Δεν ξέρω εάν είσαι οπτικός τύπος (εγώ είμαι…), θέλω να σου δείξω μία εικόνα που γράφτηκε στο μυαλό μου και που πλέον κρύβεται πίσω από τα μάτια μου. Έχει γίνει μέρος της καθημερινότητάς μου με τα παιδιά μου.

Αυτή η εικόνα δεν είναι μία απλή εικόνα.

Αν την κοιτάξεις γρήγορα και δεν της δίνεις προσοχή, δεν θα καταλάβεις τη δύναμή της…

Εάν επιλέξεις να την μελετήσεις λίγο, μπορεί να αλλάξει τον τρόπο που είσαι με το παιδί σου, που το αποδέχεσαι, που ανταποκρίνεσαι στις ανάγκες του, που του μιλάς, που το αγαπάς επίσης.

Ναι, καλά διάβασες. Γιατί όταν δεν κολλάμε μόνο στην μη επιθυμητή (απαράδεκτη- απαίσια – δύσκολη- εκνευριστική… εσύ διάλεξε) συμπεριφορά του παιδιού μας και εξετάζουμε το πρόβλημά του με ενσυναίσθηση, συνδεόμαστε μαζί του και νιώθουμε μία πιο βαθιά αγάπη. Τουλάχιστον έτσι το βιώνω εγώ…

Η μη επιθυμητή συμπεριφορά του παιδιού είναι το πάνω μέρος του παγόβουνου

Οι άσχημες συμπεριφορές του παιδιού σου είναι το πάνω κομμάτι του παγόβουνου. Είναι αυτό που βλέπεις / ακούς / λαμβάνεις από το παιδί σου.

Είναι το παιδί που αρπάζει το παιχνίδι του αδελφού του. Είναι το παιδί σου που πετάει κάτω με νεύρα την τσάντα του. Είναι το παιδί σου που σου λέει ότι είσαι κακός μπαμπάς / κακιά μαμά, είναι το παιδί σου που κλαίει και φωνάζει (δεν χρειάζεται να πω περισσότερα, είμαι σίγουρη ότι έχεις τη δική σου λίστα!).

Εμείς οι γονείς τι κάνουμε; Μπαίνουμε στο παγοθραυστικό.

Πολεμάμε τη συμπεριφορά. Νευριάζουμε, φωνάζουμε, βάζουμε ταμπέλες, απειλούμε, τιμωρούμε… αλλά δεν λύνουμε το πρόβλημα.

Όχι μόνο δεν το λύνουμε αλλά ξεκινάει και ένας φαύλος κύκλος όπου το παιδί θα εμφανίζει όλο και περισσότερες άσχημες συμπεριφορές (ως αντίδραση στο παγοθραυστικό) για να μας δείξει ότι κάτι δεν πάει καλά.

Η συμπεριφορά λοιπόν δεν είναι ΤΟ θέμα.

Έχουμε μάθει να παραμένουμε ίσως παραπάνω απ΄όσο πρέπει στη συμπεριφορά αντί να πάμε παρακάτω.

ΤΟ θέμα είναι τι κρύβει το παγόβουνο. Τι έχει από κάτω.

Και για αυτό πρέπει να μπούμε στο υποβρύχιο. Πρέπει να μπούμε στο θετικό υποβρύχιο να δούμε τι έχει από κάτω και να πάμε σε αποστολή. Πρέπει να βουτήξουμε.

Δεν μπαίνουμε όμως έτσι στο υποβρύχιο…πρέπει να μπούμε με καθαρό μυαλό (όσο μπορούμε ε!) στο υποβρύχιο. Εννοώ να μη πάρουμε προσωπικά ότι λέει / κάνει το παιδί, να φοράμε τα θετικά γυαλιά μας . Το παιδί έχει πρόβλημα. Δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν μπορούμε να του λέμε αποφασίστηκα ότι δεν μας αρέσει η συμπεριφορά του (όχι το ίδιο το παιδί όμως -προσοχή…). Του το λέμε ξεκινώντας με τη λέξη ΕΓΩ και όχι ΕΣΥ. Επίσης είναι σημαντικό γενικότερα να γνωρίζουμε το αναπτυξιακό του στάδιο (π.χ. ένα παιδί 2 ετών που κάνει πολλά tantrums την ημέρα είναι απολύτως φυσιολογικό).

Μετά μπορούμε να μπούμε στο υποβρύχιο και να ξεκινήσουμε την αποστολή.

Τι έχει κάτω από το παγόβουνο;

Αυτό που είναι από κάτω είναι οι ανάγκες που δεν έχουν καλυφθεί. Τα συναισθήματα που δεν έχουν εκφραστεί…

Κοίτα λίγο την εικόνα για να την αποτυπώσεις και να είναι μαζί σου στην επόμενη κρίση.

Υπάρχει και το ψυγείο σου για να τη θυμηθείς… (Μπορείς να κατεβάσεις την εικόνα σε Pdf εδώ)

Είναι μία εικόνα που με σταματάει πολλές φορές πριν νευριάζω όταν τα παιδιά έχουν μία μη αποδεκτή συμπεριφορά, όταν η Σοφία πετάει με θράσος το μπολάκι της με τα δημητριακά και το γάλα χύνεται στο πάτωμα, σιγά σιγά…

Το υποβρύχιο μου λέει ‘’Έχει πρόβλημα αυτή, όχι εσύ αυτή τη στιγμή, δεν το κάνει για να νευριάσεις. Τι μπορεί να έχει; Τι της λείπει τώρα; Της αφιέρωσες ποιοτικό χρόνο σήμερα; Κοιμήθηκε αρκετά; ‘‘ Και της προτείνω να παίζουμε ένα παιχνίδι!

Είναι μία εικόνα που με κάνει να βλέπω τα πράγματα από πιο ψηλά και πιο Cool όταν η Ελαία μου λέει με τα μάτια καρφωμένα στα δικά μου και με απόλυτη σοβαρότητα ότι δεν μ’ αγαπάει…

Το υποβρύχιο μου λέει ‘’Μήπως κάτι έγινε στο σχολείο και πρέπει να κάνω ενεργητική ακρόαση; Μήπως νιώθει έντονη ζήλια επειδή η Σοφία ήταν άρρωστη και έμεινε όλη μέρα μαζί μου; ‘‘ Και την ακούω με ενσυναίσθηση… και συνδεόμαστε.

Είναι μία εικόνα που με κάνει να νιώθω ως βοηθός του παιδιού μου που εκείνη τη στιγμή δεν μπορεί να εκφραστεί ακόμα με το σωστό τρόπο. Και με την ανταπόκρισή μου, κάπως της δείχνω το σωστό τρόπο.

Βοηθός και όχι αντίπαλος όταν η Σοφία χτυπιέται στο πάτωμα και δεν ξέρει τι της γίνεται πια.