Ακούω τις προηγούμενες γενιές. Λένε ότι είμαι ελαστική, ότι το παιδί με ''εκμεταλλεύεται'' ότι ‘’θα μου πάρει τον αέρα’’.
Βλέπω να κάνουν μερικοί γονείς στις κούνιες ένα χτυπηματάκι στο χέρι όταν τα παιδιά υπερβάλλουν. Δοκιμάζω, μία δύο, τρεις. Κλαις τις πρώτες φορές, μετά όχι, το συνήθισες; Και τώρα δηλαδή; Κάτι δεν μου πάει. Και δεν φαίνεται να δουλεύει. Ο μπαμπάς σου φωνάζει. Σταματάς να κλαις. Φοβάσαι. Και μας κοιτάς. ''Τι κάνετε βρε παιδιά;''
Λέμε “μήπως δουλεύει έτσι;”
Όχι, δεν μου αρέσει. Δεν θέλω να μάθεις την ζωή με φωνές και με χτυπήματα. Θέλω αρμονία, δεν θέλω να σε μεγαλώσω με τιμωρίες και απειλές.
Θέλω να σε συνοδέψω στην ζωή, να σου δημιουργήσω ερωτήματα, να βρεις λύσεις μόνη σου, να με σέβεσαι, να είσαι αυτόνομη.
Ξέρω ότι δεν μου ανήκεις... αλλά θέλω να σε βοηθήσω να πετάξεις!
Είμαι μαμά αλλά κανείς δεν μου έμαθε πώς να είμαι μαμά.
Και τι έγινε;
Θα μάθω μόνη μου.
Ψάχνω. Διαβάζω. Ρωτάω. Αμφιβάλλω. Ταξιδεύω. Απογοητεύομαι. Φοβάμαι. Ανακαλύπτω.
Σπουδάζω.
Επάγγελμα;
Γονέας.
Και όπως λέμε και στα γαλλικά μου ‘’Όποιος ψάχνει, βρίσκει’’
Ανοίγω ένα βιβλίο που αλλάζει την ζωή μου. '' J'ai tout essayé '' ''Tα δοκίμασα όλα’’ της Ισαμπέλ Φιλιοζά. Νιώθω ότι έχει γραφτεί για μένα.
Δεν είμαι πια μόνη. Είμαι με το βιβλίο στον αγώνα.
Κλείνω τα αυτιά μου, δεν ακούω πια τους άλλους που λένε ότι ξέρουν αλλά δεν έχουν ανοίξει ποτέ βιβλίο ή έχουν ξεχάσει τι έλεγε το βιβλίο...ή έχουν ανοίξει λάθος βιβλίο ή φφφφφφφ...
Εγώ είμαι μαμά.
Ξεκινάω την διαδρομή μου. Κάνω σεμινάρια.
Σκέφτομαι το παιδί που ήμουν.
Ανακαλύπτω την μαμά που θέλω να είμαι.
Μαθαίνω πώς θα είμαι δίπλα σου και πως θα σε αφήσω να ανθίσεις.
Να μην σε τιμωρώ αλλά να εξηγώ.
Να δέχομαι τα συναισθήματα σου. Τον θυμό σου, τα κλάματα, τις φοβίες σου.
Να σε σέβομαι για να σέβεσαι τους άλλους. Να θέτω όρια για να είσαι αυτόνομη.
Να σε ακούω για να μου μιλάς αύριο, όταν θα χρειάζεσαι φως.
Να αγαπάω την καθημερινότητα, τις στιγμές για να τις θυμάμαι όταν γεράσω.
Να βάλω την σχέση μου μαζί σου πάνω από όλα. Η ΣΧΕΣΗ. Αυτή να σκέφτομαι όταν θα είμαι εκτός εαυτού.
Είναι δύσκολο.
Όχι δεν είναι...
Είναι απίστευτα δύσκολο. Αλλά είναι ένα ταξίδι που με βελτιώνει πρώτα απ’ όλα σαν άνθρωπο, και μετά σαν γυναίκα και μαμά. Μου αρέσει να νιώθω ότι προχωράω, το ταξίδι μετράει.
Και το μόνο που θέλω είναι να προσπαθήσω κάθε μέρα να μάθω κάτι ακόμα.
Και σκέφτηκα ότι θα ήταν ωραία να γράφω ότι μαθαίνω, λίγο λίγο, κάθε μέρα, μήπως βοηθήσει και άλλους γονείς που θέλουν να σπουδάζουν, να ανταλλάζουμε ιδέες, να μην είμαστε μόνοι.
Σε εσένα, Μαμά, Μπαμπά, θα δίνω ένα κομμάτι να σκέφτεσαι, να δοκιμάζεις, να προβληματίζεσαι, να ανταλλάζουμε ιδέες, πρακτικές και κόλπα. Να διευρύνουμε τους ορίζοντες μας σαν γονείς.
Γιατί δεν μας μάθανε, και πρέπει να σπουδάσουμε το ομορφότερο επάγγελμα του κόσμου, δεν έχουμε επιλογή. Τα παιδιά μας περιμένουν.
