατεβαίνουν και νομίζεις ότι δεν τελειώνουν ποτέ;
Σκέφτηκα ότι το να είσαι γονέας, είναι σαν να είσαι σε ένα rollercoaster.
Δεν μπορείς να αλλάξεις γνώμη… παρόλο που κάποιες στιγμές θα ήθελες να πεις ‘πάσο’ και να πας μία βόλτα αφήνοντας τα παιδιά να τσακώνονται μόνα τους και να μαζεύουν το σπίτι. Από τη στιγμή που παρέλαβες το πακετάκι που γράφει ‘‘Να σας ζήσει!’’ με ροζ/μπλε κορδέλες, δεν υπάρχει επιστροφή (και δεν υπάρχει πια σαββατοκύριακο!).
Ζεις όλα τα συναισθήματα σε έντονη μορφή, τίποτα δεν είναι λείο και ήρεμο στο ταξίδι του γονέα: συναρπαστικές στιγμές, πάθος, έκπληξη, συγκινήσεις, φόβος που σου κόβει την ανάσα, και πάνω απ’ όλα έχει άνω κάτω. Μέρες που νιώθεις ότι πετάει και χορεύει ο γονέας μέσα σου όταν είσαι ψηλά στο rollercoaster και μέρες που νιώθεις ότι δεν ήσουν αρκετός/η μαμά/μπαμπάς όταν είσαι κάτω.
Αλλά όπως και στο rollercoaster, κερδίζει το ότι σου αρέσει!
Μάλιστα, δεν μας αρέσει απλά, τρελαινόμαστε και αγαπάμε όσο δεν πάει άλλο.
Γι’ αυτό αντέχουμε τα πάντα εμείς οι γονείς τελικά: μεταμορφωνόμαστε και γινόμαστε πιο δυνατοί κάθε μέρα.
Το στοίχημα του γονέα είναι ίσως λοιπόν καθημερινά να αντέχει και να απολαμβάνει κάθε δύσκολη και όμορφη στιγμή την ίδια στιγμή…
Δύσκολο; Πολύ δύσκολο…
Οπότε πολλές φορές λογικό είναι να νιώθουμε ότι είμαστε παράλογοι!
Το έχεις πάθει και συ; Λες στον εαυτό σου :’’μα είναι δυνατόν να αντέδρασα/σκέφτηκα έτσι;’’
Δύο δικά μου παραδείγματα από τις περασμένες εβδομάδες:
Παράδειγμα ‘’παραλογισμού’' Νο1: Θέλουμε να μεγαλώσουν αλλά όχι τόσο γρήγορα βρε παιδί μου!
Η Ελαία τελείωσε το νηπιαγωγείο (snif…) & θα πάει πρώτη δημοτικού. Δεν είναι κάτι που δεν περίμενα, όλα τα παιδιά πάνε στα 5,5 -6,5 ετών πρώτη δημοτικού, έτσι δεν είναι; Κι εγώ πήγα πρώτη δημοτικού και ούτε που θυμάμαι τίποτα. Ούτε το παραμικρό σοκ. Και όμως τώρα που θα πάει η Ελαία το Σεπτέμβριο, συγκινούμαι και το σκέφτομαι καθημερινά. Ξέρω ότι θα πάνε όλα καλά, ξέρω ότι έχει όλα τα εφόδια να προσαρμοστεί ομαλά, ξέρω ότι το νηπιαγωγείο της έχει βοηθήσει πολύ τα παιδιά σε αυτό το κομμάτι… αλλά να που το γυρνάω στο μυαλό μου όπως γυρνάει ένα ρούχο στο πλυντήριο… Μόνο που αυτό το πλυντήριο για μένα θα τελειώσει σε 3 μήνες. Και έτσι αναρωτιέμαι και λέω στον εαυτό μου: πας καλά; Τι συμβαίνει; Έγινες και συ αυτή η μαμά που κλαίει βλέποντας το παιδάκι της που μεγαλώνει; Δεν χαίρεσαι που μεγάλωσε;
Είναι παράλογο όμως;
Καμία μετάβαση δεν είναι απλή και αυτή η νέα κατάσταση φέρνει στην επιφάνεια κάτι ευαίσθητο κρυμμένο μέσα μου που δεν αναγνώριζα. Με βοηθάει για να μπορώ στην συνέχεια να βοηθήσω την Ελαία εάν χρειαστεί! (ευχαριστώ Ελίνα εάν με διαβάζεις).
Παράδειγμα ‘’παραλογισμού’’ Νο2: Δεν τα αντέχουμε άλλο και μετά νιώθουμε τύψεις ενώ κοιμούνται!
Προχτές δεν άντεχα πολλά πολλά και ήθελα να πάνε γρήγορα γρήγορα (το γρήγορο είναι μία σχετική έννοια με μικρά παιδιά 😉) για ύπνο.
Το απόγευμα ήταν δύσκολο για μένα, όχι ότι αυτές ήταν πιο δύσκολες προχτές αλλά εγώ είχα ένα πολύ μικρό παράθυρο αποδοχής (ευχαριστώ κύριε Gordon). Δεν υπήρχε ένας ιδιαίτερος λόγος (θα προτιμούσα να υπήρχε!) απλά δεν είχα καμία όρεξη για παιχνίδια με κούκλες, ούτε να κάνω φούσκες, ούτε να τους πω 100 φορές πάλι να κάνουν μπάνιο, ούτε να τους διαβάσω κανένα βιβλίο.
Και τους το είπα. Έτσι. ‘’Σήμερα δεν έχω όρεξη να παίξω ούτε να διαβάσω βιβλίο’’.
Πρώτη φορά το έλεγα έτσι, ωμά. Απόρησαν και εκείνη τη στιγμή ανησύχησαν λίγο. ‘’Τι έχεις (συνήθως διαθέσιμη) Μαμά;”.
Και γίνεται το θαύμα που δεν είχε ξαναγίνει: ετοιμαζόμαστε σχετικά γρήγορα, πάνε στα κρεβάτια τους και κοιμούνται. Έτσι! Απλά! Χωρίς ιστορία, χωρίς φιλιά (ήταν 22:12 βέβαια, μη νομίζεις…)
Πάνε για ύπνο και κοιμούνται λοιπόν. Και τι κάνω; Πάω στο δωμάτιο και τα κοιτάζω να κοιμούνται και σκέφτομαι πόσο (μα πόσο!) γλυκούλες είναι, πόσο τα αγαπάω και κρίμα είναι που δεν τους διάβασα μία ιστορία και πήγαν έτσι για ύπνο και αύριο θα παίξω μαζί τους και θα περάσουμε ωραία και και και...
Τι νοιώθω δηλαδή; Τύψεις. Που τους είπα ότι δεν έχω όρεξη να παίζω, που δεν είχα αυτιά να ακούω, που φώναξα δυνατά κάποια στιγμή ‘’Δόντιααααα’’ για να πλένουν δόντια. Γιατί νιώθω τύψεις όμως;
Παράλογο δεν είναι;
Όχι!! Έχω το δικαίωμα να μην θέλω να παίξω μία μέρα και να προτιμήσω να είμαι μόνη μου να κάνω κάτι για μένα ένα απόγευμα από το να είμαι ακόμα 1 από τα 365 απογεύματα της χρονιάς με τα παιδιά!
Αυτές οι δύο σκέψεις που μου ήρθαν ’’μα είναι δυνατόν να αντέδρασα/σκέφτηκα έτσι;’’ με έκαναν να νιώσω περίεργα αλλά ταυτόχρονα με έκαναν να σκεφτώ λίγο παραπάνω…
Όταν κάθε μέρα έχεις να δώσεις το καλύτερο σου εαυτό πάνω κάτω στο rollercoaster του γονέα, λογικό δεν είναι που και που να νιώθουμε παράλογα;;; Λογικό δεν είναι που κάποιες μέρες νιώθουμε ότι πετάμε, άλλες ότι έχουμε τρελαθεί τελείως και άλλες ότι είμαστε αποτυχημένοι;
Ποιος είπε ότι πρέπει να είναι όλα επιτυχημένα, ροζ και όμορφα κάθε μέρα; Είναι αυταπάτη αυτό!
Απλά δεν λειτουργεί έτσι η φύση!
Το θέμα είναι να γνωρίζουμε και να αποδεχτούμε τα πάνω-κάτω και να μάθουμε όταν είμαστε στο κάτω μέρος του rollercoaster πως να ανέβουμε πάλι. Αυτό είναι προσωπικό θέμα και ο καθένας έχει δικά του εργαλεία.
Το μόνο σίγουρο για μένα είναι ότι η βόλτα στο γονεϊκό rollercoaster μαθαίνει πολλά στον άνθρωπο που υπάρχει πίσω από τη λέξη ‘’Mπαμπάς’’ ή ‘’Mαμά’’.
Τα πάνω κάτω και η τρέλα που ζούμε καθημερινά μας μεγαλώνουν παράλληλα με τα παιδιά.
Μας πάει πολύ ψηλά και πολύ χαμηλά.
Κι αυτό, εμένα, μου αρέσει … και είμαι ευγνώμων για αυτό το κρυμμένο πακέτο που πήγαινε δώρο με το παιδί.
Γιατί, τελικά, όταν τα παιδιά και τα πάντα μας πιέζουν, πιέζουμε τον εαυτό μας να ανακαλύψει καλύτερα ποιος είναι, που πάει και τι θέλει.
Εμείς οι γονείς δεν αράζουμε, δεν βολευόμαστε ποτέ.
Πάντα είμαστε σε κίνηση. Τι πιο ωραίο όμως ε;
.
Αυτό που μοιράστηκα είναι αρκετά προσωπικό οπότε… περιμένω να μου πεις την δική σου άποψη! Νιώθεις που και που παράλογη/oς; Πες μου ένα δικό σου παράδειγμα!
