Θα σου πω μία μικρή ιστορία…

Μία φορά κι έναν καιρό, ήταν ένα μικρό παιδί. «Δεν είσαι καλό παιδί» του έλεγαν συχνά οι γονείς του.

Το έλεγαν γιατί ήθελαν απλά το παιδί να αλλάξει τη συμπεριφορά του. Τίποτα άλλο. Δεν είχαν άλλη πρόθεση.

Δεν ήθελαν να το πληγώσουν ή να του μειώσουν την αυτοπεποίθηση. Καθόλου.

Μόνο που στο τέλος, το παιδί το πίστεψε. Ότι δεν είναι και τόσο καλό παιδί. Ίσως. Ότι ίσως θα έπρεπε να είναι αλλιώς, «καλύτερο», πιο έτσι ή πιο αλλιώς, ίσως.

Πάλεψε να πιστέψει στον εαυτό του αρκετά χρόνια.

Τα κατάφερε, με δυσκολία.

Το παιδί κοντεύει σαράντα ετών σήμερα και έχει ένα παιδάκι.

Το παιδί αυτό είμαι εγώ.

Και έχω υποσχεθεί στον εαυτό μου ότι δεν θα σου πω ποτέ ότι δεν είσαι «καλό», μιας και έτσι κι αλλιώς δεν υπάρχουν κακά παιδιά. Μόνο που σήμερα το έκανα: όταν έριξες όλη την τσάντα μου κάτω πριν, σου είπα ότι δεν είσαι καλό παιδί.

Νιώθω άσχημα, για αυτό και θέλω να σου πω την αλήθεια. Δεν ήθελα να σου το πω. Μου ξέφυγε επειδή μου το έλεγαν όταν ήμουν μικρό παιδί.

Δεν υπάρχουν καλά και κακά παιδιά.

Αυτό που ήθελα να σου πω είναι ότι όταν πέταξες τα πράγματά μου κάτω, θύμωσα γιατί τα έχω ανάγκη για τη δουλειά μου.

Αυτό που έκανες δεν ήταν καλό, δεν έχει όμως να κάνει με σένα. Αν νιώθεις ότι θέλεις να τα ρίξεις όλα κάτω, μπορείς να σκίσεις τα πρόχειρα χαρτιά που έχουμε στη γωνία σαν νίντζα, θυμάσαι;

…

Ήσουν πολύ θυμωμένος και το σώμα σου ολόκληρο ήταν τεντωμένο, ε;

Πέρασες δύσκολα σήμερα… Θέλεις να μου πεις; Όχι ακόμη; Καταλαβαίνω.

Έλα αγκαλιά μου αν θέλεις.

Είμαι εδώ.

—————————————————